Στιγμή

Αχ, η στιγμή, φορέας του παντός
και σαν μπροστά της στέκω
Σέρνω το πίσω, κουβαλώ το εμπρός
μα, τίποτε απ’ τα δυο δεν έχω

Αν και μου 'ρθε μόλις σήμερα το πρωί, μάλλον είναι η συνέχεια της παλιότερης ανάρτησής μου:
"Χρόνου φείδου ή μη γνώναι"

Απορίες:

Μήπως τα έχω και τα δυο (παρελθόν-μέλλον) μαζί συνέχεια;

Μήπως δεν έχει καμία διαφορά είτε πω ότι τα έχω είτε ότι δεν τα έχω;

Γίνεται -ταυτόχρονα- να τα έχω και να μην τα έχω;

"Σκέφτομαι και ...γράφω"

Το παρόν δεν είναι ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον αλλά το απειροελάχιστο σημείο ένωσής τους, που είναι πάντα ρέον και μεταβλητό.
Μέχρι να σκεφτώ τη λέξη "μέλλον" έγινε κιόλας παρόν, και τη στιγμή που γράφω "παρόν" είναι κιόλας παρελθόν...
Πώς γίνεται να πηδήξω μέσα στην επόμενη στιγμή του χρόνου και να την κρατήσω έστω και ελάχιστα ακίνητη*;
(*ο ακίνητος χρόνος όμως, συνεχίζει να είναι χρόνος ή είναι κάτι άλλο; ορίζουμε τον χρόνο από τη συνεχή μεταβολή των πάντων; χρόνος ίσον τα πάντα ρει ή ισχύει και το αντίθετο: τα πάντα ρει=χρόνος; ...)

Ίσως μόνο αν βγω τελείως απ' αυτόν...

Κι αν είναι φύσει αδύνατον να βγει ένα σώμα από τον χρόνο, τι γίνεται με τη σκέψη; Πώς σπάει τη διάστασή του ώστε να ξεκινήσει, κι όταν ολοκληρωθεί νοηματικά να επιστρέψει και να με βρει εκεί που με άφησε;
Πού με άφησε όμως; (Αφήνω=εξ ορισμού: παρελθόν)
Να με βρει "εκεί που βρίσκομαι*" καλύτερα...
(*πού βρίσκομαι; στο εδώ... άραγε στο πουθενά υπάρχει χρόνος;)
Να προλάβει να τρέξει η σκέψη πριν από τον χρόνο και να γυρίσει...
Κάπως όπως με τη θεωρία της σχετικότητας...
"Πριν από το χρόνο"... μα το "πριν" δεν το ορίσαμε σαν παρελθόν;
"Έξω από το χρόνο" καλύτερα...
Τι βρίσκεται έξω, πέρα από το χρόνο;
Τι μπορώ να καταλάβω ως άχρονο;
Οι αισθήσεις μοιάζουν να υπηρετούν πιστά τον χρόνο...
Τα αισθήματα όχι... (στη χαρά ο χρόνος γίνεται σύντομος, στον πόνο μεγαλώνει, αργεί να περάσει...)
Άρα, έχουμε διαχωρισμό εξωτερικού και εσωτερικού χρόνου;
Αφήνω το σώμα μου στον εξωτερικό χρόνο και εξαφανίζομαι από αυτόν σε μια  άλλου είδους εσωτερικής μέτρησής του με τη σκέψη μου;
Το κάνω ήδη όταν είμαι αφηρημένη...
Μπορώ και κάτι περισσότερο;
Π.χ. να τον σταματήσω, ή να τον αλλάξω, ή να μεταβάλλω το συνεχές του, ή να βγω από την γραμμικότητα που του έχουμε ορίσει, ή να ανοίξω μια ρωγμή, μια διέξοδο φυγής, μια πύλη...


Πώς γλίτωσε ο Δίας απ' τον Κρόνο;
Αντ' αυτού έφαγε μια πέτρα...
Πέτρα... Κάτι συμπαγές και σταθερό όπως η ύλη, ο χώρος;
Τον έκρυψαν σε μια σπηλιά...
Σπηλιά... κάτι σκοτεινό, ανήλιο... μη ήλιος, κόσμος, σύμπαν...
Σπηλιά (συνειρμοί: καμπύλη, κυκλική, μήτρα, έμβρυο, επιστροφή πίσω προ ήλιου, πρό κόσμου, προ γέννησης, προ δημιουργίας...
...εν αρχή το χάος, μετά το κοσμικό αβγό...)

Μήπως για να βγω από το χρόνο πρέπει να καταφέρω να βγω πρώτα απ' το χώρο, από ό,τι ορίζουμε σήμερα σαν κόσμο, δημιουργία;
Και τι από μένα (ποιο "κομμάτι" μου) θα βγει αν -τελικά- μπορεί και καταφέρει να βγει;

Το ατομικό όριο του χρόνου για μας είναι ο θάνατος...
Εν ζωή όμως; Τι κάνουμε;
Πώς θα γλιτώσουμε από το στόμα του -κι εμείς- σαν τον Δία;
Μήπως η σπηλιά τελικά συμβολίζει τον τάφο;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ανοίγει συνέχεια σε άλλες διαστάσεις...
(Θάνατος=μη χρόνος;)
(και μη χώρος;)
Υπάρχει θάνατος εν ζωή;
Υπάρχει πραγματική ζωή πριν από αυτόν τον θάνατο;
Αν ζωή και θάνατος είναι αυτά που ξέρουμε ως γνωστά τι γινόμαστε έξω από τον χωροχρόνο;
...................
(το 'φερα από δω...το 'φερα από κει... πάλι στο υπαρξιακό το γύρισα...)