Καμίγ Πισαρό 1

Και μια κι έπιασα τη ζωγραφική και το Ιμπρεσιονισμό, τρεις πίνακες του:
Ζακόμπ-Αμπραάμ-Καμίγ(ή Καμίλ) Πισαρό.
(Σεν Τόμας Αντίλλες 1830 - Παρίσι 1903)

Χαρακτηρίστηκε ως «πατριάρχης του ιμπρεσσιονιστών», λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ύφους του, αλλά και κυριολεκτικά, διότι ήταν ηλικιακά ο γηραιότερός τους.
Έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ο «ζωγράφος της γης», καθώς μέσα από το έργο του, εξιστόρησε — με το δικό του τρόπο — τη ζωή των αγρών, τα οργωμένα χωράφια, τα τοπία, τα ζωντανά, τους ανθρώπους και τους κόπους τους, το χωριό που κοιμάται και την πόλη που σφύζει από ζωή.

Πολύ φίλος του Σεζάν(«Ο ουσιαστικά ιμπρεσιονιστής Πισαρό και ο ουσιαστικά μεταϊμπρεσιονιστής Σεζάν επηρέασαν βαθιά ο ένας τον άλλο για όλη τους τη ζωή... Εδωσαν και οι δύο πολλά ο ένας στον άλλο... Ο Σεζάν απελευθέρωσε τον Πισαρό σε έναν βαθμό... Ο Πισαρό χαλιναγωγούσε τον Σεζάν») και του Γκογκέν.
Για ένα χρονικό διάστημα πέρασε και στον πουαντγισμό.

Το 1874 ενώνεται με την ομάδα των ιμπρεσιονιστών και είναι ο μοναδικός που λαμβάνει μέρος σε όλες τις εκθέσεις της ομάδας (ανώνυμης εταιρίας).
Το 1879, περίοδο κρίσης της ομάδας, όταν οι περισσότεροι φεύγουν και μένουν σ' αυτήν μόνο όσοι είναι πλούσιοι και μπορούν να αντέξουν οικονομικά χωρίς να πουλούν πίνακες, ο Πισαρό μένει θαρραλέα, με οικονομική βοήθεια από τους φίλους του.
Το 1886, ανθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες, διαπληκτίζεται με τους υπόλοιπους (χαρακτηρίζοντας τους ως "ρομαντικούς που έχουν συμφέρον να μάχονται τις καινούργιες τάσεις") και επιμένει να λάβουν μέρος στην έκθεση της ιμπρεσιονιστικής ομάδας (που ήταν και η τελευταία), δύο νέοι καλλιτεχνες (Σερά, Σινιάκ) με αποτέλεσμα να αποσυρθεί ο Μονέ, να ακολουθήσουν οι Σισλέ και Ρενουάρ που δεν είναι έτοιμοι να κατανοήσουν τις καινοτομίες της νέας γενιάς και τελικά να δημιουργηθεί σχίσμα στην ομάδα.
-