Ξηρασία...

Είχε ξηρασία στο βλέμμα
και τα χείλη παρέμεναν άνυδρα
αυτήν την εποχή του χρόνου

"Walking in the Rain", by Jose Roberto

-

Σύννεφα και Πουλιά

Σήμερα (26/11/08) τα σύννεφα στον ουρανό ήταν μαγευτικά.

Σούρουπο.
Την ώρα που μαζεύονται κατά ομάδες διάφορα σμήνη πουλιών.

Αν η μετριότατη μηχανή μου είχε ευρυγώνιο φακό και καλό ζουμ, θα είχα τη δυνατότητα να τραβήξω μεγαλύτερο κομμάτι ουρανού και πιο κοντινά πλάνα των πουλιών.
(Mε το μάτι φαινόταν όλα πολύ πιο κοντά)

Δε λέω άλλα λόγια.

Μερικές από τις δεκάδες φωτογραφίες που τράβηξα από την ταράτσα μου αρκούν!

Η Γλώσσα...

Μέρος της δουλειάς μου απαιτεί σερφάρισμα για εύρεση στοιχείων.
Σε μια τέτοια αναζήτηση, από σελίδα σε σελίδα... βρήκα αυτήν την ανάρτηση από το μπλογκ "Λογορράματα" με τίτλο "Η Γλώσσα είναι η μάνα μου..." και την αναμεταδίδω.

(Θεωρώ άκρως σπαστική την έκφραση και το στιλ των Άγγλων, αλλά σε κάτι τέτοια πρέπει να παραβλέπεται)

***************************************************************************************************



... ο πατέρας μου, ο άντρας μου, ο αδερφός μου, η αδερφή μου, η πόρνη μου, η μετρέσα μου, η ταμίας που μου χτυπάει τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.

Η Γλώσσα είναι ένα δωρεάν δείγμα καθαριστικού υγρού με άρωμα λεμόνι ή ένα εύχρηστο μαντηλάκι μιας χρήσης.

Η Γλώσσα είναι η ανάσα του Θεού.

Η Γλώσσα είναι οι δροσοσταλίδες πάνω σε ένα φρέσκο μήλο.

Είναι η απαλή βροχή από σκόνη που βλέπεις να πέφτει μέσα σε μια δέσμη από πρωινό φως, καθώς τραβάς από το παλιό ράφι της βιβλιοθήκης ένα μισοξεχασμένο βιβλίο ερωτικών απομνημονευμάτων.

Η Γλώσσα είναι το τρίξιμο μιας σκάλας.

Είναι ένα σπίρτο που τσιτσιρίζει καθώς το κρατάς πάνω στο παγωμένο τζάμι.

Είναι η θολή ανάμνηση ενός παιδικού πάρτι γενεθλίων.

Είναι το ζεστό, υγρό, όλο εμπιστοσύνη άγγιγμα μιας ξέχειλης μωρουδιακής πάνας.

Το κουφάρι ενός απανθρακωμένου τανκ.

Η βάση ενός γρανιτένιου ογκόλιθου.

Οι τρίχες που αρχίζουν να φυτρώνουν στο πανωχείλι ενός κοριτσιού από τη Μεσόγειο.

Αραχνιές που πριν από καιρό πέρασε από πάνω τους μια παλιά γαλότσα.
Υ.Γ. Ας μου συγχωρεθεί το δεύτερο συνεχόμενο βιντεάκι, αλλά μου άρεσε περισσότερο και από το προηγούμενο. Μετέφρασα μόνο το τελευταίο μέρος του σκετς (όσοι ασχολούνται, ιδίως, με τα γλωσσολογικά νομίζω ότι θα βρουν απολαυστικό και το υπόλοιπο).

Το παραπάνω, αναρτήθηκε από hominid στις 26.1.08

***************************************************************************************************

-

Μονόλογος

Παιχνίδια συμπτώσεων γύρω μου...
Ειρωνείες γεγονότων...
Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι άθυρμα...
στα χέρια... ποιού; ποιών; Της μοίρας, των Θεών; Την μοίρα μας εμείς την κάνουμε... με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει... (ήρθα με σκονάκι πάλι, ναι)...
Άθυρμα δικό μου; Της πορείας που επέλεξα;
«Ψάξε το γιατί πίσω από ό,τι σου συμβαίνει...»
Δεν βρίσκω τίποτε... (ποιος ξέρει τι σκεπάζω απεγνωσμένα πάλι για να μην το αφήσω να βγει)... ομίχλη, θάμπος....
Θάμπος
Παντού γύρω... μέσα ....
Θάμπος...
Κάτι θολώνει τα πάντα, χαλάει τη διαύγειά τους, τα κάνει σκοτεινά, απροσδιόριστα, αμφίβολα, ανεξιχνίαστα...
Θάμπος
Απαισιοδοξία, πτώση...
Θάμπος...
Κυκλοφορώ ατημέλητη, με χαιρετάνε, μου χαμογελούν στο δρόμο..
Μη με κοιτάτε, αγνοήστε με... δεν υπάρχω αυτόν τον καιρό...
Θάμπος...
Το μπρίκι ξεχασμένο στο καμινέτο... το θυμάμαι στο δρόμο... επιστρέφω σπίτι με ηρεμία... αφήνω ανοιχτή την πόρτα να φύγει η μυρωδιά...
Θάμπος... θέραπι σόπινγκ... 5 βιβλία μαζεμένα... 3 ποίησης,Διογένης ο Κυνικός και φιλοσοφία...
Θάμπος... μόνο φωτάκι τα φιλοσοφικά αποσπάσματα-σημειώσεις που διαβάζω πριν κοιμηθώ... κλικ... σβήνει το φως... ώρα για ύπνο... θάμπος...
Γελοίες εξετάσεις... ε, καλά... τα ξέρω... πρώτη αποτυχία στα δοκιμαστικά για τα γελοία... χαστούκι... θάμπος.... πόσο πίσω είμαι τελικά... σε όλα... παντού... πίσω... θάμπος... με τα μούτρα στη μελέτη... πείσμα... τουλάχιστον αυτό (για τα άλλα....) θα το καταφέρω... θα μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα... αύριο εξετάσεις...
Θάμπος... προβλήματα παντού... ή έτσι μου φαίνεται...
Θάμπος... πρόβλημα στην εργασία... μείναμε πίσω... άλλους ρυθμούς προόδου περίμενα... τι κάνουμε... πού ‘ναι τα αποτελέσματα... θάμπος...
Θάμπος... κάθομαι στην άκρη της μπανιέρας με τα γράμματα του Ελυάρ στη Γκαλά... ποίημα: συχνά τη νύχτα ο ουρανός θεωρεί εαυτόν... κι άλλο... το κίβδηλο, το αρνητικό οδηγούν τη ζωή στο μίσος του εαυτού της... κι άλλο... κάθε δικαίωμα: προσποιήσου τη θάλλουσα σκιά των ανθέων των αναρτημένων στο έαρ... ξεχνιέμαι...κρυώνω.. πρέπει να κάνω μπάνιο... θα αργήσω στη δουλειά...
Θάμπος...πρόβλημα στη δουλειά... δεν θα τα βγάλω πέρα σήμερα... τετέλεσται.. θα φύγω... θα πάρω ρεπό.... δεν θα έρθει κανείς... (να φύγω για πάντα; και μετά; πώς θα.. θάμπος...)
ήρθαν... πολλοί.. προσπαθώ... χαμένη στο θάμπος... μόνο προσπαθώ... με τα γνωστά μέσα...με ό,τι ξέρω... χαμένη σε σκέψεις... τα χέρια μου πληγώθηκαν πάλι από τις πολλές ώρες χωρίς διάλλειμα... επιτυχία... συγχαρητήρια... ήσουν υπέροχη... μπράβο...τα γνωστά κοπλιμέντα... θάμπος, θάμπος, θάμπος... χαμένη... εσείς δεν ξέρετε... έτυχε... η κατρακύλα άρχισε πριν καιρό... έτυχε... τίποτε δεν μ’ αγγίζει από λόγια... τα συνήθισα... μόνο το θάμπος και η απογοήτευση... πάλι καλά που τα κατάφερα και σήμερα... ανθρώπινη συζήτηση με γνωστό ζευγάρι... "μια χαρά φαίνεσαι"...θάμπος... "δεν είμαι"... ανάλυση του καμπυλοειδούς της ζωής... εκθειασμός του πώς κατάφερα να κερδίσω κάποιους ενώ ήταν αδιάφοροι... θάμπος... "θα φύγω"... σηκώνομαι... "μείνε"... δεν μπορώ να μιλώ, να ανοίγομαι... είμαι απομονάχους-μονάχους... "επιστρέφω στο θάμπος"... "κοίτα να γίνεις καλά γρήγορα"... "θα περάσει"... θάμπος...

Θα περάσει...
-
-

Γαλάζιο Μάτι

Μια και στην προηγούμενη ανάρτηση είχα οπτική αναφορά στον Νταλί...

Τεστ:
Τι μας θυμίζει η εξαίρετη (με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που την είδα) και πολύ πετυχημένη αφίσα του 49ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;
Μόλις προχθές εκθειάζαμε την ευφυή λιτότητα των γραμμών της (με φίλη διακοσμήτρια που κάνει αυτόν τον καιρό σεμινάριο για την σημασία των χρωμάτων) και μιλούσαμε για το καθοριστικό και ελκυστικότατο γαλάζιο της...

"Eye on Time"

by Salavador Dali

Δείτε όμως κι αυτό:
(Το Μάτι του Ρα, από την αρχαία Αίγυπτο)



-

Στιγμή

Αχ, η στιγμή, φορέας του παντός
και σαν μπροστά της στέκω
Σέρνω το πίσω, κουβαλώ το εμπρός
μα, τίποτε απ’ τα δυο δεν έχω

Αν και μου 'ρθε μόλις σήμερα το πρωί, μάλλον είναι η συνέχεια της παλιότερης ανάρτησής μου:
"Χρόνου φείδου ή μη γνώναι"

Απορίες:

Μήπως τα έχω και τα δυο (παρελθόν-μέλλον) μαζί συνέχεια;

Μήπως δεν έχει καμία διαφορά είτε πω ότι τα έχω είτε ότι δεν τα έχω;

Γίνεται -ταυτόχρονα- να τα έχω και να μην τα έχω;

"Σκέφτομαι και ...γράφω"

Το παρόν δεν είναι ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον αλλά το απειροελάχιστο σημείο ένωσής τους, που είναι πάντα ρέον και μεταβλητό.
Μέχρι να σκεφτώ τη λέξη "μέλλον" έγινε κιόλας παρόν, και τη στιγμή που γράφω "παρόν" είναι κιόλας παρελθόν...
Πώς γίνεται να πηδήξω μέσα στην επόμενη στιγμή του χρόνου και να την κρατήσω έστω και ελάχιστα ακίνητη*;
(*ο ακίνητος χρόνος όμως, συνεχίζει να είναι χρόνος ή είναι κάτι άλλο; ορίζουμε τον χρόνο από τη συνεχή μεταβολή των πάντων; χρόνος ίσον τα πάντα ρει ή ισχύει και το αντίθετο: τα πάντα ρει=χρόνος; ...)

Ίσως μόνο αν βγω τελείως απ' αυτόν...

Κι αν είναι φύσει αδύνατον να βγει ένα σώμα από τον χρόνο, τι γίνεται με τη σκέψη; Πώς σπάει τη διάστασή του ώστε να ξεκινήσει, κι όταν ολοκληρωθεί νοηματικά να επιστρέψει και να με βρει εκεί που με άφησε;
Πού με άφησε όμως; (Αφήνω=εξ ορισμού: παρελθόν)
Να με βρει "εκεί που βρίσκομαι*" καλύτερα...
(*πού βρίσκομαι; στο εδώ... άραγε στο πουθενά υπάρχει χρόνος;)
Να προλάβει να τρέξει η σκέψη πριν από τον χρόνο και να γυρίσει...
Κάπως όπως με τη θεωρία της σχετικότητας...
"Πριν από το χρόνο"... μα το "πριν" δεν το ορίσαμε σαν παρελθόν;
"Έξω από το χρόνο" καλύτερα...
Τι βρίσκεται έξω, πέρα από το χρόνο;
Τι μπορώ να καταλάβω ως άχρονο;
Οι αισθήσεις μοιάζουν να υπηρετούν πιστά τον χρόνο...
Τα αισθήματα όχι... (στη χαρά ο χρόνος γίνεται σύντομος, στον πόνο μεγαλώνει, αργεί να περάσει...)
Άρα, έχουμε διαχωρισμό εξωτερικού και εσωτερικού χρόνου;
Αφήνω το σώμα μου στον εξωτερικό χρόνο και εξαφανίζομαι από αυτόν σε μια  άλλου είδους εσωτερικής μέτρησής του με τη σκέψη μου;
Το κάνω ήδη όταν είμαι αφηρημένη...
Μπορώ και κάτι περισσότερο;
Π.χ. να τον σταματήσω, ή να τον αλλάξω, ή να μεταβάλλω το συνεχές του, ή να βγω από την γραμμικότητα που του έχουμε ορίσει, ή να ανοίξω μια ρωγμή, μια διέξοδο φυγής, μια πύλη...


Πώς γλίτωσε ο Δίας απ' τον Κρόνο;
Αντ' αυτού έφαγε μια πέτρα...
Πέτρα... Κάτι συμπαγές και σταθερό όπως η ύλη, ο χώρος;
Τον έκρυψαν σε μια σπηλιά...
Σπηλιά... κάτι σκοτεινό, ανήλιο... μη ήλιος, κόσμος, σύμπαν...
Σπηλιά (συνειρμοί: καμπύλη, κυκλική, μήτρα, έμβρυο, επιστροφή πίσω προ ήλιου, πρό κόσμου, προ γέννησης, προ δημιουργίας...
...εν αρχή το χάος, μετά το κοσμικό αβγό...)

Μήπως για να βγω από το χρόνο πρέπει να καταφέρω να βγω πρώτα απ' το χώρο, από ό,τι ορίζουμε σήμερα σαν κόσμο, δημιουργία;
Και τι από μένα (ποιο "κομμάτι" μου) θα βγει αν -τελικά- μπορεί και καταφέρει να βγει;

Το ατομικό όριο του χρόνου για μας είναι ο θάνατος...
Εν ζωή όμως; Τι κάνουμε;
Πώς θα γλιτώσουμε από το στόμα του -κι εμείς- σαν τον Δία;
Μήπως η σπηλιά τελικά συμβολίζει τον τάφο;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ανοίγει συνέχεια σε άλλες διαστάσεις...
(Θάνατος=μη χρόνος;)
(και μη χώρος;)
Υπάρχει θάνατος εν ζωή;
Υπάρχει πραγματική ζωή πριν από αυτόν τον θάνατο;
Αν ζωή και θάνατος είναι αυτά που ξέρουμε ως γνωστά τι γινόμαστε έξω από τον χωροχρόνο;
...................
(το 'φερα από δω...το 'φερα από κει... πάλι στο υπαρξιακό το γύρισα...)

Ιδιωτική Οδός

Ήταν η εποχή
που είχε υποβάλλει τα σέβη της
στην υπερβολή.

.

Έρχεται... κρύο...

Τώρα που φύγαν τα τζιτζίκια
Ποιος θα ζεσταίνει τις μέρες μας;
Ποιος θα δίνει ρυθμό στις ανάσες μας;

Χειμώνας...
Η ελπίδα σε χειμερία νάρκη.


.

Νέοι Αφορισμοί

Προτιμότερο το ορμητικό θράσος της Άγνοιας
από την καθηλωτική ανασταλτικότητα της Γνώσης.



Είμαστε για τους άλλους ό,τι νομίζουν πως είμαστε
όμως δεν είμαστε ποτέ ό,τι νομίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας



(ορίστε που μου ήρθαν σήμερα δυο αφορισμοί... σηκώνουν αρκετή συζήτηση...)


-

Αρούμενα δρουβούδιζαν

-
-
1. Αρούμενα δρουβούδιζαν και κουπηχτά βρυζούξαν.
2. Η λύσις της λυπομανίας περιέχει την κόπωσιν των κλυδωνισμών του παγωμένου φρέατος.
3. Υπάρχουν κάποια τρίγωνα με τέσσερις πλευρές.
4. Είναι ανάγκη κάθε μονάδα να είναι διαφορετική από όλες τις άλλες.
5. Ο κόσμος είναι η ολότητα των γεγονότων, όχι των πραγμάτων.
6. Το Μηδέν μηδενίζει.

"Δεν μπορούμε να θεραπευτούμε από τις εγγενείς τάσεις του πνεύματός μας για αθέμιτη γενίκευση και απλούστευση και για την λογικά αδύνατη υπέρβαση των ορίων της γλώσσας μας, ή καλύτερα των συγκεκριμένων γλωσσικών μας παιχνιδιών, συνεχίζοντας την αναζήτηση της χιμαιρικής μεταφυσικής γνώσης."
Στέλιος Βιρβιδάκης (Δρ. Φιλοσοφίας)


Εδέχθην μία φιλικήν (ελπίζω) συμβουλήν περί φήμης:
"άμα θέ(λε)τε φήμη γράψτε πράγματα που να μη τα καταλαβαίνετε ούτε η ίδια..."
Ορίστε ένα σετ από πράγματα που με δυσκολεύουν ως προς την κατανόηση.
(Για να δούμε πόση φήμη θα μαζέψω!)
Εσκέφθην, μαζί με την φήμη να μαζέψω και δια-φημίσεις.
Γι' αυτό σας πληροφορώ ότι ο χώρος πάνω δεξιά είναι ελεύθερος και διατίθεται δι' ανάλογην χρήσην.


Πληροφορίες (πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για την εξάδα):
1. Παραλλαγή στίχου του "υπερλεξικού" ποιήματος του Αλέξανδρου Σχινά: "Ο Λιλιός"
2. Από το "Κύκλωπες και Καταστήματα" του Ανδρέα Εμπειρίκου.
4. "Η Μοναδολογία", Leinbiz G.W.
5. Tractarus Logico-philosophicus, L. Wittgenstein
6. "Was ist Metaphysic?", M. Heidegger
-
-

Ποια κρίση;

Δημοσιοποίηση μειλ

Εκεί που το 'γραφα σαν απάντηση σε ένα κολακευτικό μειλ που έλαβα, σκέφτηκα να το δημοσιοποιήσω (γιατί όχι, το πολύ πολύ να κερδίσω άλλη μια παρεξήγηση) και να το κάνω ανάρτηση...

Άμα εκθέτεις τον εαυτό σου ακούς διάφορα. Και καλά και άσχημα.
Με κολακεύουν τα καλά, ίσως καμιά φορά να με πικραίνουν τα άσχημα, αλλά πάντα προσπαθώ να κρατώ το δικό μου εσωτερικό μέτρο αξιολόγησης.
Πρόσφατα πρόσθεσα στο πλάι του μπλογκ μου σχόλια που ακούστηκαν για μένα.
Θα 'θελα να προσθέσω, επίσης, πως αυτό είμαι αν αυτό νομίζετε.
Δεν γίνεται να ταιριάζουμε με όλους και με όλα.

Όμως, ό,τι κι αν νομίζετε σήμερα για μένα δεν έχει σημασία, γιατί αύριο δε θα 'μαι πια το ίδιο (όπως έχω γράψει και παλιά σε μια ανάρτηση που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα).
Δεν με πειράζει που εκθέτω τον εαυτό μου στην όποια κρίση σας.
Στόχος μου είναι να προχωρώ κι όταν προχωράς σκοντάφτεις και πέφτεις πολλές φορές.

[Γι αυτό δεν μπορούμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από χρονικές στιγμές (καλές ή κακές) αλλά από την πορεία τους.
"Μπορούμε" μεν, αλλά ας μην κάνω περαιτέρω ανάλυση για την χρησιμοποίηση των λέξεων)]


Κι ένα ...ημιποίημα του Σκαρίμπα, που το αφιερώνω στη μοναχικότητα του χιούμορ.

Ημιολόκληρον

Να είσαι απλός
και περιττός
αυτό 'ναι κάτι

Να μη 'σαι τίποτα
(ούτε απαραίτητος)
επίσης είναι

Να κλεις με νόημα
(βλακείας ένεκεν)
το 'να σου μάτι

Κάνε το κι έσω
ημιβέβαιος
και μείνε

Μείνε ημιόχις
ημιναινές
- κράτα ημιπόζα

Έσω ημίβλεπτος
ημιαν-φάς
και -τότε- τέλεια

η φήμη θάρτει σου
σαν μια Κυρία
ημιμιμόζα

λίγον τι κρύα
και λίγον μπλάβη
από τα γέλια...

-
-
το 'κανα και ήρθε και η φήμη (δοκιμασμένο)... πλινκ-πλινκ!

Αυτό το "ημιόχις ημιναινές" δεν είναι τρομερό;
-
-
__________________________________________________________________________________

Παιάνας νο 2

Μπανιέρα μοντέλο "Maxima", επενδεδυμένη με χρυσές ψηφίδες του οίκου Sicis, από (προσοχή στο "από") 16.500 € +ΦΠΑ


Σουδάν
(ακολουθεί και το Κογκό αν δεν τα μάθατε)
-
-
-

Ο Παιάνας του Γκίτερμαν

-
Αφιερωμένο σε όλους μας

-
-
Για τη Ματαιότητα της γήινης μεγαλοσύνης

Οι χαυλιόδοντες που συγκρούονταν στους καβγάδες
των μαστόδοντων, τώρα είναι μπάλες του μπιλιάρδου.

Το ξίφος του Καρλομάγνου του Δίκαιου
τώρα είναι οξείδιο του σιδήρου, γνωστό ως σκουριά.

Η γκρίζα αρκούδα που το δυνατό της αγκάλιασμα
όλοι φοβούνταν, τώρα είναι ένα μικρό χαλάκι.

Η προτομή του μεγάλου Καίσαρα είναι στο ράφι
και εγώ δεν αισθάνομαι τόσο καλά.

(Άρθουρ Γκίτερμαν)
-
-

Συμβολική των "Γραφών"

Μια και θυμήθηκα σε προηγούμενο σχόλιό μου τον Μωρίς Νικόλ, σκέφτηκα να ανεβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο του:

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ
(Μωρίς Νικόλ)

Σκοπός όλων των ιερών γραφών είναι να μεταδώσουν υψηλότερα νοήματα και υψηλότερη γνώση, ξεκινώντας από την ορολογία της συνηθισμένης γνώσης.
Σκοπός των παραβολών είναι να μεταδώσουν στον άνθρωπο ένα υψηλότερο νόημα, με την ορολογία ενός κατώτερου νοήματος.

Βασικά, η κατανόηση του ανθρώπου κινείται στο καθορισμένο, φυσικό, υλικό επίπεδό του. Αλλά η παραβολή περιέχει νοήματα που ξεπερνούν το κυριολεκτικό ή φυσικό επίπεδο.
Καμιά φορά οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα, αρκεί να τους τα πουν. Η ανάπτυξη της κατανόησης, η διάκριση των διαφορών, προϋποθέτει μακρόχρονη παιδεία.

Τα Ευαγγέλια μιλούν, βασικά, για μια πιθανή εσωτερική εξέλιξη, που την ονομάζουν δεύτερη γέννηση. Αυτή είναι η κεντρική τους ιδέα. Ας αρχίσουμε με την προϋπόθεση ότι εσωτερική εξέλιξη σημαίνει ανάπτυξη της κατανόησης.

Διδάσκουν πως ο άνθρωπος είναι ικανός να υποστεί μια ορισμένη εσωτερική εξέλιξη αν έρθει σε επαφή με μια ορισμένη διδασκαλία πάνω στο θέμα. Αυτή η εσωτερική εξέλιξη είναι ψυχολογική. Το να αποκτήσει κανείς περισσότερη κατανόηση είναι ψυχολογική ανάπτυξη.
Αλλά αυτή η διδασκαλία δεν μπορεί να δοθεί ούτε άμεσα, ούτε με ψυχικό καταναγκασμό…

Γιατί δεν μπορεί ένα ανώτερο νόημα να δοθεί σε απλή γλώσσα;
Η εξωτερική πλευρά του ανθρώπου είναι διαμορφωμένη από τη ζωή κι από τις απαιτήσεις της ζωής και είναι σύμφωνη με τη θέση του και τις ικανότητές του. Με μια λέξη είναι τεχνητή.
Για αυτό το λόγο η διδασκαλία της εσωτερικής ανάπτυξης πρέπει να δοθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέσει μόνο επάνω στην εξωτερική πλευρά του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται εσωτερικά με τη βαθύτερη σκέψη του και όχι με την εξωτερική του πλευρά που την ρυθμίζει η ζωή. Αναπτύσσεται με το πνεύμα της ατομικής του κατανόησης και με την εσωτερική του συγκατάθεση σε εκείνο που βλέπει σαν αληθινό. Όταν μπορέσει κανείς να καταλάβει ότι εξελίσσεται μόνο με την ανάπτυξη της δικής του ατομικής -και γι αυτό εσωτερικής- κατανόησης, τότε μπορεί να αντιληφθεί ότι μια αληθινή διδασκαλία για το νόημα της εσωτερικής εξέλιξης όταν πέσει αποκλειστικά και μόνο στη εξωτερική πλευρά του ανθρώπου αποδεικνύεται άχρηστη και ανόητη.

Η ψυχολογική διδασκαλία των ευαγγελίων δεν παίρνει τον άνθρωπο έτσι όπως φαίνεται, αλλά όπως πραγματικά είναι στο βάθος του.
Ο Φαρισαίος, ψυχολογικά εννοημένος, είναι η εξωτερική πλευρά του ανθρώπου που προσποιείται ότι είναι καλός και ενάρετος.
…στον φαρισαίο μέσα στον κάθε άνθρωπο, τον ανειλικρινή άνθρωπο μέσα μας…

Οι παραβολές μιλάνε με μια αρχαία γλώσσα… που είναι πολύ δύσκολο να την καταλάβουμε αν την πάρουμε στην κυριολεξία της. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την γλώσσα των παραβολών όπως άλλωστε την γλώσσα όλων των ιερών γραφών.
…Η παραβολή αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα σ’ ένα κατώτερο κι ένα ανώτερο επίπεδο

Ως ένα ορισμένο σημείο, όλοι ζητούν το Καλό… αλλά είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι σημαίνει δρω από το Καλό…
Εύκολα εννοεί κανείς τη δράση που απορρέει από την αλήθεια, από τη γνώση. Αλλά η αλήθεια από μόνη της είναι ανελέητη και όσοι δρουν μόνο από την αλήθεια είναι ικανοί να κάνουν το μεγαλύτερο κακό στους άλλους.

Ο Πέτρος είναι ο βίαιος άνθρωπος της γνώσης.
…Σ αυτήν την περίπτωση είναι ο άνθρωπος που διδάσκεται την αλήθεια για την εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου και τη δέχεται μόνο σαν γνώση και σκέπτεται με την λογική της αλήθειας.
Όλοι οι θρησκευτικοί διωγμοί προήλθαν από την αλήθεια και μόνο…
Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται διανοητικά, σκέπτεται λογικά. Η συναισθηματική σκέψη είναι ψυχολογική. Ο άνθρωπος που σκέπτεται λογικά δεν έχει οίκτο γιατί δεν έχει κατανόηση…

Ο αλέκτωρ σημαίνει αφύπνιση και το τρις σημαίνει άρνηση ως το ακραίο σημείο...
Ο Πέτρος δεν θα καταλάβαινε παρά μόνον αν καταλυόταν τα εγωιστικά συναισθήματα που έτρεφε για τον Χριστό… έκλαψε γιατί εκείνη τη στιγμή... είδε τον εαυτό του στο φως της γνώσης που είχε διδαχθεί.
Είδε την απόσταση ανάμεσα σε εκείνο που γνώριζε και σε εκείνο που ήταν. Αντί απλώς να γνωρίζει άρχισε να κατανοεί. Αλλά πριν του συμβεί αυτό, πίστευε μόνο στον Χριστό και όταν ένας άνθρωπος πιστεύει έτσι, εμποδίζει και τους άλλους να πιστέψουν. Αν κανείς πιστεύει με πάθος, βίαια σε κάποιον, εμποδίζει τους άλλους να καταλάβουν. Ένας τέτοιος άνθρωπος χρησιμοποιεί την αλήθεια του βίαια και γι αυτό καταστρέφει την κατανόηση των άλλων… είναι ένας αντάρτης δεν έχει υπομονή…

Επειδή ο Πέτρος ήταν ο άνθρωπος της γνώσης και δεν είχε ακόμη αφυπνισθεί συναισθηματικά, δεν μπορούσε να συγχωρήσει.
Η συγνώμη προέρχεται από συναισθηματική ανάπτυξη. Και συναισθηματική ανάπτυξη σημαίνει ανάπτυξη πέρα από την εγωιστική αγάπη για τον εαυτό μας -με όλα τα απορροφητικά του ενδιαφέροντα- προς το στάδιο της αγάπης του πλησίον.

Όταν ο άνθρωπος έχει μέσα του την αγάπη της καλοσύνης δεν κρίνει αποκλειστικά από την αγάπη της αλήθειας. Ο άνθρωπος της αλήθειας είναι βαρύς και σκοτεινός.
Η μηχανική αγάπη είναι πολύ διαφορετική από την συνειδητή. Στη ζωή οι άνθρωποι αγαπούν μηχανικά. Αυτή η μηχανική αγάπη μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μίσος δηλ. σε άρνηση. Όχι όμως η συνειδητή αγάπη. Η μηχανική αγάπη μας βασανίζει όλους ενώ η συνειδητή μας θεραπεύει.

Ο Πέτρος πίστευε στο ορατό πρόσωπο του Χριστού και όχι σε κάτι μέσα στον ίδιο τον εαυτό του. Η διδασκαλία που πήρε από τον Χριστό δεν είχε γίνει ακόμα κάτι το ξεχωριστό από τον ορατό Χριστό. Στον Χριστό έτρεφε τέτοιο πάθος αφοσίωσης που τον εμπόδιζε να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο μέσα του που τεχνικά ονομάζεται πίστη. Η πίστη δεν είναι τυφλή πεποίθηση αλλά το να βλέπει κανείς μόνος του την αλήθεια ενός πράγματος και δεν απορρέει από τις αισθήσεις. Το είδος της πίστης που διέθετε ο Πέτρος δεν ήταν αρκετό να τον στηρίξει γιατί δεν έβγαινε από μέσα του αλλά στηριζόταν στον δάσκαλό του.

Το νερό στη γλώσσα των παραβολών αναφέρεται σε ένα είδος αλήθειας..
Η αλήθεια σε σχέση με τον άνθρωπο…
Προσπάθησε να περπατήσει με βάση αυτή την αλήθεια και όταν άρχισε να βυθίζεται έπρεπε να φωνάξει τον Χριστό για να τον στηρίξει. Ο εξωτερικός κόσμος είχε περισσότερη δύναμη πάνω του απ’ ότι ο εσωτερικός... Γι αυτό δεν μπορούσε να τον κρατήσει ψηλά. Μόλις σηκώθηκαν τα κύματα και ο άνεμος (δυσκολίες) έχασε την πίστη του και άρχισε να βυθίζεται…

Πίσω από όλες τις εξωτερικές μορφές των θρησκειών που ανατέλλουν και δύουν, υπήρξε ανέκαθεν ένα πλατύ εντελώς ανεπτυγμένο ρεύμα γνώσης πάντα το ίδιο και πάντα με το ίδιο αντικείμενο –δηλ. την εσωτερική κινητοποίηση και την εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου. Για αυτό ανακαλύπτουμε παρόμοιες ιδέες σε ευρύτατα απομακρυσμένες ιστορικές περιόδους που αντλούν απ αυτή την πηγή.

Κάθε διδασκαλία που ανήκει στο υψηλότερο επίπεδο του ανθρώπου πρέπει να αρχίζει από την Αλήθεια πριν μπορέσει να πραγματοποιηθεί το Καλό αυτής της αλήθειας.
Εάν η αλήθεια, εάν η γνώση δεν οδηγεί στην καλοσύνη ή στην εφαρμογή της καλοσύνης, τότε για ποιο λόγο να μελετήσουμε την αλήθεια; Η γνώση είναι ατέλειωτη αν δεν οδηγεί στο σκοπό και στο τέρμα της που είναι η καλοσύνη. Το καλό είναι το κορύφωμα της αλήθειας.
Αν ο άνθρωπος ακολουθεί την γνώση (μόνο) δεν οδηγείται μόνο σε παρανόηση του νοήματος της ζωής και του ίδιου του εαυτού του αλλά και του σύμπαντος.

Γνωρίζουμε από την ιστορία πως όλες οι έριδες και οι διωγμοί δημιουργήθηκαν από δογματικά ζητήματα -δηλ. το τι είναι η αλήθεια- αποκλειστικά από την πλευρά της γνώσης της γνώμης.
Σε ποιο σκοπό οδηγεί η γνώση σήμερα την ανθρωπότητα;
Κάθε γνώση θα έπρεπε να οδηγεί στο καλό…

Αν τώρα ρωτήσει κανείς γιατί είναι απαραίτητη η αλήθεια η απάντηση είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι καλός -δηλ. το επίπεδο του καλού μέσα του είναι πολύ χαμηλό. Και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να υψωθεί το επίπεδο του καλού στον άνθρωπο. Με την γνώση της αλήθειας σχετικά με ένα υψηλότερο επίπεδο καλού. Για να ανυψωθεί ο άνθρωπος πρέπει να μάθει την Αλήθεια. Τι είδους αλήθεια; …

Αυτό που στα Ευαγγέλια ονομάζεται Λόγος του θεού είναι η Αλήθεια για το τι είναι απαραίτητο για την επίτευξη ενός υψηλότερου επιπέδου Καλού –δηλ. τι χρειάζεται για την εσωτερική εξέλιξη- γιατί εσωτερική εξέλιξη θα πει επίτευξη ενός ανωτέρου επίπεδου Καλού με την βοήθεια της γνώσης.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει άμεσα σε ένα νέο επίπεδο καλού. Μπορεί να το φτάσει μόνο με οδηγίες και αυτές οι οδηγίες πρέπει να πάρουν την μορφή Αλήθειας αυτού του ανωτέρου επιπέδου του Καλού. Η γνώση για το ανώτερο καλό πρέπει πρώτα να δοθεί σαν διδασκαλία.

Για να δεχθεί ο άνθρωπος την ανώτερη γνώση πρέπει να έχει καλό είναι…
Αν αποκτήσει κανείς την δηλητηριώδη δύναμη της γνώσης και μόνο, χωρίς καλό έδαφος θα δηλητηριαστεί τελικά από τον κόσμο.
Σήμερα κυκλοφορούν άπειρα βιβλία που προσφέρουν γνώσεις αλλά όχι κατανόηση. Βλέπουμε τα γεγονότα της επιστήμης να ερμηνεύονται με τον πιο φτηνό τρόπο.

…Σ’ αυτό τον γάμο (της Κανά) το νόημα της γνώσης ενώνεται με το είναι του ανθρώπου και οδηγεί στην εσωτερική του ανάπτυξη. Αυτό είναι το νόημα της παραβολής της μετατροπής του νερού σε κρασί. Σημαίνει ότι ο Χριστός ένωσε την γνώση του με το καλό που είχε μέσα στο είναι του. Η γνώση του και η καλοσύνη του Είναι του είχαν γίνει ένα. Ας επαναλάβουμε αυτό που ήδη αναφέραμε ότι ο Αρχιτρίκλινος μιλάει για το καλό κρασί και ότι το καλό ήρθε τελευταίο. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να διδαχθεί την αλήθεια ή την γνώση και η καλοσύνη έρχεται αργότερα…

Το να δίνει κανείς γνώση σε αδύνατους τύπους ανθρώπων που θα κάνουν κακή χρήση της…
Στις εσωτερικές σχολές υπήρχαν πολλές αυστηρές ασκήσεις πριν επιτραπεί στον υποψήφιο να διδαχτεί την εσωτερική γνώση…
Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Η γνώση δίνεται σε όλους χωρίς διάκριση…

.. αλλά το κυριολεκτικό επίπεδο κατανόησης σε τόσο ψηλά θέματα μας φέρνει σύγχυση και αυτή η σύγχυση διαιωνίζεται. Ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει στη κυριολεξία τη φράση 'ου φονεύσεις' και να υπακούσει. Αλλά αν δει πιο βαθιά και καταλάβει ότι μπορεί να σκοτώνει ψυχολογικά όλη την ημέρα μέσα στη σκέψη του και την καρδιά του, θα αρχίσει να μεταφέρεται σε ένα άλλο είδος κατανόησης αυτής της εντολής και θα αντιληφθεί το πληρέστερο ή το πιο εσωτερικό νόημά της.

Ας πάρουμε τώρα τον πειρασμό σε σχέση με το καλό. Αυτό δεν είναι διανοητικό αλλά συγκινησιακό. Ανήκει στην πλευρά της βούλησης και όχι της σκέψης. Το τι θέλει ένας άνθρωπος βασίζεται επάνω στο τι νοιώθει πως είναι καλό. Όλοι ενεργούμε και θέλουμε σύμφωνα με εκείνο που νιώθουμε ότι είναι καλό και ό,τι θέλει ο άνθρωπος ανήκει στην πλευρά της βούλησης στη βουλητικής ζωή του.
Εάν του αφαιρεθεί αυτό που πιστεύει για καλό θα σταματήσει η βουλητική ζωή του ακριβώς όπως αν του αφαιρεθεί ό,τι πιστεύει για την αλήθεια θα έπαυε η διανοητική ζωή του.
Ό,τι αγαπά ο άνθρωπος το θεωρεί καλό και ότι το θεωρεί καλό το θέλει και ενεργεί έχοντας το σαν αφετηρία. Αν αγαπά μόνο τον εαυτό του, τότε γι αυτόν καλό σημαίνει το δικό του το καλό και ό,τι δεν συμπίπτει με το δικό του το καλό το θεωρεί κακό. Η βούληση αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της αγάπης που εξελίσσεται αντίθετα στην εγωιστική αγάπη για τον εαυτό μας…

Πίστη είναι η σίγουρη εσωτερική αίσθηση της ύπαρξης ενός ανωτέρου επιπέδου…
…Πριν ότι έκανε (ο παλιός άνθρωπος), όσο καλό και να ήταν, γινόταν από το χαμηλότερο επίπεδο μέσα του και έμενε εκεί. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να μην ζητεί ανταμοιβή για ό,τι κάνει και να μην αποδίδει στον εαυτό του την καλοσύνη του ή το μεγαλείο του ή τις ταλαιπωρίες του.
Το Καλό του βρίσκεται μέσα στον κόσμο –δηλ. η αρχή που διέπει το επίπεδο της εξέλιξης του. Κάνει τα πάντα με ορισμένο τρόπο. Τα πάντα έχουν τη σφραγίδα του εαυτού του της αξίας του, της καλοσύνης του, της ιδέας της ανταμοιβής. Αυτό είναι το επίπεδο του είναι του. Σ’ αυτό το επίπεδο ζει, αυτό είναι μόνο το επίπεδο που ξέρει.

Επειδή του λείπει η πίστη δεν ξέρει τι είναι ανώτερο επίπεδο. Δεν έχει ιδέα για την ύπαρξη ενός ανωτέρου επιπέδου μέσα του που προσπαθεί να ενωθεί μαζί του. Το είναι του, ο εαυτός του, η αυταρέσκειά του απορροφούνε τα πάντα. Γι αυτό μέσα του μισεί αυτούς που διαφωνούν μαζί του ή που δεν τον χωνεύουν ή που τον κοροϊδεύουν, παρ’ όλο που ίσως να μην το δείχνει εξωτερικά αν κινδυνεύει η αξιοπρέπεια του. Δεν θα βρει φάρμακο γι αυτό αν παίρνει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Και γι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Απλώς θέλει να γίνει καλύτερος όχι διαφορετικός. Θέλει να παραμείνει ο ίδιος βελτιωμένος –όχι να γίνει άλλος άνθρωπος ξαναγεννημένος.
Ο Χριστός δίδαξε πώς να φτάσει ο άνθρωπος σε ένα υψηλότερο επίπεδο μέσα του που ονομάζεται δεύτερη γέννηση. Η διδασκαλία του έχει σχέση με την εξέλιξη που αναμένει τον άνθρωπο…

...Πιστεύω δεν θα πει πιστεύω στο ασυνήθιστο επειδή γίνονται θαύματα, αλλά γιατί αντιλαμβάνομαι ενορατικά και έχω την βεβαιότητα ότι υπάρχει μια Αλήθεια ανώτερη από την αλήθεια των αισθήσεων. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει πέρα από τον εαυτό του κι η αφετηρία είναι η πίστη. Εδώ έχουν σημασία όλα όσα έχει σκεφτεί και σιωπηλά κατανοήσει στη μοναχικότητα του νου του. Όλα όσα δεν μπορεί να ανακοινώσει, όλα όσα είναι εσωτερικά και επομένως πέρα από την αισθητηριακή πλευρά του –που αποτελεί το μηχανικό μέρος του- έχουν σημασία.
Γιατί όλες αυτές οι σκέψεις ανήκουν σε κάτι που δεν μπορεί να δεχθεί τη γνώση –δηλ την πίστη- και να πετύχουν μια σύνδεση με το ανώτερο ή το πιο εσωτερικό επίπεδο. Η επίτευξη αυτού του επιπέδου αποτελεί την πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου και το νόημα της πολύπλοκης ύπαρξής του.
Γιατί ακόμα κι αν κάποιος συναντήσει την πραγματική γνώση, όπως οι μαθητές του Χριστού, αυτό που ακούει εξωτερικά, ακουστικά, μπορεί να συνδεθεί μ’ αυτήν μόνο αν εμβαθύνει… αν την συλλάβει με την εσωτερική και βαθύτερη πλευρά του.

Στο θαύμα της Βηθεσδά, ο άνθρωπος που απλώς γνωρίζει την αλήθεια μιας διδασκαλίας πέρα από τη ζωή αυτού του κόσμου δεν μπορούσε να καταφέρει να εφαρμόσει πρώτα το καλό με τη θέλησή του. Παρέμενε κοντά στις αισθήσεις (5 πύλες), κοντά στο κυριολεκτικό νόημα του Λόγου του Θεού. Όμως προσδοκούσε το θαυματουργό νόημα –το νερό που τάραζε ο άγγελος- αλλά δεν μπορούσε να το συλλάβει. Έμενε ξαπλωμένος πάνω στην αλήθεια αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει όρθιος πάνω σ’ αυτήν…

Ο ύστατος σκοπός της ζωής είναι το Καλό. Εάν πούμε ότι στη κορυφή της πυραμίδας είναι το καλό, τότε έρχεται πριν από όλα και είναι πρώτο στην κλίμακα, αλλά μέσα στο χρόνο, φαίνεται σα να έρχεται πρώτα η γνώση. Κάθε γνώση θα έπρεπε να οδηγεί στο καλό. Για αυτό το Καλό έρχεται πρώτο στη σειρά, αν και στις αισθήσεις μας, που είναι συνυφασμένες με τον χρόνο και συλλαμβάνουν μόνο μια τομή της όλης ύπαρξης που λέγεται παρόν, τα πράγματα φαίνονται ανάποδα.

Ο άνθρωπος που ήταν καθηλωμένος στην αλήθεια …την είχε βάλει πρώτη και συνέχιζε να κάνει το ίδιο σφάλμα για αυτό ερχόταν πάντα δεύτερος. Ο Ιησούς ως εκπρόσωπος του καλού, που είναι η κατάληξη της αλήθειας, τον θεράπευσε…
Το θαύμα σημαίνει πάνω από όλα ότι ο άνθρωπος όσο κι αν γνωρίζει την αλήθεια δεν μπορεί να δράσει απ' αυτήν με την θέλησή του αν δεν κάνει βίωμα το καλό της….
Γι αυτό αμαρτάνει μένοντας μόνο με την αλήθεια και θεωρώντας την ως πρώτιστο χάνει τον στόχο του κάνοντας την αλήθεια σκοπό του …κι όχι ως ένα μέσο που οδηγεί στο καλό. Για αυτό ο Ιησούς του λεει ‘μηκέτι αμάρτανε’ …‘μη χάνεις πια τον στόχο σου’.
…………………………………………………………………………………………

(Εκδόσεις Αντινέα, 1988)
-
-

Εξυπνάδες

-
-
Εξυπνάδα νούμερο 1.

Με τέτοια οικονομική ύφεση, μισθούς και συντάξεις της πείνας, τα αστυνομικά δελτία δεν θα γράφουν πια για ένοπλες επιδρομές αλλά:

Ανακοίνωση στο ΚΑΠΗ Αγ. Αναργύρων
"Την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου, διοργανώνεται ένοπλη εκδρομή στο super market Μαραθόπουλος.
Δηλώστε έγκαιρα συμμετοχή, θέσεις περιορισμένες.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας."



Εξυπνάδα νούμερο 2

Πρόταση για σύνθημα σε τοίχους:
"Πότε θα αποκτήσουμε επιτέλους όλοι οικολογική συνείδηση;
Ανακύκλωση στο σεξ εδώ και τώρα!"
-
-

Νυστάζω!

Αν γινόταν η νύστα μου ανάρτηση θα είχε την φώτο ενός γαλήνιου ύπνου και τους στίχους από ένα γλυκό και τρυφερό νανούρισμα:

Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, ο ύπνος να σε πάρει
γιατί κι αν είσαι ξυπνητή, μου μοιάζεις με ντουβάρι
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, ο μπλόγκερ (ο πάσα εις που πάω και σχολιάζω) να ησυχάσει
άντε και μην ανησυχείς, σαν μπόρα θα περάσει
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, εεε... κλείσε πια τα μάτια
κι άσε το πληκτρολόγιο να πάει στα κομμάτια
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, κοιμήσου βρε, σκασμένο
είμαι ο Μορφέας που μιλώ, πόσο να περιμένω!!!


Και μετά το Κυκλοδίωκτον, θα πετάριζε (με ύφος έκπληξη) –(κλεμμένο απ' την φιλενάς μου! χαχα) τα βλέφαρά του (πλινκ πλονκ) και θα σκεφτόταν: (μην ακούω "ωχ" που θα σκεφτόταν…)

Αχού καλέ Μορφέα μου, και δεν μπορώ η δόλια
αχού καλέ Μορφέα μου, με ζώνουν τα διαβόλια
Παρά το ότι το ποθώ, να 'ρθω στην αγκαλιά σου
είναι ένας μάστορας εδώ και με κρατάει μακριά σου


Σύντομο ιστορικό
(για να βρίσκεται και να συμπεριληφθεί αύριο μεθαύριο-τοκ,τοκ, που λένε- στα απομνημονεύματά μου)… (απορία: γιατί αντί για τοκ τοκ δεν λένε τικ τακ; θα ναι σα να τρέχει ο χρόνος και να 'ρχεται πιο γρήγορα το …μοιραίο; -φτου φτου-τοκ, τοκ!...)

Πριν καλά-καλά προλάβω να δω το κρεβατάκι μου η ξενύχτισσα… ντρααααγκγκγκ τα κουδούνια. Είχαμε συνεννοηθεί με ένα μάστορα(σιγά μην έχεις μαστόρους όποτε μπορείς εσύ!!!) να επιδιορθώσει κάτι εξωτερικούς σοβάδες που μας πέφτουν στο κεφάλι με τις βροχές.
Να κοιμηθώ δεν γίνεται. Να κάνω κάτι τις άλλο… έκανα διάφορες δουλειές… σιγά μην μπορώ να συγκεντρωθώ με τόσα σούρτα-φέρτα για το ένα και το άλλο που χρειάζεται κάθε λίγο, σε κάτι πιο…κουλτουροστοχαστικό…. κι όσο πάει γίνομαι και πιο ζαβλακωμένη…
Την πλήρωσαν τα σχόλια της Φίλης μου και λιγάκι και του Νταλικιέρη που κάνουν κόντρα κειμένων…

Μετά σκέφτηκα, πριν με πυροβολήσουν αγαναχτισμένοι, να έρθω κι απ' τα μέρη μου και να ασχοληθώ με την σύνθεση ανάρτησης…
Εβουαλά λοιπόν! (βελτιώνω και τα γαλλικά μου όσο πάει)

Αυτά!

Υ.Γ. Πόσες ώρες κάνουν να τελειώσουν πια αυτοί οι μάστοροι… Αμάν!!!

Διατηρώ το δικαίωμα να προσθέτω κι άλλα στο κείμενο. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα αργήσει την σήμερον ημέραν ο πας εις μάστορας και δεν είναι σωστόν να την πληρώνουν άλλοι...