Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Το δωμάτιο

Άνοιξα την πόρτα. Ο φόβος θρονιασμένος, μεγαλοπρεπώς, στο κέντρο του δωματίου με κοιτούσε διαπεραστικά. Αισθανόμουνα να μικραίνω μπροστά στα μάτια του. Το εσωτερικό μου ανάστημα συναγωνιζόταν πια τους 7 νάνους.
Όσο αυτό μίκραινε, τόσο ξεπεταγόταν -σαν ζόμπι σε κακόγουστη κινηματογραφική ταινία- μίζερες ανασφάλειες (θαμμένες για χρόνια σε διάφορα μέρη του μυαλού μου που περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία) και γέμιζαν ορμητικά τα αλλεπάλληλα κενά που άφηνε.

Το δωμάτιο σκοτεινό. Συνήθως, ο διακόπτης για το φως βρισκόταν στην άλλη πλευρά του δωματίου, ακριβώς πίσω από το θρόνο του σκοτεινού κυρίαρχου (να θυμηθώ να κάνω παράπονα στον εργολάβο).

Πώς αφέθηκα και βρέθηκα εδώ; Είμαι εγώ ξανά για τέτοιες περιπέτειες; Να περπατάς σε μεγεθος Τοσοδούλας μέσα σε ένα τόσο τεράστιο δωμάτιο και να κλυδωνίζεται συθέμελα, σαν ετοιμόρροπο ερείπιο, το οικοδόμημα της ύπαρξής σου με την ωραία περιποιημένη πρόσοψη που τόσο προσεχτικά χτίζεις τούβλο στο τούβλο χρόνια τώρα;

Άπαπαπα-παπά!

Κλααααατς!

Άρπα την φόβε σε νίκησα!

Κι αφού βεβαιώθηκα ότι είχα κλειδαμπαρώσει καλά την πόρτα πίσω μου, κατέβηκα άρον-άρον κουτρουβαλώντας τα σκαλιά, φτάνοντας στο γνώριμο και ασφαλές περιβάλλον του ισογείου.

Όρσε μου που ήθελα παραμύθια και ωραίες κοιμισμένες τρυπημένες από αδράχτια.

6 σχόλια:

kaita7 katsikakia είπε...

Το -κλαατς! ήταν σφαλιάρα ή κάτι τέτοιο? :)

Πόσο ασφαλές άραγε μπορεί να είναι το γνώριμο ισόγειο, όταν ο φόβος έστω και σφαλιαρισμένος, ζεί και βασιλεύει στους πάνω ορόφους?

Μάλλον πιο έξυπνο εκ μέρους μας θα είναι να τον βοηθήσουμε να πεθάνει ως φόβος και να επαναγηννηθεί ώς η κατανόησή του


σε χαιρετώ!

Κυκλοδίωκτον είπε...

Το κλααατς ήταν η πόρτα που εκλεισα πίσω μου.
Σε μέγεθος τοσοσδούλας δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο φόβο σε μεγαλοπρεπή θρόνο και μάλιστα σε τόσο σκοτάδι.
Τουλάχιστον όταν ξαναπάς, πρέπει να 'χεις στη τσέπη σου έναν φακό, μια ηλιαχτίδα σε φαναράκι, ένα κάτι...

Εξ άλλου, αυτά τα δώματα μένουν τα πιο απάτητα και ανοίγουν μόνο σε ειδικές περιπτώσεις που δεν συντρέχουν πάντα.
Τώρα ίσως να υπάρχει και καμιά πλάγια κρύπτη, αλλά δεν την γνωρίζω...

Νimertis είπε...

Οφείλω να πω ότι με το μοναδικό σου ύφος Κυκλοδίωκτον, γράφεις για τα πλέον 'ζόρικα' με βλέμμα και ύφος που δείχνει προχωρημένο εσωτερικό κόσμο... συγκροτημένη αλλά και παιγνιώδης, σοβαρή αλλά και χωρίς περιττό φορτίο, είσαι ευέλικτη και συγκεκριμένη... εδώ και χρόνια το πιστεύω απολύτως φίλη μου... ίδιον του πεπαιδευμένου αλλά και εσωτερικώς εξελιγμένου ανθρώπου είναι η σαφήνεια και η καθαρότητα... το να είσαι συγκεκριμένος αποτελεί κατάκτηση, δεν είναι 'χαρίτωση'...
σου γράφω για την αίσθηση που έχω και για το κείμενο αυτό αλλά και γενικότερα...
χαίρομαι να σε διαβάζω!

Κυκλοδίωκτον είπε...

Ευχαριστώ πολύ Νημερτή!

Αέρας είπε...

Εγώ πάλι δεν σε βρίσκω πάντα συγκεκριμένη. Μερικές φορές ξεχνάς κάποια πράγματα στο μυαλό σου και λείπουν στο γραπτό λόγο σου που παρουσιάζει κενά. Όχι πάντα βέβαια αλλά μερικές φορές ναι.
Αλλά καλό είναι να εισπράττεις και ενθουσιώδεις κριτικές.

Κυκλοδίωκτον είπε...

Ευχαριστώ πολύ Αέρα!