Ουφ...

Επιστρέφω στο παλιό μου μπλογκ και ψάχνω να βρω τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Θέλω να θυμηθώ τι έγραψα ακριβώς τότε.
Κακή με τις ημερομηνίες δε θυμάμαι πότε ακριβώς έγινε. Κι άλλο; Κι άλλο; Σκέφτομαι καθώς περνώ τις σελίδες. Μα πότε στο καλό συνέβηκε; Η ημερομηνία είναι έκπληξη: 21 Μαρτίου 2009! Ακριβώς ένα χρόνο πριν! Μου πήρε, λοιπόν, ένα χρόνο για να περάσω αυτό το "τεράστιο τείχος-θεριό";

Πόσο δύσκολες και σκοτεινές μέρες ήταν εκείνες!
Αντιμετώπιζα αρνητικές καταστάσεις που αδυνατούσα να χειριστώ και αδυνατούσα να καταλάβω, όσο βαθιά κι αν έψαχνα τα "γιατί" τους μέσα μου. Γι αυτό έγραψα για (Κηδεία), επειδή με είχε κυριολεκτικά θάψει όλη εκείνη η κατάσταση.
Και συνέχιζε να με τρώει, να αισθάνομαι τόσο απελπιστικά (Ανόητη) ψάχνοντας διέξοδο...
Προσπαθούσα να ανακαλύψω τι μου συμβαίνει, ήθελα να το αφήσω (Πίσω) αλλά αυτό υπήρχε εκεί. Πάντα εκεί να σκοτεινιάζει τις φωτεινές μου μέρες. Ήταν ένα μπερδεμένο αξεδιάλυτο κουβάρι που ξεκινούσε χρόνια πριν…

Σήμερα (μάλλον χθες-Δευτέρα) ήταν μια καθοριστική ημέρα.
Επιτέλους, μπορώ να πω ότι έγινε το ξεκίνημα και το βασικότερο βήμα απελευθέρωσης για να το αφήσω πια. Να που κατάφερα επιτέλους να περάσω πάνω από αυτόν τον τεράστιο (τότε) τοίχο.

Ακόμα δεν τολμώ να το πιστέψω πώς έγινε όλη αυτή η αλλαγή, ποιο παράθυρο έμενε διαρκώς ανοιχτό και μπήκε τόσο φως σε όλα αυτά τα σκοτάδια.
"Πρώτη φορά σε είδα να κάνεις έτσι στα τόσα χρόνια που σε ξέρω" μου 'χε πει ένας φίλος πέρυσι που έτυχε να βρίσκεται μαζί μου σε κάποια φάση μιας σκοτεινής μέρας από εκείνες.

Εύχομαι να μην ξαναδημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για παρόμοιες καταστάσεις ή κι αν ξαναδημιουργηθούν, τώρα που ανακάλυψα την άκρη του μυστικού, να μπορέσω να την ξαναχρησιμοποιήσω για να βγω ξανά στο φως.

Α, ναι το μυστικό! Προσπαθούσα να το σχηματοποιήσω στο μυαλό μου για να το καταλάβω και οπτικά. Είναι σα να προχωράς σε ένα δρόμο και ξαφνικά να αντικρίζεις μπροστά σου ένα χάσμα.
Εγώ μπήκα μέσα στο χάσμα και προσπαθούσα να ανακαλύψω πώς δημιουργήθηκε, γιατί, σε πόσο βάθος φτάνει και διάφορα άλλα τέτοια, όταν το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να μην τα βάλω με τόσες μη διαχειρίσιμες αρχέγονες καταστάσεις, αλλά να βρω ένα τρόπο να περάσω πάνω του και να συνεχίσω το δρόμο μου.
Και μου πήρε τόσο πολύ καιρό για να το καταλάβω!
Κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να τα μάθεις. Όσο και να σου τα λένε οι άλλοι δεν πρόκειται να τα εμπεδώσεις. Κι αν δεν ακούγομαι και τόσο σίγουρη ή τόσο χαρούμενη, είναι επειδή έχω τρομάξει με τη δύναμη που έχει και φοβάμαι μην τυχόν ξαναγυρίσει κάποια μέρα που θα με βρει χαλαρή και με χτυπήσει ύπουλα. Και πάντα πονάνε πολύ τα χτυπήματά του...

Η πρόοδος είναι μικρά-μικρά βήματα που δημιουργούν έναν μεγάλο δρόμο!
Τι να 'χει άραγε σειρά τώρα;

-----------------
Τρίτη βράδυ

Σήμερα κέρδισα την κάθε αναμέτρηση μαζί του.
Τα πρόσφατα γεγονότα συμβαίνουν αναπόφευκτα έτσι ώστε να το φέρνουν συνέχεια μπροστά μου.
Όμως το ξέρω ότι δεν έφυγε. Νιώθω το ενοχλητικό του γρατσούνισμα στο μυαλό μου και προσπαθώ να αποφύγω κάθε σκέψη γι αυτό για να μην του δώσω δύναμη.
'Είσαι δυνατή" μου είπαν "εγώ ξέρω το πώς" απάντησα... μια και δεν αφήνω να φανεί τίποτε από όλα αυτά που γίνονται μέσα μου. Παρουσιάζω τη γαλήνια νικητήρια εικόνα που προσπαθώ τόσο να κερδίσω.

Όμως... φοβάμαι τόσο μην ξαναγυρίσει...
Αργότερα θα βγω με φίλους, θα ξεχαστώ. Προς το παρόν, το μάθημά μου αναβλήθηκε κι έμεινα μόνη να προσπαθώ να ασχοληθώ με κάτι για να το αφήσω πίσω... όμως αυτό εκεί, να ψάχνει χαραμάδες να τρυπώσει...