Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2008

Το _______ σε λέξεις...



Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Γιατί υπάρχουν όρια στις λέξεις.
Όσο μακριά κι αν σε φτάνουν, κάθε λέξη οριοθετεί κάτι.
Ακόμη και ο άπειρος συνδυασμός λέξεων και νοημάτων οριοθετεί ένα άπειρο κάτι.

Πώς να σου εξηγήσω τι υπάρχει μετά από το άπειρο αφού η λέξη 'άπειρο' οριοθετεί το ατελεύτητο;

Και πώς να σου εξηγήσω τη λέξη 'μετά' χωρίς να χρησιμοποιήσω τις λέξεις πέρα, πάνω, μέσα, παράλληλα, ίσα, ξεπερνώντας τα όρια που σε αφήνουν αυτές οι λέξεις να σκέφτεσαι;

Η σκέψη μας έχει οριοθετηθεί μέσα στο χώρο και στον χρόνο.
Πώς να σου εξηγήσω κάτι χωρίς να χρησιμοποιήσω χωροχρονικές ορολογίες;
Και οι αισθήσεις όμως πάλι δεν θα βοηθούσαν.

Τι θα καταλάβαινες αν σου έλεγα… 'ακούω κόκκινο' ή 'βλέπω ντο ύφεση';
Το πολύ-πολύ να συνέδεες κάποια σειρήνα πυροσβεστικού με μια παρτιτούρα.
Γιατί έτσι σε οριοθετούν συνειρμικά οι λέξεις.

Κι ακόμη, γιατί θα 'πρεπε να στο πω με κάποιον τρόπο;
Γιατί μόνο οι λέξεις, οι σκέψεις και οι αισθήσεις να είναι το όριο της επικοινωνίας;
Γιατί να ορίζονται όλες οι ενέργειές μας από τον χωροχρόνο;

Γιατί να μην με καταλάβαινες όταν εγώ θα σου _____;
Όπου: _____ , κάτι ακατάληπτο από το νου, τις αισθήσεις και την φαντασία;
Όπου: _____ , κάτι πέρα από τα όρια, πέρα από ό,τι μπορούμε να συλλάβουμε σαν ανθρώπινες υπάρξεις.

Κάποιοι λένε πως δεν πιστεύουν στο ανώτερο (Θεό).
Μικροί κι ασήμαντοι εγωκεντριστές που έχουν ήδη βάλει αυτό το όριο στη περιπλάνηση της σκέψη τους και της φαντασίας τους.
Κόλλησαν κι εμπιστεύτηκαν απόλυτα το πεπερασμένο της αντίληψής τους.
Πώς να καταλάβουν κάτι περισσότερο;

Κάποτε, υπήρχε μια γλώσσα.
Δεν την άκουγαν, δεν την έβλεπαν, δεν την αισθανόταν.
Μπορούσε να εξηγήσει τα πάντα και πέρα από τα πάντα, και πάνω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα, και δίχως τα πάντα, και _____ από τα πάντα.



Όμως, για να γίνει αντιληπτή αυτή η γλώσσα από τους ανθρώπους έπρεπε να πάρει κάποιου είδους μορφή.
Κι όταν πήρε μορφή, αυτόματα αυτή η μορφή την οριοθέτησε και έτσι δεν μπορούσε πια να εξηγεί τα πάντα και πέρα από τα πάντα, και πάνω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα, και δίχως τα πάντα και _____ από τα πάντα.

Εξηγούσε απλώς τα πάντα, αλλά με υλικονοητικά όρια που κανείς θνητός δεν μπορεί να ξεπεράσει για να κατανοήσει κάτι περισσότερο.
Μα, και πάλι, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να υποψιαστούν και να φτάσουν -πόσο μάλλον να διεγείρουν- τα αρχικά όρια της εξήγησης των "πάντων" αυτής της γλώσσας.
Κι όσα έμαθαν, τα κράτησαν κρυμμένα και τα 'δειχναν μόνο στους λίγους, αποτελώντας τους μύστες και τα ιερατεία.

Κάτι από όλα αυτά όμως,έχει διασωθεί και διαδοθεί με τους μύθους.
Οι μύθοι είναι προσπάθειες, ασκήσεις για το νου και πέρα από το νου, για να κατανοήσουν οι άνθρωποι πιο πέρα, και πιο πάνω, και πιο έξω, και πιο μακριά από τα όρια των λέξεων.


Όσο πιο πολύ κολλάς στις λέξεις και στο νόημά τους, τόσο πιο χαμηλά βρίσκεσαι από άποψη κατανόησης.
Άσε τον μύθο να κυλήσει μέσα σου.
Άστον να εξουδετερώσει τη λογική και τους συνειρμούς σου.
Άστον να ξεφύγει από τα βιωματικά σου όρια.
Άσε τα εξωφρενικά δεδομένα του να εισέλθουν φυσιολογικά και αποδεκτά μέσα σου.
Προχώρα χωρίς τη σκέψη σου στο μονοπάτι που σου ανοίγει ο μύθος.


Και μην προχωράς μόνο πιο πέρα ή πιο πάνω ή διαγώνια ή κυκλικά.
Προχώρα σε τρισδιάστατο επίπεδο, σε τετρασδιάστατο πολυεπίπεδο, σε πολυδιάστατο ____πίπεδο, σε ____ .......
Προχώρα όσο μπορείς, όπου μπορείς και πέρα από το όσο και το όπου.
Και ίσως να καταλάβεις.

Γιατί, μέσα μας, υπάρχει ένα ψήγμα από εκείνο το ______ και ίσως το ενεργοποιήσεις έτσι.





(Απόσπασμα από ένα ξεχασμένο μισοτελειωμένο μου έργο...)








.

2 σχόλια:

Stelios Frang είπε...

Καθόλου δεν κατάλαβα τι συνέβη! Σου χάλασε το παλιό blog; Γιατί το έσβησες; Φαντάστηκα προς στιγμήν μια σκηνή, κάτι σαν τον τρελό ζωγράφο που ξεσκίζει τους πίνακές του και μετά, μετανοιωμένος, τρέχει και κολλάει τα κομμάτια...
Φιλιά και καλορίζικο το καινούργιο
Στ.

Κυκλοδίωκτον είπε...

Δοκίμασα κάτι αλλαγές διαχείρισης στην ήδη παλιά διεύθυνση (γι' αυτό και το προφίλ μου ξανάρχισε από την αρχή) και τα 'κανα... μησουπωτι...
Τώρα πρέπει να αντιγράψω απ' την αρχή όλες τις παλιές αναρτήσεις (συν τα σχόλιά τους).
Ε, σιγά-σιγά...
Εξ άλλου τι θα κάνω τις μεγάλες κρύες νύχτες του χειμώνα; Θα πλέκω μάλλινες κάλτσες;

Φιλιά κι ευχαριστώ!