 |
photo by Laura Williams |
Πέφτω - Ανεβαίνω
Ανεβαίνω - Πέφτω
ξανά και ξανά και ξανά...
μέχρι να καταλάβω
τα Βήματα
μέχρι να βρω
τον Τρόπο...
Με το βλέμμα
στον κατήφορο
δεν είχα καταλάβει
πόσο όμορφο πράγμα
είναι η Ανηφόρα
όταν σου μαθαίνει
υποχρεωτικά
να αναρριχάσαι...
6 σχόλια:
ναξερες πόσο συμφωνώ.
Τό εύκολο είναι ν αφεθείς να κατρακυλάς.Τό ξέρουμε δά.
Η αναρρίχηση δέν είναι "υποχρεωτική"απλά αν δέν την ακολουθήσεις χάνεις την ανθρώπινη υπόσταση σου.Αυτά.
Ως τώρα αγκομαχούσα για την αναρρίχηση, δυσανασχετούσα.
Άργησα να ανακαλύψω ότι αυτή η ανάγκη που σε σπρώχνει να σκαρφαλώνεις κρύβει μέσα της δώρα...
Νομίζω Νικόλ, ότι βαλτώνεις αν δεν προχωράς.
Δεν ξέρω αν χάνεις την ανθρώπινη υπόσταση, αλλά σίγουρα γίνεσαι ένα εγωκεντρικό πλάσμα και γι αυτό η στασιμότητα, τελικά, σε οπισθοδρομεί.
Εξαρτάται πώς ορίζεις το ανθρώπινο.Αλλά αποφεύγω την λέξη "εγωκεντρικο",έχει γίνει κλισσέ.Δέν ξερω άν κανείς την καταλαβαίνει πιά αυτήν την λέξη.Κατι σάν παπαγαλία έγινε.
Κατά αρχάς να σε καλοσωρίσω που ήρθες στο σχεδόν έρημο μπλογκ μου με τα σχόλιά σου.
Όχι όπως το ορίζω εγώ το ανθρώπινο αλλά όπως θα 'πρεπε να ορίζεται:
Ευ και εν-συνείδητο ον με πορεία προς την ανοδική εξέλιξη και την αγάπη.
Εγωκεντρικός για μένα είναι αυτός που χτίζει τοίχους γύρω του, που δεν κοινωνεί, που διαχωρίζει, που θεωρεί ότι απορρέουν και συγκλίνουν όλα σ' αυτό που νομίζει 'εαυτό' του.
Και κατά κάποια έννοια έχει δίκιο, αλλά με λάθος και διασπαστικό τρόπο.
Δέν έχεις άδικο σε ότι λές.Ομως .
Δημοσίευση σχολίου