Απαντήσεις

Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις;
(Ή μήπως δεν υπάρχουν όμοιες απαντήσεις;)
Υπάρχουν, λένε, μόνο ερωτήσεις.

Η διατύπωση και μόνο της ερώτησης σε αόριστες καταστάσεις είναι από μόνη της ένα βήμα συγκεκριμενοποίησης και η αρχή της απάντησης.

Πόσες απαντήσεις υπάρχουν όμως για το ίδιο θέμα;
Πόσες λύσεις για το ίδιο πρόβλημα;


Γιατί στο σχολείο μαθαίνουμε συνήθως να εγκλωβιζόμαστε μόνο σε μία απάντηση την "σωστή"!
Σωστή για ποιους;
Για ποιον τρόπο σκέψης;
Για ποια συγκεκριμένη λογική;
Γιατί σκοτώνουν την καινοτομική σκέψη των σπουδαστών επειδή δεν συμφωνεί με τις προαποφασισμένες λύσεις που υπάρχουν στα εγχειρίδια;

Παραθέτω την πραγματική ιστορία ενός φοιτητή φυσικής στην Αμερική:

Το πρόβλημα:
Εξηγήστε πώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα βαρόμετρο για να μετρήσετε το ύψος ενός ψηλού κτιρίου.

Η απάντηση του φοιτητή:
Τοποθετώ το βαρόμετρο στην κορυφή του κτιρίου, το δένω με ένα μακρύ σχοινί, κατεβάζω το βαρόμετρο στο δρόμο και μετά το ανεβάζω ξανά, μετρώντας το μήκος του σκοινιού που χρειάστηκε για να φτάσει ως κάτω το βαρόμετρο. Το μήκος του σχοινιού είναι το ύψος του κτιρίου.

Ο φοιτητής απάντησε στην ερώτηση, αλλά δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του σαν απάντηση ο καθηγητής του. Περίμενε να του γράψει κάτι σχετικό με την πίεση του αέρα που θα ήταν μικρότερη στην κορυφή του ουρανοξύστη από ό,τι στην βάση, για την διαφορά της κλπ.

Ευτυχώς, αντί να αποκλείσει αμέσως την επαναστατική απάντηση του φοιτητή(όπως θα γινόταν εδώ φαντάζομαι), κάλεσε κι άλλον συνάδελφό του για κριτή. Τελικά, ο φοιτητής ζήτησε να ξαναπαντήσει στο πρόβλημα για να δείξει ότι όντως είχε γνώσεις φυσικής.

Οι απαντήσεις που έδωσε ήταν οι παρακάτω:

1. Μεταφέρεις το βαρόμετρο στην κορυφή του κτιρίου και το κρεμάς έξω από την άκρη της στέγης. Ρίχνεις το βαρόμετρο. χρονομετρώντας την πτώση του με ένα χρονόμετρο. Έπειτα, με τη χρήση του τύπου S=1/2at2 (ο οποίος λέει ότι κατά την πτώση, το διάστημα ισούται με το ήμισυ της επιτάχυνσης βαρύτητας επί το τετράγωνο του χρόνου που διαρκεί η πτώση), υπολογίζεις το ύψος του κτιρίου.


2. Μια ηλιόλουστη μέρα βγάζεις το βαρόμετρο έξω και μετράς το ύψος του, το μήκος της σκιάς του και το μήκος της σκιάς του κτιρίου, και μετά, με τη χρήση απλής αναλογίας καθορίζεις το ύψος του κτιρίου.

3. Παίρνεις το βαρόμετρο και αρχίζεις να ανεβαίνεις τη σκάλα του κτιρίου. Καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά, σημειώνεις το μήκος (κατακόρυφα, χρησιμοποιώντας το βαρόμετρο) και αυτό θα σου δώσει το ύψος του κτιρίου με μονάδα το βαρόμετρο.


4. Στερεώνεις το βαρόμετρο στην άκρη μιας χορδής, το κουνάς σας εκκρεμές και καθορίζεις με μεγάλη ακρίβεια την τιμή του g (την επιτάχυνση βαρύτητας) στο επίπεδο του δρόμου και στην κορυφή του κτιρίου. Από τη διαφορά των δύο τιμών του g το ύψος του κτιρίου μπορεί, κατ' αρχήν, να υπολογιστεί.

5. Παίρνεις το βαρόμετρο στο υπόγειο του κτιρίου και χτυπάς την πόρτα του επιστάτη. Όταν ο επιστάτης απαντά, απευθύνεσαι σε αυτόν κάπως έτσι:
"Αγαπητέ κύριε επιστάτη, έχω εδώ ένα πολύ ωραίο βαρόμετρο. Αν θέλετε να μου πείτε το ύψος αυτού του κτιρίου θα σας δώσω το βαρόμετρο αυτό…"

(Μαντέψτε αν ο φοιτητής πέρασε το μάθημα ή όχι.)

Η παγίδα της μίας απάντησης είναι πως όταν γνωρίζεις μια συγκεκριμένη απάντηση, ή ακόμα,
απλά, το είδος της απάντησης που υποτίθεται ότι έχεις, αυτό σε κάνει να αποκλείεις άλλες.


Γιατί, δεν υπάρχουμε σύμφωνα μόνο με τους κανόνες των μαθηματικών, της φυσικής, της χημείας, ή μιας συγκεκριμένης λογικής, αλλά πολυδιάστατα.






(Σημείωση: Οι εικόνες-μαργαριτάρια δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα. Αν δεν τις βλέπετε καλά, αποθηκεύστε τις και δείτε τις σε μεγέθυνση, αξίζει τον κόπο. Δυστυχώς, με τις προβληματικές μου αναρτήσεις δεν μπορώ να κάνω και πολλά...)



Να προσθέσω, επίσης, ότι σύμφωνα με τις νέες αντιλήψεις: "Δεν υπάρχουν προβλήματα στο σύμπαν. Όλα είναι εναρμονισμένα όπως θα 'πρεπε να είναι. Εμείς δημιουργούμε τα προβλήματα γιατί υπάρχουν εκ των προτέρων και οι λύσεις (άσχετα αν δεν τις ξέρουμε)".
Τι είπατε, παρακαλώ;

-