Αντίο Καλοκαίρι!

Σε έναν κόσμο όσο το δυνατόν περισσότερο κερδοκεντρικό κι όσο το δυνατόν λιγότερο ανθρωποκεντρικό, όπου όλες οι ενέργειες και ο τρόπος ζωής μας επικεντρώνονται στις μελέτες των ειδικών για την διαφορά κόστους-κέρδους, σε βάρος της ποιότητας και της γνησιότητας -ώστε να αυξάνεται φυσικά όσο γίνεται η απόστασή των δύο αυτών,

Σε έναν κόσμο ταχύτητας, όπου οι πληροφορίες, οι εικόνες, η τεχνολογία τρέχουν (ακόμα κι εμείς), όπου τα παλιά, γρήγορα αντικαθίστανται από τα καινούργια στην κούρσα της κατανάλωσης, παίρνοντας απ' τον άνθρωπο την κυριαρχία της ενημέρωσης και αφήνοντας τον σε μια μοναξιά ενός μικρού περιθωρίου εξειδικευμένων, ατομικοποιημένων και μη σφαιρικών γνώσεων, πληροφοριών και επιλογών,

Σε έναν κόσμο όπου τα πάντα αλλάζουν χωρίς να προλαβαίνουμε να δούμε και να κατανοήσουμε τις φάσεις και την πορεία αυτής της αλλαγής, παρά μόνο να σερβιριζόμαστε (αν προλάβουμε κι αυτό) κρύο η ζεστό το αποτέλεσμά τους, άκουσα την πιο ωραία ατάκα χθες βράδυ, καθρέφτισμα της παιδικής ψυχής και της ασχηματοποίητης εικόνας που έχει ακόμα για όλα αυτά.
Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι και ανακάτευε τα τσουλουφάκια από το μικρό κοριτσάκι που καθόταν στα κάγκελα του τσιμεντένιου κενού της πολυκατοικίας του, μαζί με το αδερφάκι του και τη γιαγιά του. Και τα δυο φορούσαν ζακετάκια για να φυλαχθούν απ' τη βραδινή ψύχρα..

Σε μια τρέλα του αέρα που του ανακάτεψε ακόμα πιο πολύ τα μαλλιά και το φουστανάκι του, το κοριτσάκι, με μια γλυκιά αθώα φωνούλα, απευθυνόμενο στη γιαγιά του διαπίστωσε:
"Το καλοκαίρι χάλασε!"
Πάει, "χάλασε" κι αυτό λοιπόν!
Όπως χαλάνε όλα γύρω μας.
Από τα προχειροφτιαγμένα παιχνίδια των παιδιών που διαλύονται σε λίγες ώρες στα χεράκια τους, μέχρι τα παιχνίδια των "μεγάλων" που μας παίζουν ολοένα και περισσότερο σαν χειραγωγήσιμα κερδοφόρες και αναλώσιμες μαριονέτες (χωρίς ιδιαίτερη αξία), έχοντας καταντήσει τα πάντα ένα τεράστιο κουκλοθέατρο (σκιών) με μια απερίγραπτη καταστροφικότητα και μη σεβασμό στη φύση και στο περιβάλλον. .

.

Ημερολόγιο

.
Πόσες φορές το 'χω ακούσει κατ' επανάληψη αυτό το τραγούδι φέτος το καλοκαίρι στους περιπάτους μου! Ακούραστα, ξανά και ξανά και ξανά... πατώντας συνέχεια την επανάληψη στο ..ΜΡ3όφωνό μου.
Λες και με μεθάει αυτή η μελαγχολική απλότητα της σύνθεσής του.
Το λιτό μοτίβο της κιθάρας, σα να σε υποβάλλει εισαγωγικά να επικεντρωθείς στην ποιητικότητα των λέξεων και να μπεις στο βαθύτερο νόημά τους, που δεν είναι τόσο εμφανές με το πρώτο άκουσμα. Και το βιολί στο πίσω μέρος, όλο να σιγοντάρει και να προσθέτει περισσότερο συναίσθημα σ' αυτήν την μελαγχολική γραμμή...
Είναι τόσο ξεκάθαρες οι μελωδίες όλων των οργάνων... παραμένουν αυτούσιες και δεν συγχέονται στο άκουσμά τους... ακούστε την διακριτική παρουσία του μπάσου, που όμως εντείνεται και τονίζει τα σημεία που πρέπει για να αναδείξει τη μελωδική γραμμή, παραχωρώντας τη θέση του -χωρίς να το πάρεις είδηση- στα κρουστά...

Μια από αυτές τις φορές, ακούγοντάς το τραγούδι αυτό, καθισμένη άκρη-άκρη στην προκυμαία, δεν μπορούσα παρά να καθρεφτίσω -κι εγώ- φορτώνοντας στα κύματα τις δικές μου σκέψεις. Ποιος ξέρει πού να έχουν φτάσει ως τώρα...
Στα κύματα, που μες τη νύχτα τα έβλεπα σαν μια συμπαγή πηχτή μάζα που σάλευε αργά-αργά, λες και η ρευστή θάλασσα είχε μεταμορφωθεί σε μια συνοχούμενη οντότητα με όλα τα ζωικά συναισθηματικά γνωρίσματα και τις εκδηλώσεις μιας ύπαρξης.

(Μόνο εκεί στο σημείο που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο μου το χαλάνε οι στίχοι, αλλά κάνω διάφορους φιλοσοφισμούς επί του θέματος, τους οποίους, επιτρέψτε μου, να μην τους αναπτύξω επί του παρόντος.)




Αν δείτε κάποια με γουόκμαν να περπατάει στην παραλία κοιτώντας προς ...τα πάνω στον ουρανό (πότε θα σκοντάψω και θα γκρεμοτσακιστώ...) με ένα περίεργο μειδίαμα στα χείλη, να μαζεύει εικόνες του κόσμου και των χαρακτήρων γύρω της (μα γιατί τόσα εν υπνώσει χαμένα βλέμματα;), να κάθεται με τις ώρες να μελετάει το γλυπτό του Γ. Τσάρα αφιερωμένο στο ζεύγος Βισβίζη (τι πλαστικότητα που έχουν τα σώματα, ειδικά το γυναικείο - φοβούμενη μη με παρεξηγήσουν πέρασα το χέρι μου επάνω στην κοιλιά της γυναίκας για να αισθανθώ το σώμα και με την αφή, και ρίγησα στην ζωντανή σάρκινη αίσθηση που μεταδίδει... λες και αισθνόσουν πραγματικά τους μύες της κοιλιάς της κάτω από το ύφασμα της φορεσιάς της... κι εκείνη η Νίκη, τόσο αέρινη σχηματικά, που αφήνεσαι να σε παρασύρει στο λυγερόκορμο πέταγμά της...) ----- (...έχετε παρατηρήσει πως άμα κάθεστε και κοιτάζετε κάτι -έστω και έναν σκουπιδοτενεκέ- όλο και κάποιοι περίεργοι θα σταθούν δίπλα να κοιτάζουν κι αυτοί...)... τι έλεγα; α, ναι! Αν δείτε λοιπόν κάποια τέτοια, μην την χτυπήσετε στον ώμο (απαλά-απαλά όμως, μην τρομάξει) και της πείτε "γεια σου κυκλοδίωκτον", γιατί θα σας κοιτάξει με απορία και θα κάνει τελείως, μα τελείως την ανήξερη.

Παραθέτω περισσότερες πληροφορίες για το γλυπτό του μνημείου Βισβίζη:

Περιγραφή-ΣυμβολισμόςΗ σύνθεση παριστά- συμβολίζει την ιστορική δράση του ζεύγους Βισβίζη και λειτουργεί-κυριαρχεί παράλληλα, σαν σύμβολο του αγώνα των Θρακών στη θάλασσα κατά το 1821.
Ο άνδρας βρίσκεται ξαπλωμένος, νεκρός, αγκαλιάζοντας το ναυτικό κανόνι, που το πυροδοτεί η γυναίκα του, δίνοντας έτσι το μήνυμα της συνέχισης του αγώνα.
Πίσω πλάγια βρίσκεται η πλώρη του πλοίου και στο ακρόπρωρο δημιουργείται το κυρίαρχο σύμβολο του αγώνα στις θάλασσες, η νίκη, που θυμίζει τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Τα σχοινιά που κρέμονται, πέρα από το αισθητικό στοιχείο που προσθέτουν στη σύνθεση, τονίζουν ιδιαίτερα το ναυτικό χαρακτήρα της παράστασης.
ΑισθητικήΗ σύνθεση είναι εικονική, ευδιάκριτη με αφαιρετικά στοιχεία στη φόρμα, ώστε το έργο να έχει μια πιο σύγχρονη άποψη και να αναδεικνύονται έτσι κάποια στοιχεία του περισσότερο.
Τεχνική - Διαστάσεις
Κατασκευασμένο από ορείχαλκο, χρωματισμένο και πατιναρισμένο, στηρίζεται στο πίσω μέρος σε μια ημιδιαμορφωμένη μαρμάρινη στήλη-βάθρο, από την οποία αναπτύσσεται η πλώρη του πλοίου.
Οι διαστάσεις του έργου είναι περίπου 3μ ύψος, 2,5μ. μήκος και 2μ. πλάτος. Το ύψος είναι περίπου 60 εκ., ώστε ο θεατής να βλέπει μπροστά - χαμηλά τον νεκρό και η υπόλοιπη σύνθεση να μην αναπτύσσεται μπροστά του σε μεγάλο ύψος.


Και λίγα ιστορικά στοιχεία για το ζεύγος Βισβίζη:
Ο Χατζη-Αντώνιος και η Δόμνα Βισβίζη
0 Αντώνιος Βισβίζης, ο Χατζη-Αντώνης, ήταν πλούσιος πλοίαρχος και εφοπλιστής από την Αίνό της Θράκης. Ένθερμος πατριώτης, μυήθηκε πολύ νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και πρόσφερε πολλά για την προπαρασκευή και τη διεξαγωγή του Αγώνα. Το 1808 παντρεύτηκε τη Δόμνα, κόρη γαιοκτήμονα από την Αίνο, γεννημένη το 1783. Όταν στις 2 Μαΐου 1821 ήλθαν στην Αίνο Ψαριανά πλοία με αρχηγό τον Γιαννίτση και βομβάρδισαν το τουρκικό φρούριο, ο καπετάν Βισβίζης με τη γυναίκα του, με την οποία είχε αποκτήσει ήδη πέντε παιδιά, ενώθηκαν με τους Ψαριανούς με το μπρίκι τους, που λεγόταν «Καλομοίρα» και είχε 16 κανόνια και 140 ναύτες. Τα Ελληνικά πλοία εκυρίευσαν το οχυρό και οι επαναστάτες άρπαξαν 24 κανόνια και τα έφεραν στα Ψαρά.
Το μπρίκι του Βισβίζη, τα 4 πλοία του Γιαννίτση και άλλα 7 ψαριανά πλοία είχαν αρχηγό τον Γ. Σκανδάλη. Η «Καλομοίρα» στα μέσα Μαΐου του 1821 βοήθησε τους επαναστάτες της Κασσάνδρας, τον Δεκέμβριο του 1821 έσωσε στο Άγιο Όρος τον Εμμ. Παπά, που πέθανε φεύγοντας πάνω στο μπρίκι αυτό και μεταφέρθηκε στην Ύδρα. Ύστερα η «Καλομοίρα» πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στο Βόλο, στο Τρίκερι, στον Ευβοϊκό κόλπο, στη Στυλίδα και στην Άγια Μαρίνα. Μετέφερε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο με τους οπλαρχηγούς και τους άνδρες του. Την εκστρατεία παρακολουθούσαν και μέλη του Αρείου Πάγου.
Στην εκστρατεία αυτή στην Αγία Μαρίνα, πέθανε πάνω στο μπρίκι του ο Βισβίζης. Η Δόμνα έκρυψε τον νεκρό στο πλοίο και συνέχισε τον αγώνα. Την επομένη του θανάτου του συζύγου της έφερε αυτόν στη Λιθάδα της Εύβοιας και τον έθαψε στο ναό των Αγίων Αναργύρων.
Η Δόμνα αναδείχθηκε γενναία καπετάνισσα, εφάμιλλη της Μαντώς Μαυρογένους και της Μπουμπουλίνας. Η φήμη της έφθασε και στο εξωτερικό. Επί τρία χρόνια μετείχε σε εκστρατείες με το πλοίο της ξοδεύοντας για τις δαπάνες αυτού και για τη συντήρηση του πληρώματός του. Ύστερα δώρισε την «Καλομοίρα» στο Κράτος, που μετέτρεψε το μπρίκι σε πυρπολικό, με το οποίο ο Πιπίνος ανατίναξε την Τουρκική φρεγάτα «Χαζνέ Γκεμισί» το 1824.

Η Δόμνα Βισβίζη έκτοτε έζησε δύσκολα χρόνια, φτωχή και ξεχασμένη με τα πέντε ορφανά της στην Ύδρα, στη Σύρο, στο Ναύπλιο και πάλι στη Σύρο, ώσπου της χορηγήθηκε μια μικρή μηνιαία σύνταξη 30 δραχμών. Από τη Σύρο, όπου έζησε ως το 1845, ήλθε στον Πειραιά, όπου πέθανε σε ηλικία 66 χρονών. 0 γιος της Θεμιστοκλής, που σπούδασε στη Γαλλία, το 1842 διορίσθηκε ακόλουθος στο Υπουργείο των εξωτερικών και το 1845 ανέλαβε τη θέση Του διοικητού της Νάξου. Οι Θρακιώτες λοιπόν δεν έλειψαν ποτέ από τις μεγάλες στιγμές της Πατρίδας και ούτε θα λείψουν, Ακρίτες άγρυπνοι αυτοί.

«Η ευπειθεστάτη πατριώτισσα και δούλη,
Δόμνα Βισβίζη»... Η υπογραφή της σεμνής ηρωίδας.
Υ.Γ.
Σας χρωστώ και φωτογραφία,-ες του γλυπτού - θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία - όσο για τους Θεσσαλονικείς προτείνω να το μελετήσουν ιδίοις όμμασι -καλό είναι να προσέχουμε λιγάκι κάποια από τα αξιόλογα γλυπτά που κοσμούν την πόλη μας.
Προς το παρόν, αρκεστείτε στο προσχέδιο του καλλιτέχνη.

Συννεφιανοί (ζουν ανάμεσά μας!)

Εντός σύννεφου προσφυγής
για αιθεροβάμονες της γης
απώλεια προτιμάται

Και μετά φόρας και ορμής
με ένα σάλτο εκ της ζωής
τον ουρανόν τιμάτε
. . . . . . . . . . . . . . . . . (Κυκλοδίωκτον)

.

Δεν έχετε ακούσει ποτέ για τους Συννεφιανούς;
Ούτε ποτέ πήρε το αυτί σας κάποιο από αυτά τα συνθήματα;

"Συννεφιανοί ενωμένοι, ποτέ πια γειωμένοι!"
"Συννεφιανοί ξυπνήστε, τις μπόρες προτιμήστε!"
"Συννεφιανοί για πάντα, Γη κάνε στην μπάντααααααααα!"

Μη μου πείτε ότι δεν έχετε συναντήσει ποτέ κάποιον που είναι κλεισμένος στο προσωπικό του συννεφάκι με φουλ ειρκοντίσιον (με νταιβέρτερ παρακαλώ, ή όπως το λεν αλλιώς αυτό το ρυθμιστικό μαραφέτι-πού να τρέχω στην ΕΛΕΤΟ να μαθαίνω), με φως, νερό, τηλέφωνο, adsl στα 48 Gb και πλευρικό αερόσακο;

(Παρένθεση: Αν ο Αδάμ ήξερε για τον πλευρικό αερόσακο, άραγε από πού θα κατασκευαζόταν η Εύα; Και μην βιαστείτε να πείτε από τη γλώσσα που κόκαλα δεν έχει αλλά για κόκαλα... αξίζει)


Δεν έχετε ποτέ συναντήσει κάποιον που έχει δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα και όσα του λέτε (το παιχνίδι μαζί του παίζεται επί ξυρού ακμής, βάλτε Χ καλού κακού στα προγνωστικά-ποτέ δεν ξέρεις ποιος απ' τους δυο δεν καταλαβαίνει τελικά-όλα στο φλου) μπαίνουν από το ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο; Που δεν γρικά γρυ; ("Χοντροκεφαλοδιαμπεροσύνη" λέγεται αυτό-και το γρυ είναι ήχος ...χοίρειος). Που ούτε νοιάζεται να καταλάβει, να ακούσει, να ενδιαφερθεί και προτιμάει να αποσυρθεί στα ενδότερά του, προτιμώντας μόνο τον εαυτούλη του;

Έχετε συναντήσει; Ε, ά να μπράβο! Συννεφιανός είναι του λόγου του!

Και οι Συννεφιανοί μπορεί να είναι από τους απόμακρους πολιτικούς (απόμακρος ίσον: πού να φτάσουμε εμείς οι πτωχοί τόσες μίζες, underπρομήθειες και λόγια του αέρα–ε, και των συννέφων βεβαίως, βεβαίως), μέχρι τον μπακάλη της γειτονιάς (αν υπάρχει ακόμα βγάλτε του μια φωτογραφία, αξίζει πολλά ως κειμήλιο), τον γείτονά μας (αν του μιλάμε ακόμα και δεν έχουμε μαλώσει μαζί του), μέχρι τον πιο κοντινό μας ...σχετιζόμενο ή σχετιστή ή σχετίστα (άσχετο με το: "δημοσιοσχετίστα", αλλά καμιά φορά και συναφές –ποτέ δεν ξέρεις!).

.

Επειδή, νομίζουμε μεν ότι κατοικούμε στη γη, αλλά δεν γνωρίζουμε ότι οι συννεφιανοί ζούν ανάμεσά μας, ντυμένοι με ανθρώπινα προσωπεία επικοινωνίας, κατανόησης, επαφής και κουλτούρας κι ότι κυκλοφορούν σαν ευυπόληπτοι και αγαστοί συν-πολίτες και συν-σχετίστες στους δρόμους και στα πέριξ.

Και -σημειωτέον και μη παραλειπτέον- κυκλοφορούν ανάμεσά μας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα (ναι-ναι, ακόμα κι αν είναι το στρώμα μας μονό!).


Τώρα θα μου πείτε: "Μα, κι αυτό είναι αμάρτημα;", "Ας' τον Συννεφιανό στην τρέλα του και μην τον συννεφοσυνεφέρνεις", "Απ' τα χαμηλά στα ψηλά", "Ο υψών εαυτόν συννεφοαρπαγήσεται", "Κατέβα να φάμε", "Συννεφιανός συννέφω πελάζει", "Συννεφιασμένη Κυριακή και Δευτέρα και Τρίτη και Τετάρτη και Πέμπτη και Παρασκευή και Σάββατο", "Συννεφιά κι αράξαμε", "Συννεφοσυναχτωμαζώματα vs Συννεφοσκορπίσματα" ... κλπ.

Όχι, δε λέω, καλά κάνουν και ζουν κάποιοι στη συννεφούλα (συννεφούλη, συννεφούλη μη γυρίσεις σου ζητώ) και συννεφώδη απομονωμένη κοσμάρα (sic) τους.

Και δεν φταιν αυτοί, αλλά εμείς οι χαζοί που ψάχνουμε καμιά συννεφοκερκόπορτα, μπας και καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε επιτέλους μαζί τους.

.Δε βαριέσαι όμως! Το επόμενο σύννεφο (ένας ουρανοκατέβατος, από μηχανής, θυσανοσωρείτης) περνάει ακριβώς σε τρία λεπτά και δυόμιση δευτερόλεπτα. Και μαντέψτε τι!
Έχω βγάλει εισιτήριο άνευ επιστροφής!

Θα τα λέμε αφ' υψηλού και εξ ομίχλης!

Ήδη όμως, για να προλάβω, έχω γίνει μέλος της Λέσχης Εκτίμησης Συννέφων που έχει βγάλει μέχρι και μανιφέστο:

Παραθέτω το Συννεφομανιφέστο μας:

Πιστεύουμε ότι τα σύννεφα είναι άδικα διασυρόμενα
και ότι η ζωή θα ήταν ασύγκριτα φτωχότερη χωρίς αυτά.

Θεωρούμε ότι είναι η ποίηση της φύσης,
και τα πιο ισότιμα από τις θεάσεις της, δεδομένου ότι
ο καθένας μας μπορεί να έχει μια φανταστική θέα τους.

Δεσμευόμαστε για την καταπολέμηση της "γαλάζιου ουρανού-αναζήτησης"

όπου κι αν την βρούμε.
Η ζωή θα ήταν άχαρη, αν είχαμε να βλέπουμε την ίδια ασυννέφιαστη
μονοτονία μέρα με τη μέρα.

Επιδιώκουμε να υπενθυμίσουμε ότι τα σύννεφα είναι εκφράσεις

της ατμοσφαιρικής διάθεσης, και μπορεί να διαβαστεί

όπως και η έκφραση ενός ατόμου.

Τα σύννεφα είναι τόσο κοινά που η ομορφιά τους συχνά παραβλέπεται.
Υπάρχουν για τους ονειροπόλους και η ενατένισή τους ωφελεί την ψυχή.
Πράγματι, όλοι όσοι μελετούν τα σχήματα που βλέπουν σε αυτά

θα κάνουν οικονομία στους λογαριασμούς της ψυχανάλυσης.

Έτσι, λέμε σε όλους όσους θα ακούσουν:
Κοιτάξτε, θαυμάστε την εφήμερη ομορφιά,
και ζείστε τη ζωή με το κεφάλι μέσα στα σύννεφα! 

.------------------------------ 


"Λατρεύω τα σύννεφα… τα σύννεφα που περνούν…

εκεί ψηλά… εκεί ψηλά… τα υπέροχα σύννεφα!"

[Ο Ξένος, Κάρολος Μπωντλαίρ]

Και λίγα περί συννέφων, έτσι, για να ξέρουμε …πού βρισκόμαστε!
Βάση του ύψους στο οποίο βρίσκονται, τα σύννεφα χωρίζονται σε τρείς βασικές κατηγορίες:

Υψηλά Σύννεφα:Βρίσκονται 6 έως 15 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της θάλασσας.Cirrus (θύσανοι)
Cirrocumulus (θυσανοσωρείτες ή αλλιώς: εκεί που θα πάω σε λίγο)
Cirrostratus (θυσανοστρώματα)

Μεσαία Σύννεφα:
Βρίσκονται 2 έως 6 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της θάλασσας.Altocumulus (υψοσωρείτες)
Altostratus (υψοστρώματα)
Nimbostratus (μελανοστρώματα)

Χαμηλά Σύννεφα:Βρίσκονται κάτω από 2 χιλιόμετρα από την επιφάνεια της θάλασσας.
Stratocumulus (στρωματοσωρείτες)
Stratus (στρώματα)
Cumulus (σωρείτες)
Cumulonimbus (μελανοσωρείτες)

Υ.Γ.

Τελικά, το μόνο άξιον απορίας (που δεν κατάλαβα ολωσδιόλου) είναι πώς ενώ ξεκίνησα να κάνω άλλη δουλειά το πρωί, τελικά υφαρπάχθην εκ των Συννεφιανών…

Συννεφοσυνομωσία μου μυρίζει!

.

Σημείωση:

Στην παραπάνω ανάρτηση λειτουργούν και υπερσύνδεσμοι.

Με ένα κλικ πάνω τους μεταφέρεστε στην "ΕΛΕΤΟ" (επιστημονική ένωση για την ανάπτυξη της Ελληνικής Ορολογίας και την σύμμετρη ανάπτυξη της Ελληνικής Γλώσσας σε σχέση με τον κατακλυσμό των ξένων ορολογιών, ιδίως όσον αφορά τους εισαγώμενους νέους όρους και τις ανακαλύψεις της επιστήμης), και κυρίως και ανελλιπώς στις υπαρκτές σελίδες της Λέσχης Εκτίμησης Συννέφων (κι όμως υπάρχει!) και στο Συννεφομανιφέστο (αυτό κι αν υπάρχει!).

.

Περί Κωμικού

Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί αρκετές απόψεις γύρω από το κωμικό και το γέλιο.

Ο Ανρί Μπεργκσόν (Bergson, 1998:119) τοποθετεί το κωμικό ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη. Θεωρεί το γέλιο ως επανορθωτικό λειτούργημα της αλυγισίας, η οποία αντιτάσσεται στο νόμο της κινητικότητας και της ανανέωσης της ζωής. Σημειώνει, επίσης, ότι απαραίτητο στοιχείο για την πρόκληση του γέλιου είναι η επιθετικότητα (Κανατσούλη, 2000:4) και η συναισθηματική αμεριμνησία ή «αναισθησία της καρδιάς», που συνυπάρχει, κατά κανόνα με το γέλιο. Τα στοιχεία που συνθέτουν το κωμικό είναι η αδεξιότητα, η αμηχανία, ο αυτοματισμός, η μηχανική αλυγισία, η επανάληψη κινήσεων, η κιβδηλεία της πραγματικότητας από τη φαντασία καθώς και τα μειονεκτήματα που απευθύνονται στη σκέψη.

Ο Αλέξανδρος Μπαιν ορίζει το κωμικό ως εξευτελισμό. «Το κωμικό γεννιέται, όταν ένα πράγμα, που άλλοτε το σεβόμασταν, τώρα μας το παρουσιάζουν ως μέτριο και ταπεινό» (Κανατσούλη, 1993:104)

Ο Νίτσε, Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, γράφει για τη γένεση του γέλιου: «...Όταν κανείς στοχαστεί ότι ο άνθρωπος επί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ήταν ένα ζώο που ζούσε κάτω από το φόβο, και ότι κάθε αιφνίδιο, απροσδόκητο σήμαινε γι’ αυτόν να είναι έτοιμος για πάλη, έτοιμος για θάνατο...δεν είναι να απορεί ότι σε κάθε αιφνίδιο, απροσδόκητο στο λόγο και την πράξη, όταν παρουσιάζεται απότομα χωρίς κίνδυνο και ζημιά, ο άνθρωπος ανακουφίζεται και μεταπίπτει στο αντίθετο του φόβου: το συμμαζεμένο ον, που τρέμει από φόβο, ορθώνεται γρήγορα και ξεδιαλύεται απλόχωρα- ο άνθρωπος γελάει...» (Ματακιάς, 1993:356).

Ο Τζιάνι Ροντάρι, διαποτισμένος από τις φιλοσοφίες των σουρεαλιστών, διαφεντεύεται ότι, «το γέλιο είναι το καλύτερο όπλο για να αποτινάξουμε τον ζυγό της υποκρισίας. Μαστιγώνοντας τις συμβατικότητες, υπογραμμίζοντας το γελοίο, επαναστατούμε κατά της υπάρχουσας στάσης των πραγμάτων. Έτσι το χιούμορ γίνεται ηθική στάση, στάση ζωής» (Κανατσούλη, 1993:71).

Ήδη από την αρχαιότητα, ο Πλάτωνας είχε ορίσει το κωμικό ως αυτάρεσκο αίσθημα ανωτερότητας, το οποίο νιώθουμε αποκλειστικά εμείς οι άνθρωποι. Σχεδόν πάντα γελάμε με κωμικοτραγικές καταστάσεις, όπως το πέσιμο, το γλίστρημα ή κάποια άλλα αστεία ατυχήματα κάποιων ανθρώπων και επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας πιο έξυπνο μας διασκεδάζουν οι ατυχίες των συνανθρώπων μας.

Ο Ραφαηλίδης γράφει για τη σχέση κωμικού-τραγικού, «Άλλωστε δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Τα όρια τα εφεύραν οι φιλόλογοι για λόγους μεθοδολογικούς και μόνο. Σε μια διαλεκτική αντίληψη του κόσμου (και της τέχνης) το κωμικό κυοφορείται μέσα στο τραγικό και το τραγικό μέσα στο κωμικό. Το δάκρυ και το γέλιο είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τόσο, που θα μπορούσε να παραφράσει κανείς το γνωστό ρητό και να πει, «κλαίει ο μωρός καν τι μη θλιβερόν η». Κι αυτοί που κλαίνε αναίτια είναι πιο μωροί απ’ αυτούς που γελούν αναίτια. Διότι αυτοί που γελούν αναίτια είναι μόνο βλάκες. Ενώ αυτοί που κλαίνε αναίτια είναι και βλάκες και ψυχοπαθείς. Και, βέβαια, το ένα κακό είναι προτιμότερο απ’ τα δύο...» (Ματακιάς, 1993:357).

Ακόμη, σε αφιέρωμα στον περιοδικό τύπο, υπάρχει η εξής αναφορά για το χιούμορ «Το χιούμορ είναι κωμικό με ακατάσχετη τάση προς το τραγικό ή το αντίστροφο» (Ραφαηλίδης, 1985:17).

Ο Φρόιντ πίστευε ότι με το χιούμορ αποφεύγουμε τα εμπόδια που επιβάλλονται από τον «πολιτιστικό λογοκριτή». Με το γέλιο μετατρέπεται η επαναστατική μας συνείδηση σε επαναστατική πρακτική (Κανατσούλη, 1993:24).

Στο δοκίμιό του περί γέλιου ο Charles Baudelaire παραθέτει μια συγκροτημένη άποψη, ανάγοντάς το στην ευρύτερη σφαίρα του κωμικού. Το σύνηθες γέλιο είναι διαβολικής καταγωγής, σημαδεμένο από το κακό, σημείο της πτώσης από την παραδείσια μακαριότητα. Ο άνθρωπος, πεπεισμένος για την ανωτερότητά του έναντι του άλλου, επιχαίρει για τις αδυναμίες του συνανθρώπου του, δαγκώνει και τιμωρεί με το γέλιο του. Διακρίνει το σύνηθες, διττό, κωμικό, και το απόλυτο, ενιαίο και αθώο κωμικό της υψηλής αισθητικής. Στο εκδικητικό, μοχθηρό και σατανικό γέλιο αντιπαρατίθεται το ποιητικό γέλιο, το σεραφικό μειδίαμα της αθωότητας (Baudelaire, 2000,οπισθόφ.).

Σύμφωνα με τον Goleman η θεώρηση των πραγμάτων από διαφορετική σκοπιά, κάτι που αναφέρεται σαν «γνωσιακή αναπαλαίωση», αποτελεί ένα ισχυρό αντίδοτο στην κατάθλιψη, και το χιούμορ είναι αυτό ακριβώς, η θεώρηση των πραγμάτων από διαφορετική σκοπιά. Το γέλιο, ως αποτέλεσμα του αστείου, διαφέρει ως προς την ένταση και τη διάρκεια του, είναι αυθόρμητο και συχνά δημιουργείται από τις σκέψεις που κάνει ο άνθρωπος.

Όπως λοιπόν ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την πραγματικότητα, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για την κωμικότητα.

Πέρα όμως από τις αντιδράσεις του κάθε υποκειμένου, κάποιες καταστάσεις μας κάνουν να γελάμε περισσότερο από κάποιες άλλες επειδή διαθέτουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Το χιούμορ βασίζεται και εμπεριέχει το στοιχείο της έκπληξης. Για να δημιουργηθεί η έκπληξη, πρέπει να υπάρχει πρωτοτυπία και να αποφεύγονται οι στερεότυπες και κοινές σκέψεις. Έτσι εξηγείται γιατί μας διασκεδάζουν περισσότερο τα απρόβλεπτα και τα αυθόρμητα κωμικά επεισόδια παρά οι προσχεδιασμένες κωμικές καταστάσεις.

.

Crying King, by Skyler Chen

Μέσα στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια νοητική δομή η οποία αποτελεί τη σύνθεση όλων των προηγούμενων εμπειριών μας.
Όταν οι πληροφορίες που φτάνουν σ' εμάς δε συμφωνούν μ' αυτό το νοητικό πρότυπο, τότε τις αντιλαμβανόμαστε ως ανακολουθία.
Όταν κάτι δηλαδή που διαβάζουμε ή βλέπουμε είναι παράδοξο ή όταν μια φαινομενικά ανόητη απάντηση κρύβει επιδέξια ένα διπλό βαθύτερο νόημα μας προκαλείται γέλιο.
Το θεμελιώδες αυτό χαρακτηριστικό της αντιφατικότητας και της ανακολουθίας το είχε εντοπίσει ο Aριστοτέλης ήδη από την αρχαιότητα.

(Κ. Μαστροθανάσης, Π. Καπλάνη 2006)

Και ένα σχετικό υπερρεαλιστικό ποίημα του Π. Ελιάρ:

Είδηση

Η τελευταία του νύχτα
ήταν η πιο μικρή της ζωής του
Η ιδέα πως υπήρχε ακομη
φλόγιζε το αίμα στους καρπούς του
Το βάρος του κορμιού του τον αηδίαζε
Η δύναμή του τον έκανε να στενάζει
Αυτό ήταν όλο κι όλο στο βάθος
εκείνης της φρίκης
Σαν πάτησε τα γέλια
Δεν είχε ένα σύντροφο
Μα εκατομμύρια και εκατομμύρια
για να τον εκδικηθούν - το ήξερε
Και η μέρα ξύπνησε για κείνον.

(μετάφραση: Γ. Καραβασίλη).

Από σκουπίδια...

Κοντινό πλάνο από την πλατεία πλάζα στη Ρώμης ,

όπου εκτέθηκε, το 2007, ο στρατός των 1000 σκουπιδανθρώπων.

"Trash People" από τον HA Schult

(Γερμανό ακτιβιστή καλλιτέχνη)

«Οι ‘Trash People’ είναι χαρακτήρες που συμβολίζουν έναν ολόκληρο αιώνα» ,δηλώνει ο "πρώτος περιβαλλοντολόγος καλλιτέχνης" (όπως αυτοαποκαλείται), αφού χρησιμοποιεί κονσέρβες, μεταλλικά κουτιά, άχρηστα εξαρτήματα υπολογιστών και άλλα απορρίμματα για να κατασκευάσει μορφές σε ανθρώπινο μέγεθος.

Οι πρώτοι 1.000 “Trash People” κατασκευάστηκαν το 1996.

Οι πρεσβευτές της "χαμένης ευμάρειας" (έκφραση του HA Schult) περιφέρονται ακούραστα σε όλο τον κόσμο και εγκαθίστανται σε τόπους μεγάλης ιστορικής σημασίας, όπως Παρίσι, Σινικό τείχος-Πεκίνο, Μόσχα, Κολονία, πυραμίδες της Γκίζας, Matterhorn, τα αλατωρυχεία στο Gorleben, Βρυξέλλες, Ρώμη, Βαρκελώνη, Νέα Υόρκη, ακόμα και στην Ανταρκτική, προσπαθώντας να μεταφέρουν το οικολογικό τους μήνυμα σε όλο τον κόσμο.

Όταν δεν δίνουμε στο πνεύμα πράγματα που αξίζουν,

λειτουργεί (γιατί δεν μπορεί παρά να λειτουργεί)

με πράγματα τυχαία και μηδαμινά που μας ταπεινώνουν.

(Γ. Σεφέρης, Μέρες, Β΄)

.

(Θα μπορούσε το απόσπασμα αυτό να συνοδεύει εσωτερικά τους "Trash People")

.

.

.

The piano

.

Αυτό το βίντεο κυριολεκτικά με μάγεψε από την πρώτη στιγμή και για την μουσική του και για τον πλούσιο συναισθηματικά, αλλά λιτό, μοναδικό και ευαίσθητο τρόπο που περιγράφει μια ολόκληρη ζωή και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

.

.

Αριστιχουργηματάρα!

Αμάν πια με τις μαυρίλες!
Ας πούμε κάτι πιο εύθυμο.
Να, όπως το καταπληκτικό αυτό Αριστιχούργημά μου.
Μια μαυρίλα την περιέχει κι αυτό, δε λέω, αλλά μπροστά στην "καλλιτεχνική του αξία" χάνεται ωσάν ...χιών!


(Εδώ να δείτε διαπροσωπικούς κώδικες, προσωπική και συναισθηματική υπεραξία!)

Μαύρο Χάλι

Σου άφησα ρόδινο φιλί
κάτω απ' το προσκεφάλι
μα είδες όνειρο κακό
κι εμέ σε μαύρο χάλι

Και σαν ξυπνήσεις δε με θες
σου φαίνομαι αράπης
θα σε αρχίσω στις ξυλιές*
να γίνω και σατράπης

.


*(Προσοχή: το έργον** αυτό*** κρίνεται: αυστηρώς ακατάλληλον δι' ανηλίκους και σούπερ-ντούπερ αυστηρώς ακατάληπτον δια Σουφραζέτας)

**(έργον-από το παράγω έργον, ποιώ, ποίησις, ποιηματάρα, αριστιχουργηματάρα-όρα παραπάνω εκτιθέμενον καλλιτέχνημα για να καταλάβεις )
***(αυτό-δηλαδή: το έργον αυτό των χειρών, ιδιόχειρον, χειροδικώ, δίνω ξυλιές είς τινα)

.

Speciesism

.
Πολλές φορές, καταφερόμαστε εναντίον κάποιου, λέγοντας με όση πιο πολύ οργή και θυμό μπορούμε: "Είσαι ζώον!"
Δυστυχώς, αυτό δεν αποτελεί βρισιά προς τον άνθρωπο, αλλά προς τα ζώα.
Τα ζώα! Κοίτα να δεις που υπάρχουν κι αυτά.
Υπάρχουν είπα; Τους έδωσα τόση αξία και δικαιώματα;
Μόνο ο άνθρωπος υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο.
Μόνο.
Μόνο.


Το βίντεο για τον ΣΠΗΣΙΣΙΣΜΟ* είναι πολύ μεγάλης διαρκειας για να το παραθέσω εδώ.
Θα σας παρακαλέσω όμως ΟΛΟΥΣ (όσοι κι αν είστε οι λιγοστοί επισκέπτες μου), να το δείτε.
(για να το δείτε, κάντε κλικ πάνω στη λέξη Σπησισιμός)



*Ετυμολογία
Από την αγγλική λέξη species=είδος, γένος.
Προέρχεται από την μετάθεση του σπ με το σκ, στην ελληνική λέξη σκοπώ που έγινε στα λατινικά specio=σκοπώ: βλέπω αφ' υψηλού, παρατηρώ, σκέπτομαι.
-
Τα θεάομαι, θεωρέω, αναφέρονται εις την γενικήν, καθολικήν εξέτασιν,
ενώ τα σκοπέω, σκοπέομαι, αναφέρονται εις μερικήν, την καθ' έκαστα εξέτασιν των πραγμάτων.

Έτσι...

.

Αυτή η ανάρτηση, έτσι...

Γιατί καμιά φορά αφηνόμαστε να μας πιάνει το παράπονο.
Δε βαριέσαι, όμως.
Ζωή είναι, θα την ζήσουμε ως το κόκκαλο.
Σήμερα που θα γίνει Χθες.
Έρχεται και το Αύριο.

Χωρίς παράπονα.

Οι λέξεις που χάθηκαν...

.
.

Μόλις είχα ξυπνήσει και το 'γραψα στα γρήγορα.

Πρωί. Ούτε που έβλεπα καθαρά τι έγραφα:

.

Σαν κομφετί

σκορπίζω πάνω σου

πολύχρωμες σκέψεις.

Μα, αν μου τηλεφωνήσεις θα χαθούν

ασπρόμαυρες θα γίνουν.

Πώς χάνονται οι λέξεις

στα μεγάλα...

.

Τι δεν είδαμε χθες...

Τι δεν μας έδειξε η τηλεόραση χθες:
Χθες αναλωθήκαμε στα "υπερθεάματα", αφήνοντας στην άκρη τον "άρτο".
Κάποτε πήγαιναν μαζί αυτά τα δύο, ως "πακέτο προσφοράς κοινού" της άρχουσας τάξης.
Τώρα αρκεί μόνο το πρώτο.
Λες και άμα γινόταν μια πιο λιτή τελετή έναρξης και τα τόσα δις έκλειναν άλλες τρύπες ανάγκης της πολυπληθούς αυτής χώρας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα έχαναν την σημασία τους.
Μια επίδειξη το χθεσινό σhόου και ταυτόχρονα ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα στους 80 ηγέτες, για την ικανότητα διαχείρισης και χειραγώγησης του παγκοσμίως μεγαλύτερου και υπεράριθμου ανθρώπινου δυναμικού αυτής χώρας.
Ποιος δεν ανατρίχιασε χθες βλέποντας τον συγχρονισμό τόσων χιλιάδων ανθρώπων;
Ποιος δεν τρόμαξε από την δύναμη που απελευθέρωναν και χαλιναγωγούσαν τόσες χιλιάδες άτομα κάτω από την ομοιομορφία των προδιαγραμμένων κινήσεών τους;





Το βίντεο αυτό είναι υπέρ του μποϊκοτάζ. Το ανεβάζω όμως επειδή περιέχει όσα δεν βλέπουμε συχνά γι' αυτήν την χώρα.

Πιστεύω πως πριν φτάσουμε στο μποϊκοτάζ και την απαξίωση των Ο.Α. και της διοργανώτριας χώρας, υπάρχουν κι άλλες λύσεις που πρέπει να προωθούνται από τα ηγετικά μέλη της επιτροπής των Ο.Α. για να ασκούνται έντονες πιέσεις στις διοργανώτριες χώρες, ώστε παράλληλα με το "θέαμα" να φροντίζουν και για τον "άρτο" των πολιτών τους και να μην δίνουν βάρος μόνο στο πρώτο σκέλος στερώντας απ' το δεύτερο.
.

Δύο ποιήματα

.
.
.
Φωνή του τζίτζικα, με το
γινάτι σου
τρυπάς τους βράχους!
(Μπασσό, 1644-1694)




Πόσο μακριά χρειάστηκε να πάει σήμερα
ο μικρός κυνηγός για να πιάσει τις πεταλούδες του.
(Κάνγκα Νο Σίγιο, 17ος αι. περίπου).

Και τι δεν ...μάζεψα

.
Χθες μάζευα εικόνες απ' το καλοκαίρι.
Σα να τις χρώσταγα στη μνήμη μου.
Παραπάνω από τρεις ώρες, αχόρταγα, κολλημένη συνεχώς στο τζάμι του λεωφορείου.
Και μετά, σα να μη μου 'φτασε αυτό, μάζευα κι άλλα χιλιόμετρα με τα πόδια για να ξορκίσω το μέσα μου.
Κι όταν καταλάγιασαν τα κύματα (με ένα θεαματικό σάλτο μορτάλε του νου στο ακατόρθωτο), θυμήθηκε και το σώμα να δηλώσει καταπόνηση.

Ναι, το παράκανα. Σήμερα κουτσαίνω…
.

Ante Portas

.

Κοπάδια εξωτικά πουλιά τα μάτια σου
φάλαγγα λοξή η ματιά σου
κήποι κρεμαστοί η αγκαλιά σου

Στον ώμο σου έγειρα κι έβρεξε ο κόσμος άστρα
φωτάκια ανάβουν και ματώνουν το γυαλό
στα δυο θα κόψω την ψυχή μου μες στα νερά να πέσω της Στυγός

.Σώμα του καλοκαιριού γυμνό
σκαμμένο με ναπάλμ, παγκόσμια υστερία
γεώτρηση που αιμορραγεί πάνω στην καρδιά του ιστορία

Σώμα του καλοκαιριού ντυμένο
μ΄ αδειανά κονσερβοκούτια, πλαστικά μπουκάλια
κι ένα φεγγαρόφωτο θλιμμένο

Καταγράφουν το συμβάν ειδήσεις
στου πλανήτη τις μικρές οθόνες
μας πυροβολούν με νότες τεθωρακισμένα αηδόνια

Ένα σύννεφο μεταλλαγμένο βρέχει
βρέχει απόγνωση και διοξίνες
τρίζουν του θανάτου τα σαγόνια

Πάλι σε κυκλώνουν αδιέξοδα
πωλητές ονείρων σε παραμυθιάζουν
κλωνοποιημένη ξημερώνει η μέρα

Κι ένας αναρριχώμενος καημός
που σου 'χει καταστρέψει το πνεύμα και την σκέψη
σου γέμισε τις μέρες σου ερείπια και σκόνη

Οι κόποι σου χαμένοι, μα ο έρωτας εμμένει
εκεί που η παραίσθηση συχνάζει όταν νυχτώνει
με ύφος ημιπένθιμο όταν αυτοσαρκάζεσαι με δάκρυα στα μάτια

Κι όλα γύρω σκόρπια, όλα γύρω χύμα
μια ζωντάνια ψόφια, μια αποτυχημένη παντομίμα, όλα εντελώς προβλέψιμα
μα εσύ να δίνεις τους χρησμούς σαν μάντης Τειρεσίας

Να αντιστέκεσαι μέσα στους κατακλυσμούς
για να ανοίγεις δρόμο μέσα στο όνειρο
συννεφένιο ωκεανό απ' τα στιχάκια της ψυχής σου
.

.

.

(N.K.)

Γιατί να τα ξεριζώσουμε;

.
Ξεκίνησε το πρόγραμμα πριμοδότησης για την οριστική εγκατάλειψη των αμπελώνων

Η ΠΑΣΕΓΕΣ ενημερώνει τις Συνεταιριστικές Οργανώσεις που ασχολούνται με αμπελοοινικά προϊόντα πως ξεκίνησε το πρόγραμμα οριστικής εγκατάλειψης των αμπελώνων με βάση τον νέο Ευρωπαϊκό Κανονισμό 479/2008 που αφορά την ΚΟΑ Οίνου, όπως αυτό περιγράφεται στην εγκύκλιο του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων με αριθμό 317353/23.7.2008.
Οι αμπελουργοί που επιθυμούν να προβούν σε οριστική εγκατάλειψη του αμπελώνα τους, θα πρέπει να υποβάλλουν την συνημμένη αίτηση, με τους όρους και προϋποθέσεις, της αίτησης και της εγκυκλίου.
Σχετικές πληροφορίες μπορούν αν αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι και από την ΚΕΟΣΕ...

Στόχος του προγράμματος είναι οι αμπελουργοί να λάβουν πριμοδότηση σε αντάλλαγμα για την εκρίζωση αμπελώνων οινοποιήσιμων ποικιλιών. Το καθεστώς εκρίζωσης ισχύει έως το τέλος της αμπελοοινικής περιόδου 2010/2011. Η κατάθεση των αιτήσεων πραγματοποιείται στην Δ/νση Αγροτικής Ανάπτυξης μέχρι 5/9/2008.
Επιλέξιμοι προς εκρίζωση και κοινοτική ενίσχυση είναι οι αμπελώνες που:
• Καλλιεργούνται μέχρι τώρα.
• Είναι φυτεμένοι με οινοποιήσιμες ποικιλίες σταφυλιών.
• Είναι μεγαλύτεροι από 10 στρέμματα.
• Για δέκα αμπελουργικές περιόδους προηγουμένως οι κάτοχοί τους αμπελουργοί δεν έχουν πάρει κοινοτική ή εθνική ενίσχυση για αναδιάρθρωση ή ποικιλιακή μετατροπή του αμπελώνα ή δεν έχουν φυτευτεί με δωρεάν δικαιώματα νέων φυτεύσεων από το εθνικό απόθεμα.
• Οι αμπελουργοί κάτοχοί τους δεν έχουν πάρει για μια πενταετία πριν κοινοτική επιδότηση για μέτρα που περιλαμβάνονται στην ΚΟΑ κρασιού.
Και απορώ σαν απλός πολίτης:
Μα, γιατί επιδοτούν τους αγρότες να ξεριζώσουν τα παλιά αμπέλια τους; Σε ποια καλλιεργητική γραμμή υπάγεται αυτό και γιατί δεν εξηγεί κανείς το γιατί;
Σε τι αποσκοπεί μια τέτοια τακτική;
Ποιους θα ωφελήσει τελικά και γιατί;
.Και τι σκοπεύουν να προτείνουν στους αγρότες -με μεγάλες πριμοδοτήσεις, φυσικά- να καλλιεργήσουν αργότερα σε αυτά τα χωράφια;
.Νέες ποικιλίες, γενετικά ελέγξιμες, ώστε να εξαφανιστούν τελείως οι παραδοσιακές παλιές; 
.Υβρίδια;
.Μεταλλαγμένα;
.Βιοκαύσιμα;
.Μη ανταγωνιστικά προϊόντα για χώρες της Ε.Ε.;

Ποιον ενοχλούν οι παραδοσιακές ποικιλίες;
Τι είδους αγροτική πολιτική είναι αυτή;
Ποιος είναι ο αρωγός της και γιατί γινόμαστε θύματά της;
Τι λέει ο αρμόδιος υπουργός που συναινεί;
Με τι δικαιολογίες καλύπτει κάτι τέτοιο;

Βίντεο (2) - Τι είδα:

.
Τι είδα στο βίντεο της προηγούμενης ανάρτησης:
Βρισκόμαστε μάλλον στον κόσμο των πουλιών (όρα και Όρνιθες-Αριστοφάνης) στο Λονδίνο.
Ένας Βασιλιάς-πουλί κοιμάται κάτω από τον παγκόσμιο χάρτη σε ένα απλό-στρατιωτικό κρεβάτι με δοχείο νυκτός από κάτω.
Το μεγάφωνο πάνω από το κεφάλι του τον ξυπνάει. Σηκώνεται, οι κατσαρίδες στέκουν προσοχή και χαιρετούν. Το μεγάφωνο συνδέεται με ένα μικρόφωνο, μέσα στο οποίο ένας στρατηγός λέει το ABAP-BOO…
Ο χρόνος μέσα στο ρολόι παίζει μουσική. Ο βασιλιάς με το έμβλημα του χρόνου στο αμαξάκι του ξεκινάει…
.
Κάτι σαν γενική επιστράτευση αρχίζει. Ένας σύζυγος κλωτσάει σχεδόν το παιδί του (σα να μη νοιάζεται γι αυτό και το μέλλον του, παρά μόνο για τις προσταγές που πρέπει να ακολουθήσει), ντύνεται στρατιωτικά, φιλάει τη γυναίκα του και μπαίνει στην μηχανή παραγωγής στρατιωτών.
Μέσα στη γραμμή παραγωγής, μπαίνει κατά λάθος και κάποιος με τα ρούχα της ειρηνικής ζωής, ντυμένος ψαράς (υπάρχουν πολλοί συμβολισμοί για τον ψαρά, τον αλιέα), αλλά υπό το αυστηρό βλέμμα κάποιου ανωτέρου, πετάει τα ρούχα του ψαρά στον κουβά αχρήστων (πετάει την ειρηνική ζωή) και ντύνεται στρατιωτικά κι αυτός.
Ενώ όμως όλοι οι στρατιώτες πέφτουν ο ένας μετά τον άλλον πίσω του (ακόμα και ο ανώτερος)και ένα τανκ τους μαζεύει σαν σκουπίδια (με άλλους στρατιώτες πίσω του έτοιμους για έφοδο), ο στρατιώτης ψαράς πέφτει μέσα στην "γραμμή" του βασιλιά σχηματίζοντας τρένο και γίνεται ο οδηγός του.
Ο βασιλιάς βγάζει διεθνή κεραία και ειδοποιεί όλους τους λαούς της γης, αλλά σε παρελθόντα χρόνο. Βλέπουμε Ναπολέοντα, Μουσολίνι, ινδιάνους, γερμανούς του Κάιζερ, σαμουράι…

Και τότε, οι αστροναύτες στη σελήνη, βλέπουν πρώτοι τους εισβολείς. Χιλιάδες διαστημόπλοια έρχονται στη γη και από μέσα βγαίνει κάτι σαν μηχανική κουκουβάγια (σύμβολο της σοφίας) που τραγουδάει διαφορετικά λόγια από το γνωστό ως τώρα ABAP-BOO…
Η εισβολή αρχίζει. Οι μηχανικές κουκουβάγιες ενάντια των λαών της γης, οι οποίοι νικούν τις μηχανικές κουκουβάγιες και φυλακίζοντας σε κλουβί μόνο την κεφαλή-κουκουβάγια, αλυσοδεμένη, ένας στρατιωτικός γιατρός προσπαθεί να της μάθει το ABAP-BOO… με την παρεμβολή του βασιλικού εμβλήματος του χρόνου. Η κουκουβάγια έχει στο κεφάλι της ένα τριμελές σύμβολο που θυμίζει κάπως τα μεσαιωνικά σύμβολα-φυλαχτά προστασίας (οι 3 διαστάσεις ίσως;).
(Σημείωση: Ενώ βρισκόμαστε στον κόσμο των πουλιών, για πρώτη φορά, στον σωρό από τις νικημένες κουκουβάγιες, εμφανίζεται ένα ανθρώπινο σκίτσο με ωτασπίδες που βγάζει τελικά, αλλά δεν αντέχει και κλείνει τα αυτιά του)

Με μηχανικά μέσα (κάτι και σαν ηλεκτροσόκ εγκεφάλου), οι κουκουβάγιες ξαναμπαίνουν στα διαστημόπλοια και εκτοξεύονται από τον ίδιο τον βασιλιά πίσω στο διάστημα. Γερμανός, Άγγλος και Γάλλος κρατώντας μπύρα-κρασί-ψωμί (αλλιώς το 'ξερα αυτό το σύνθημα), πανηγυρίζουν μαζί με τους υπόλοιπους λαούς (γιατί κομίζουν γλαύκες εις το διάστημα).
Οι στρατιώτες του βασιλιά, φυλακίζουν όσες κουκουβάγιες έμειναν, μέσα στα ρολόγια του χρόνου που διακοσμούν τον τοίχο του βασιλιά, φιλούν το χέρι του σε ένδειξη υποταγής κι αυτός ξαναπηγαίνει για ύπνο κάτω από τον χάρτη του ηλιακού μας συστήματος, με τον πλανήτη Δία (βασιλιά των θεών) να αναβοσβήνει.

Είναι η σειρά των κατσαρίδων, όμως, να αυξηθούν μέσα από το ..δοχείο νυκτός με νέο έμβλημα. Ο βασιλιάς ξυπνάει, πολεμάει μαζί τους μόνος, και τελικά καταφέρνει να απαλλαγεί απ' αυτές, με έναν μυστήριο τρόπο, με την βοήθεια του χρόνου-ρολογιού-ανθρώπου (που τελικά γίνεται πουλί), ενώ απολαμβάνει ανακουφισμένος το μπάνιο του.
Μια τελευταία κατσαρίδα που του πηγαίνει σαν υπηρέτης ένα φλιτζάνι, εξουδετερώνεται με απαξιωτικό τρόπο - απλά την πετάει πέρα ο Βασιλιάς με το δάχτυλό του.

Η σκηνή κλείνει λες και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο ρολόι του τάιμς, ενώ ο προηγούμενος κούκος-άνθρωπος πετάγεται έξω κλοτσηδόν.
Το last time μεταβάλλεται σε lost time με το έμβλημα-σήμα του βασιλιά, ενώ κλείνει και η σφαίρα του μέλλοντος του Μέρλιν' Ο βασιλιάς τον καθαιρεί δίνοντας στην μαγική σφαίρα το τιμητικό καπέλο του μάγου, και ξαναπάει να κοιμηθεί, επιστρέφοντας στο πρώτο σκηνικό με τον αξιωματικό και τον στρατιώτη πίσω από το μικρόφωνο...

Αν έχετε να προσθέσετε κάποιο σχόλιο, κάποια παρατήρηση, κάποια ερμηνεία, θα με ενδιέφερε να ακούσω τη γνώμη σας....

Βίντεο (1)

Ψάχνοντας κάτι άλλο, βρήκα στο youtube αυτό το περίεργο χαριτωμένο βίντεο με τα διφορούμενα μηνύματα.

Σκέψεις

.
.
.
Σκέψη Πρώτη
Τι θα στόχευες πρώτο αν ήθελες να υποτάξεις έναν άνθρωπο;
Την εσωτερική του αξιοπρέπεια.
Ίσως γι αυτό οι θρησκείες να δημιουργούν ενοχές και δούλους.
.
Σκέψη Δεύτερη
Τι θα συμβεί σε κάποιον, αν βρεις τις άκρες από το χαλί της μοναδικότητας που αισθάνεται και το τραβήξεις κάτω από τα πόδια του;
Θα καταρρεύσει και θα ψάξει άλλο χαλί να πατήσει για να ξανασηκωθεί.
Σε κανέναν μας δεν αρέσει να αισθάνεται αγελαίος.
.
.
.