Αχάραγο Μπασμάτι

Φέτος το καλοκαίρι μου 'βγήκε' ένα πρόγραμμα να ξυπνάω πολύ πρωί και να κάνω όσες δουλειές έχω - μια και συνήθως τον χειμώνα κοιμόμουν πολύ αργά το βράδυ κι έχανα τις περισσότερες πρωινές ώρες.

Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν πόσο πιο όμορφο και σοφότερο είναι από το να ξενυχτάς κι έκανα διάφορα σενάρια επιθυμιών για το μέλλον (ενώ αναριωτόμουν γιατί δεν το 'χα εφαρμόσει πιο νωρίς στη ζωή μου όταν μου δινόταν η δυνατότητα)..

Η πόλη ακόμα ησυχάζει, χωρίς πολλά αυτοκίνητα και βουή (κι έχω μπόλικη από αυτήν στο μέρος που μένω), ακούς και βλέπεις τα διάφορα πουλιά που ξυπνάνε κι αυτά νωρίς και κυκλώνουν τον ουρανό μαζί με τις αποχρώσεις που παίρνει ο ορίζοντας και τα σύννεφα καθώς ανατέλει ο ήλιος (κάποιοι λένε ότι αυτές οι πρώτες ακτίνες του είναι και οι πολυτιμότερες για την υγεία μας), με εκείνη την πρωινή ευχάριστη δροσούλα και το ελαφρύ αεράκι (τώρα το καλοκαίρι) και δε λέω γενικότερα για το υπέροχο ξημέρωμα στη φύση γιατί, δυστυχώς, από το μπαλκόνι μου δε βλέπω και πολλά...

Κι εκτός από αυτές τις μαγικές στιγμές 'ξυπνήματος', το μυαλό λειτουργεί καλύτερα και γρηγορότερα με ευστροφία και δημιουργικότητα και το επιβεβαιώνω αυτό μέρα με τη μέρα. Και μετά θυμάμαι πόσοι μεγάλοι δημιουργοί είχαν στο πρόγραμμά τους να ξυπνάνε πολύ νωρίς και να εργάζονται τέτοιες ώρες. Κάτι περισσότερο ήξεραν από εμάς τα ...ξενυχτοπούλια.


Σήμερα, λοιπόν πρωί-πρωί, εκεί που ετοίμαζα το σημερινό φαγητό (γιουβαρλάκια αυγολέμονο παρακαλώ) κοίταξα το ρύζι και σκέφτηκα:
-Τι περίεργο ρύζι που είναι αυτό το μπασμάτι!

Και μετά άρχισα να αναλύω τη λέξη 'περίεργο'  σαν έννοια και γιατί μου φάνηκε περίεργο το ρύζι σε σχέση με τη φύση και τη ζωή και σκέφτηκα να γράψω μια ανάρτηση με ένα κείμενο, βάζοντας αυτές τις λέξεις στο στόμα ενός Σοφού. Όμως τελικά μου βγήκε πολύ καλό κι αποφάσισα να μην το δημοσιεύσω αλλά να το κρατήσω και να κανω μια συλλογή από τέτοια κείμενα με άγνωστη μελλοντική πορεία.
Θυμίζει αρκετά και μια παλιότερη ανάρτησή  μου "Ο Σοφός", αλλά αυτή τη φορά δεν μένει τόσο μυστηριώδες και συμβολικό και προχωράει σε επεξήγηση.

Μια και το σκέφτηκα όμως ως ανάρτηση θα γράψω μόνο την αρχή του κι όποιος θέλει ας συμπληρώσει με την φαντασία του κάποια πιθανή συνέχεια:

=============================

Είχε συγκεντρωθεί κόσμος πολύς έξω από τη σκηνή του μεγάλου Σοφού. Αξημέρωτα ακόμα, μαζευόταν άνδρες, παιδιά και γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά και περίμεναν υπομονετικά να ξυπνήσει. Προσπαθούσαν να κάνουν ησυχία για να μη διαταράξουν τον πολύτιμο ύπνο του, αλλά πότε ένα μωρό θα 'κλαιγε, πότε κάποιος θα έβηχε, πότε μια μάνα θα μάλωνε το ανήσυχο παιδί της που είχε κουραστεί να περιμένει…

Επιτέλους, ο ήλιος κόντευε να φτάσει στη μέση του ουρανού, όταν βγήκε στην είσοδο της σκηνής ο μεγάλος Σοφός. Όλοι υποκλίθηκαν μεμιάς.
Εκείνος τους κοίταξε, τους χαμογέλασε και μετά είπε:

-Τι περίεργο ρύζι που είναι το μπασμάτι, και ξαναμπήκε στη σκηνή του.
.......................

Οι πίνακες ανήκουν στον Antonio Coche Mendoza
από τη Γουατεμάλα