Ante Portas

.

Κοπάδια εξωτικά πουλιά τα μάτια σου
φάλαγγα λοξή η ματιά σου
κήποι κρεμαστοί η αγκαλιά σου

Στον ώμο σου έγειρα κι έβρεξε ο κόσμος άστρα
φωτάκια ανάβουν και ματώνουν το γυαλό
στα δυο θα κόψω την ψυχή μου μες στα νερά να πέσω της Στυγός

.Σώμα του καλοκαιριού γυμνό
σκαμμένο με ναπάλμ, παγκόσμια υστερία
γεώτρηση που αιμορραγεί πάνω στην καρδιά του ιστορία

Σώμα του καλοκαιριού ντυμένο
μ΄ αδειανά κονσερβοκούτια, πλαστικά μπουκάλια
κι ένα φεγγαρόφωτο θλιμμένο

Καταγράφουν το συμβάν ειδήσεις
στου πλανήτη τις μικρές οθόνες
μας πυροβολούν με νότες τεθωρακισμένα αηδόνια

Ένα σύννεφο μεταλλαγμένο βρέχει
βρέχει απόγνωση και διοξίνες
τρίζουν του θανάτου τα σαγόνια

Πάλι σε κυκλώνουν αδιέξοδα
πωλητές ονείρων σε παραμυθιάζουν
κλωνοποιημένη ξημερώνει η μέρα

Κι ένας αναρριχώμενος καημός
που σου 'χει καταστρέψει το πνεύμα και την σκέψη
σου γέμισε τις μέρες σου ερείπια και σκόνη

Οι κόποι σου χαμένοι, μα ο έρωτας εμμένει
εκεί που η παραίσθηση συχνάζει όταν νυχτώνει
με ύφος ημιπένθιμο όταν αυτοσαρκάζεσαι με δάκρυα στα μάτια

Κι όλα γύρω σκόρπια, όλα γύρω χύμα
μια ζωντάνια ψόφια, μια αποτυχημένη παντομίμα, όλα εντελώς προβλέψιμα
μα εσύ να δίνεις τους χρησμούς σαν μάντης Τειρεσίας

Να αντιστέκεσαι μέσα στους κατακλυσμούς
για να ανοίγεις δρόμο μέσα στο όνειρο
συννεφένιο ωκεανό απ' τα στιχάκια της ψυχής σου
.

.

.

(N.K.)