Αλφάκι

Στο μαγικό μεταίχμιο ύπνου-ξύπνου:

"Εσύ Αλφάκι, να πας απ' την άλλη μεριά..."

Και το Αλφάκι βρέθηκε από την άλλη πλευρά του άδειου σιδηρόδρομου με εμένα από την εδώ πλευρά.
Κι έμοιαζε σαν ζωντανό μικρό ανθρωπάκι (ή παιδάκι) με τετραγωνισμένη μορφή σαν πλειμομπιλ.

Και μου άρεσε πολύ αυτή η λέξη 'Αλφάκι' για τον πρωτάρη (από το άλφα το αρχικό γράμμα, όπως λέμε π.χ. α' δημοτικού). Και επενέβηκα συνειδητά και μισοξύπνησα για να την κρατήσω να την θυμάμαι, γιατί δεν την είχα ξανακούσει πουθενά και μου άρεσε η πρωτοτυπία της.

Και τότε κατάλαβα ότι ο εαυτός μου με είχε αφήσει κι είχε πάει από την άλλη πλευρά μαζί με το Αλφάκι κι ότι ήταν το Αλφάκι.
Κι επειδή επενέβηκα για να θυμηθώ τη λέξη, ξαναγύρισε σε μένα κι έβλεπα πια το αλφάκι από απέναντι αλλά όσο κι αν προσπαθούσα συνειδητά πια, δεν μπορούσα να ξαναχωριστώ και να ξαναγίνω το Αλφάκι ταυτόχρονα με εμένα...

Στιγμές

Τα απλωμένα στο μπαλκόνι ασπρόρουχα, πλυμένα με χλωρίνη, αντανακλούν χρώμα καθαρότητας στην κόντρα τους με τον ήλιο.

Το φαγητό σιγοψήνεται κι εγώ ρουφώ γουλιές από τσάι πορτοκάλι με μαύρη ζάχαρη που το ετοιμάζω σε μεγάλη ποσότητα σε μια κανάτα και μετά το αφήνω να παγώνει στο ψυγείο για δροσιστικό.

Και καθώς ελέγχω τα ρούχα μέσα από το παράθυρο, το μάτι μου πέφτει στα μικρά άσπρα ανθάκια που μου 'καναν δώρο τα φυτά μου και που επειδή έλειπα δεν τα είχα προσέξει.
Και με γεμίζουν χαρά αυτοί οι απρόσμενοι επισκέπτες στο μπαλκόνι μου και τους μιλάω καλωσορίζοντάς τα...


Και σκέφτομαι ότι κάτι τέτοιες στιγμές μοιάζουν νοσταλγικά πολύτιμες σε ταραχώδεις καιρούς ή σε καιρό πολέμου, αλλά συνήθως προσπερνάμε τόσο αδιάφορα την 'δεδομένη' ομορφιά τους, ψάχνοντας κάτι άλλο ίσως πιο έντονο κι όχι τόσο απλό, σε ένα λαθεμένο εξωτερικό κυνήγι...

Pictures by Mónica Carretero  

Ωοειδίες

Τι σχήμα να 'χει η πληρότητα;
Να είναι ένα ωοειδές μέσα στον κορμό του σώματός μας χωρίς άκρα;
Να ειναι η μορφή του πρώτου κυττάρου που μπόρεσε να υπάρξει απομονωμένο;
Να είναι το σημείο ισορροπίας πάνω στην ευθεία των δύο κόσμων;

Τι αισθαντικότητα να 'χει  η πληρότητα;
Μια μακάριας γαλήνης;
Μιας απόλυτης ικανοποίησης;
Μιας ήσυχης συνείδησης;


Κάπως έτσι να την σκέφτηκε ο 'Θεός', όταν θέλησε να αποχωριστεί τα κύτταρά του για να τους δώσει τη βούληση να επιλέξουν;
Κάπως έτσι να τα σκέφτηκε αυτόβουλα σε μια πληρότητα αυτόνομης ένωσης εν αποχωρισμώ;
Μέσα στην πληρότητα της αγάπης του να μην ήθελε τίποτα να 'χει σχέση εξάρτησης από αυτόν.
Να απέσπασε από τον παράδεισό του ακομη και το μικρότερο κομμάτι του για να του δώσει την δυνατότητα επιλογής.

Και το κάθε κομμάτι, χαμένο προσωρινά στην απεραντοσύνη, σε ένα ταξίδι γνωριμίας με τις δυνατότητες και τις δυνάμεις του, περνώντας από τα σκοτεινά στάδια της ύπαρξης, της λεγόμενης κόλασης, μέχρι να κατασταλάξει και να επιλέξει αν θέλει από μόνο του να επιστρέψει πάλι σ' αυτήν την αρμονική ενότητα και συνοχή, που στην ανθρώπινη γλώσσα εκφράζει η λέξη Αγάπη.


Πόσο πολύ κουμπώνουν αυτές οι σημερινές σκέψεις μου, με κάποια από τα αποσπάσματα που ακούμε από τις θρησκευτικές γραφές για την ερμηνεία της ύπαρξης και του κόσμου μας...


Κι απ' την άλλη, γιατί να αισθάνομαι και να εικονοποιώ την πληρότητα ως οβάλ κι όχι κύκλο που μοιάζει και λογικότερο;
Να χει σχέση με το κοσμικό αυγό της θεογονίας και των τόσων μυθολογιών που αναφέρονται σ' αυτό,
Να χει σχέση με το σχήμα του αυγού γενικότερα (και εδώ στη φύση) από άποψη ενεργειακής ροής και δυναμικής στη δημιουργία;

Paintings by Joshua Smith

Υποκειμενισμοί

Το σημερινό πρωινό μου ξύπνημα μου υπαγόρευσε έναν αφορισμό:

Κρίνουμε τις πράξεις των άλλων
αγνοώντας τα κίνητρα τους


Και μετά σκεφτόμουν πόσο πιο σημαντικό είναι το κίνητρο από την πράξη και προβληματιζόμουν αν ακόμα πιο σημαντικό κι από το κίνητρο είναι το τελικό αποτέλεσμα της πράξης...

Π.χ. κάνει κάποιος μια καλή πράξη, δίνει κάτι σε κάποιον που το χρειάζεται, όχι από καλοσύνη αλλά από κάποιου είδους συμφέρον περιμένοντας κάποια ανταμοιβή.

Το κίνητρό του μπορεί να είναι σαθρό, αλλά το αποτέλεσμα της πράξης του για εκείνον που χρειαζόταν την προσφορά είναι πολύ ωφέλιμο...
Ή κάνει κάποιος κάτι κακό άθελά του προσπαθώντας όμως κατά βάθος να κάνει κάτι καλό...

Ώσπου τελικά αποφάσισα ότι αδυνατώ να υπολογίσω τις καρμικές συνδέσεις "ανταπόδωσης" σε κάτι τέτοια μπερδεμένα.

Όμως προέκτεινα τον αρχικό αφορισμό μου, σκεφτόμενη ότι κρίνουμε τις πράξεις των άλλων, όχι ακριβώς επειδή αγνοούμε τα κίνητρά τους, αλλά επειδή προβάλουμε τα δικά μας κίνητρα στις πράξεις τους και τις ερμηνεύουμε υποθετικά σύμφωνα με το δικό μας σκεπτικό, νομίζοντας ότι καταλαβαίνουμε.


Και, ναι, ξέρω ότι τα 'χω ξαναπεί αυτά με διαφορετικές λέξεις, αλλά πάλι με προβλημάτιζαν σήμερα το πρωί.

Οι πίνακες ανήκουν στον Ewing Paddock

Αχάραγο Μπασμάτι

Φέτος το καλοκαίρι μου 'βγήκε' ένα πρόγραμμα να ξυπνάω πολύ πρωί και να κάνω όσες δουλειές έχω - μια και συνήθως τον χειμώνα κοιμόμουν πολύ αργά το βράδυ κι έχανα τις περισσότερες πρωινές ώρες.

Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν πόσο πιο όμορφο και σοφότερο είναι από το να ξενυχτάς κι έκανα διάφορα σενάρια επιθυμιών για το μέλλον (ενώ αναριωτόμουν γιατί δεν το 'χα εφαρμόσει πιο νωρίς στη ζωή μου όταν μου δινόταν η δυνατότητα)..

Η πόλη ακόμα ησυχάζει, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και βουή (κι έχω μπόλικη από αυτήν στο μέρος που μένω), ακούς και βλέπεις τα διάφορα πουλιά που ξυπνάνε κι αυτά νωρίς και κυκλώνουν τον ουρανό μαζί με τις αποχρώσεις που παίρνει ο ορίζοντας και τα σύννεφα καθώς ανατέλει ο ήλιος (κάποιοι λένε ότι αυτές οι πρώτες ακτίνες του είναι και οι πολυτιμότερες για την υγεία μας), με εκείνη την πρωινή ευχάριστη δροσούλα και το ελαφρύ αεράκι (τώρα το καλοκαίρι) και δε λέω γενικότερα για το υπέροχο ξημέρωμα στη φύση γιατί, δυστυχώς, από το μπαλκόνι μου δε βλέπω και πολλά...

Κι εκτός από αυτές τις μαγικές στιγμές 'ξυπνήματος', το μυαλό λειτουργεί καλύτερα και γρηγορότερα με ευστροφία και δημιουργικότητα και το επιβεβαιώνω αυτό μέρα με τη μέρα. Και μετά θυμάμαι πόσοι μεγάλοι δημιουργοί είχαν στο πρόγραμμά τους να ξυπνάνε πολύ νωρίς και να εργάζονται τέτοιες ώρες. Κάτι περισσότερο ήξεραν από εμάς τα ...ξενυχτοπούλια.


Σήμερα, λοιπόν πρωί-πρωί, εκεί που ετοίμαζα το σημερινό φαγητό (γιουβαρλάκια αυγολέμονο παρακαλώ) κοίταξα το ρύζι και σκέφτηκα:
-Τι περίεργο ρύζι που είναι αυτό το μπασμάτι!

Και μετά άρχισα να αναλύω τη λέξη 'περίεργο'  σαν έννοια και γιατί μου φάνηκε περίεργο το ρύζι σε σχέση με τη φύση και τη ζωή και σκέφτηκα να γράψω μια ανάρτηση με ένα κείμενο, βάζοντας αυτές τις λέξεις στο στόμα ενός Σοφού. Όμως τελικά μου βγήκε πολύ καλό κι αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω αλλά να το κρατήσω και να κανω μια συλλογή από τέτοια κείμενα με άγνωστη μελλοντική πορεία.
Θυμίζει αρκετά και μια παλιότερη ανάρτησή  μου "Ο Σοφός", αλλά αυτή τη φορά δεν μένει τόσο μυστηριώδες και συμβολικό και προχωράει σε επεξήγηση.

Μια και το σκέφτηκα όμως ως ανάρτηση θα γράψω μόνο την αρχή του κι όποιος θέλει ας συμπληρώσει με την φαντασία του κάποια πιθανή συνέχεια:

=============================

Είχε συγκεντρωθεί κόσμος πολύς έξω από τη σκηνή του μεγάλου Σοφού. Αξημέρωτα ακόμα, μαζευόταν άνδρες, παιδιά και γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά και περίμεναν υπομονετικά να ξυπνήσει. Προσπαθούσαν να κάνουν ησυχία για να μη διαταράξουν τον πολύτιμο ύπνο του, αλλά πότε ένα μωρό θα 'κλαιγε, πότε κάποιος θα έβηχε, πότε μια μάνα θα μάλωνε το ανήσυχο παιδί της που είχε κουραστεί να περιμένει…

Επιτέλους, ο ήλιος κόντευε να φτάσει στη μέση του ουρανού, όταν βγήκε στην είσοδο της σκηνής ο μεγάλος Σοφός. Όλοι υποκλίθηκαν μεμιάς.
Εκείνος τους κοίταξε, τους χαμογέλασε και μετά είπε:

-Τι περίεργο ρύζι που είναι το μπασμάτι, και ξαναμπήκε στη σκηνή του.
.......................

Οι πίνακες ανήκουν στον Antonio Coche Mendoza
από τη Γουατεμάλα

Πτώσεις

 

Εκεί που σταματά η Αυτογνωσία μας

ξεκινάει ο Εγωισμός.

Σούπερ Μάρκετ Ερωταπαντήσεων

Αν κρατούσα φιλοσοφικό ημερολόγιο (και μήπως το μπλογκ μου δεν είναι κάτι παραπλήσιο;) θα έγραφα τα εξής στις σημερινές μου σκέψεις:

Πότε ένας Νους σταματά να αναρωτιέται και να αναζητά;
Όταν έχουν απαντηθεί τα κυριότερα ερωτήματά του κι έχει καθησυχαστεί;
Ή μήπως όταν καταλάβει την πρωταρχική αιτία της δημιουργίας τέτοιων ερωτημάτων και το άσκοπο της ατέρμονης αναζήτησης απαντήσεων;

Είναι γεγονός, ότι ο νους μας θέλει να είναι κυρίαρχος και να ελέγχει τα πάντα. Στην συνεχή αναζήτησή του οφείλονται οι εφευρέσεις και οι επιστημονικές ανακαλύψεις. Το ότι έχει προχωρήσει κι έχει βελτιωθεί αλματωδώς το επίπεδο διαβίωσής μας.




Από την άλλη, όμως, ξέρει πότε να σταματήσει ή όλα είναι επιτρεπόμενα στην κυριαρχία του;
Ό,τι κι αν σκεφτεί κάποιος, ό,τι κι αν φανταστεί, λέγεται, ότι μπορεί και να πραγματοποιηθεί. Και το πιστεύω, μια και όλα βρίσκονται στις αντανακλάσεις τού επιπέδου της ύλης μέσα στην οποία υπάγεται και ο νους.

Σαν να έχεις κλείσει ένα παιδί σε ένα πάρκο (από αυτά που είναι σαν κρεβατάκι με διχτάκι) και του 'χεις δώσει να παίξει με τουβλάκια. Μπορεί να κατασκευάσει ό,τι θέλει, να τα γκρεμίζει και να τα ξαναχτίζει, να σκεφτεί και να φανταστεί αμέτρητους τρόπους κατασκευής και δημιουργημάτων, αλλά ποτέ οι κατασκευές του δεν θα βγουν έξω από αυτό το πάρκο.

Κι αν έχει δημιουργικό μυαλό το παιδάκι, μπορεί, μαζί με τα τουβλάκια, να χρησιμοποιήσει και πράγματα που υπάρχουν μέσα στο πάρκο του: παλιότερα παιχνίδια, κάποια κουβερτούλα του, ένα μπιμπερό κ.λπ. Αυτό θα δώσει άλλη πολυπλοκότερη διάσταση στις κατασκευές του, αλλά θα παραμένει πάντοτε μέσα στα όρια του πάρκου του (αν και κάποιοι συγγενείς θα το θαυμάζουν που ξέφυγε από την τρισδιάστατη δομή του χτισίματος με τουβλάκια και πρόσθεσε και άλλες διαστάσεις που του πρότεινε η δημιουργική φαντασία του).


Αυτό εννοώ, όταν αναρωτιέμαι αν είναι όλα επιτρεπόμενα στην κυριαρχία του (στο παιδικό του πάρκο). Κι όταν σκέφτομαι 'επιτρεπόμενα', το μυαλό μου πάει στην ύβρη και στα πειράματα γενετικής και άλογης τροποποίησης των γονιδίων της φύσης (τόσο των φυτών και των ζώων, όσο και των ανθρώπων) που τόσο σοφά μεταλλάσσονται χρόνια τώρα με αργούς ρυθμούς, ώστε να είναι προσαρμόσιμα τα αποτελέσματα με όλο το υπόλοιπο ζωικό 'οικοσύστημα'.

Είμαστε στην περίοδο που το παιδί κουράστηκε πια να παίζει με τα τουβλάκια του κι αρχίζει να τα σπάει και να τα καταστρέφει, ξανακολλώντας τα με δικούς του αθαίρετους τρόπους, χτίζοντας ασταθή και περίεργα οικοδομήματα.
Αν προχωρήσει κάποιος τη σκέψη του, θα πει, μα και γιατί όχι, και γιατί να μην κόψει τα δίχτυα του παιδικού του πάρκου και να μην βγει και πιο έξω να γνωρίσει τον 'κόσμο' παρά να μένει φυλακισμένο εκεί που του όρισαν οι μεγαλύτεροι;

Και ξεχνάμε ότι σκεφτόμαστε έτσι επειδή νομίζουμε ότι ξέρουμε ήδη τι υπάρχει έξω από το πάρκο του, ταυτισμένοι με την εικόνα του κόσμου μας. Ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε το παιδί, ο δικός μας νους, που δεν ξέρει σχεδόν τίποτα από τον έξω κόσμο και πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει. Γιατί, όπως υποθέτω, όλοι φανταστήκαμε το παιδικό πάρκο σαν εικόνα, μέσα στην ασφάλεια ενός σπιτιού. Κι αν το πάρκο βρίσκεται στη νησίδα ενός πολυσύχναστου αυτοκινητόδρομου; Στην άκρη ενός γκρεμού, στο χείλος ενός ηφαιστείου, σε μια σχεδία με επικίνδυνες ισορροπίες έτοιμη να ανατραπεί αν αλλάξει το κέντρο βάρους της;
Το νοητικό λάθος μας είναι ότι συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε το γνωστό για να καθορίσουμε συμπερασματικά και το άγνωστο.



Όμως δεν ξεκίνησα να γράφω για να εκθέσω τους προβληματισμούς μου για τα υλικά αποτελέσματα της πορείας του νου μας. Αυτά μου βγήκαν ως καταγραφή επαγωγικής λογικής, που μπήκε σαν γκεστ σταρ στις αρχικές σκέψεις μου (ωχ, ξέχασα, δεν χρησιμοποιούν τέτοια γλώσσα σε φιλοσοφική γραφή).

Ο προβληματισμός μου ξεκίνησε περισσότερο για το φιλοσοφικό και υπαρξιακό επίπεδο των αναζητήσεων. Για κάποιον που αγωνιά εσωτερικά και ψάχνει τις δικές του απαντήσεις σχετικά με την ύπαρξη, τα αίτιά της και τον κόσμο γενικότερα.

Σταματά ποτέ μια τέτοια αναζήτηση και πότε; Μήπως όταν απαντηθούν τα ερωτήματά του;
Μα, ο νους υπ-άρχει σε έναν απέραντο χωροχρόνο που θυμίζει κύκλο χωρίς καμία άκρη. Μπορεί ο νους μας να γυρίζει σε λαβυρινθώδεις διαδρομές αναζήτησης που πάντα θα του γεννούν νέους δρόμους σκέψης για να συνεχίζει την πορεία του, χωρίς ποτέ να βρει μιαν ικανοποιητική έξοδο.
Το μόνο που ίσως θα μπορούσε να τον σταματήσει θα 'ταν η έπαρση λόγω άγνοιας ή εγωισμού, νομίζοντας ότι τα ξέρει όλα κι ότι κάπου έχει φτάσει κι έχει βρει τις απαντήσεις (στα αναπάντητα) και υπερέχει έναντι των άλλων και μπλα-μπλα-μπλα.
Γιατί ένας νους μπορεί αέναα να δημιουργεί ερωτήσεις και να ψάχνει απαντήσεις και να κατακτά τις ερωτήσεις με γνώση και να συνεχίζει με νέες ερωτήσεις και ξανά πορεία προς την απάντηση, όμως κάποια ερωτήματα δεν έχουν λογική απάντηση όσο κι αν ψάχνει κανείς… ω, ξέχασα… για κάτι τέτοια έχουν θεσπιστεί τα 'δογματικά πιστεύω' στις θρησκείες.

Στην εξωφρενική πορεία μας, ξεχνάμε ότι πολλές φορές προχωρούμε μόνο όταν αφήσουμε την ορμή που έχουμε, κάνουμε στάση και γυρίσουμε πίσω στην αρχή του δρόμου μας για να ψάξουμε για μια άλλη κατεύθυνση. Και θέλει μέγα θάρρος να το κάνεις αυτό, όταν έχεις επενδύσει ολόκληρη την ύπαρξή σου κι έχεις κάνει πολύ και μακροχρόνιο κόπο να φτάσεις στο σημείο του δρόμου που έφτασες…
Κι αν κατάφερνες και νικούσες τα εμπόδια και γυρνούσες πίσω κι έφτανες ξανά στην αρχή, θα αναρωτιόσουν γιατί ο νους θέλει να έχει τον έλεγχο και την κυριαρχία των πάντων και θα προλάβαινες τα ερωτήματά σου πριν καν γεννηθούν (ώστε να μην χρειαστεί να τρέχεις να ψάχνεις τις απαντήσεις) και θα αναρωτιόσουν μήπως υπάρχει κι άλλος τρόπος να…




…Να, κάτι τέτοια και κάτι άλλα θα έγραφα στο φιλοσοφικό μου ημερολόγιο και μετά θα κουραζόμουν και θα προτιμούσα να ασχοληθώ με πιο απτές και καθημερινές δραστηριότητες, π.χ. ψώνια στο σούπερ-μάρκετ…