Ημερολόγιο

.
Πόσες φορές το 'χω ακούσει κατ' επανάληψη αυτό το τραγούδι φέτος το καλοκαίρι στους περιπάτους μου! Ακούραστα, ξανά και ξανά και ξανά... πατώντας συνέχεια την επανάληψη στο ..ΜΡ3όφωνό μου.
Λες και με μεθάει αυτή η μελαγχολική απλότητα της σύνθεσής του.
Το λιτό μοτίβο της κιθάρας, σα να σε υποβάλλει εισαγωγικά να επικεντρωθείς στην ποιητικότητα των λέξεων και να μπεις στο βαθύτερο νόημά τους, που δεν είναι τόσο εμφανές με το πρώτο άκουσμα. Και το βιολί στο πίσω μέρος, όλο να σιγοντάρει και να προσθέτει περισσότερο συναίσθημα σ' αυτήν την μελαγχολική γραμμή...
Είναι τόσο ξεκάθαρες οι μελωδίες όλων των οργάνων... παραμένουν αυτούσιες και δεν συγχέονται στο άκουσμά τους... ακούστε την διακριτική παρουσία του μπάσου, που όμως εντείνεται και τονίζει τα σημεία που πρέπει για να αναδείξει τη μελωδική γραμμή, παραχωρώντας τη θέση του -χωρίς να το πάρεις είδηση- στα κρουστά...

Μια από αυτές τις φορές, ακούγοντάς το τραγούδι αυτό, καθισμένη άκρη-άκρη στην προκυμαία, δεν μπορούσα παρά να καθρεφτίσω -κι εγώ- φορτώνοντας στα κύματα τις δικές μου σκέψεις. Ποιος ξέρει πού να έχουν φτάσει ως τώρα...
Στα κύματα, που μες τη νύχτα τα έβλεπα σαν μια συμπαγή πηχτή μάζα που σάλευε αργά-αργά, λες και η ρευστή θάλασσα είχε μεταμορφωθεί σε μια συνοχούμενη οντότητα με όλα τα ζωικά συναισθηματικά γνωρίσματα και τις εκδηλώσεις μιας ύπαρξης.

(Μόνο εκεί στο σημείο που πουλάει την ψυχή του στον διάβολο μου το χαλάνε οι στίχοι, αλλά κάνω διάφορους φιλοσοφισμούς επί του θέματος, τους οποίους, επιτρέψτε μου, να μην τους αναπτύξω επί του παρόντος.)




Αν δείτε κάποια με γουόκμαν να περπατάει στην παραλία κοιτώντας προς ...τα πάνω στον ουρανό (πότε θα σκοντάψω και θα γκρεμοτσακιστώ...) με ένα περίεργο μειδίαμα στα χείλη, να μαζεύει εικόνες του κόσμου και των χαρακτήρων γύρω της (μα γιατί τόσα εν υπνώσει χαμένα βλέμματα;), να κάθεται με τις ώρες να μελετάει το γλυπτό του Γ. Τσάρα αφιερωμένο στο ζεύγος Βισβίζη (τι πλαστικότητα που έχουν τα σώματα, ειδικά το γυναικείο - φοβούμενη μη με παρεξηγήσουν πέρασα το χέρι μου επάνω στην κοιλιά της γυναίκας για να αισθανθώ το σώμα και με την αφή, και ρίγησα στην ζωντανή σάρκινη αίσθηση που μεταδίδει... λες και αισθνόσουν πραγματικά τους μύες της κοιλιάς της κάτω από το ύφασμα της φορεσιάς της... κι εκείνη η Νίκη, τόσο αέρινη σχηματικά, που αφήνεσαι να σε παρασύρει στο λυγερόκορμο πέταγμά της...) ----- (...έχετε παρατηρήσει πως άμα κάθεστε και κοιτάζετε κάτι -έστω και έναν σκουπιδοτενεκέ- όλο και κάποιοι περίεργοι θα σταθούν δίπλα να κοιτάζουν κι αυτοί...)... τι έλεγα; α, ναι! Αν δείτε λοιπόν κάποια τέτοια, μην την χτυπήσετε στον ώμο (απαλά-απαλά όμως, μην τρομάξει) και της πείτε "γεια σου κυκλοδίωκτον", γιατί θα σας κοιτάξει με απορία και θα κάνει τελείως, μα τελείως την ανήξερη.

Παραθέτω περισσότερες πληροφορίες για το γλυπτό του μνημείου Βισβίζη:

Περιγραφή-ΣυμβολισμόςΗ σύνθεση παριστά- συμβολίζει την ιστορική δράση του ζεύγους Βισβίζη και λειτουργεί-κυριαρχεί παράλληλα, σαν σύμβολο του αγώνα των Θρακών στη θάλασσα κατά το 1821.
Ο άνδρας βρίσκεται ξαπλωμένος, νεκρός, αγκαλιάζοντας το ναυτικό κανόνι, που το πυροδοτεί η γυναίκα του, δίνοντας έτσι το μήνυμα της συνέχισης του αγώνα.
Πίσω πλάγια βρίσκεται η πλώρη του πλοίου και στο ακρόπρωρο δημιουργείται το κυρίαρχο σύμβολο του αγώνα στις θάλασσες, η νίκη, που θυμίζει τη Νίκη της Σαμοθράκης.
Τα σχοινιά που κρέμονται, πέρα από το αισθητικό στοιχείο που προσθέτουν στη σύνθεση, τονίζουν ιδιαίτερα το ναυτικό χαρακτήρα της παράστασης.
ΑισθητικήΗ σύνθεση είναι εικονική, ευδιάκριτη με αφαιρετικά στοιχεία στη φόρμα, ώστε το έργο να έχει μια πιο σύγχρονη άποψη και να αναδεικνύονται έτσι κάποια στοιχεία του περισσότερο.
Τεχνική - Διαστάσεις
Κατασκευασμένο από ορείχαλκο, χρωματισμένο και πατιναρισμένο, στηρίζεται στο πίσω μέρος σε μια ημιδιαμορφωμένη μαρμάρινη στήλη-βάθρο, από την οποία αναπτύσσεται η πλώρη του πλοίου.
Οι διαστάσεις του έργου είναι περίπου 3μ ύψος, 2,5μ. μήκος και 2μ. πλάτος. Το ύψος είναι περίπου 60 εκ., ώστε ο θεατής να βλέπει μπροστά - χαμηλά τον νεκρό και η υπόλοιπη σύνθεση να μην αναπτύσσεται μπροστά του σε μεγάλο ύψος.


Και λίγα ιστορικά στοιχεία για το ζεύγος Βισβίζη:
Ο Χατζη-Αντώνιος και η Δόμνα Βισβίζη
0 Αντώνιος Βισβίζης, ο Χατζη-Αντώνης, ήταν πλούσιος πλοίαρχος και εφοπλιστής από την Αίνό της Θράκης. Ένθερμος πατριώτης, μυήθηκε πολύ νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και πρόσφερε πολλά για την προπαρασκευή και τη διεξαγωγή του Αγώνα. Το 1808 παντρεύτηκε τη Δόμνα, κόρη γαιοκτήμονα από την Αίνο, γεννημένη το 1783. Όταν στις 2 Μαΐου 1821 ήλθαν στην Αίνο Ψαριανά πλοία με αρχηγό τον Γιαννίτση και βομβάρδισαν το τουρκικό φρούριο, ο καπετάν Βισβίζης με τη γυναίκα του, με την οποία είχε αποκτήσει ήδη πέντε παιδιά, ενώθηκαν με τους Ψαριανούς με το μπρίκι τους, που λεγόταν «Καλομοίρα» και είχε 16 κανόνια και 140 ναύτες. Τα Ελληνικά πλοία εκυρίευσαν το οχυρό και οι επαναστάτες άρπαξαν 24 κανόνια και τα έφεραν στα Ψαρά.
Το μπρίκι του Βισβίζη, τα 4 πλοία του Γιαννίτση και άλλα 7 ψαριανά πλοία είχαν αρχηγό τον Γ. Σκανδάλη. Η «Καλομοίρα» στα μέσα Μαΐου του 1821 βοήθησε τους επαναστάτες της Κασσάνδρας, τον Δεκέμβριο του 1821 έσωσε στο Άγιο Όρος τον Εμμ. Παπά, που πέθανε φεύγοντας πάνω στο μπρίκι αυτό και μεταφέρθηκε στην Ύδρα. Ύστερα η «Καλομοίρα» πήρε μέρος σε επιχειρήσεις στο Βόλο, στο Τρίκερι, στον Ευβοϊκό κόλπο, στη Στυλίδα και στην Άγια Μαρίνα. Μετέφερε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο με τους οπλαρχηγούς και τους άνδρες του. Την εκστρατεία παρακολουθούσαν και μέλη του Αρείου Πάγου.
Στην εκστρατεία αυτή στην Αγία Μαρίνα, πέθανε πάνω στο μπρίκι του ο Βισβίζης. Η Δόμνα έκρυψε τον νεκρό στο πλοίο και συνέχισε τον αγώνα. Την επομένη του θανάτου του συζύγου της έφερε αυτόν στη Λιθάδα της Εύβοιας και τον έθαψε στο ναό των Αγίων Αναργύρων.
Η Δόμνα αναδείχθηκε γενναία καπετάνισσα, εφάμιλλη της Μαντώς Μαυρογένους και της Μπουμπουλίνας. Η φήμη της έφθασε και στο εξωτερικό. Επί τρία χρόνια μετείχε σε εκστρατείες με το πλοίο της ξοδεύοντας για τις δαπάνες αυτού και για τη συντήρηση του πληρώματός του. Ύστερα δώρισε την «Καλομοίρα» στο Κράτος, που μετέτρεψε το μπρίκι σε πυρπολικό, με το οποίο ο Πιπίνος ανατίναξε την Τουρκική φρεγάτα «Χαζνέ Γκεμισί» το 1824.

Η Δόμνα Βισβίζη έκτοτε έζησε δύσκολα χρόνια, φτωχή και ξεχασμένη με τα πέντε ορφανά της στην Ύδρα, στη Σύρο, στο Ναύπλιο και πάλι στη Σύρο, ώσπου της χορηγήθηκε μια μικρή μηνιαία σύνταξη 30 δραχμών. Από τη Σύρο, όπου έζησε ως το 1845, ήλθε στον Πειραιά, όπου πέθανε σε ηλικία 66 χρονών. 0 γιος της Θεμιστοκλής, που σπούδασε στη Γαλλία, το 1842 διορίσθηκε ακόλουθος στο Υπουργείο των εξωτερικών και το 1845 ανέλαβε τη θέση Του διοικητού της Νάξου. Οι Θρακιώτες λοιπόν δεν έλειψαν ποτέ από τις μεγάλες στιγμές της Πατρίδας και ούτε θα λείψουν, Ακρίτες άγρυπνοι αυτοί.

«Η ευπειθεστάτη πατριώτισσα και δούλη,
Δόμνα Βισβίζη»... Η υπογραφή της σεμνής ηρωίδας.
Υ.Γ.
Σας χρωστώ και φωτογραφία,-ες του γλυπτού - θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία - όσο για τους Θεσσαλονικείς προτείνω να το μελετήσουν ιδίοις όμμασι -καλό είναι να προσέχουμε λιγάκι κάποια από τα αξιόλογα γλυπτά που κοσμούν την πόλη μας.
Προς το παρόν, αρκεστείτε στο προσχέδιο του καλλιτέχνη.