Εντροπία

Εντροπία

Γιατί να υπάρχει η Εντροπία;

Τι νόμους και αρχές* εξυπηρετεί;

Μπορούμε να ξεφύγουμε σαν άτομα (σαν μονάδες) από αυτήν;

Και πώς;

*Κατά τον Χάιντεγκερ: 
"Την ελληνική λέξη αρχή πρέπει να την κατανοήσουμε με το πλήρες νόημά της. 
Η λέξη αυτή, ονομάζει αυτό, που παίρνοντάς το κάποιο πράγμα σαν αφετηρία, αποκτά διέξοδο. Αυτό όμως το "παίρνοντάς το σαν αφετηρία", με την απόκτηση της διεξόδου δεν αφήνεται πίσω. 
Η αρχή, έχει να κάνει μάλλον με αυτό που λέει το ρήμα άρχειν - μ' αυτό δηλαδή που δεν παύει να κυριαρχεί...

 

posted on Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2006 12:25 πμ

3 Σχόλια στην αρχική ανάρτηση:

Εντροπία και στα σχόλια...

Κι αν, λέω αν,
τεντώναμε τόσο αυτήν την κυματοειδή γραμμή της προσωπικής μας Εντροπίας, μέχρι το βεληνεκές της να ξεπεράσει κατά πολύ το μήκος της ζωής μας,

έτσι ώστε να μας αναλογεί μόνο το πρώτο μέρος μιας μισής καμπύλης της... δεν θα φαινόταν σαν άνοδος στα γήινα βραχύχρονα μάτια μας;

Να 'ναι αυτό η υπέρβαση;
Να 'ναι αυτό η νίκη της φθοράς;
Να 'ναι αυτό η απελευθέρωση ες αεί;
30/3/2006 2:29 μμ Kyklodiwkton

 

----------------------------------------------------------

Ναι ετσι θα φαινόταν.

Στο τέλος όμως πάλι πρέπει να διασχίσεις την αβυσσο, αλλιώς μονο εικασίες μπορείς να κάνεις.

Η εντροπία υπάρχει επειδή είναι το μέτρο του χάους, δηλαδή επειδή υπάρχει το χάος.

Το χάος υπάρχει γιατι υπάρχει η τάξη.

Οταν κάνεις μια παραδοχή αυτόματα κάνεις και μια δεύτερη, την αντίθετή της.

30/3/2006 4:12 μμ sourfou


---------------------------------------------------------- 

Ο χωροχρόνος μπήκε σαν φράγμα για να συγκρατεί και να κουμαντάρει την ενέργεια ίσως.

Είναι τα όριά της. Εξ ου και το θνητό.

Θνητό ίσον μη άπειρο (όπου άπειρο όχι απέραντος χρόνος, αλλά μη χρόνος).

Θνητότητα ίσον, εγκλωβισμός στην ενέργεια, ξανά και ξανά, με αλλαγή μορφής μέχρι να καταλάβει το πεπτωκόν, να κατανοήσει, και με την ελευθερία της βούλησης να επιστρέψει στην Αρχή του.

Μήπως έχουμε την δύναμη να βρεθούμε πάνω από αβύσσους και χάη και αντίθετα, εκεί που όλα είναι Ενα;
Στον κόσμο μας, κυρίαρχος νόμος η διατήρηση της ενέργειας.

Στον κόσμο του πνεύματος κυρίαρχη η Ενότητα.

Αυτό που λέγεται αγάπη.

Αποβολή κάθε ατομισμού.

-Το παν είναι διαιρετό και αδιαίρετο, γεννητό και αγέννητο, θνητό και αθάνατο, λόγος και αιών, πατέρας και γιος, θεός και δικαιοσύνη. Αφού ακούσετε όχι εμένα αλλά το λόγο, είναι σοφό να ομολογήσετε πως τα πάντα είναι Ένα.

-Το Εν, το οποίο μόνον είναι η Σοφία, θέλει και δε θέλει να καλείται με το όνομα του Ζηνός.
(Ηράκλειτος)
30/3/2006 4:48 μμ Kyklodiwkton
 


. 

T.S.Eliot

T.S.Eliot

Save. Our. Souls. by Rolando Cyril

Λέτε πως επαναλαμβάνω
Κάτι που κι άλλοτε είπα. Θα το ξαναπώ.
Να το πω πάλι;
Για να φτάσεις ως εδώ,
Να φτάσεις εδώ που είσαι, να 'ρθεις από κει όπου δεν είσαι,
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις που δεν έχει έκσταση.
Σ' ό,τι δεν ξέρεις για να φτάσεις
Το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις της αμάθειας.
Για ν' αποχτήσεις ό,τι δεν κατέχεις
Της απογύμνωσης το δρόμο πρέπει ν' ακολουθήσεις.
Σ' ό,τι δεν είσαι για να φτάσεις
Το δρόμο ν' ακολουθήσεις πρέπει όπου δεν είσαι.Κι ό,τι δεν ξέρεις είναι το μοναδικό που ξέρεις
Κι ό,τι κατέχεις είναι αυτό που δεν κατέχεις
Κι όπου είσαι είναι όπου δεν είσαι.

(T.S.Eliot – "East Coker")

posted on Πέμπτη, 30 Μαρτίου 2006 11:30 μμ

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:
 

Τι ωραίος που είναι ο Ελλιοτ.
Δεν σου κρύβω, πως για μένα είναι ο ένας από την "αγία τριάδα'' της Ποίησης: Ελλιοτ, Σ.Τ.Περς και Σεφέρης.  
31/3/2006 11:33 πμ Δύων Ανατέλλων


--------------------------------------------- 


Και σε τι εσωτερικό βάθος θα πρέπει να είχε φτάσει!

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ένα Πείραμα σε βάθος" του Π.Ο.Μάρτιν:

"Η αφόρητη πάλη με τις λέξεις και τα νοήματα" 

Ο Τ.Σ. Έλιοτ χρησιμοποιώντας αυτό που ονόμασε "μυθολογική μέθοδο" αντιπαράθεσε την ουσιαστική κενότητα της σύγχρονης ζωής στους ζωντανούς μύθους των παλιότερων αιώνων...
Η γλώσσα επινοήθηκε για να εκφράζει τη μαρτυρία των αισθήσεων, για να βοηθήσει τον άνθρωπο να τα βγάλει πέρα με την από δω πλευρά του συνειδητού. Πώς μπορεί, λοιπόν, να χρησιμοποιηθεί για να μεταδώσει την εμπειρία της άλλης πλευράς του;...
Αυτό είναι το πρόβλημα που απασχόλησε τον Έλιοτ. Και μολονότι έχει το χάρισμα του λόγου στον υπέρτατο βαθμό, όσο κανείς άλλος της γενιάς σ του, εκείνος νιώθει πως έχει βασικά αποτύχει:

Να 'μαι λοιπόν στα μισά του δρόμου, ύστερα από
Είκοσι χρόνια-
Είκοσι χρόνια χαμένα, τα χρόνια του μεσοπολέμου-
Προσπαθώντας να μάθω τη χρήση των λέξεων και
Κάθε προσπάθεια
Είναι μια ολότελα νέα αρχή και ένα διαφορετικό
Είδος αποτυχίας...
Οι λέξεις τεντώνονται,
Ραγίζουν και κάποτε, σπάνε, κάτω από το φορτίο
Γλιστρούν, κυλούν, χάνονται κάτω από την ένταση
Φθίνουν από την ανακρίβεια, δεν στέκουν στη θέση τους.
Δεν μένουν ακίνητες.

Ο Έλιοτ... αναζητά τη δημιουργική ενέργεια που δρα στην άλλη πλευρά του συνειδητού, το ζωογόνο σύμβολο που αναδύεται από το άγνωστο:
Είπα στην ψυχή μου, μείνε ακίνητη και περίμενε χωρίς ελπίδα,
Γιατί η ελπίδα δεν θα είναι ελπίδα για το σωστό. Πε-
ρίμενε χωρίς αγάπη,
γιατί να αγαπήσεις σωστά δεν μπορείς. Υπάρχει ακόμα κι η πίστη,
αλλά η πίστη και η αγάπη και η ελπίδα βρίσκονται ακόμα σε προσμονή.
Περίμενε δίχως να σκέπτεσαι, γιατί έτοιμος δεν είσαι για στοχασμό.
Για τούτο η σκοτεινιά θα 'ναι το φως κι η ακινησία ο
χορός.


Ο Έλιοτ ψάχνει να βρει ειδικούς τρόπους για την "απελευθέρωση" , για τη δημιουργική ενέργεια που δρα στον μικρόκοσμο της ανθρώπινης ψυχής, για να μεταδώσει την εμπειρία αυτήν την "άχρονη στιγμή", τότε που έρχεται στο προσκήνιο η "σιγή":
Η στιγμή του ρόδου και του σμίλακα* η στιγμή
Διάρκεια έχουν ίση.

Χωρίς ιστορία ένας λαός
Από το χρόνο δεν σώζεται.

Γιατί το σύνολο από
άχρονες στιγμές
Η ιστορία είναι. 


(*σμίλακας: είδος αναριχώμενου θάμνου)

31/3/2006 1:12 μμ    Κυκλοδίωκτον

--------------------------------------------------------------------------------- 

Κι όμως, το πιο διάσημο έργο του Ελιοτ είναι "Η έρημη χώρα" σε μετάφραση Γ.Σεφέρη.
31/3/2006 7:28 μμ   Ιώβ

---------------------------------------------------------------------------------- 
Μια και την ανέφερες, ένα μικρό αφιέρωμα:
"Waste Land: " Έρημη Χώρα" κατά τον Σεφέρη, "Ρημαγμένη Χώρα" κατά τον Κλείτο Κύρου (πιο άγνωστη μετάφραση)
O Τόμας Στίρνς Έλιοτ (1888-1966), εμφανιζόταν πάντα στα μαύρα ντυμένος, συνεσταλμένος, όλος προσοχή και προσποιούμενος τον αδιάφορο. Έχοντας σαν ποιητικό πρότυπο τον Έζρα Πάουντ, τον οποίο υπερεκτιμούσε και συμβουλευόταν πολλές φορές, του αφιέρωσε την ποιητική συλλογή: "Έρημη Χώρα". Όταν εκδόθηκε, λίγοι ήταν αυτοί που την δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Οι περισσότεροι την αποδοκίμασαν ακόμα και με αποτροπιασμό.

Δεν διείδαν από την αρχή, πως ο τρόπος με τον οποίο ο ποιητής απεικόνιζε την απογοήτευση και την αποσύνθεση των αξιών στις βιομηχανικές κοινωνίες, συλλάμβανε τον τόνο της εποχής που αναπτύχθηκε ύστερα από τον α' παγκόσμιο πόλεμο. Είναι ένας κόσμος πτώσης και ο χαμένος παράδεισός της έχει συγκεκριμένη ταυτότητα. Είναι η πριν από την πουριτανική επανάσταση Αγγλία, όταν λογική και συναίσθημα, θρησκεία και τέχνη αποτελούσαν (υποτίθεται) μία ενότητα.

Η "Έρημη Χώρα", αποτέλεσε "ευαγγέλιο" της μεταπολεμικής διανόησης. Ένα επαναστατικό ποιητικό ευαγγέλιο, που ωστόσο, παρά τους επιφανειακούς νεωτερισμούς του, την εκφραστική τόλμη του και την απόγνωση της φωνής του, δεν στρεφόταν καθόλου εχθρικά προς την παράδοση, προς την οπόια, αντίθετα, διατηρούσε υποστρωματικό βαθύ σεβασμό και οξύ ηθικό αίσθημα.
Η βράβευση του έργου με το βραβείο Δάταλ από την Αμερική, έδωσε νέα ώθηση στον Έλιοτ. 

Ποιες ρίζες απλώνουνται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυ-
ναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου
Να πεις ή να μαντέψεις δεν μπορείς, γιατί γνωρί-
ζεις μόνο
Μια στίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος. 

(Μετάφραση: Γ. Σεφέρης)

Κυκλοδίωκτον

*********************************************************


"Τέλεια"
Το πρωί συμμαζεύοντας κάτι στίχους του Τ.Σ. Έλιοτ, μου περίσσεψε τούτος:

κι οι άνθρωποι δε θ' ακουμπήσουν χάμω το Σταυρό
γιατί ποτέ δεν τον σηκώσαν.
Όμως τίποτα αδύνατο δεν είναι,
τίποτα, για όσους έχουνε πίστη και πεποιθήσεις.
Ας κάνουμε λοιπόν τη θέλησή μας τέλεια.
Ω, ΚΥΡΙΕ, βοήθησέ μας.

Και δεν πιστεύω πως υπάρχουν τυχαίες συμπτώσεις.

posted by Κυκλοδίωκτον 7/04/2006 03:17:00 AM

1 Comments: 

homelessMontresor said...
ούτε εγώ θεωρώ οτι οι συμπτώσεις είναι απλά συμπτώσεις, είμαι από αυτούς που λένε "για όλα υπάρχει μια αιτία" :-) 

04 July, 2006 14:37

Σοφοί Ποιητές

Σοφοί Ποιητές

Και τα δύο τα είχα βάλει σαν σχόλια σε παλιές αναρτησεις άλλων.
Αποφάσισα να τα βάλω και σαν ανάρτηση για σχόλια άλλων.

Οι Σοφοί 

Αχ, όλοι εμείς που «ξέρουμε»
Που έχουμε μισοφτάσει κάπου
Που λίγο φως ζωής μας δόθηκε
Μα εμείς βαδίζουμε τον δρόμο του θανάτου

Μέσα απ’ την αγνωσιά της γνώσης μας
Κλεισμένοι υπεροπτικά λοξοκοιτάμε
Κρίνουμε, δείχνουμε «Σοφοί»
Μα όλο και πιο πίσω πάμε
(Κυκλοδίωκτον)



----------------------------------------------

Γιάννης Ρίτσος«Ποιητές»

Στον Κώστα Καρυωτάκη


Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές
είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη
μια ευαισθησία μας συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.
Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.
Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.
Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιειπωμένα αισθήματά μας• εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»•
την ασχολία μας τόσ'ωραία δικαιολογούμε.
Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -με δίχως χασμωδίες- μουσικό στίχο.
Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία-
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.

posted on Τετάρτη, 29 Μαρτίου 2006 8:34 πμ

 7 Σχόλια στην πρώτη ανάρτηση:

Ας κάνω το πρώτο σχόλιο! (πρωτότυπο ε;)

Καμιά φορά, είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον εαυτό μας, είτε λόγω προβλημάτων, είτε λόγω έπαρσης, που ξεχνάμε ή απαξιούμε να κοιτάξουμε δίπλα μας τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Κατά την γνώμη μου, ο Ρίτσος δεν βάλλει τόσο εναντίον του Καρυωτάκη σ' αυτό το ποίημα του, όσο στο εγωκεντρικό κλεισιμο του εαυτού μας.
29/3/2006 9:19 πμ Kyklodiwkton

--------------------------------------------------------

Καλημέρα, καλημέρα. Ξαναπέρασα γύρω στις 4.30 π.μ., αλλά είδα ότι το είχατε διαλύσει.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη, τα σχόλια και το ποίημα.

Καλό ως σχόλιο - αλλά εγώ έχω και μια βυρωνική πετριά και κατά καιρούς απομονώνομαι.

Και θυμάμαι εκείνες τις σκέψεις του Childe Harold, όταν περιδιαβάζει στα μέρη του Rousseau:

He who hath not loved, here would learn that lore,
And make his heart a spirit; he who knows
That tender mystery, will love the more;
For this is Love?s recess.

ΥΓ. Τελικά πήγες στη σχολή ή όχι?

29/3/2006 11:14 πμ Λίτσα

--------------------------------------------------------

Memoranda

Τι είναι η Ποίηση; - Η αίσθηση ενός προηγούμενου κοσμου και του Μέλλοντος.

Σκέψη Δεύτερη

Γιατί, στο αποκορύφωμα της επιθυμίας και της ανθρώπινης απόλαυσης, - κοσμικής, κοινωνικής, ερωτικής, φιλόδοξης, ή ακόμα και φιλάργυρης - υποβόσκει μια συγκεκριμένη αίσθηση αμφιβολίας και λύπης- ο φόβος εκείνου που μέλλει να έρθει - η αμφιβολία του τι είναι - μια ανασκόπηση του παρελθόντος που οδηγεί στην πρόγνωση του μέλλοντος...

...Όλα είναι μυστήριο.

Αισθάνομαι πολλά πράγματα, όμως δεν ξέρω τίποτα εκτός:
έτσι σημαδεμένος
με ανυπόμονα χτυπήματα της πένας
από τον εαυτό του πρώτα
(απόσπ. Moore "Life")

Τι παράξενο πράγμα η ζωή και ο άνθρωπος...

Τα πρώτα μου όνειρα ήταν στρατιωτικά...,

όμως λίγο αργότερα όλα ήταν για αγάπη και αποχώρηση, ώσπου άρχισε ο απελπισμένος έρωτάς μου... Αυτός με έριξε ξανά "μόνον στην πλατιά, πλατιά θάλασσα..."

(Μικρά αποσπάσματα από το ημερολόγιο μια ευγενικής ψυχής με το όνομα Μπάϋρον)

-Θα συμφωνήσω πως η έλλειψη δίνει αξία στην κατάκτηση..
-Καμιά σχέση με σχολές πια εγώ, εδώ και χρόνια
-Ο μασκ ιν δε μίρρορ είχε την αμφιβολία...
-Σήμερα είμαι σα να μου ριξαν βόμβα...

29/3/2006 2:20 μμ Kyklodiwkton
 

--------------------------------------------------------

...σας απολαμβάνω...
καλησπέρα...

29/3/2006 4:06 μμ nimbus
 

--------------------------------------------------------

Συγγνώμη για την παρανόηση - περί σχολής εννοώ.

Βύρωνος συνέχεια:

"Ο μεγάλος σκοπός της ζωής είναι η αίσθηση. Να νιώθεις πως υπάρχεις, έστω και μέσα στον πόνο. Είναι αυτό το "ικετευτικό κενό" που μας σπρώχνει στο παιχνίδι - στον πόλεμο, στο ταξίδι- σε οποιεσδήποτε πράξεις αφροσύνης, που ωστόσο τις αισθανόμαστε έντονα και που η κυριότερη γοητεία τους είναι η αναστάτωση, η αξεδιάλυτη από την ολοκλήρωσή τους".
Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι ο Μπάιρον ήταν και πολύ ευγενική ψυχή.
Πάω για ύπνο - μετά από 30 και βάλε ώρες αϋπνίας. Τα λέμε αύριο.

29/3/2006 8:09 μμ Λίτσα

--------------------------------------------------------

Δυστυχώς δεν έχω γνώσεις φιλολογίας ή ιστορίας της λογοτεχνίας Λίτσα (δυστυχώς!), οπότε δεν ξέρω ποια σχολή εννοείς.
Νεορομαντικούς ίσως;

Όσο για τον Μπάϊρον, αυτό κι αν σηκώνει συζήτηση!
30/3/2006 12:02 πμ Kyklodiwkton

--------------------------------------------------------

Λέγοντας "σχολή", εννούσα πανεπιστημιακή σχολή ή κάτι παρόμοιο. Στο "νύχτα είναι θα περάσει" κάποιος έγραψε ότι δεν έχει όρεξη να πάει στη σχολή την επομένη. Προφανώς, διάβασα βιαστικά τα σχόλια, και νόμισα ότι ήσουν εσύ.(Τώρα, ως προς το "νεορομαντισμό" - υπάρχει πράγματι μια τέτοια σχολή, ακόμη και στη λογοτεχνική κριτική. Μόνο που πιστεύω ότι ο ρομαντισμός είχε πολλές υστερογενείς επιβιώσεις και ίσως δεν έπαψε ποτέ να επηρεάζει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε για μένα η σχολή ήταν και παραμένη "ρομαντική").Την καλημέρα μου.

30/3/2006 11:39 πμ Λίτσα

Πίστευε και μη, ΕΡΕΥΝΑ!

Tamra Otis: The Exquisite Moment, 18X24"

Πίστευε και μη, ΕΡΕΥΝΑ!

Υπάρχουν κάποια άτομα που πιστεύουν.
Πολύ. Στην αλήθεια που έχουν βρει.
Όχι, δεν είναι κακό.
Ο καθένας όπου αναπαύεται. Όπου θεωρεί καλύτερα.
Το κακό είναι, να θεωρούν ότι αυτή είναι η μόνη αλήθεια και να θέλουν να στην μεταδώσουν και σένα.
Σε πλησιάζουν με το ύφος του μόνου γνώστη, σαν ιεροφάντης, και σου μιλούν με έναν γλυκό τρόπο κατανόησης του σκοτεινού επιπέδου σου.

-Έχεις ασχοληθεί και με …αυτό; Έχεις διαβάσει …αυτό; Θα σου φέρω δώρο ένα βιβλίο…
και σε κοιτούν με ένα ύφος προστατευτικής στοργής, σαν το απολωλός πρόβατο.

Δε σε κοιτούν. Δεν μιλούν σε σένα. Δεν ακούν τι έχεις να πεις. Σου 'χουν κλείσει τις πόρτες κατάμουτρα. Προκατειλημμένοι για το ό,τι τυχόν κυκλοφορεί στο μυαλό σου.
Δε βλέπουν τι είσαι, αλλά απευθύνονται στο απολωλός που νομίζουν ότι είσαι. Δεν τους νοιάζει τι έχεις να πεις. Αν θες να πεις. Μόνο να ακούσεις. Να ακούσεις αυτούς. Και να πειστείς. Έτσι θα ησυχάσουν ότι έσωσαν άλλον έναν. Κι αν η δική τους βάρκα μπάζει νερά;

Τι βιβλίο; Ποιο βιβλίο; Πού ξέρεις τι με απασχολεί για να μου φέρεις δώρο βιβλίο; Το βιβλίο αυτό καλύπτει τις δικές σου νοητικές ανάγκες ή τις δικές μου;


Πρώτη φορά μιλούσα χθες σε κοινό. Με δικό μου θέμα. Ποιητικοφιλοσοφικοεσωτερικές αναλύσεις για την ατομική μας υπέρβαση. Δεν είχα τρακ. Συνηθισμένη από κοινό. Κάτι σαν δυσλεξία έπαθα. Ποιο χωριάτικο αίμα φούντωσε ξαφνικά μέσα μου και τα Ο μετατρεπόταν σε Ου στις λέξεις; Πόσο δύσκολες είχαν γίνει ξαφνικά κάτι απλές, απλούστατες συλλαβές και έκανα σαρδάμ...
(Παρά τρίχα γλίτωσα τα λλλι και τα νννι-Είναι που δεν βλέπω πολύ τηλεόραση - Να, που μου βγήκε σε καλό!).

Με είχε προκαταβάλει και δημοσιογράφος γνωστής εφημερίδας: "Στη θέση σου θα χρησιμοποιούσα πολύ πιο απλοποιημένο λόγο. Και πιο σύντομο".
Ενώ μιλούσα παρατηρούσα τα χέρια μου. Κάτι προσπαθούσαν να εκφράσουν με τις κινήσεις τους. Τα συμμάζευα να μην γίνω υπερβολική στις χειρονομίες. Κοίτα να δεις που εκφράζομαι με χειρονομίες! Πρώτη φορά μου 'τυχε τόσο έντονα. Και το μυαλό μου κολλημένο στο να απλοποιήσω κι άλλο το κείμενο. Να κόψω να ράψω, να το κάνω κατανοητό. Εκείνη τη στιγμή, αυτοσχεδιάζοντας... Ουφ! δύσκολα...
Η πρώτη μου πρεμιέρα σαν ομιλήτρια σε μεγάλους, (μόνο με ακροατήριο παιδιά το χα ξανακάνει).
Μου 'δωσε ένα μάθημα.
Μου 'παν μετά ότι με άκουσαν, ότι ήταν πολύ ενδιαφέροντα και βαθυστόχαστα τα όσα είπα. Ζήτησαν φωτοτυπία του κειμένου να εμβαθύνουν κι άλλο… Μάλλον καλούτσικα θα τα πήγα τελικά...


-Είδα ότι έχεις φτάσει κοντά στην υπέρβαση και είσαι έτοιμη να κάνεις το άλμα, μου 'πε!

Και ποιος σου 'πε ότι θέλω το δικό σου άλμα; Ότι θέλω να πηδήξω στην δική σου πλευρά του γκρεμού. Προτιμώ την δική μου. Προτιμώ καλύτερα να βουτήξω στον γκρεμό, να δω το κάτω για να καταλάβω το πάνω.
Και δεν θέλω κανένα βιβλίο.
Τουλάχιστον όχι αυτό που θες να μου δώσεις…

posted on Τρίτη, 28 Μαρτίου 2006 3:10 μμ

9 Σχόλια στην πρώτη ανάρτηση

Μας εχει φαει ο Μεσιανισμος και τα επακολουθα του...

28/3/2006 3:39 μμ ΠΡΕΖΑ TV

---------------------------------------------

Ίσως ακούγομαι απόλυτη και με παρωπίδες προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δεν είναι ότι δεν τείνω ευήκοον ους (του ωτός).

Ούτε ότι αποκλείω και αυτή την πλευρά της α-λήθειας.

Αλλά συνεχίζω την οδό της έρευνας. Και δεν δέχομαι να θέλουν κάποιοι να με παρκάρουν, επειδή παίζουν τους σωτήρες εξ ορισμού.

Αν θέλουν να γίνουν, μόνο με το παράδειγμα της ύπαρξής τους θα με πείσουν. Ή με επιχειρήματα που θα κάνουν σκόνη τα δικά μου. Κι όχι με βιβλία.

Ό,τι κερδίζουμε μέσα μας, αυτό κατέχουμε και μπορούμε να το μεταδώσουμε, να το μοιράσουμε. Όχι ό,τι κτόμαστε εξωτερικά: Πάρε το βιβλίο, (επειδή ούτε κι εγώ τα 'χω εμπεδώσει για να στα μεταφέρω) 

Αφού δεν έφτασες σ' αυτό που ψάχνεις, πώς θες να τραβήξεις κι άλλους;

"Ο κόσμος εκτισμένος δια την θέωσιν, είναι δυναμικός τείνων προς τον εν ταις ιδέαις-βουλαίς προσδιοριζόμενον, τελικόν σκοπόν αυτού.

Αι τελευταίαι αύται, ευρίσκονται συγκεντρωμέναι εν τη Λόγω υποστατική Σοφία του πατρός, εκφραζομένη εν ΠΑΣΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, οδηγούση εν Αγίω Πνεύματι προς την μετά του Θεού ένωσιν"

(V.Lossky -Μυστική Θεολογία)

28/3/2006 6:09 μμ Kyklodiwkton

---------------------------------------------

Το ποστάκι έχει τρία τμήματα.

Το πρώτο και το τελευταίο δώσαν αιτία στο δεύτερο.

Συμπέρασμα: η πολλή φιλοσοφία απαιτεί κρασί :)

28/3/2006 7:43 μμ alombar42

---------------------------------------------
Και η φιλοσοφία, μέθη του νου είναι!

Προτείνεις λοιπόν, να αφήσουμε το ..πνεύμα μας να δοκιμάσει και λίγο οινο.. ως πρόθεμα-πρόθεση Χμμμ... καλή ιδέα ακούγεται, αλλά όχι γι απόψε!

28/3/2006 8:22 μμ Kyklodiwkton

---------------------------------------------
Ναι αλλά για το τρεμούουουουλιασμα φταίει η φιλοσοφία των δυο τμημάτων.

Αν, αντί να το φιλοσοφήσεις, είχες πιει ένα ποτηράκι, ούτε γραμμή δεν θα σου ξέφευγε :)

28/3/2006 10:04 μμ alombar42

---------------------------------------------
Ας τα πάρουμε από την αρχή!

1. Πρώτα έγινε η ομιλία και μετά η προσέγγιση ή διπλάρωμα, επειδή θεώρησε ότι με αυτά που είπα είμαι ώριμη για την υπέρβαση.

2. Δεν συνηθίζω το ντοπινγκ μου σε θέματα κοινού! Άσε που καμιά φορά μεθάω και μόνο με νερό- (πού και νά 'πινες μου λένε...)

3. Δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο να αντικαταστήσει τη μέθη-μέθεξη του νου (δοκιμασμένα μιλώ)

28/3/2006 11:23 μμ Kyklodiwkton

---------------------------------------------
Υ.Γ.

Δεν είπα ότι έτρεμα! Δεν φοβόμουν το κοινό.

Το άγχος μου ήταν αν θα καταλάβαιναν τα περίπλοκα που είχα να τους πω.

Σαρδάμ έκανα και κάποιες φορές το ο το κανα ου όπως: "αυτό που ήταν αλλουτε!"

28/3/2006 11:55 μμ Kyklodiwkton

---------------------------------------------
Τις βαριεμαι τις ομιλιες γιατι παντα ειναι μονοπλευρες και δεν υπαρχει αλληλεπιδραση με το ακροατηριο :/ Ενα πραγμα σαν τις διαλεξεις του πανεπιστημιου (προσοχη διαλεξεις ειναι -οχι μαθημα (οποιος καταλαβε καταλαβε)

29/3/2006 12:52 πμ Morpheus

---------------------------------------------
"Και η φιλοσοφία, μέθη του νου είναι! "

Kyklodiwkton, τα είπες όλα! Μεγάλη κουβέντα...όμορφη κουβέντα... καλό ξημέρωμα...

29/3/2006 3:17 πμ nimbus

Δεν φτάνω, δεν είμαι, δεν ξέρω...

Κάποτε, σε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που συμμετείχα, ο σκηνοθέτης μάς παρότρυνε να "τσαλακώνουμε" τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τα ατομικά μας όρια και να μπορέσουμε να "ντυθούμε" τους διάφορους ρόλους.

Αυτό κάνω και τώρα.

Δε φοβάμαι να τσαλακώσω τον εαυτό μου.

Δε φοβάμαι να παραδεχτώ πως "δεν φτάνω", "δεν είμαι", "δεν ξέρω"…

Αφήνομαι να πέσω στο λίγο και να ξεκινήσω ξανά από την αρχή για το πολύ.

Και προσπαθώ να μην επηρεάζομαι από τις γνώμες των άλλων για το λίγο μου.

Ούτε και να επαίρομαι για το πολύ που τυχόν μου προσάπτουν.

"Πρόσω ήρεμα!"

Κι όσες φορές κι αν πέσω, πάλι θα προσπαθώ να σηκωθώ.

Ξεκινώντας έστω και από το μηδέν.
Γιατί, αυτόν τον καιρό φλερτάρω πολύ με το μηδέν.

Ούτε τις λέξεις δεν μπορώ να μετουσιώσω σε κάτι ανώτερο από το ήδη σημαίνον τους.

Ούτε μια χαραμάδα δεν έχει μείνει για να καλέσει μιαν αχτίδα.

Μόνο η (εγκαταλείπουσα τελευταία) ελπίδα πως θα περάσει κι αυτό και ένα παράπονο.

Το ανακάλυψα σήμερα κρυμμένο στα βάθη του μυαλού μου.

Ένα παράπονο πως -τάχα- αυτό που μου συμβαίνει είναι κάτι σαν αδικία και πως -δε μπορεί- θα ανταμειφθώ από "άνωθεν" (ως χρωστούμενο) με την αναμενόμενη δικαίωση… 

posted on Κυριακή, 12 Μαρτίου 2006 8:53 μμ

12/Μαρτίου/2006
ΣΧΟΛΙΑ

γιατί σπάσανε τα φρένα και μας έμεινε το γκάζι

12/3/2006 9:00 μμ gyftisoyla

Σκέψεις αφημένες στο χρόνο...

2002

Γυρνούσαμε χθες με το λεωφορείο. Το τοπίο μαγικό. Αν το βλεπε κάποιος σε πίνακα θα 'λεγε πως ο ζωγράφος υπερέβαλε και εξιδανίκευσε την πραγματικότητα.
Δειλινού ώρα. Το τοπίο χιονισμένο. Όλη η γη άσπρη. Τα δένδρα σκουρόχρωμα ξεχώριζαν στον ορίζοντα. Ένα σμήνος πάπιες πετούσαν στον ουρανό.
Ξεχώρισα τρεις απομονωμένες στη σειρά -τη μία πίσω από την άλλη- και τις καδράρισα για ώρα στο τοπίο με το βλέμμα μου, μέχρι που δάκρυσα από την ομορφιά.
Ο ήλιος κρυμμένος πίσω από τούφες-τούφες ξεμαλλιασμένα σύννεφα που φωτιζόταν με ένα χαρούμενο και αισιόδοξο φως σε αντίθεση με την σκοτεινή και μουντή γη.
Και όλες οι αποχρώσεις του γαλάζιου και του κυανού απλωμένες στον ουρανό. Από το πιο γλυκό γαλανό μέχρι το πιο σκληρό μπλε.

Η κυκλοφορία εκεί ψηλά σε ώρα αιχμής. Πετούσαν διάφορα αναγνωρίσιμα και μη πουλιά. Μόνο τους πελαργούς, τις πάπιες και τα θαλασσοπούλια αναγνώριζα. Τα κανάλια και τα ποτάμια παγωμένα. Ο Αξιός μισοπαγωμένος με ένα κοπάδι μαύρες πάπιες καθισμένες στα νερά του και δυο γελάδες να μασουλάνε τις ξεραμένες όχθες του…

Αχ, φύση! Αν σε τόση λίγη ώρα έχει να δείξει τέτοια ομορφιά τότε τι χάνουμε κάθε μέρα κλεισμένοι στα τσιμέντα μας;
Γιατί να έχουμε κάνει έτσι την ζωή μας;
Την αποκλείσαμε από το απλό και το όμορφο και την κάναμε πολύπλοκη και μίζερη…

***********************************************************

2005

Αυτό τον καιρό προβληματίζομαι έντονα και αρνούμαι να αρκεστώ σε ένα επαγγελματικό εφησυχασμό, όσες κομπλεξικές ανάγκες επιβεβαίωσης κι αν μου καλύπτει. Δεν μου φτάνει μόνο αυτό.
Γι αυτό ήρθαμε άραγε σ' αυτή τη ζωή; Για να βιώσουμε τις επιπτώσεις ενός τέτοιου πολιτισμού σαν τον δικό μας, αυτή την εποχή;
Τις πόλεις-τσιμέντα; Το καθημερινό τρέξιμο για την δουλειά; Την ομαδική έξοδο τα τριήμερα; Την καθήλωση στην τιβι; Τις περιόδους των εκπτώσεων ή των καθορισμένων εορτάσιμων ημερών; Τα φαστ-φουντ και τα πολυκαταστήματα;
Τόση είναι η αξία της ζωής μας για να την ξοδεύουμε εκεί;

Στο παρελθόν ή στο μέλλον θα έχουν ή είχαν άλλα κριτήρια καθημερινής διαβίωσης.
Εμείς πρέπει να υποστούμε αυτά της τωρινής εποχής ή να τα αμφισβητήσουμε και να δούμε παραπέρα;

Χαθήκαμε μωρέ, μας έφαγε η καθημερινότητα και η απόσταση.
Ούτε που μιλάμε για τίποτε παραπέρα από το πώς περάσαμε εξωτερικά τις μέρες μας…





*********************************************************************


Αχ αυτή η καθημερινότητα. Μας σιγοτρώει αν δεν επέμβουμε επάνω της και ούτε καταλαβαίνουμε πότε περνάει ο χρόνος μας. Ανοίγουμε συνήθως τα μάτια όταν είναι πια πολύ αργά για ο,τιδήποτε.
Όμως..., όμως, μέσα στα μικρά όρια που έχω να κινηθώ, βρίσκω διέξοδο αφήνοντας τις αισθήσεις μου ανοιχτές.

Ίσως να μην βρίσκομαι σε ένα παραδεισένιο φυσικό τοπίο, σε μια εξωτική χώρα, όμως την στιγμή που απλώνω τα ρούχα αφήνω ανάμεσα από τις πολυκατοικίες και τους φωταγωγούς να με αγγίξει ένα δροσερό αεράκι και κλέβοντας μια στιγμή από το κομμάτι του ουρανού που μπορώ να δω, απολαμβάνω έστω και για λίγο το μεγαλείο του.
Τη στιγμή που τινάζω ένα χαλί ρουφάω τα τελευταια χρώματα του δειλινού. Πλένοντας τα πιάτα, ακούω τον συνηθισμένο μου σταθμό και αφήνομαι στους δρόμους της μουσικής.
Σκιρτήματα αισθήσεων. Έτσι τα λέω.

Μου φέρνει η μουσική ή οι στίχοι, ξαφνικά, μια απρόσμενη μνήμη, μια αίσθηση, ένα σκίρτημα όπως όταν…
...όταν είμαι σε ένα λεωφορείο και ξέρω πως πηγαίνω ταξίδι σε ένα ξένο μέρος, με όλη την προσμονή και την χαρά του αγνώστου που με περιμένει,
...όπως όταν βρίσκομαι σε μια παραλία και απολαμβάνω τον ήλιο,
...όπως όταν είμαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο βράδυ, επιστρέφοντας μετά από μια υπέροχη μέρα και ακουμπώ πάνω σε κάποιον αγαπημένο.
Διάφορα τέτοια. Όλα είναι αισθήματα μέσα μας που μπορούμε να τα ξαναζούμε με διαφορετικά εξωτερικά ερεθίσματα. Και γιατί όχι;

Γι' αυτό σου λέω πως ακροβατώ στην φαντασία και στην πραγματικότητα.
Σήμερα με τις άριες, η δουλειά που είχα πήρε άλλη διάσταση, κινηματογραφική.
Αλήθεια, πόσο διαφορετικά ή ειδυλλιακά φαίνονται και τα πιο συνηθισμένα πράγματα όταν μας τα δείχνει ο σκηνοθέτης από μια άλλη οπτική γωνία. Αυτό κάνω κι εγώ λοιπόν.
Προσπαθώ να βάζω σε σκηνοθετικό παράθυρο το κάθε μέρα μου.

Τρόπος διαφυγής.
Πεσ’ το κι έτσι. Τουλάχιστον αφήνομαι να αισθάνομαι και να σκέφτομαι, χωρίς να με απορροφά η κάθε μέρα, ενεργώντας σαν υπνωτισμένη.