Ήθελα να διαβάσω ένα ποίημα απόψε, αλλά με την πρώτη ματιά δε βρήκα κανένα ιδιαίτερο.
Έψαχνα κάποιο να μιλά για το θέατρο του παραλόγου, για τις αόρατες και ανυπόγραφες συμβάσεις που μας κρατούν δέσμιους, αυτές που έχουν κολλήσει πάνω μας, έχουν μπει μέσα μας και δυσκολευόμαστε τόσο να τις αποκόψουμε, όπως αν κόβαμε ένα πραγματικό μέλος του εαυτού μας.
Πού να ψάχνω ποιήματα τέτοια ώρα, τελικά είπα να γράψω κάτι πρόχειρο μόνη μου:
 |
| by Jude Griebel |
Βγήκες στη σκηνή
Ο τέλειος ρόλος, ραμμένος γάντι ακριβώς στα μέτρα σου
(ραμμένος γάντι τι πολυφορεμένες λέξεις, διάλεξε κάτι πιο ποιητικό )
Έπαιξες, χόρτασες χειροκρότημα, υποκλίθηκες και βγήκες
πίσω από τη σκηνή εκεί όπου τα φώτα δεν έφταναν
Σβήστε τους προβολείς φώναξε ο υπεύθυνος
Όλοι οι προβολείς έσβησαν εκτός από σένα
Εσύ συνέχιζες να λάμπεις στο σκοτάδι
Τόσο που σκόνταψες πάνω σε μια παρατημένη καρέκλα
Ποιος ανόητος την άφησε εδώ, σκέφτηκες θυμωμένος
-Στις καρέκλες κάθονται, άκουσες μια φωνή-καθίστε
-Πρέπει να φύγω, το 'χα στο πρόγραμμα
-Καθίστε σας παρακαλώ, ξανακούστηκε η φωνή
Κάθισες στη βρώμικη καρέκλα
Ήταν σκοτάδι βλέπεις και δε φαινόταν
-Βρωμοκαρέκλα, σκέφτηκες και πετάχτηκες απάνω
Έπρεπε να φύγεις, το 'χες στο πρόγραμμα.
-Στις καρέκλες κάθονται, ακούστηκε πίσω σου η φωνή...
.
6 σχόλια:
Και για όποιον τυχόν αναρωτηθεί τι θέλει να πει ο ποιητής…
Ο ποιητής άφησε τις λέξεις να τρέξουν στα 4 σημεία του ορίζοντα να μεστώσουν από νοήματα και να επιστρέψουν έτσι ώστε να καθίσουν βαριές στο στομάχι του όποιου αναρωτώμενου.
Μήπως και τις αφήσει στην άκρη και καταλάβει ότι δεν είναι η ερμηνεία των λέξεων που αναδεικνύει τι θέλει να πει ο ποιητής αλλά το συνταίριασμά τους και η αύρα που αφήνει η μία δίπλα στην άλλη καθώς στοιχίζονται σα καλογυμνασμένα και υπάκουα στρατιωτάκια (και είναι αλήθεια, σπάνια δηλώνεται ανυπακοή λέξεων-πάντα πιστές στις εντολές που τους έχουν δοθεί).
Ο ποιητής ή αλλιώς "Ο κύριος με τα σου real", τυχαίνει, σ' αυτήν την περίπτωση, να είναι ένας απλός συνταιριαστής λέξεων.
με τους στίχους αυτούς -που μελετώ τώρα- θέλεις μήπως, με μια άλλη γραφή, να σημειώσεις την ταύτιση παρατηρητή και παρατηρούμενου; την ένωση δηλαδή, ή μάλλον επανένωση των διεστώτων; την άρση του εσωτερικού διχασμού; διότι εάν ο πρωταγωνιστής περάσει -ταυτιστεί καλύτερα με την οντολογική έννοια- με τον 'θεατή', τότε έχουμε αμέσως υπέρβαση του αδιεξόδου...
διότι, εδώ, δεν έχουμε μια απλή συνομιλία... δεν έχουμε τους αντι-κείμενους που, απλώς, διαλέγονται... έχουμε την διυπαρκτική περιχώρηση... και υπ'αυτό το πρίσμα, καταργείται κάθε ετεροκαθορισμός αφού το βλέμμα του παρατηρητή είναι αυτό του παρατηρουμένου...
κατάργηση του ετεροκαθορισμού πλήρης; θα αναρωτηθεί ίσως κάποιος... σ'αυτή τη περίπτωση, μάλλον, θα ήταν περιττή και αυτή ακόμη η ανάρτηση... θα είχαν οριστικά γεφυρωθεί οι όχθες και δεν θα υπήρχε ανάγκη περαιτέρω αναλύσεων...
είναι μια γοητευτική ευκαιρία όμως αυτή που μου έδωσες...
υπ'αυτή την 'ερμηνευτική', εξαίρω το κείμενο και τη συμβολική του... γενικότερα, εκείνο που παρατηρώ μελετώντας κάποιες εκ των αναρτήσεών σου είναι πως συνδυάζεις αρμονικά την 'βαθύτερη' με την 'ελαφρύτερη' πλευρά και οπτική δίνοντας ανάσες και ομορφιά στο κείμενό σου... είναι μεγάλο προσόν να μην ξεχνά κανείς την 'ουδενία' του και να μελετά ως μαθητής, να παρατηρεί αλλά και να εξέρχεται σε κάποιο συμπέρασμα... να προτείνει κάτι...
ταυτόχρονα, να έχει την παιγνιώδη πτυχή του ενεργή, ζωντανή, δροσερή...
...χαίρομαι λοιπόν που σε ανακαλύπτω ολοένα και περισσότερο...
να'σαι καλά!
Νημερτή, δε θα εξηγήσω τι εννοώ με το "ποίημα" αυτό - που δεν το θεωρώ κανονικό ποίημα, γι αυτό και δεν το πρόσθεσα στις "ποιητικές μου απόπειρες" και το ονομάζω συνταίριασμα λέξεων... Μόνο θα πω ότι ήταν σα να είχα μπει σε μια άλλη διάσταση συνειδητότητας και χρειαζόμουν οπωσδήποτε την ποίηση.
Να διαβάσω και να ερμηνεύσω έψαχνα μα με τις πρώτες προσπάθειες στα αρχεία μου έπεφτα σε άσχετα ποιήματα από ό,τι γύρευα.
Έτσι έγραψα αυτό, που είχε το πρότυπο-κεντρική ιδέα σαν έμπνευση, αλλά όπως συνήθως, κάτι τέτοιες στιγμές, δεν είμαστε μόνο φορείς του εαυτού μας...
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου.
Σε επόμενη τέτοια στιγμή θα θυμηθώ να περάσω κι από τα δικό σου αξιόλογο ιστολόγιο... μόνο που φοβάμαι ότι γίνομαι φλύαρη και καταχράζομαι τη φιλοξενία...
Εγώ έχω ήδη την τιμή να σ' εχω ανακαλύψει. Αυτά.
είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτη και καμία κατάχρηση δεν γίνεται... οι ευκαιρίες για γόνιμη ανταλλαγή θέσεων και σκέψεων είναι εξαιρετικά σημαντική...
Ανώνυμε... ???
Ευχαριστώ, άλλη μια φορά, Νημερτή!
Δημοσίευση σχολίου