Ο Μάγος

Ανήκω σε μια φυλή που δεν είναι γνωστή στον πολιτισμένο κόσμο σας.

Όταν γεννήθηκα, εκείνος, ήδη ζούσε εδώ και πολλά χρόνια. Όλοι τον σεβόμασταν κι όλοι τον υπακούαμε τυφλά σε ό,τι κι αν μας έλεγε. Ήταν ο μάγος της φυλής μας αλλά η εξουσία του ξεπερνούσε την εξουσία κάθε αρχηγού μας και τον λατρεύαμε πιο πολύ κι από τους Θεούς μας.

Κάθε πρωί σηκωνόταν και διέταζε τον ήλιο να βγει και ύστερα του 'δινε οδηγίες πώς να ακολουθήσει την πορεία του ως τη δύση. Κι ο ήλιος τον υπάκουε.

Τα βράδια έριχνε πέτρες στο φεγγάρι για να σηκωθεί πιο ψηλά και να φωτίζει καλύτερα. Και το φεγγάρι τον φοβόταν και σηκωνόταν στη μέση του ουρανού.

Όταν το φεγγάρι έτρεμε από το φόβο του να βγει ή μισοέβγαινε κρυφοκοιτάζοντας να δει αν ο μάγος μας είναι ακόμη εκεί, αυτός γελούσε με τη φοβισμένη του όψη και διέταζε τα αστέρια να μας φωτίζουν όσο μπορούσαν για να μην το τρομάξει περισσότερο. Κι εκείνα τον υπάκουαν ώσπου να ξεθαρρέψει το φεγγάρι και να βγει και πάλι ολόκληρο.

Ο μάγος μας είχε τόση μεγάλη δύναμη σε ουρανό και γη! Πριν σπείρουμε τα χωράφια μας, μιλούσε στους σπόρους και τους έδινε οδηγίες πώς να νικήσουν το σκοτάδι της γης και να φυτρώσουν. Μάθαινε στα δέντρα πώς να βγάζουν καρπούς, στα ζώα πώς να ζευγαρώσουν και να γεννήσουν τα μικρά τους, συζητούσε με τις εποχές για το τι θα φέρει η κάθε μία και πολλά άλλα που ούτε τα χωράει ένας κοινός νους.

Κι όταν κάτι δεν πήγαινε όπως το είχε σχεδιάσει, πάντα μπορούσε να βρει ανάμεσά μας ποιος από μας βεβήλωσε με τη σκέψη του ή τις πράξεις του την ιερή δύναμή του και την αποδυνάμωσε ώστε να μην πετύχει το στόχο της. Και αλίμονο σε εκείνον που θα έκανε κάτι τέτοιο. Τον περίμενε σκληρή τιμωρία.

Πάνε πολλά χρόνια που ο μάγος μας πέθανε ξαφνικά χωρίς να αφήσει κάποιον αντικαταστάτη του.

Κι εγώ, γέρος πια, βλέποντας τα πάντα να υπακούουν ακόμη στις οδηγίες του, σκέφτομαι με δέος και σεβασμό πόσο μεγάλη ήταν η δύναμή του!

17/8/11

Photo: The Magician by Matteo Bertelli

.

Ένοχοι Δούλοι

Τι θα σημάδευες αν ήθελες
να υποτάξεις έναν άνθρωπο;

Την εσωτερική του αξιοπρέπεια.

Ίσως γι αυτό οι θρησκείες
δημιουργούν ενοχές και "δούλους Θεού".

------------------------------- 

Μιλούσαμε για τις σχέσεις, τον έρωτα, την ευκολία του σήμερα, τις ενοχές και τις αναστολές που εμφυτεύουν στο μυαλό μας: Πρέπει, δεν πρέπει, κανόνες, τύποι...

Απαγορεύουμε εξωτερικά και υπακούμε εξωτερικά, υποδαυλίζοντας την εσωτερική υποκρισία, τις ψυχολογικές απωθήσεις κι όλα επιστρέφουν κάποτε με τη μορφή διαφόρων συμπλεγμάτων, αντιδραστικών σχηματισμών, μετατροπών...

Οι μεγαλύτεροι πολέμιοι καταστάσεων είναι αυτοί που απωθούν με κάθε τρόπο την επιθυμία τους γι αυτές και την ιδέα ότι τους αρέσει. Κι επειδή στο βάθος του μυαλού τους θα 'θελαν να είχαν τη δυνατότητα νά 'καναν κι οι ίδιοι κάτι τέτοιο, αλλά με τίποτε δεν θα τολμούσαν να το παραδεχτούν, ορμούν αντιδραστικά στους άλλους που δεν έχουν τους δικούς τους ενδοιασμούς, για να πολεμήσουν έτσι την παραμικρή πιθανότητα αποδοχής και να στερεώσουν θριαμβευτικά την άρνηση μέσα τους.

Δείτε τους φανατικούς των "καθώς πρέπει", τους "πουριτανούς", τους "φύλακες αρχών", τους θρησκόληπτους... Ακριβώς σαν το παράδειγμα με τον Δήμαρχο της πόλης στην ταινία "Σοκολά"...

 

Λαβύρινθος

Τιμωρία, ξανά στο Λαβύρινθο
μέχρι να μάθεις να μην κοιτάς τριγύρω
αλλά επάνω...

(κι αυτή τη φορά χωρίς μίτο-μήτο)
Κάποιοι Λαβύρινθοι είναι τόσο παράξενοι...
Η έξοδός τους είναι στην οροφή
αλλά τη βρίσκεις μόνο
ψάχνοντας προς τα κάτω...

(όχι, χωρίς το κόλπο του καθρέφτη)
Το μόνο που με προβληματίζει
είναι ότι όταν μείνεις εκεί μέσα
για πολύ καιρό, συνηθίζεις
και νομίζεις το Λαγύρινθο
ως τη μόνη πραγματικότητα

(μόνο η μνήμη φωτός αντέχει, ευτυχώς)


.

Μάρμαρο

...
η ζωη μια δρασκελια,
η χαρα μας μια σταλια,
νιατα παραπονεμενα,
κι ονειρα,
στην αντηλια...



.

Φυσούσε

Φυσούσε χθες τόσο πολύ
που γέμισε τρικυμία.
Αναταράχτηκαν κομμάτια νου και καρδιάς
και παρασύρθηκαν από τον άνεμο
να πετούν και να στροβιλίζονται στους δρόμους
πάνω από τα κεφάλια των περαστικών
και τις στέγες των σπιτιών.
Πάνω από το πλήθος της διαδήλωσης
και τις φωνές των μεγαφώνων
τα χειροκροτήματα και τα συνθήματα.
Έφευγαν μακριά σαν κυνηγημένα
λες και βρήκαν ξαφνικά
μιαν ανέλπιστη ελευθερία.
Κι όμως, δεμένα με αόρατη κλωστή,
ξαναγυρνούσαν πάλι πίσω
φέρνοντας γεύση από άνεμο και σκόνη.
Ναι, η σκόνη έφταιγε για τα δακρυσμένα μάτια.


.

Ιπτάμενα Ξωκλήσια

Αναρωτιέμαι, αν καμιά φορά, εκεί στα έρημα ορεινά ξωκλήσια πηγαίνουν ακόμη βουκόλοι να ανάψουν κανένα κεράκι.
Κι αν τύχει να τους πάρει, λένε, ο ύπνος και ονειρευτούν άλογα που πετούν ως το φεγγάρι, τότε το ξωκλήσι, λένε, βγάζει φτερά και πετάνε όλοι μαζί του: βοσκοί, όνειρα άλογα και φεγγάρια, ως τη ζώνη του Ωρίωνα κι ακόμα παραπέρα…


-Μα, κάθεσαι και πιστεύεις ακόμα στα παραμύθια άλλων εποχών; θα μου πείτε…

Πίνακας: Kristian Hristo

Καταμπέρδεμα

Τράβηξα μια δυνατή γουλιά από καφέ για να ξυπνήσω.
Το καλαμάκι δέχτηκε να μου τη δώσει. Τι βολικά και υπάκουα που είναι συνήθως τα καλαμάκια (αν δεν έχουν καμιά δολιοφθορά τρύπας στην λιγνόψηλη υπόστασή τους).

Μαζί με τη γουλιά τράβηξα και 2-3 ανακατεμένες σκέψεις αλλά πού να συνέρθω…

Άραγε το απλό ως καταφύγιο έχει διαφορετικά αποτελέσματα όταν γίνεται από αδυναμία κατανόησης και διαφορετικά όταν γίνεται από ενσυνείδητη αποποίηση του πολύπλοκου;


Γκέντελ, Χιούμ, Τσόμσκι, το στοίχημα του Πασκάλ, η ψευδαίσθηση του Σανκάρα, Ποσοδείκτες, Επαγωγική Λογική, το πρόβλημα της Αυτοαναφοράς, Ντεντερνισμός, Ρασιοναλισμός, Ωφελιμισμός… ζαλίστηκα σήμερα να περιπλανιέμαι ανάμεσά τους.

Τι ωφελεί όλος αυτός ο προβληματισμός; Ποιο μεγάλο ζήτημα ταυτοποίησης της υπόστασής μας μάς κατατρέχει; Γιατί να μην μας αρκεί να απλώνουμε το χέρι να κόβουμε ένα μήλο και δαγκώνοντάς το να αισθανόμαστε την πληρότητα του ζειν.
Τώρα θα μου πεις και ο Αδάμ και η Εύα άπλωσαν το χέρι κι έκαναν κάτι παρόμοιο και γνώρισαν την ανάποδη πλευρά του ζειν (για όποιον πιστεύει την κυριολεξία όλων αυτών)…

Σκεπτικισμός, Ουσιοκρατία, Οντολογικές Πεποιθήσεις, Δυϊσμός…
Τι στο καλό ψάχνει ο εγκέφαλός μας, αφού στο κάτω-κάτω όλα είναι υποκειμενικά και ο καθένας μας υιοθετεί όποια θεωρία του ταιριάζει καλύτερα και "κουμπώνει" καλύτερα στις πνευματικές του αναζητήσεις;

Κι αυτό μπορεί να θεωρηθεί βεβαιότητα και να υπάρξει εφησυχασμός ή συνεχίζεται με μια διαρκή ατέρμονη αναζήτηση;
Μήπως, τελικά, υπάρχουν κι άλλοι αντικειμενικότεροι τρόποι γνώσης (επίγνωσης, αυτοπροσδιορισμού) με τη συμμετοχή και του υπόλοιπου εαυτού μας κι όχι μόνο του εγκεφάλου; (και δεν εννοώ αποκλειστικά τις στιγμές της μέθεξης).

Τον τελευταίο καιρό, άσχετη με όλα αυτά, έχω καταμπερδευτεί…

Πίνακας:  "Eve the Only One Left to Us" - Max Ernst, 1925

.

Πανσέληνος

.

.

                         The Red Moon, by Osaku Draculia

.

Γέλαγε!

Όλο γέλαγε!Και το φεγγάρι ολόγιομο.
Μα εκείνος κοιτούσε μόνο εκείνη.
Που γέλαγε!Και το φεγγάρι ματωμένο.
Μα εκείνη ούτε που το πρόσεξε.
Γιατί γέλαγε!Είχε για φεγγάρι της εκείνον.
Μέχρι που τον μάτωσε.
Κι ας γέλαγε!

Υ.Γ.
Αυτό το 'ποίημα' μου (λόγω των παλιών χαμένων αναρτήσεων), το 'χω αναρτήσει 2 φορές, η άλλη εδώ:   Πανσέληνος 2008

Πάμε Λευκό Πύργο;

Κουτάκια 2

Είπε να μου κάνει ένα δώρο.
Του 'πα να διαλέξει όποια ανάρτηση ήθελε.
Διάλεξε την ανάρτησή μου "Κουτάκια"
και πρόσθεσε τη δική του ματιά:

Ευχαριστώ!

.

.


Πολλές φορές
για να θυμόμαστε τον ουρανό
η μάνα
έλεγε τ' όνομά σου
κι ας ήσουν από χρόνια
κάτω απ' το χώμα


.

.



Καμιά φορά
έτσι για να σε θυμηθώ
πιάνω ένα αστέρι
και το κλείνω στη χούφτα μου

Μα πάντα
απ' τις σχισμές των δαχτύλων
βρίσκουν πέρασμα οι αχτίδες του
και με τυφλώνουν




.

Απολογία

.


Συγνώμη κύριε προϊστάμενε,
δεν το υπολογίσαμε
Τα σίδερα πυκνά και αλύγιστα
η κλειδαριά διπλοκλειδωμένη
και μόνιμος φύλακας απ' έξω
Πού να το φανταστούμε
πως θα δραπέτευε
με μια κρυμμένη σπίθα;


.

Ερώτημα

Θα προτιμούσες ποτέ
έναν δικό σου παράδεισο
αν ήξερες ότι θα χτιστεί
πάνω σε κάποιου την κόλαση;

.

Αγγελία

Μεσούσης της νυκτός
Θύλακες φωτός
Σε έκπτωτες πατρίδες
Αναζητούν αχτίδες

Κουτάκια

Πήραμε τις λέξεις και τις τακτοποιήσαμε ξανά στα κουτάκια τους.
Ακριβώς στα ίδια. Όπως χθες και προχθές. Όπως κάθε μέρα.
Μόνο που διαφωνούσαμε για τη σειρά.
Σε άλλα κουτάκια τις έβαζες εσύ σε άλλα εγώ
Τις ίδιες λέξεις
Και σχημάτιζαν άλλες προτάσεις
Αχ, αυτά τα κουτάκια
Σα να παίζαμε τζένγκα τραβούσαμε ένα από δω κι ένα από κει
Και τώρα βρίσκονται σωριασμένα στο πάτωμα
Ποιος θα νοιαστεί να τα μαζέψει
Άστα, θα τα πατήσει ο χρόνος σου είπα
Πήρες ξανά μόνο τα δικά σου και τα έβαλες στη σειρά
Να, έτσι είναι το σωστό, μου πες
Κι εγώ δε μίλησα
Άφησα τα δικά μου στο πάτωμα
Να μπορείς να τα πατάς κι εσύ μαζί με το χρόνο

Πηγή Εικόνας

Βροχή

Τα απογεύματα
δίναμε ραντεβού με τη βροχή
κι ας το ξέχναγε εκείνη καμιά φορά.
Εγώ πάντα πιστή,
την περίμενα.
Κι όταν ερχόταν
μούσκευε τα λουλούδια στο μπαλκόνι
και έκανε τα φύλλα τους να γυαλίζουν,
έκλαιγε ασταμάτητα στα τζάμια μου
κι ανατρίχιαζε με την ψύχρα της το σώμα μου.
Καμιά φορά
για να την καλωσορίσω,
την άφηνα να μπει μέσα.
Άνοιγα διάπλατα την πόρτα
και η κουρτίνα πήγαινε πέρα δώθε χορεύοντας.
Τότε η βροχή,
στην αρχή δειλά με μερικές ψιχάλες
και μετά ολοένα πιο ορμητική,
με τρελές ριπές
μούσκευε την κουρτίνα,
το ράφι με τα βιβλία μου δίπλα στην πόρτα,
μαστίγωνε το πρόσωπό μου και τα ρούχα μου
κι όταν χόρταινε, έφευγε απότομα
κι έδινε τη θέση της στο βράδυ.
Σκοτεινό με μυρωδιά υγρασίας.
Μα εγώ πάντα περίμενα
τον ήλιο της επόμενης μέρας
να μας στεγνώσει.
Την κουρτίνα
τα βιβλία
και μένα.

4/6/11

Η μελαγχολία της Χίμαιρας

Charles Baudelaire: Η μελαγχολία του Παρισιού
Πεζά Ποιήματα, μετάφραση: Δημήτρης Χορόσκελης

Εκ των υστέρων βρήκα κι αυτήν τη μετάφραση:

Κάτω από ένα απέραντο ουρανό γκρίζο, σε μια μεγάλη πεδιάδα γεμάτη σκόνη, χωρίς μονοπάτια, χωρίς χλόη, χωρίς ένα γαϊδουράγκαθο, χωρίς μια τσουκνίδα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους, που βάδιζαν κυρτοί.
Καθένας απ' αυτούς έφερε στην πλάτη του μια πελώρια Χίμαιρα, τόσο βαρειά όσο ένας σάκκος αλεύρι ή κάρβουνο, ή όσο ο οπλισμός ενός ρωμαίου πεζού στρατιώτη.
Αλλά το τερατώδες κτήνος δεν ήταν ένα βάρος αδρανές. αντίθετα περιτυλισσόταν και καταπίεζε τον άνθρωπο με τους ελαστικούς και δυνατούς μυς του. Γραπωνόταν με τα πελώρια νύχια του στο στήθος του υποζυγίου του. και το μυθικό του κεφάλι ξεπερνούσε το μέτωπο του ανθρώπου, όπως μια απ' αυτές τις περικεφαλαίες με τις οποίες οι αρχαίοι πολεμιστές ελπίζανε να προσθέσουν τρόμο στον εχθρό.
Ρώτησα έναν απ' αυτούς τους ανθρώπους να μου πει που πήγαιναν έτσι. Μου απάντησε ότι δεν ήξερε τίποτε για τούτο, ούτε αυτός ούτε οι άλλοι. αλλά προφανώς πήγαιναν κάπου, γιατί ήταν σπρωγμένοι από μια ανίκητη ανάγκη να βαδίζουν.
Πράγμα περίεργο, να σημειώσομε: κανένας απ' αυτούς τους ταξιδιώτες δεν είχε ύφος θυμωμένο εναντίον του άγριου κτήνους, που ήταν κρεμασμένο απ' το λαιμό του και προσκολλημένο στην πλάτη του. είπε ότι το θεωρούσε σαν να αποτελούσε μέρος του ίδιου. Ολα αυτά τα πρόσωπα, κουρασμένα και σοβαρά, δεν μαρτυρούσαν καμμία απελπισία. κάτω από τον μελαγχολικό θόλο του ουρανού, τα πόδια βυθισμένα στην σκόνη ενός εδάφους το ίδιο περίλυπου όσο ο ουρανός, πορεύονταν με την καρτερική φυσιογνωμία εκείνων, που είναι καταδικασμένοι να ελπίζουν πάντοτε.
Και η ακολουθία πέρασε δίπλα μου και βυθίστηκε στον ορίζοντα, στο μέρος όπου η στρογγυλή επιφάνεια του πλανήτη διαφεύγει από την περιέργεια του ανθρωπίνου βλέμματος.
Και στην διάρκεια κάποιων στιγμών επέμενα να θέλω να καταλάβω αυτό το μυστήριο. αλλά, σε λίγο η ακαταμάχητη Αδιαφορία κατέπεσε πάνω μου και ένιωθα τόσο βαρειά καταπονημένος, όσο δεν ήταν αυτοί οι ίδιοι από τις καταθλιπτικές τους Χίμαιρες.

Μετάφραση: ΧΡΥΣ. ΤΣΙΚΡΙΤΣΗ - ΚΑΤΣΙΑΝΑΚΗ

"Ο Διθύραμβος του Ρόδου"

Ἀπ᾿ τὴν Ἀδράστεια θρέφεται ὁ Προφήτης,
Μὲ τὴν Ἀνάγκη ζεῖ καὶ τὴν καθάρια
Γεννᾶ Εἱμαρμένη. Κι ὅμως εἶν᾿ ὁ πόνος
Σκληρός, ἂν ἄσκοπα τὴ γῆ ποτίζει
Τὸ αἷμα καὶ τὸ σφάγιο τὸ μεγάλο
Σπαρνά, χωρὶς κανένας νὰ τοῦ πάρει
Τὴν ὕστερη ματιά.


Κι ἀκόμα,
Τὸ Ῥόδο τὸ ἑκατόφυλλο τοὺς δίνω,
Τὸ σύμμετρο ἑκατόφυλλο, ὅπου ὅλα
Τὰ φύλλα του ἕνα, καὶ καθένα εἶν᾿ ὅλα,
Τῆς μύησης τὸ στεφάνωμα. Καὶ κεῖνοι,
Μὲ τὴ ζωὴ μεθοῦν τοὺς λαοὺς κι ὁλοένα
Στρέφουν τὴ γνώση ἐνάντια τους, κι ἀφήνουν
Τῆς ἁγίας συμμετρίας τ᾿ Ὀλύμπιο δῶρο,
Τὸ μυστικὸ ἑκατόφυλλο, νὰ ρέψει
Πότε σ᾿ αὐτὸ καὶ πότε πάνω στ᾿ ἄλλο
Σκαλὶ τῆς Μέθης κι ὁ καθένας στέκει
Σὲ κεῖνο τὸ σκαλὶ καὶ λέει: «εἶν᾿ ὅλος
Ὁ Διόνυσος δικός μου» καὶ θαρρώντας,
Στὴν κορυφὴ πὼς ἔφτασε, μὲ λόγο,
Μὲ πράξη ἢ τρόπο κλείνει καὶ στοὺς ἄλλους
Τοὺς δρόμους τ᾿ ἅγιου ἀνήφορου, ὅπου λάμπει
Ἡ ἁγνὴ ψυχὴ τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκέρια,
Ποὺ ἡ Λευτεριὰ εἶναι Γνώση, ἡ Γνώση Ἀγάπη,
Καὶ πιά, ἀπ᾿ τὴ Γνώση τούτη, δὲν εἶν᾿ ἄλλη.

Απόσπασμα από τα λόγια του Ορφέα, από το έργο του Άγγελου Σικελιανού: "Ο Διθύραμβος του Ρόδου"

-----------------------------------------------------


Ἀπ᾿ τὴν Ἀδράστεια θρέφεται ὁ Προφήτης,
Μὲ τὴν Ἀνάγκη ζεῖ καὶ τὴν καθάρια
Γεννᾶ Εἱμαρμένη.

Ψάχνοντας στην ανάλυση των στίχων στο βιβλίο του Τάκη Δημόπουλου: "Ο Ποιητής κι ο Μύστης", διαβάζω για τους πρώτους στίχους:

"Και γαρ ο δημιουργός ως ο Ορφέυς φησι, τρέφεται μεν υπό της Αδραστείας, σύνεστι δε τη Ανάγκη, γεννά δε την Ειμαρμένη (Abel, Frag. Orph. 110)


Σε παλιότερη ανάρτησή μου για την Ειμαρμένη-Παρέγκλιση, αναφέρω:
"Ο αυθορμητισμός, αρχίζοντας στα άτομα της ύλης, με την παρέγκλιση, φτάνει τον θρίαμβό του στην ανθρώπινη συνείδηση."

Η δυνατότητα του "Προφήτη" να διαγράφει μόνος του την πορεία του, να δημιουργεί αυτός τη δική του Ειμαρμένη κι όχι να υποκύπτει σε αυτήν. Η Αδράστεια, η Νέμεση, η Ανάγκη (δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα τα πράγματα στην Ορφική Θεολογία), προϋπάρχει πάντα για όλους, ακομη και για τον Προφήτη - «ανάγκα ουδέ θεοί μάχονται». Όμως αυτός καταφέρνει να την ξεπεράσει και να ξεφύγει από τους περιορισμούς της, δημιουργώντας καθαρή και συγκεκριμένη πορεία ζωής. Η καθαρότητα χρειάζεται τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Μια πορεία μπορεί να ενέχει τόση καθαρότητα όταν στοχεύει προς το Ανώτερο, με το οποίο ένας Προφήτης μπορεί να έρθει σε επαφή με διαισθητικό τρόπο. Η δική του πορεία ανοίγει δρόμο και δημιουργεί φωτεινό μονοπάτι για όσους θελήσουν να ακολουθήσουν.


Αν η Πρόνοια χαράζει απάνου απ' όλων τα κεφάλια το νικητήριο δρόμο του φωτεινού μας ανεβάσματος, χρειάζεται όμως με τη δύναμη της ματιάς μας να διατρέχουμε απο πριν όσο πιο πολύ απ' αυτόν μπορούμε, για ν' αντλούμε ολοένα δύναμη και να φωτίζεται η συνείδησή μας.

Κι ύστερα χρειάζεται ν' αγωνιστούμε, ν' αγωνιζόμαστε ολοένα για να δυναμώνουμε τα φτερά μας κι ολοένα ξεφεύγοντας απ' της μοίρας την αντίδραση, ολοένα ισορροπώντας ανάμεσα στις δυο δυνάμεις να εξυφωνόμαστε.

Αληθινά, ο Ορφέας εισδέχτηκε μέσα του από πριν, και με τη βοήθεια του έρωτά του, το θεϊκο φως, έφτασε ως τον ανώτατο βαθμό της Μύησης και α ν α γ κ α ί α, ύστερ' απ΄ αυτό, τα λυρικά κύματα της ψυχής του στρέφονταν προς τα πλήθη.
(Τ. Δημόπουλος)


-----------------------------------

Κι ὅμως εἶν᾿ ὁ πόνος
Σκληρός, ἂν ἄσκοπα τὴ γῆ ποτίζει
Τὸ αἷμα καὶ τὸ σφάγιο τὸ μεγάλο
Σπαρνά, χωρὶς κανένας νὰ τοῦ πάρει
Τὴν ὕστερη ματιά.Και αναλύει ο Δημόπουλος κάτω από τους στίχους:
Γοργές ψυχολογικές μεταπτώσεις: "Πόσω πονώ! Μα είναι αγάπη! Όμως η υποταγή σε τούτη είναι είναι πολύ σκληρή αν γίνει άσκοπα".

Και στα Επιλεγόμενά του γράφει:
"Ο έρωτας τον έκαμε να νοιώσει τον κρυφό και πραγματικό ψυχικό πόνο πίσω από τον πλάνο σωματικό χωρισμό. Ο έρωτας τον έκαμε να γίνει Υπέρτατος Μύστης και να ενώσει όλα κάτ' απ' την προφητική ματιά του. Κι ο έρωτας τον εβεβαίωσε, πώς ό,τι έχασε μέλλει να το ξαναβρεί, αφού πρώτα διατρέξει όλη τη σκάλα της δημιουργίας, κι έτσι μάλιστα θα το ξαναβρεί στη σταθερή και πραγματική του μορφή που δε θα της φοβάται πια καμιά μεταβολή ή νέο χωρισμό."

Και τα λόγια του Ελύτη έρχονται σαν επιστέγασμα:
"Είναι κανείς από το μέρος της αθωότητας -λευκοφόρος την διάνοιαν, που λέει κι ο Ρωμανός- σε δύο περιπτώσεις: όταν δεν έχει φτάσει στο σημείο να υποψιασθεί καν το μαύρο, κι όταν το έχει διατρέξει ως την έσχατη άκρη του, έτσι που να πατήσει από το άλλο μέρος πάλι στο λευκό. Με πλήρη συνείδηση ότι όσα γνώρισε στο αναμεταξύ τού είναι απολύτως άχρηστα. Μιλώ πέραν από την ανάγκη και πάνω από την ανισότητα των πεπρωμένων."

(Οδ. Ελύτης, "Εν λευκώ")

Ο Μάικλ Πικάρντ αναφερόμενος στην "Ασκοπη Οδύνη"
Σήμερα ο ανθρώπινος παράγοντας εμπλέκεται στη σύνθετη αιτιολογία των "φυσικών" καταστροφών"... που προκαλούν τεράστια οδύνη σε αθώους ανθρωπους. Είναι δύσκολο να διακρίνουμε πώς όλη αυτή η οδύνη είναι αναγκαία. Εν πάση περιτπώσει, η άσκοπη οδύνη είναι τόσο διαδεδομένη που ο κόσμος φαντάζει άδικος ή τουλάχιστον όπως το τοποθετεί ο Γάλλος συγγραφέας και φιλόσοφος Αλμπέρ Καμί, "αγαθώς ασυγκίνητος".
(Μάικλ Πικάρντ)


"Εδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το
μέρος της αδικίας..."
(Γ. Σεφέρης)



Δυστυχισμένα πλάσματα
της πλέον δυστυχισμένης
φύσεως, τελειώνομεν
ένα θρήνον και εις άλλον
     πέφτομεν πάλιν.

Ημείς κατεδικάσθημεν,
άθλιοι, κοπιασμένοι,
πάντα να κατατρέχωμεν,
αλλά ποτέ δεν φθάνομεν
     την ευτυχίαν.
(Α. Κάλβος-Η Λύρα, Ωδαί)

(Θα επιστρέψω σ' αυτήν την ανάρτηση, δεν τελείωσα μαζί της)

.

Ξυπνήματα

Ήμουν ακόμη σε μια πολυτάραχη εφηβεία όταν συνέβη το πρώτο "ξύπνημα".

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου σκεφτόμουν στα σκοτεινά, όταν επικέντρωσα το βλέμμα μου στην αντικρινή γωνία από το ταβάνι.

Ξαφνικά λες και είχα μπει σε μια άλλη πραγματικότητα. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά. Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις. Ήταν λες και συνειδητοποιούσα πλήρως την ύπαρξή μου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Κάτι σαν απόλυτη επίγνωση αυτού που ονομάζω στιγμή και παρόν. Σα να υπήρχα πραγματικά και απόλυτα στο τώρα με πλήρη επίγνωση του χρόνου του τόπου και του ίδιου μου του είναι.

Ακόμη θυμάμαι το πόσο έντονη και ζωντανή ήταν εκείνη η στιγμή.

Το δεύτερο ξύπνημα ήρθε χρόνια αργότερα. Μια περίεργη παρέα. Για δυο νύχτες δεν με άφησαν να κοιμηθώ. Παίζαμε διάφορα νοητικά παιχνίδια, αναλύαμε, μιλούσαμε...

Την τελευταία μέρα ήταν σα να είχα μπει σε μια υπερσυνειδητότητα. Και πάλι οι λέξεις δεν θα μπορέσουν να το εκφράσουν. Σα να είχε διευρυνθεί η συνειδητότητά μου ή σαν να είχε περάσει σε ένα άλλο επίπεδο. Έβλεπα και καταλάβαινα το βάθος των πραγμάτων, τους γύρω, το πώς σκεφτόταν... λες και όλοι είχαν γίνει διάφανοι και μπορούσα άνετα να δω μέσα τους... με τεράστια αυτοπεποίθηση προέβλεπα τα γεγονότα που όντως συνέβαιναν και δεν ήξερα αν γινόταν επειδή το σκεφτόμουν ή το σκεφτόμουν επειδή ήταν να συμβούν, λες και υπήρχε μια αμφίδρομη διαδραστικότητα...

Θυμάμαι, είχα πάει στη δουλειά και έβλεπα τον τρόπο που ενεργούσαν και τι σκεφτόταν οι εργοδότες μας (είχαμε κάτι σα συνέλευση). Μάζεψα τις άλλες δυο κοπέλες και τις συμβούλεψα μερικά πράγματα για να μη γίνουμε θύματα εκμετάλλευσης.... Με έβαλαν στο μάτι οι εργοδότες γι αυτό που έκανα χωρίς όμως να το εκδηλώσουν ή να αλλάξουν συμπεριφορά, αλλά το έβλεπα σα να ήταν διάφανες οι σκέψεις τους... (αργότερα ήμουν η πρώτη που έδιωξαν.)

Με το που κοιμήθηκα εξαφανίστηκε όλο αυτό και όταν ξύπνησα ήταν σα να ειχα ξαναγυρίσει σε μια κατάσταση ...φυτού.

Μια άλλη περίπτωση εκείνων των ημερών:

Καθισμένοι σε καφέ της παραλίας διαφωνούσαμε για κάτι βασικό με κάποιον από την παρέα. Κι ενώ με τα λόγια είχε πειστεί, είχε υποχωρήσει και είχε σκύψει το κεφάλι, αισθανόμουν να παλεύω υποσυνείδητα πια, με το τεράστιο εγώ του που αντιστεκόταν και μου επιτίθετο ακόμη λες και η "μάχη" είχε μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, μη ορατό. Ενώ φαινομενικά ήταν σκυφτός και "ηττημένος", αισθανόμουν μια υποσυνείδητη πάλη μαζί του που συνεχιζόταν ακόμη δυναμικά...

Τα υπόλοιπα "ξυπνήματα" ήταν πιο συνειδητοποιημένα. Άλλες φορές πιο έντονα και ζωηρά, άλλες φορές κάπως πιο "θολά" στην επιφάνειά τους....

Μόλις προχθές (μετά τη συγκέντρωση στο Λευκό Πύργο) είχαμε μια εκτεταμένη συζήτηση που έφτασε σε βαθειά θέματα. Ρώτησα τον συνομιλητή μου αν αισθάνθηκε ποτέ αυτήν την "αφύπνιση". Ίσως δυο φορές σ' όλη του τη ζωή, μου απάντησε, όταν είχε φτάσει σε οριακά σημεία ανάγκης και επαναπροσδιορισμού - λόγω δουλειάς. Σα να είχε αλλάξει επίπεδο η συνειδητότητά του και μπορούσε να βλέπει ταυτόχρονα και το μέλλον των πραγμάτων…

Μοιάζουν εξωπραγματικά κι αλλοπαρμένα ίσως όλα αυτά.... Ας είναι. Όποιος έχει μάθει να μελετάει πραγματικά τον εαυτό του θα καταλάβει.

Ο Γκουρτζίεφ μιλάει γι αυτήν την μηχανικότητα της ζωής μας και την πορεία μας εν υπνώσει:

"Οι δυνατότητες του ανθρώπου είναι πολύ μεγάλες. Δεν μπορείτε να συλλάβετε ούτε την σκιά του τι μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος. Αλλά δεν μπορεί να πετύχει τίποτα μέσα στον ύπνο. Στην κατάσταση του κοιμισμένου οι ψευδαισθήσεις του, τα όνειρά του είναι ανακατεμένα με την πραγματικότητα. Ζει σε έναν υποκειμενικό κόσμο και δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Κι αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις που κατέχει και γιατί ζει πάντα μόνο σ’ ένα μικρό τμήμα του εαυτού του...............

.................... ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να παίρνει, θα ‘λεγε κανείς, νοητικές φωτογραφίες του εαυτού του σε διάφορες στιγμές της ζωής του και σε διάφορες συναισθηματικές καταστάσεις.....… συναισθήματα, διαθέσεις, σκέψεις, αισθήσεις, στάσεις, κινήσεις, τόνους φωνής, εκφράσεις προσώπου κλπ. Αν ο άνθρωπος καταφέρει να συλλάβει ενδιαφέροντα στιγμιότυπα, γρήγορα θα γεμίσει ολόκληρο άλμπουμ από φωτογραφίες του εαυτού του που όλες μαζί θα του δείξουν πολύ καθαρά αυτό που είναι. Αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να μάθει πώς να τραβάει αυτές τις φωτογραφίες…

Αν οι φωτογραφίες είναι πετυχημένες θα δει ότι η συνηθισμένη ιδέα που έχει για τον εαυτό του, που μ αυτήν έζησε από χρόνο σε χρόνο, απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αντί να είναι ο άνθρωπος που νόμιζε πως ήταν, θα δει έναν ολότελα διαφορετικό άνθρωπο.....

είναι αυτός όπως τον ξέρουν οι άλλοι, όπως φαντάζεται πως είναι και όπως φανερώνεται στις πράξεις και τα λόγια του....…

Ο άνθρωπος βρίσκεται μόνιμα σε μια κατάσταση ταύτισης, με μόνη διαφορά ότι αλλάζει το αντικείμενο της ταύτισης. Ο άνθρωπος ταυτίζεται με ένα μικρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει και ξεχνά ολότελα τους μεγάλους σκοπούς που μ’ αυτούς άρχισε την εργασία του. Ταυτίζεται με μια σκέψη και ξεχνά τις άλλες. Ταυτίζεται με ένα συναίσθημα, με μια διάθεση και ξεχνά τις ίδιες του ευρύτερες σκέψεις, τα συναισθήματα και τις διαθέσεις….......

Κοιτάξτε τους ανθρώπους στα εστιατόρια στα μαγαζιά στα θέατρα ή δέστε πως ταυτίζονται με τις λέξεις όταν συζητούν για κάτι ή όταν προσπαθούν να αποδείξουν κάτι, ιδιαίτερα κάτι που δεν το γνωρίζουν οι ίδιοι. Γίνονται απληστία, επιθυμία ή λέξεις. Η ταύτιση είναι το κύριο εμπόδιο στην επίγνωση του εγώ......

Εσωτερικά ο άνθρωπος έχει την απαίτηση να βλέπουν όλοι ότι είναι σπουδαίος και να εκφράζουν την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό τους γι αυτόν, για το μυαλό του, την εξυπνάδα του, την ετοιμότητά του, την πρωτοτυπία του και για όλες τις άλλες του ιδιότητες. ..οι απαιτήσεις βασίζονται σε μια φανταστική ιδέα για τον εαυτό τους. Μετά από απαιτήσεις και μετά από ταύτιση είναι έτοιμοι προκαταβολικά να προσβληθούν αν δεν συναντήσουν κατανόηση και εκτίμηση......

Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού (Πήτερ Ουσπένσκυ)

Τον τίτλο "Ξυπνήματα" τον διάλεξα από την ταινία της Πένι Μάρσαλ, με τον Ντ. Χόφμαν όπου υποδύεται έναν κατατονικό ασθενή που ξυπνάει για λίγο, αλλά μετά ξαναεπιστρέφει στην προηγούμενη κατάστασή του.
Συμπτωματικά, ένα γεγονός μετά από την ταινία αυτή ήταν αφορμή για ακόμη ένα δικό μου "ξύπνημα"...


.