Φορτίο

Είναι δύσκολο να προχωράς μόνος/η σου στον εσωτερικό δρόμο χωρίς να θέλεις να ενταχθείς σε καμιά συγκεκριμένη διδασκαλία ή τεχνική.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο, όπως επιμένουν κάποιοι.

Τις τελευταίες μέρες, έφτασε η στιγμή να συνδιαλεχθώ με την αδικία.
Μου 'χουν φορτώσει μια 'Προδοσία' κι έχω καταδικαστεί γι' αυτήν χρόνια τώρα.
Μη μπορώντας να αποδείξω και να πείσω για την αθωότητά μου, απλώς παράτησα την προσπάθεια και απομακρύνθηκα, νομίζοντας ότι γλίτωσα.

Να, όμως που τις τελευταίες μέρες ξαναξύπνησε και ήρθε να με πνίξει.
Γιατί έσβησε και η τελευταία μου ελπίδα ότι ίσως κάποτε να υπήρχε η δυνατότητα να αλλάξει η οπτική και να ξεκαθαριστούν οι καταστάσεις.
Κι όταν φεύγει από τη ζωή ο 'Κατήγορος', παίρνοντας μαζί με την τελευταία του πνοή και την υποτιθέμενη προδοσία σου που στην έχει φορτώσει βάρος πια σ' αυτόν τον κόσμο, χωρίς την δυνατότητα να απαλλαγείς, τι μπορείς να κάνεις;
Να ελπίζεις ότι από κει ψηλά τα πράγματα γίνονται διάφανα και ξεκάθαρα;
Υποθέσεις μόνο χωρίς καμιά σιγουριά.

Κι όταν αυτή η 'προδοσία' στιγμάτισε τη ζωή του και αποτυπώθηκε και στο έργο που άφησε πίσω του να γνωστοποιείται σε όλο τον κόσμο, μπήγεται ακόμα πιο βαθιά μέσα σου.
Πώς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάφορη αδικία;
Έτσι, ψάχνοντας για λύσεις, σφιχταγκιάλιασα σήμερα το πρωί το βιβλίο του Dreamer ως παρηγοριά μου, ελπίζοντας να ανακαλύψω στις σελίδες του μια διέξοδο.
(Τον τελευταίο καιρό βρίσκεται βοηθός δίπλα μου και διαβάζω αποσπάσματά του...)

Πώς ξεπλένεις τα φορτία των άλλων από πάνω σου όταν στα φόρτωσαν αμετανόητοι μέχρι τέλους κι ίσως να συνεχίζουν να το κάνουν κι από εκεί ψηλά;
Θα μου πείτε, δεν τα κουβαλάς εσύ, αυτοί τα κουβάλησαν και προσπάθησαν να στα μεταδώσουν.

Ναι, αλλά μέσα μας ζητάμε να υπάρχει αρμονία, τάξη και η τόση αρνητικότητα των άλλων μας την ανατρέπει.
Ή μήπως όχι;
Μήπως η αδικία είναι μια πληγή στο 'τέλειο εγώ' που χτίζουμε;

Γράφοντας, κατανοώ ότι η αποδοχή των άλλων είναι η τροφή ενός σκληρού πυρήνα του Εγώ που πέφτει τελευταίος. Μπορεί να αφήνουμε τα μικρότερα γύρω μας να περνάνε και να το νομίζουμε μικρό, αλλά κάτι τέτοια μεγάλα το φωτίζουν και μας δείχνουν το μέγεθός του.
Δεν είναι οι άλλοι που μας φορτώνουν, είμαστε εμείς που αποδεχόμαστε το φορτίο τους, ελπίζοντας να δουν κάποτε μέσα μας αυτό που βλέπουμε κι εμείς. Ξεχνάμε όμως ότι δεν έχουν όλοι το ίδιο βλέμμα και δεν μπορούν να δουν το ίδιο. Ο καθένας βλέπει ως εκεί που φτάνει η 'όρασή' του.
Κι αν αυτός ο εσώτερος εαυτός μας χρειάζεται εξωτερική θέαση και την αποδοχή των ανθρώπων που εκτιμάμε για να στερεωθεί, τότε είναι εξαρτώμενος άρα ανελεύθερος και αβέβαιος κι έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του.
Γι αυτό και είναι τόσο ευάλωτος στην μη αποδοχή του. Σαν ένα νήπιο που ζητάει την επιβεβαίωση της μητέρας του για να προχωρήσει. Η αδικία γίνεται τραύμα, πλήγμα...

Ίσως γράφοντας αυτήν την ανάρτηση να βρήκα τελικά την άκρη για να συνδιαλεχθώ εσωτερικά με το 'φορτίο' μου, δίνοντάς του τον χρόνο και την προσοχή που έπρεπε να του δώσω εξ αρχής αντί να το αφήνω να θεριεύει μέσα μου...

Art by Victor Whitmill

Η πύλη της άμμου

Το 'φερε η συζήτηση χθες...


-Οι περισσότεροι προτιμούν τη γνώση, είπα, ψάχνουν και εκδηλώνονται και επιβεβαιώνονται μέσα σ' αυτήν με διάφορους τρόπους. Ελάχιστοι ψάχνουν το γιατί και τι υπάρχει μετά από αυτό.
-Και τι υπάρχει μετά;
-Η αγάπη, απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η αγάπη, όχι μόνο όπως την εννοούμε συναισθηματικά οι άνθρωποι, αλλά σκέψου την σαν αρμονία, ενότητα, σαν το μυστικό σύνδεσης του σύμπαντος.

Δεν ξέρω αν κατάλαβε, γιατί συνέχισε τη συζήτηση για την πνιγηρή αγάπη και πήρα να του εξηγώ για τα ενδύματα με τα οποια ντύνουμε την αγάπη.
Μπορεί αυτό που του είπα να το αποθήκευσε σαν πληροφορία όπως αυτές που μαζεύουμε από δω κι από κει. Ίσως κάποια μέρα να έρθει η ώρα της να ανθίσει και ίσως καταλάβει κάποτε. Όχι με το μυαλό όμως. Μ' αυτόν τον αλάθητο εσωτερικό τρόπο κατα-νόησης. Με τον αποκαλυπτικό τρόπο της εσωτερικής επίγνωσης.

Όμως, αν η αναζήτησή σου δεν σε οδηγήσει σε τέτοιο δρόμο, ό,τι και να σου πουν οι άλλοι απλώς εκφράζουν στιγμιότυπα από τον δικό τους διαφορετικό δρόμο. Ο δικός σου είναι άλλος κι έχει πολλά εμπόδια μέχρι να φτάσει σε κάποιο ξέφωτο.

Κάποια άλλη στιγμή, σκεφτόμουν ότι αν βρισκόμουν, ποτέ, μπροστά στον πιο σοφό άνθρωπο, σ' αυτόν που θα ήξερε τις απαντήσεις σε όλα τα μυστήρια του κόσμου, δεν θα 'χα τίποτα να τον ρωτήσω. Θα καθόμουν δίπλα του και θα κοιτούσα χαμογελαστή μέσα στα μάτια του. Κι ίσως η μόνη μου επιθυμία θα ήταν να αγγίξω το χέρι του, να αισθανθώ και με την αφή...

Σήμερα άνοιξα ένα από τα βιβλία μου κι έτυχε να ανοίξω στο απόσπασμά του για την αγάπη ως το τέλος του δρόμου της αυτογνωσίας κι ήταν σα να έγραφε, ως επιβεβαίωση, τις δικές μου σκέψεις.
Μα, όμως, σχεδόν όλες οι θρησκείες για αγάπη δεν μιλούν; Σιγά το μεγάλο μυστικό!

Νομίζω ότι όλοι (ή τουλάχιστον προχωρούμε στον δρόμο της, έστω κι αν δεν το καταλαβαίνουμε, μέχρι να μεταμορφωθεί ο λόγος όχι απλώς σε πράξη αλλά σε είναι, σε υπόσταση.

Περάσματα

Art by Michael Vincent Manalo

Περνούν δίπλα μας
οι άνθρωποι
μα πάντα θα θυμόμαστε
αυτούς
που σαν μας άπλωσαν το χέρι
στάλαξαν στην παλάμη μας
μια σπίθα φως!

Φθινόπωρο

Κι αν φοβήθηκα, ποτέ, κάτι περισσότερο από την Πτώση
είναι η Έπαρση.
Αυτή που τρυπώνει κρυφά και δεν την αναγνωρίζεις
Αυτή που σε ξεγελάει ότι δεν υπάρχει
όσο κι αν ψάχνεις τα σημάδια της
Αυτή που ανυπομονεί να διατυμπανίσει τα κεκτημένα
για να τα χάσεις.
Αδύναμοι οι άνθρωποι, θέλουμε να μοιραζόμαστε.
Πόσο καταλαβαίνω τους απαραίτητους όρκους Σιωπής
κάποιων ταγμάτων/οδηγών.
Δεν είναι για να μη διαρρεύσουν τα μυστικά.
Είναι για να εμποδίσουν την άγουρη εκδήλωση,
την άσκοπη ταπείνωση πριν το στέριωμα.
Ούτως ή αλλως όλα γνωστά είναι!
Οι άνθρωποι είναι που δεν τα αναγνωρίζουν
και δεν τα καταλαβαίνουν,
-όσες φορές κι αν τα βρουν μπροστά τους-
μέχρι που να κατορθώσουν να φτάσουν στην αποκάλυψή τους.
Δεν είναι απλή φιλολογία, λέξεις να αραδιάσουμε,
ιδέες να 'χαμε να αναλύουμε να απασχολούν το μυαλό...

Σκύβω αδύναμα το κεφάλι
και ξαναπαίρνω τον δρόμο μου...

Τα αφηρημένα σύννεφα
τα προσγειώνει η βροχή.

Art by Tina Berning

Άλφα όπως...

-Να πάμε στο Καπανδρίτι, κάποια φορά, να σου γνωρίσω τον Μίσσιο, να σου μιλήσει για την αγάπη. Πέρασε πολλά αυτός και ξέρει.

Στο Καπανδρίτι δεν πήγαμε ποτέ. Ούτε και πουθενά αλλού. Έφυγε κι ο Μίσσιος...

Καμιά φορά, αυτό σκέφτομαι. Μας μεγαλώνει η ζωή, μας διδάσκει τόσα πολλά κι ούτε σκεφτόμαστε πως αυτό γίνεται για να τα κοινωνήσουμε με τους άλλους. Να εξιστορήσουμε απλά τη δική μας ζωή, τους δικούς μας κόπους, το δικό μας δρόμο. Τα κρατάμε σφιχτά στην αγκάλη μας τα βιώματα λες και μας ανήκουν, λες και γύρισαν τόσα γρανάζια αλληλουχιών χωρίς σκοπό, μόνο για μας, για να τα κρατήσουμε και να τα πάρουμε μαζί μας χωρίς να δώσουμε. Να πάμε, να έτσι, σαν το σκυλί στ' αμπέλι χωρίς να προσφέρουμε, σα να ήρθαμε μόνο για να πάρουμε. Σαν ο άνθρωπος να είναι μονάδα κι όχι σύνολο. Ο άνθρωπος δεν έχει ενικό και πληθυντικό, αρχίζει και τελειώνει με το Εμείς.

Την αγάπη την έμαθα αργότερα. Με τον δύσκολο τρόπο. Αυτόν που δεν σου αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες για την αλήθεια της. Αυτόν που σε εξακοντίζει στα πέρατα κι ακόμα παραπέρα. Όχι από πόνο αλλά από φως! Και είναι ο μόνος δρόμος. Άλλον δεν έχει. Ή φως ή τίποτα. Τα ενδιάμεσα μοιάζουν, παίρνουν το όνομά της, γίνονται στο όνομά της, αλλά δεν είναι Αγάπη.

 Paintings by Erin Hanson

Μ' ανοιχτά χαρτιά

"Δεν υπήρξα ποτέ ο άνθρωπος που είμαι. Ολόκληρη τη ζωή μου μάθαινα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει τον άνθρωπο που υπήρξα, ή, για να μιλήσω ακριβέστερα, τους ανθρώπους που υπήρξα. Κι αν ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους και σε μένα υπάρχει αντίφαση, αν νομίζω πως αλλάζοντας έχω μάθει, έχω προοδεύσει, όταν γυρίζω και κοιτάζω εκείνους εκεί τους ανθρώπους, δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτούς, δεν μπορώ να πω εγώ, χωρίς αυτούς.

Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σ’ ολόκληρη τη ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντα το ήξεραν. Για τους άλλους έχουν τη αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο.

Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δε μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε απ’ τον πατέρα μου ούτε απ’ την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου. Ό,τι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ό,τι ξέρω το ’χω αποκτήσει με δικές μου δαπάνες.

Δεν έχω ούτε και μίαν έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας. Έτσι, νιώθω σεβασμό γι’ αυτούς που δεν ξέρουν, γι’ αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν.

Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά, ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον."


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Λουί Αραγκόν: 'Μ' ανοιχτά χαρτιά', εκδ. Θεμέλιο, μετάφραση Τίτου Πατρίκιου.)

Paintings by Solly Smook

Μικρά Κεράσια

Όπου ακούς μεγάλα
'Εγώ' και 'Είμαι'
κράτα και μεγάλη
απόσταση.

Καλοκαιρινή Κατάδυση (Ήλιος Πλάγιος Δεύτερος)

Joan Miro - The Red Sun

Νυχτώνει πιο νωρίς στα μέρη μας.

Ορμάει ο ήλιος πλάγια το πρωί
και μας πνίγει
και το βράδυ βιάζεται να φύγει,
γεμάτος ενοχές,
που τον κλείσαμε απέξω
με κατεβασμένα στόρια και κλιματιστικά.

-Για πόσο ακόμα;
Ρωτάει παραπονεμένος
κι όλο χάνεται από πιο νωρίς,
στα βάθη του ορίζοντα,
μαραζώνοντας που τον αποφεύγουμε
κρυμμένοι κάτω από ομπρέλες κι αντηλιακά.

Ανάγκες

Και σάμπως, τι χρειαζόμαστε;
Όχι πολλά.
Κάποιου είδους επαφή
με ένα φυσικό τοπίο
να ξεκουράζεται το βλέμμα
για να ξεχνιόμαστε
και να ονειρευόμαστε.
Κι όταν ονειρευόμαστε,
ξαναγινόμαστε παιδιά και μεγάλοι ταυτόχρονα.
Γιατί το ονείρεμα δεν έχει χρόνο.
Σε πιάνει στις φτερούγες του
και είναι μαζί το σήμερα το χθες και το αύριο.
Κι εσύ αφηνεσαι και ταξιδεύεις...
ταξιδεύεις ...
Και το τοπίο που βλέπουν τα μάτια σου,
αναμιγνείεται μ' αυτό που δημιουργείς μέσα σου
και ξεχνιέσαι και απογειώνεσαι
και κάποια στιγμή που θυμάσαι
να επιστρέψεις στο τώρα,

ρουφάς όσο μπορείς
από πράσινο, γαλάζιο.
κίτρινο, πορτοκαλί, καφετί
κι όλα της γης τα χρώματα
και ξανακοιτάς γαληνεμένα γύρω σου.

Art by Μαλέας Κωνσταντίνος

Κλουβιά

Κι αυτά και τα άλλα που περνάμε
και τα σκοτεινά και τα μαύρα
δεν είναι τίποτα άλλο
από το κουκούλι του Αύριο.



 Hu Yongkai - 'Dream Birds'

Όταν ή επί τας

Τελικά,
μόνο όταν
Δημιουργούμε
γινόμαστε
κάτι περισσότερο
από
Άνθρωποι

[Εξαιρείται
η αγάπη
γιατί
Όταν
Αγαπάμε
δεν είμαστε
πλέον
Θνητοί]

Art by George Underwood, (UK)

Υπόνοια

 

Παράφραση:

Κάποιοι άνθρωποι 

είναι τόσο φτωχοί!

Το μόνο που πιστεύουν

είναι η Λογική τους.

 

Ανοιχτό Παράθυρο

Άκουγα μουσική στο δωμάτιό μου, όταν στάθηκε στο ανοιγμένο παράθυρο μια τεράστια Κουκουβάγια.

-Έλα, μου είπε, ανέβα στην πλάτη μου. Θα σε πάω εκεί που δεν ήξερες ότι θέλεις να πας.

Κι εγώ, ανύποπτη όπως πάντα, ανέβηκα.

Κι όταν σιγουρεύτηκε ότι κρατήθηκα γερά από τα φτερά της, άρχισε να πετάει προς τον προορισμό.


-Ε, αυτή είναι η γνώση, είπα σε μια στιγμή, καθώς κοίταξα πίσω.

-Ξέχνα την, μου είπε η κουκουβάγια, στην αρχή είναι δρόμος μετά όμως γίνεται λαβύρινθος, γι αυτό την αφήνουμε πίσω μας.

-Και τις αισθήσεις;

-Κι αυτές τις πλανεύτρες. Άφησέ τες, δεν μας χρησιμεύουν εκεί που πάμε.

-Και τον νου;

-Κι αυτόν, έλα μην τον φοβάσαι, είσαι μαζί μου, δε θα σου στήσει παγίδες. Το κάνει μόνο στους αδύναμους, αυτούς που προσποιούνται ότι κρατάνε στο χέρι το αντίτιμο για το κατώφλι του.

-Και τον χρόνο;

-Ιδίως αυτόν!

-Και τις δια...

-Σσσσ... φτάνουμε... ... ...

-Είμαι, είπα κι η Κουκουβάγια με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια για να δει αν το εννοώ.

Και μετά, με ξαναπήρε στα φτερά της και με επέστρεψε πίσω.

-Τώρα, μπορείς να διακρίνεις τι είναι σοφία, μου είπε. Πορέψου ήρεμα και γαλήνια στον δρόμο που σου αναλογεί. Κι όποτε δεν αντέχεις και χρειαστείς βοήθεια, άσε τους εγωισμούς. Γνωρίζεις πια!


Πριν προλάβω να της εκφράσω τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου, το πιο μεγάλο μου ευχαριστώ, εξαφανίστηκε μέσα στη νυχτιά αφήνοντάς με άφωνη, να προσπαθώ να συνέλθω.

Ίσως και να 'ταν όνειρο όμως...

 

Άρα...

Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας στο τελευταίο του τέταρτο, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Όλα είναι κατειλημένα — ώς και τ' άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ' ιδέαν. Πρωθυπουργοί συναλλάσσονται με προσωπιδοφόρους, ποικίλες ομάδες καταλαμβάνουν αεροπλάνα και συλλαμβάνουν ομήρους, ενώ οι κολλεγιόπαιδες λύνουν εκπληκτικές εξισώσεις με μιαν ευκολία που είναι ν' απορείς: συν, πλην, διά, επί — άρα.

Το μυστικό στη ζωή αυτή, φαίνεται, δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι· καθόλου. Είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο «άρα» και να 'χεις έτοιμη την απάντηση. Πολύ ωραία. Μπροστά όμως σε μια φράση ποιητική, για ποιο λόγο αυτό το «άρα» στομώνει;
Το μυαλό μας κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό. Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια συνειδητοποίηση του είναι παραμένει στην πρώτη του Δημοτικού. Γιατί;

Λευκό βουνάκι πρόβατα κινούμενο βελάζει· άρα; Μηδέν ο μαθητής.
Ο ήλιος κυκλοδίωκτος, ως αράχνη, μ' εδίπλωνε· άρα; Κενό.

Το τρανζίστορ μας ναι· αυτό ξέρουμε να το λύνουμε και να το επανασυνδέουμε στο άψε-σβήσε.
Όλα γίνεται να τα λύσεις και να τα επανασυνδέσεις, εκτός από τα λόγια που έγραψε ο ποιητής. Κάποια βίδα στο τέλος θα σε μπερδέψει. Μήτε που θα εφαρμόζει πουθενά, μήτε που χωρίς αυτήν θα λειτουργεί το μηχάνημα. 
Και ο ίδιος ο ποιητής, εάν κληθεί να δοκιμάσει, θ' αποτύχει. Τον ακολουθούν οι προθέσεις του, που, αυτές, ενόσω ακόμη έγραφε, τον είχαν εγκαταλείψει χωρίς να το καταλάβει, για ν' αφήσουν τη θέση τους σε άλλες, δοσμένες άγνωστο από πού και κλειδωμένες μέσα στο τελικό αποτέλεσμα με μιαν ευλογοφάνεια που κάνει και τον ίδιον ν' απορεί. Την αδεξιότητά του, που εντούτοις ευστόχησε, δεν μπορεί παρά να τη δικαιολογήσει με κάποιο ψέμα. 
Εκ των υστέρων, όλοι οι ποιητές, εξηγώντας τα ποιήματά τους, λένε ψέματα.

(Ο. Ελύτης - Εν Λευκώ, 2006)

All pictures by Slavko Krunic Serbian Artist

Πουλιά στον αέρα

Μια από τις τελευταίες μου συνήθειες είναι να ξυπνώ πρωί πριν ακόμη ανατείλει για τα καλά ο ήλιος και να κάθομαι στο μπαλκόνι. Να έχω μπροστά μου ένα όμορφο κομμάτι θάλασσας και να παρατηρώ τις συνήθειες των πουλιών καθώς ακούω τα ηχογραφημένα μαθήματα για τον Πλάτωνα (από τα δωρεάν μαθήματα που προσφέρουν τα Πανεπιστήμια).
Κι είναι τόσο πολύ ενδιαφέροντα όλα όσα μαθαίνω για τη ζωή του και για τη φιλοσοφία του!

Δεν μπορώ να πω, γηράσκω αεί διδασκόμενη...

(Κι ας έμειναν τα βιβλία του παρακαταθήκη στο ματσάκι με τα μυριστικά.)

Σήμερα, πάντως, μετά από σκέψεις επί σκέψεων, 'κατάλαβα' επιτέλους τι σημαίνει η επίκληση στις Μούσες κι ας ήταν εναντίον των ποιητών ο Πλάτωνας και δεν τους συμπαθούσε.

Πάντως, άμα ζούσε στη δική μας εποχή, νομίζω ότι δεν θα τα 'χε με τους ποιητές αλλά με κάτι Ζούκερμπεργκ...

Δειλινό στους Λόφους

Και να μην τα φοβάσαι
τα συρματοπλέγματα.
Πάντα η ζωή θα βρίσκει τρόπους 
να δραπετεύει από μέσα τους.

Ούτε το σκοτάδι.
Γιατί ένας ήλιος
περιμένει να ανατείλει.

Οὐ λήψει τὸ ὄνομα ελπίδος
της ύπαρξής σου ἐπὶ ματαίω!

Norbert Schwontkowski (1949 - 2013) Untitled, 2005

Πλαντέισιον

Κι έχω καταλάβει και τούτο:

Έχουμε μια φωτιά μέσα μας, ένα φωτεινό σημείο, μια οδό διαφυγής... δεν ξέρω πώς το οπτικοποιεί σε εικόνα ο καθένας και πώς το ονομάζει.
Κι όταν το τρέφουμε, είναι σα να του δίνουμε μια ώθηση κι αυτό να μας παίρνει και μας σηκώνει ψηλά, πολύ ψηλά, ανάλογα με την τροφή που του δίνουμε.

Τι είδους τροφή;
Κατ' αρχάς, πρωταρχική εσωτερική τροφή: Ήθος, συνέπεια, αγάπη, καθαρότητα, ευσυνειδησία, αλτρουϊσμό...
Κατά δεύτερον εξωτερικά ερεθίσματα: Ποίηση, μουσική (τέχνη γενικότερα), φύση, όμορφα πράγματα/αναγνώσματα/ακούσματα που μας γαληνεύουν...

Κι αρχίζει να λεπταίνει το χονδροειδές και να αλλάζουν οι συχνότητες μέσα μας κι αρχίζει να ανεβαίνει το επίπεδο που λειτουργεί η συνείδησή μας.
Κάποιοι το ονομάζουν υπερσυνείδηση, κάποιοι υπέρβαση...

Το θέμα δεν είναι πώς θα το ονομάσουμε ή πώς θα το απεικονίσουμε, αλλά πώς θα το αισθανθούμε.
Γιατί, όταν δεν το τρέφουμε, όταν ξεχνιόμαστε, ατονεί και πέφτουμε και ξαναγυρίζουμε σιγά-σιγά σε πιο χονδροειδείς καταστάσεις συνειδητότητας.


Κάποιοι το πετυχαίνουν με διαλογισμό, άλλοι με προσευχή... ο καθένας βρίσκει τον δικό του προσωπικό δρόμο.



[[Πολύ πεζή η περιγραφή μου. Της λείπει τελείως ο οίστρος.
Τον τελευταίο καιρό έτρεχα τόσο να προλάβω τα της ζωής που ξεχάστηκα, φυτοποιήθηκα τελείως (το χω ξαναγράψει αυτό, όμως ακόμα διαρκεί η φυτοποίηση)]]

Εν Αναμονή...

Είναι εκεί! Κάθονται ήσυχα-ήσυχα και με περιμένουν.
Καμιά φορά, κάτι τα αναταράζει και πάνε να ξεμυτίσουν και να με παρασύρουν αλλά, τα συμμαζεύω πίσω άρον-άρον με αυστηρότητα.

Όχι τώρα, όχι ακόμα, περιμένετε. Προς το παρόν δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος και μέσα στην πίεση των στιγμών θα μείνετε μισά, δεν θα 'χετε το χρόνο σας να ολοκληρωθείτε και να σας απολαύσω. Θα στριμωχτείτε στο παραφορτωμένο πρόγραμμα των τελευταίων εβδομάδων.

Κι αυτά με ακούν και περιμένουν να τελειώσει η ουρά των υποχρεώσεων του χειμώνα.
Έτσι λειτουργούμε εμείς με 'σεζόν' και η φετεινή τράβηξε περισσότερο από το αναμενόμενο.

Τα 'αυτά' που περιμένουν υπομονετικά, είναι ένα σωρό δημιουργίες, σκέψεις, γραφές, μουσικές, στίχοι που θέλουν να εκδηλωθούν κι εγώ τα ξανακοιμίζω μέσα μου για να μην σπαταληθούν και χαθούν στη βιασύνη της καθημερινότητας. Θέλω να τους δώσω το χρόνο τους. Να τα αφήσω να με παρασύρουν μαζί τους χωρίς να χρειαστεί να πρέπει να προσγειωθώ βιαστικά στα τρέχοντα αυτής της εποχής.

Θα έρθει και η σειρά τους. Φτάνει όπου να 'ναι, ακόμη λίγο έμεινε...

Όλες οι εικόνες με την καταπληκτική εικονογράφηση γνωστών πινάκων ανήκουν στον Luciano Martins

Απροσδόκητο

Δεν ξέρω τι έγινε, πώς και γιατί, δεν το περίμενα ποτέ ότι θα μου συμβεί έτσι...
Εκεί που παίζαμε μουσική, ήρθε ένα πολύ μικρό χαριτωμένο κοριτσάκι με ένα γαλάζιο φορεματάκι, ένα τρελό κοτσιδάκι φορώντας ένα πανέμορφο ζευγάρι μυωπικά γυαλάκια και μας κοιτούσε.

Κι ήταν τόσο όμορφο που βούρκωσα από την τόση ομορφιά και με πήραν τα δάκρυα και παρόλο που προσπαθούσα να συγκρατηθώ έτρεχαν κορόμηλο...

Αχ, αυτή η αθωότητα της παιδικής ομορφιάς με λάβωσε σήμερα πολύ απρόσμενα, διαπερνώντας αυτοστιγμεί όλες μου τις άμυνες!

Ισοπέδωση

Πάει, η σκέψη μου νεκρώθηκε τελείως το τελευταίο διάστημα!
Παραμένει συνεχώς στα συνηθισμένα, στα καθημερινά, αυτά τα βιαστικά, τα ορμητικά που σου τρώνε όλο το χρόνο σου και που δεν παίρνουν αναβολή, που πρέπει τόσο να τρέξεις για να τα φροντίσεις που δε σου μένει χρόνος για άλλα νοητικά ταξίδια.

Και αισθάνομαι αυτήν την πεζότητα σαν μια ξηρασία μέσα μου, σαν ένα είδος ενοχλητικής ισοπέδωσης.
Κι είπα να γράψω λίγο εδώ να ξεδώσω...


Τώρα που γράφω αυτά, το ψαρόνι στο μπαλκόνι μού έχει πάρει τα αυτιά, καθώς τριγυρίζει στα φυτά μου.
Δεν ξεχνώ την τεράστια έκπληξη που ένοιωσα όταν έφερα κάτι λουλουδάκια από την Ανθοέκθεση.
Το βραδάκι τα μεταφύτευσα, πρωί-πρωί ήρθε το ψαρόνι και τριγυρνούσε στη γλάστρα για αρκετή ώρα. Ε, φρέσκο χώμα είναι, σκέφτηκα, θα βρίσκει να τσιμπολογάει...
Και μετά έλειπαν όλα τα άνθη! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Τα είχε καταβροχθίσει όλα με τη μία, λες και του 'χα αγοράσει κάποια λιχουδιά κι είχε αφήσει μόνο τα κοτσάνια και τα φύλλα!

[Χάπι μπέρθντει ψαρόνι, του χρόνου θα σου κάνω και πάρτι με την λουλουδοτούρτα σου!]

Digital drawings by Marcel Caram       

Αποθηκεύσεις

Ξυπνώντας σήμερα, συνειδητοποίησα πως οι εικόνες των ονείρων μου σχηματίστηκαν για να επενδύσουν το συναίσθημα.

Δηλαδή, ξαναβίωνα στο όνειρο κάποια συναισθήματα (που ομολογώ ότι δεν μου ήταν και πολύ άξια προσοχής και τα είχα κάνει στην άκρη για να δώσω σημασία σε άλλα πιο έντονα) και πάνω σ' αυτά στηνόταν και το σκηνικό του ονειρικού σεναρίου...

Ίσως το υποσυνείδητο να ήθελε να τα ξεθάψω για να τους δώσω την βαρύτητα που δεν τους έδωσα;
Ίσως να εκδήλωσα μια απλή καταμέτρηση των βιωμάτων μου;
Να κάνει, άραγε, το υποσυνείδητο καταμετρήσεις όπως ένας καλός αποθηκάριος;

Ανά-γνωση

Φταίνε οι δύο καφέδες που ήπια σήμερα για να μπορέσω να τελειώσω τη δουλειά που υποσχέθηκα...
Η αϋπνία με έφερε να διαβάζω προς τα πίσω τις αναρτήσεις μου για να θυμηθώ τι έγραψα.

Αν και δεν εκδηλώνω πολλά-πολλά, ξανα-ανάγνωσα την πορεία μου.

Τον τελευταίο καιρό μοιάζω να επαναλαμβάνομαι, τριγυρίζοντας γύρω από τα ίδια θέματα (κυρίως νου, εγωισμού κι αρνητικότητας), όμως μού ήταν αναγκαία για να ξεδιαλύνω κάποια σημαντικά θέματα και να προχωρήσω.





Κάτι όπως, αυτός που γνωρίζει δε μιλά κι αυτός που δεν γνωρίζει... αραδιάζει ένα σωρό αναρτήσεις ψάχνοντας απαντήσεις.

Και, πράγματι, είναι κάποια πράγματα που δεν γίνεται να ειπωθούν, παρά μόνο κατακτιούνται ξεχωριστά από τον καθένα μας.

Δε θα πω περισσότερα. Έχω ήδη τρομάξει, προ καιρού, από τη αδιάλλακτη μικρόνοια, την διαστρέβλωση και την παρεξήγηση των ανθρώπων!

All illustrations by Manka Kasha

Γαλαξίες

Manka Kasha

Σήμερα ανακάλυψα τα σχέδια της Manka Kasha που μπορεί να είναι κάπως άτεχνα (αν και όσο πάει εξελίσσεται) όμως κρύβουν μέσα τους ολόκληρους γαλαξίες, τους ήλιους και τη μαγεία που θα 'πρεπε να ενσωματώνει ο καθένας μας.
Νόμιζα ότι έβλεπα τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου στο καθένα από αυτά!



Τώρα πια, ξέρω τι να κάνω και με τα δικά μου άτεχνα σκιτσάκια.
Αυτή η συνάντηση με τα δικά της σχέδια ήταν πηγή έμπνευσης για μένα.

 

Manka Kasha

" The small Knight and the tiny bear were climbing the big mountain, in search for a wise Dragon. At last, they reached the pique. 
The dragon was there, huge and shiny, reflecting vermilion color splashes the sunset was blooming with. 
“Hello, tiny wanderers,- the dragon said, sensing their presence,- what brings you here?” 
“We brought you a fallen star, and were seeking for a piece of advice,- the small Knight said, trying to catch his breath.
"Such treasure was missing from my collection,- the dragon agreed, thank you, little ones. Seek what you are looking for inside yourselves. And remember, it might be much more dangerous than what you see around you”. " (Μ.Κ.)

Manka Kasha

“I’m Maria a.k.a Manka Kasha – a full-time teacher, part-time illustrator. I draw silly pictures, tiny city-skapes and a lot of galaxies.”

Manka Kasha

Manka Kasha

Manka Kasha