Ήταν εκεί, το ήξερα.
Ένα θολό συννεφάκι αρνητικότητας μέσα μου.
Που δεν μπορούσα να καταλάβω
το πώς, το από πού και το γιατί του.
Ίσως από κάτι απωθημένο και αδιευκρίνιστο δικό μου,
ίσως από κάποιον άλλον που μου το 'στειλε,
ίσως από κάποιο περιβάλλον που βρέθηκα
(λες να κολλάνε πάνω σου σαν την σκόνη;).
Δεν ξέρω τα πώς και τα γιατί της αρνητικότητας
κι ούτε πολυπιστεύω σε θεωρίες αν δεν είναι
δικά μου βιώματα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι
το παραμικρό ίχνος αρνητικότητας μέσα μου
με ενοχλεί...
(άντε πάλι κι άλλος συμβολισμός για το παραμύθι με το μπιζέλι)
Κι αυτό το αδιευκρίνιστο
που το κουβαλούσα
και δεν μπορούσα να βρω την πηγή του
για να το διώξω
το αισθανόμουν αγκάθι
και επιπλέον λειτουργούσε προσθετικά
στα άλλα μου προβλήματα
και με έκανε να πετάγομαι
και δυο και τρεις φορές τις νύχτες
και να μην μπορώ να κοιμηθώ από το άγχος
ή μη ξέροντας τι ακριβώς μου φταίει.
Κι έπρεπε να φύγω από τον νου
σ' αυτά τα ταξίδια εποπτείας από ψηλά,
στον 'μη νου',*
σ' αυτό το ευγενέστατο και πανέμορφο
αρμονικό πεδίο λεπτοφυιών δονήσεων,
για να βρω απαντήσεις.
Ομολογώ ότι αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα.
Ο νους μας φύλακας και φυλακή
δεν σε αφήνει εύκολα να τον υπερβείς.
Λίγη έπαρση να κουβαλάς στα φτερά σου
λίγη μη καθαρότητα
και σε τσακίζει στους λαβύρινθούς του.
Είναι ο πιο ισάξιος αντίπαλος
που θα βρεις ποτέ μπροστά σου.
Σε αντιμετωπίζει όπως τον αντιμετωπίζεις,
με ευγένεια ή με σκοτεινότητα,
με όποια όπλα διαλέξεις εσύ,
με ό,τι κουβαλάς μέσα σου
και το στήνεις εμπρός σου,
συνειδητά ή ασυνείδητα.
Κι αν φανείς ανάξιος
σε καταπίνει και
σε καταποντίζει στα δικά του...
Δύσκολο αυτό το ταξίδι μου
με βεβαρημένα τα φτερά.
Έπρεπε να μάχομαι συνέχεια
για να στέκομαι σε κάποιο ύψος.
Έστω κι έτσι όμως
και μέχρι τα όρια
που δεν μπόρεσα τελικά να ξεπεράσω,
σε μια από τις ευγενικότερες μάχες
που 'χω ποτέ βιώσει εσωτερικά,
επέστρεψα με αποκαλύψεις για τον εαυτό μου
που ούτε σε 100 χρόνια ψυχανάλυσης
δεν θα ανακάλυπτα.
Επέστρεψα με έναν ήλιο μέσα μου
(για όσο κρατήσει)
φωτεινή και λαμπερή
(τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι)
με εν-πιστοσύνη
(στον σκοπό των όσων μου συμβαίνουν)
και τελικά χωρίς την ύπουλη αρνητικότητα
(που ακόμα δεν έχω καταλάβει την προέλευσή της).
Επέστρεψα από τα σύννεφα, λοιπόν,
για να σκύψω το κεφάλι κοιτάζοντας τη γη
(το κεφάλι μόνο συμβολικά, όχι το πνεύμα)
και να συνεχίσω την πορεία μου...
(*όπως άκουσα πρόσφατα να τα ονομάζουν σε μια συζήτηση στο γιουτιουμπ
που μου επιβεβαίωσαν ότι δεν είμαι αλλοπαρμένη κι ότι όντως υπάρχουν - νομίζω στον χριστιανισμό το συσχετίζουν με την γνώση της καρδιάς και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η λεγόμενη 'μύηση' στα αρχαία μυστήρια...)
Κι αν αποφάσισα να το εκθέσω εδώ, είναι γιατί ψάχνω παρόμοιους ταξιδιώτες (που να καταλαβαίνουν τι εννοώ) προς τον ουρανό, προς την καρδιά, προς το έσω μας, προς τα όπως θέλει ο καθένας να το ονομάσει, που έφτασαν σ' αυτά τα όρια του νου για να συζητήσουμε τις εμπειρίες και τις δυσκολίες...
(Διευκρινίζω ότι δεν ανήκω σε καμιά θρησκεία, ομάδα, οργάνωση, διδασκαλία ή ό,τι άλλο - οδηγός μου μόνο τα βιώματα από τα δικά μου εσωτερικά βήματα και η αναζήτηση, χρόνια τώρα, το εις βάθος 'γνώθι' του εαυτού μου.)
Αν υπάρχει πραγματική Ελευθερία, επειδή πέρα από τον ορισμό της στα άρθρα της "Διακήρυξης των δικαιωμάτων του Ανθρώπου" του 1789, όλοι είμαστε υποταγμένοι στην Ανάγκη για την επιβίωσή μας. Αυτήν την ακαταμάχητη δύναμη που την βρίσκουμε από τα Ορφικά ως θεότητα, μέχρι την ιεράρχησή της στην Πυραμίδα του Μάσλοου.
Μέγιστη ελευθερία, για μένα, είναι να μπορείς να απεκδυθείς τον εαυτό σου εν ζωή, πέρα από τον θάνατο.
