Το δωμάτιο

Άνοιξα την πόρτα. Ο φόβος θρονιασμένος, μεγαλοπρεπώς, στο κέντρο του δωματίου με κοιτούσε διαπεραστικά. Αισθανόμουνα να μικραίνω μπροστά στα μάτια του. Το εσωτερικό μου ανάστημα συναγωνιζόταν πια τους 7 νάνους.
Όσο αυτό μίκραινε, τόσο ξεπεταγόταν -σαν ζόμπι σε κακόγουστη κινηματογραφική ταινία- μίζερες ανασφάλειες (θαμμένες για χρόνια σε διάφορα μέρη του μυαλού μου που περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία) και γέμιζαν ορμητικά τα αλλεπάλληλα κενά που άφηνε.

Το δωμάτιο σκοτεινό. Συνήθως, ο διακόπτης για το φως βρισκόταν στην άλλη πλευρά του δωματίου, ακριβώς πίσω από το θρόνο του σκοτεινού κυρίαρχου (να θυμηθώ να κάνω παράπονα στον εργολάβο).

Πώς αφέθηκα και βρέθηκα εδώ; Είμαι εγώ ξανά για τέτοιες περιπέτειες; Να περπατάς σε μεγεθος Τοσοδούλας μέσα σε ένα τόσο τεράστιο δωμάτιο και να κλυδωνίζεται συθέμελα, σαν ετοιμόρροπο ερείπιο, το οικοδόμημα της ύπαρξής σου με την ωραία περιποιημένη πρόσοψη που τόσο προσεχτικά χτίζεις τούβλο στο τούβλο χρόνια τώρα;

Άπαπαπα-παπά!

Κλααααατς!

Άρπα την φόβε σε νίκησα!

Κι αφού βεβαιώθηκα ότι είχα κλειδαμπαρώσει καλά την πόρτα πίσω μου, κατέβηκα άρον-άρον κουτρουβαλώντας τα σκαλιά, φτάνοντας στο γνώριμο και ασφαλές περιβάλλον του ισογείου.

Όρσε μου που ήθελα παραμύθια και ωραίες κοιμισμένες τρυπημένες από αδράχτια.