Είχα φτάσει στην κορυφή του βουνού. Μπροστά μου υπήρχε μόνο βουνό και ουρανός, τίποτε άλλο. Δυο-τρεις απλωτές ακόμη και θα έφτανα στην κορυφή που ήταν ελάχιστα μέτρα από πάνω μου. Όμως, να, που όσο κι αν κουνούσα τα τεράστια λευκόγκριζα φτερά μου έμενα στάσιμη.
Θα εφαρμόσω το κόλπο που κερδίζεις αμέσως ύψος, σκέφτηκα και σήκωσα κάθετα τα φτερά. Πάντα έπιανε, όχι όμως και τώρα. Ξαναπροσπάθησα, πιο συγκεντρωμένη, με την ίδια τεχνική. Τίποτε. Ό,τι κι αν έκανα όσο κι αν προσπαθούσα δεν κέρδιζα ύψος. Μέχρι που κουράστηκα και κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να καλύψω τα ελάχιστα αυτά μέτρα για να φτάσω στην κορυφή.
Παρασκευή 1 Απριλίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
συν-πόνεσα...
Το σχόλιό σου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω ότι δεν αισθάνθηκα καμιά απογοήτευση, καμία στεναχώρια, κανένα αίσθημα ακύρωσης.
Μόνο το ότι προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να φτάσω στην κορυφή και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι είναι αδύνατον. Έτσι απλά, χωρίς πρόθετα συναισθήματα...
Δημοσίευση σχολίου