Σεβασμός σε Αξίες

Υπάρχουν στις σκέψεις μας κρυμμένα ταμπού, που δεν είναι άμεσα ανιχνεύσιμα. Έχουν εμφυτευθεί βιωματικά και έχουν αποθηκευθεί καλά στις υποσυνείδητες νοητικές μας συμβάσεις. Έτσι, κάθε φορά που εμφανίζονται, τα θεωρούμε φυσιολογικό και αναπόσπαστο κομμάτι της λογικής λειτουργίας μας.

Ένα τέτοιο ταμπού συνάντησα σήμερα με σάρκα και οστά, ανέμελο κι ανύποπτο (όσο κι εγώ) για τα δικά μου νοητικά όρια.

Περνούσα με το λεωφορείο από την πλατεία της Χ.Α.Ν.Θ. Εκεί στο μεγάλο τρίγωνο που χωρίζει τους δρόμους, έχουν φυτευτεί ρίζες από πολύχρωμα ανοιξιάτικα λουλουδάκια.

Για μένα, που μεγάλωσα σε σπίτι με κήπο και μια μαμά που μας μάλωνε κάθε φορά που κόβαμε λουλούδια ή που παίζοντας (συνήθως με μπάλα) καταστρέφαμε κατά λάθος λουλούδια, τα λουλούδια φυτεύτηκαν μέσα μου (με βαθιές ρίζες μπορώ να πω) σαν κάτι αξιοσέβαστο που πρέπει να θαυμάζω οπτικά αλλά να μην αγγίζω.

Τόσα χρόνια έχει μείνει απότιστο αυτό το βίωμα, να όμως που δε μαράθηκε!

Έτσι, ο τεράστιος αδέσποτος σκύλος που είχε ξαπλώσει με φανερή μακαριότητα, φαρδιά-πλατειά, μέσα σ' αυτήν την πανδαισία χρωμάτων και είχε καταβολευτεί λειώνοντας κυριολεκτικά με το σώμα του τα μικρά φυτά χωρίς να του καίγεται καρφί, με ξάφνιασε και μου φάνηκε πολύ αστείος. 

Είμαι σίγουρη, πως όταν ήταν μικρός, κανένας δεν τον μάλωνε επειδή κατέστρεφε λουλούδια!

Σκανδαλιές φωτός

Όσο το "φως" συνεχίζει να με επισκέπτεται και να παίζει με τους "τοίχους" μου δεν ανησυχώ!

Είχα κάνει και παλιότερη σχετική ανάρτηση: Gestalt και επίσης άλλη μια παρόμοια φωτογραφία υπάρχει και στα Υπαρξιακά.
Μάλλον αυτήν την εποχή γυρίζει ο ήλιος και εισβάλει τόσο χορευτικά στο συγκεκριμένο σημείο.

(Το κάδρο στον τοίχο είναι μια ατυχής δική μου ζωγραφιά. Επίσης, δικές μου κατασκευές είναι στο ραφάκι οι πήλινες φιγούρες, η συστάδα των δένδρων και το καράβι πάνω στην πέτρα.)

Μυστικός Δείπνος

Μυστικός Δείπνος του Duccio

Φάτε τη σάρκα μου, πιείτε το αίμα μου, τους είπε πυρπολημένος από αγάπη, χαρίζοντάς τους ολόκληρο τον εαυτό του, αλλά εκείνοι δεν το κατάλαβαν. Κάποιος, δεν το άντεξε και τον πρόδωσε.

Εσωτερικοί Δραπέτες

Μετατρέπουμε το ελάχιστο σε μέγιστο

για να χωρέσει να κρυφτεί η αδυναμία μας.

Πορεία

Αρνητικό Ηλιακής Έκλειψης

Τα σκαλοπάτια για να ανέβεις στο φως

δημιουργούνται από το σκοτάδι.

Υπεροχή

Μεθούσε με τα ίδια του τα λόγια. Τα άκουγε ξανά και ξανά, σαν γουλιές από ακριβό κρασί. Ο λόγος του ηχογραφημένος κι αυτός να βιώνει από την αρχή, λέξη προς λέξη, τα συναισθήματα που προκάλεσε.

Τις πρώτες φορές τον άκουσε ερευνητικά, μην του 'χε ξεφύγει κάποιο λάθος. Σα σιγουρεύτηκε ότι όλα ήταν εντάξει, μπήκε στη θέση του ακροατηρίου κρατώντας, όμως, ταυτόχρονα και την ικανοποίηση του ομιλητή.

Πόσες φορές έπρεπε να ακούσει όσα είχε πει για να χορτάσει τα κενά του, ούτε αυτός ήξερε. Είχε κλείσει τα τηλέφωνα και είχε απομονωθεί στο γραφείο του. Η εικοσάλεπτη ομιλία ήταν η μόνη που γέμιζε συνεχώς το χώρο και το χρόνο. Κι αυτός χαμένος στην πολυθρόνα του να προσπαθεί να ανακαλύψει όλο και κάτι καινούργιο από όσα μπορεί να προκάλεσε στο ακροατήριο.

Μέχρι που, γεμάτος από την πληρότητα των συναισθημάτων που είχε τεχνητά δημιουργήσει, έκλεισε το μαγνητόφωνο και βγήκε στο δρόμο. Στο πρόσωπό του είχε μια έκφραση σιγουριάς, ικανοποίησης και ανωτερότητας. Το βλέμμα του έλαμπε. Περπατούσε σα να συμμετείχε σε διαφήμιση τύπου: "δεν περπατώ αλλά πετώ", ενώ γύρω του έβλεπε άσχετα ανθρωπάκια να τον προσπερνούν βιαστικά, χωμένα όπως συνήθως στη μιζέρια τους.

Αναζητώντας...

Μετά από πολλά χρόνια ξανάπιασα να διαβάζω το "Αναζητώντας τον κόσμο του θαυμαστού", του Π. Ουσπένσκι.

Άλλη η ματιά μου του τότε, άλλη η ματιά μου του τώρα...
(Και πάνω που είχα νομίσει πως είχα χαράξει μια σταθερή πορεία και προχωρούσα μια χαρά. Ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, μάλλον, για να με βγάλει από τον εφησυχασμό...)

Αυτό το βιβλίο είναι μια γροθιά -και μάλιστα κάτω από τη μέση- στις ανθρώπινες αυταπάτες.

(αυτή η έκδοση του 1974 που έχω δεν υπάρχει πια από ό,τι ανακάλυψα, μόλις, στην αναζήτηση)



Ένα μικρό τυχαίο απόσπασμα (και όχι το αντιπροσωπευτικότερο):

"Ηθική και συνείδηση είναι εντελώς δύο διαφορετικά πράγματα. Η μία συνείδηση δεν μπορεί ποτέ να είναι αντίθετη σε μία άλλη. (*έχει εξηγήσει πιο πριν σχετικά με αυτό)
Η μία ηθική μπορεί πάντα πολύ εύκολα να είναι αντίθετη και να αρνηθεί απόλυτα την άλλη.

Όσο πιο "ηθικός" είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο "ανήθικους" νομίζει τους άλλους.

Η ιδέα της ηθικής συνδέεται με την ιδέα της καλής και της κακής διαγωγής. Αλλά η ιδέα του καλού και του κακού είναι πάντα διαφορετική για διάφορους ανθρώπους και συνδέεται μόνο με μια ορισμένη στιγμή ή κατάσταση.

Ένας υποκειμενικός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει μια γενική αντίληψη του καλού και του κακού. Για έναν υποκειμενικό άνθρωπο, κακό είναι το κάθε τι που είναι αντίθετο στις επιθυμίες του ή στα συμφέροντά του ή στην ιδέα που έχει για το τι είναι καλό."

(και ένας σύνδεσμος για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Γκουρτζίεφ: http://www.gurdjieff.org.uk/gs8grk.htm )


.

Ερωτηματικό

-Πες μου!

-Θα σου πω: Όσοι σε πληγώνουν σου χρωστούν.

Στο δρόμο χθες και εν μέσω άλλων σκέψεων, πετάχτηκε κι αυτός ο διάλογος.
Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί.
Εν μέρει (όλο δοτικές είμαι σήμερα) είναι κάπως κατανοητός, αλλά μου διαφεύγει το σύνολό του.
Εκτός κι αν είναι συνδυασμός τυχαίων λέξεων και προσπαθώ άδικα να βρω βαθύτερο νόημα...

Τραγουδάκι

Γιατί άραγε οι περισσότερες πληροφορίες να μας έρχονται στο μεταίχμιο ύπνου και ξύπνου;
Μήπως μας φαίνεται έτσι επειδή είμαστε ακόμη σε ημιεγρήγορση και μπορούμε να τις συγκρατήσουμε ενσυνείδητα κατά κάποιο τρόπο;
Μήπως απλώς δε θυμόμαστε όσα βέπουμε κατά τη διάρκεια των άλλων σταδίων του ύπνου;

Ξαπλώνω να κοιμηθώ. Πριν ακόμα βυθιστώ σε ύπνο, μου έρχεται ένα τραγουδάκι. Μια και έχω τυχαία (παρ' όλο που σε προηγούμενη Ανάρτηση είχα πει ότι θα το κάνω συστηματικά) το γκατζετάκι της ηχογράφησης, ηχογραφώ το τραγουδάκι.
Ίσως αν δεν το συνειδητοποιούσα και δεν έμπαινα σε εγρήγορση για να το καταγράψω, να συνέχιζε κι άλλο (ή το πιθανότερο να το ξεχνούσα, όπως αργότερα, μετά τον ύπνο, που δε θυμόμουν ούτε έστω μια λέξη, ούτε ελάχιστο από τη μελωδία του).

Το τραγουδάκι μοιάζει παιδικό, με στίχο που επαναλαμβάνεται, μόνο που είναι σε άγνωστη για μένα γλώσσα. Αν ο λετρισμός δεν είπε να μου κάνει επίσκεψη-έκπληξη στον ύπνο μου και αυτή η γλώσσα είναι αναγνωρίσιμη από κάποιον, παρακαλώ πολύ να μου πει τη σημασία των λέξεων!



Το Τραγουδάκι:

Dαού εν τσάι εν τσιάν

Dαού εν τσάι εν τσιάν
Dιό τεν τσέι, Dιό τεν τσέι   (Dιό ή Ιγιό ή Ιdιό... θα σας γελάσω!)

Dαού τεν τσάι τσιάν


1. Δεν παίρνω όρκο ότι αυτή είναι η σωστή προφορά και οι σωστές λέξεις.
2. Χρησιμοποίησα το D επειδή δεν ήταν το δικό μας ντ όπου ακούγεται ελάχιστα και το ν.
3. Ζητείται μεταφραστής.


Ο πίνακας είναι του Νταλί και έχει απεικονίσει αυτό το μεταίχμιο ύπνου-ξύπνου, όπου τα μηνύματα που προέρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον μπερδεύονται με τα όνειρα του ακόμη κοιμισμένου ατόμου που όμως ξυπνά σιγά-σιγά.
 Salvador Dali, 1944
Dream inspired by a bee flying around a pomegranate a second before waking up 



(και όχι, επικρατούσε απόλυτη ησυχία, δεν το άκουσα από κάπου εξωτερικά!) 

Εικονογράφοι 2

JaimeLire, by AuroreDamant

Κλείνω το μυαλό μου, στον επερχόμενο πόλεμο στη Λιβύη, στον πυρηνικό αντιδραστήρα της Ιαπωνίας, στις κατεστραμμένες πόλεις, στην οικονομική κατάντια της χώρας μας, χαμογελώ με το γιαούρτωμα του Πάγκαλου και ξαναβουτώ στον κόσμο των εικονογράφων για διαφυγή. 

Νομίζω ότι σε όσους και να γίνω αναγνώστρια σαν μπλόγκερ, σε όσους και να κάνω like στο facebook, ποτέ δε θα σταματήσει να με ξαφνιάζει ευχάριστα και να με εμπνέει η φαντασία τους.

Ατέλειωτο σερφάρισμα σήμερα σε ένα σωρό ενδιαφέρουσες σελίδες (με φεριτίνη από 0-1).
Εξ άλλου είναι ο δικός μου τρόπος ξεκούρασης για να αντέξω στη δουλειά μια και η αδυναμία μου χτυπάει κόκκινο ώρες ώρες

Goro Fujita

Έλεγα να γράψω κάτι για τη Μονομυθία, τον Κάμπελ, τον Ήρωα με τα χίλια πρόσωπα, τα αρχέτυπα και γενικά για όλα αυτά τα στάδια (κατώφλια) της πορείας της ανθρώπινης ύπαρξης και τη σχέση τους με τα βιβλία και τα σενάρια, αλλά μου φαίνεται κοπιαστικό να …σκέφτομαι τόσο!  Ίσως καμιά άλλη φορά που θα 'χω περισσότερη ενέργεια…

Αλήθεια πόσο θα πληρώναμε για μια καλή ιδέα; Επειδή με όλο αυτό το σερφάρισμα (και τις τύψεις ότι δεν αξιοποιώ το χρόνο μου σε άλλα που έχουν προτεραιότητα) μου ήρθαν 2-3 δημιουργικές καταπληκτικές ιδέες (κατά τη γνώμη μου-ωχ, ποια είναι η τρίτη; δεν τις σημείωσα και την ξέχασα κιόλας;)...

Άραγε είναι πολύ ακριβός ο χρόνος μια ημέρας;




(Τελικά την 3η ιδέα δεν κατάφερα να τη θυμηθώ και μου είχε φανεί αρκετά καλή η άτιμη... ελπίζω να μου έρθει κάποια άλλη φορά όταν θα ασχοληθώ με το αντικείμενό της...)

Τα σπουδαία πράγματα στη ζωή

 Ευρηματικός ο τρόπος παρουσίασης και καλαίσθητα, πολύ χαριτωμένα σκίτσα!

Φτερά

Τα δανεικά φτερά σε πηγαίνουν γρήγορα ψηλά

όμως κάποια στιγμή σε προδίνουν και πέφτεις

Τα δικά σου φτερά αργούν λίγο να σε υψώσουν

όμως ποτέ δε θα σε προδώσουν

Πίνακας: "Dreams of  flight", by Duy Huynh




.

Επιστροφή Οίκαδε

Επέστρεψα!

Ουφ...

Επιστρέφω στο παλιό μου μπλογκ και ψάχνω να βρω τη συγκεκριμένη ανάρτηση. Θέλω να θυμηθώ τι έγραψα ακριβώς τότε.
Κακή με τις ημερομηνίες δε θυμάμαι πότε ακριβώς έγινε. Κι άλλο; Κι άλλο; Σκέφτομαι καθώς περνώ τις σελίδες. Μα πότε στο καλό συνέβηκε; Η ημερομηνία είναι έκπληξη: 21 Μαρτίου 2009! Ακριβώς ένα χρόνο πριν! Μου πήρε, λοιπόν, ένα χρόνο για να περάσω αυτό το "τεράστιο τείχος-θεριό";

Πόσο δύσκολες και σκοτεινές μέρες ήταν εκείνες!
Αντιμετώπιζα αρνητικές καταστάσεις που αδυνατούσα να χειριστώ και αδυνατούσα να καταλάβω, όσο βαθιά κι αν έψαχνα τα "γιατί" τους μέσα μου. Γι αυτό έγραψα για (Κηδεία), επειδή με είχε κυριολεκτικά θάψει όλη εκείνη η κατάσταση.
Και συνέχιζε να με τρώει, να αισθάνομαι τόσο απελπιστικά (Ανόητη) ψάχνοντας διέξοδο...
Προσπαθούσα να ανακαλύψω τι μου συμβαίνει, ήθελα να το αφήσω (Πίσω) αλλά αυτό υπήρχε εκεί. Πάντα εκεί να σκοτεινιάζει τις φωτεινές μου μέρες. Ήταν ένα μπερδεμένο αξεδιάλυτο κουβάρι που ξεκινούσε χρόνια πριν…

Σήμερα (μάλλον χθες-Δευτέρα) ήταν μια καθοριστική ημέρα.
Επιτέλους, μπορώ να πω ότι έγινε το ξεκίνημα και το βασικότερο βήμα απελευθέρωσης για να το αφήσω πια. Να που κατάφερα επιτέλους να περάσω πάνω από αυτόν τον τεράστιο (τότε) τοίχο.

Ακόμα δεν τολμώ να το πιστέψω πώς έγινε όλη αυτή η αλλαγή, ποιο παράθυρο έμενε διαρκώς ανοιχτό και μπήκε τόσο φως σε όλα αυτά τα σκοτάδια.
"Πρώτη φορά σε είδα να κάνεις έτσι στα τόσα χρόνια που σε ξέρω" μου 'χε πει ένας φίλος πέρυσι που έτυχε να βρίσκεται μαζί μου σε κάποια φάση μιας σκοτεινής μέρας από εκείνες.

Εύχομαι να μην ξαναδημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για παρόμοιες καταστάσεις ή κι αν ξαναδημιουργηθούν, τώρα που ανακάλυψα την άκρη του μυστικού, να μπορέσω να την ξαναχρησιμοποιήσω για να βγω ξανά στο φως.

Α, ναι το μυστικό! Προσπαθούσα να το σχηματοποιήσω στο μυαλό μου για να το καταλάβω και οπτικά. Είναι σα να προχωράς σε ένα δρόμο και ξαφνικά να αντικρίζεις μπροστά σου ένα χάσμα.
Εγώ μπήκα μέσα στο χάσμα και προσπαθούσα να ανακαλύψω πώς δημιουργήθηκε, γιατί, σε πόσο βάθος φτάνει και διάφορα άλλα τέτοια, όταν το μόνο που έπρεπε να κάνω ήταν να μην τα βάλω με τόσες μη διαχειρίσιμες αρχέγονες καταστάσεις, αλλά να βρω ένα τρόπο να περάσω πάνω του και να συνεχίσω το δρόμο μου.
Και μου πήρε τόσο πολύ καιρό για να το καταλάβω!
Κάποια πράγματα πρέπει να τα ζήσεις για να τα μάθεις. Όσο και να σου τα λένε οι άλλοι δεν πρόκειται να τα εμπεδώσεις. Κι αν δεν ακούγομαι και τόσο σίγουρη ή τόσο χαρούμενη, είναι επειδή έχω τρομάξει με τη δύναμη που έχει και φοβάμαι μην τυχόν ξαναγυρίσει κάποια μέρα που θα με βρει χαλαρή και με χτυπήσει ύπουλα. Και πάντα πονάνε πολύ τα χτυπήματά του...

Η πρόοδος είναι μικρά-μικρά βήματα που δημιουργούν έναν μεγάλο δρόμο!
Τι να 'χει άραγε σειρά τώρα;

-----------------
Τρίτη βράδυ

Σήμερα κέρδισα την κάθε αναμέτρηση μαζί του.
Τα πρόσφατα γεγονότα συμβαίνουν αναπόφευκτα έτσι ώστε να το φέρνουν συνέχεια μπροστά μου.
Όμως το ξέρω ότι δεν έφυγε. Νιώθω το ενοχλητικό του γρατσούνισμα στο μυαλό μου και προσπαθώ να αποφύγω κάθε σκέψη γι αυτό για να μην του δώσω δύναμη.
'Είσαι δυνατή" μου είπαν "εγώ ξέρω το πώς" απάντησα... μια και δεν αφήνω να φανεί τίποτε από όλα αυτά που γίνονται μέσα μου. Παρουσιάζω τη γαλήνια νικητήρια εικόνα που προσπαθώ τόσο να κερδίσω.

Όμως... φοβάμαι τόσο μην ξαναγυρίσει...
Αργότερα θα βγω με φίλους, θα ξεχαστώ. Προς το παρόν, το μάθημά μου αναβλήθηκε κι έμεινα μόνη να προσπαθώ να ασχοληθώ με κάτι για να το αφήσω πίσω... όμως αυτό εκεί, να ψάχνει χαραμάδες να τρυπώσει...

Χμ...

Bauhaus Stairway by Oskar Schlemmer

Με αφορμή ότι παραλίγο να χάσω το παλιό μου μπλογκ, άρχισα να σκέφτομαι την μεταφορά μου ξανά πίσω. Είναι που με τις νέες μετατροπές που έγιναν από τον σέρβερ που μας φιλοξενεί, βρήκα και τι έφταιγε με τις αναρτήσεις και δεν μπορούσα να τις μορφοποιήσω.
Μόνο που τώρα, εκείνο το μπλογκ, μου φαίνεται κάπως… φλύαρο.
Ίσως βρω τελικά, κάποια στιγμή, χρόνο να επιστρέψω αφού του κάνω τις απαραίτητες αλλαγές… σύμφωνες με τις δικές μου. Ιδίως τους τελευταίους μήνες!
Μόλις χθες συνειδητοποίησα ακόμη 2-3 σημαντικά πράγματα για τη στάση ζωής μου.
Βρισκόμαστε σε αυτοκίνητο με κατεύθυνση ένα πολύ όμορφο παραλιακό σπίτι φίλων όταν μου ήρθε η αναλαμπή και προσπέρασα τα γεγονότα που προσπαθούσαν να με "καταπιούν".
Ξαναβρήκα το χαμόγελο και την καλή μου διάθεση, είπα (μέσα μου) ένα ειλικρινές "δεν πειράζει" και περάσαμε όλοι υπέροχα δίπλα στα …κύματα.

Σουαρέ άνευ σουαρεστών

Σήμερα, μετά από καιρό, δίψασα για λίγη ποίηση.
Ίσως να φταίει και η μουσική που ακούω που μου άνοιξε παράθυρο...
Άπλωσα το χέρι μου και έπιασα ένα βιβλίο από το ράφι με τα βιβλία ποίησης...
Τάκης Βαρβιτσιώτης: Νήματα της Παρθένου
Αν με ρωτούσε κανείς πότε-πώς, δε θα θυμόμουν να του πω πώς βρέθηκε στο ράφι μου, λες και το έβλεπα για πρώτη φορά.
Μου άρεσε η λιτή και βαθιά ματιά του:

σελ. 108
"Κάποτε θ' αφήσεις την πνοή σου
Να διαφύγει κρυφά
Ανάμεσ' από ένα φεγγίτη"

σελ. 78
"Ποίηση σειρήνα καραβιού
που καλεί σε βοήθεια"

σελ 38
"Στη χώρα μου αναλάμπει
πάντα εσθλό το καλοκαίρι
Έρως και θάνατος αντάμα
εγκωμιάζουν το γαλάζιο"



Αυτό το εσθλά μαζί με το λυγρά κάτι για φάρμακα μου θύμιζε...
Έψαξα και το βρήκα στην αναζήτηση:

Λουκιανοῦ -Ἀλέξανδρος ἢ Ψευδομάντις

ὁ δ΄ αὐτὸς ἐκεῖνος δημοσίᾳ μὲν ἰατρὸς δῆθεν ἦν͵ ἠπίστατο δὲ κατὰ τὴν Θῶνος τοῦ Αἰγυπτίου γυναῖκα φάρμακα πολλὰ μὲν ἐσθλὰ μεμιγμένα͵ πολλὰ δὲ λυγρά· ὧν ἁπάντων κληρονόμος καὶ διάδοχος οὗτος ἐγένετο.

Μετάφραση:
Ο μάγος εκείνος φανερά ήτο δήθεν ιατρός, εγνώριζε δε, όπως η γυνή του Αιγυπτίου Θόωνος, φάρμακα πολλά μεν εσθλά μεμιγμένα, πολλά δε λυγρά³, των οποίων όλων κληρονόμος και διάδοχος έγεινεν ο Αλέξανδρος.
3. Ομήρου Οδύσσεια Δ. σ. 252: Εγνώριζε να παρασκευάζη πολλά φάρμακα, τα μεν καλά, τα δε ολέθρια.




Και για μουσική υπόκρουση αυτό το καταπληκτικό 8λεπτο που όσο πιο πολύ το ακούω τόσο πιο βαθιά τρυπώνει μέσα μου:

Keith Jarrett-La scala





.