Υπάρχουν στις σκέψεις μας κρυμμένα ταμπού, που δεν είναι άμεσα ανιχνεύσιμα. Έχουν εμφυτευθεί βιωματικά και έχουν αποθηκευθεί καλά στις υποσυνείδητες νοητικές μας συμβάσεις. Έτσι, κάθε φορά που εμφανίζονται, τα θεωρούμε φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της λογικής λειτουργίας μας.
Ένα τέτοιο ταμπού συνάντησα σήμερα με σάρκα και οστά, ανέμελο κι ανύποπτο (όσο κι εγώ) για τα δικά μου νοητικά όρια.
Περνούσα με το λεωφορείο από την πλατεία της Χ.Α.Ν.Θ. Εκεί στο μεγάλο τρίγωνο που χωρίζει τους δρόμους, έχουν φυτευτεί ρίζες από πολύχρωμα ανοιξιάτικα λουλουδάκια.
Για μένα, που μεγάλωσα σε σπίτι με κήπο και μια μαμά που μας μάλωνε κάθε φορά που κόβαμε λουλούδια ή που παίζοντας (συνήθως με μπάλα) καταστρέφαμε κατά λάθος λουλούδια, τα λουλούδια φυτεύτηκαν μέσα μου (με βαθιές ρίζες μπορώ να πω) σαν κάτι αξιοσέβαστο που πρέπει να θαυμάζω οπτικά αλλά να μην αγγίζω.
Τόσα χρόνια έχει μείνει απότιστο αυτό το βίωμα, να όμως που δε μαράθηκε!
Έτσι, ο τεράστιος αδέσποτος σκύλος που είχε ξαπλώσει με φανερή μακαριότητα, φαρδιά-πλατειά, μέσα σ' αυτήν την πανδαισία χρωμάτων και είχε καταβολευτεί λειώνοντας κυριολεκτικά με το σώμα του τα μικρά φυτά χωρίς να του καίγεται καρφί, με ξάφνιασε και μου φάνηκε πολύ αστείος.
Είμαι σίγουρη, πως όταν ήταν μικρός, κανένας δεν τον μάλωνε επειδή κατέστρεφε λουλούδια!
2 σχόλια:
Λοιπον κι εμενα η μητερα μου φωναζε οταν της χαλαγαμε τα ανθη στον κηπο. Κι εγω δεν τα παταω και μονο τα κοιταζω! Φαινεται οτι οι φωνες ηταν τοσες και τετοιες που ειχαν σαν αποτελεσμα σπανιοτατα να προσφερω λουλουδια. Προσφερα ομως ολοκληρες γλαστρες για να μην αποχωριζεται το ανθος απο το φυσικο του χωρο!!
Και μένα δε μου αρέσουν τα κομμένα λουλούδια και προτιμώ αυτά που είναι σε γλάστρες.
Δεν το 'χα συνδέσει όμως με τις φωνές στην παιδική μου ηλικία.
Α, ρε μάνα κι εσύ και τα "παιδικά τραύματα"...
Δημοσίευση σχολίου