12 δερματόδετοι τόμοι από τεύχη του αμερικάνικου περιοδικού για το χορό, αρχίζοντας από το 1967.
Όποιος ενδιαφέρεται να του τα στείλω, ας αφήσει μειλ και όποτε μπορέσω θα επικοινωνήσω μαζί του.
Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2006
DANCING TIMES
12 δερματόδετοι τόμοι από τεύχη του αμερικάνικου περιοδικού για το χορό, αρχίζοντας από το 1967.
Όποιος ενδιαφέρεται να του τα στείλω, ας αφήσει μειλ και όποτε μπορέσω θα επικοινωνήσω μαζί του.
Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2006
Στα σκουπίδια!
Γύρω στα 100 παλιά βιβλία ήταν.Από Επίκουρο, Πλάτωνα, Σωκράτη, 2 τόμοι με την ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου, Ιστορία Ιατρικής, διάφορα συλλεκτικά βιβλία τσέπης κάποιας άλλης εποχής, λογοτεχνία, ξένοι συγγραφείς, επιστημονική φαντασία και δύο χειρόγραφοι τόμοι (με καλλιγραφικά προσεγμένα γράμματα - οι δε τοπωνυμίες και όλα τα κύρια ονόματα με κόκκινο στυλό) της ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδας και του Βυζαντίου εν συντομία....
Ένας ολόκληρος θησαυρός!
Κι όλα αυτά σε 6-7 νάιλον σακούλες δίπλα στα ...σκουπίδια!!!
Ανάμεσά τους κι ένα βιβλίο για την ψυχολογία και την αντιμετώπιση του καρκίνου...
Μάλλον κάποιος ασυνείδητος κληρονόμος τα ξεφορτώθηκε.
Είμαι τυχερή που τα βρήκα πριν από το σκουπιδιάρικο.
Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2006
Αριστόδουλος
Κλαίει το παλάτι, κλαίει ο βασιλεύςΚλαίνε οι ποιητές κι οι γλύπτες
Η μάνα και η αδερφή
Κλαίει κι ο τυχαίος –ή μη- θεατής
Το είδε το πρωί στην τηλεόραση
Πρωινή εκπομπή ψυχαγωγίας
Αχ, πώς τους ξέφυγε τέτοιο δράμα;
Ας όψεται η τηλεθέαση
Ο Αριστόβουλος σκοτώθηκε
Αποκαλύψεις για τις ίντριγκες
Αποκλειστικά ρεπορτάζ και συνεντεύξεις:
"Καταγράψαμε πρώτοι το θρήνο της μάνας"
Ταξίδια στο χρόνο
Όλα για χάρη της ενημέρωσης
-και των χορηγών της εκπομπής βεβαίως-
Όλα για τον μέσο θεατή
Όλα για τον Αριστο-δουλο
Είχαμε μια μικρή αναφορά σήμερα στο ποίημα του Καβάφη "Αριστόβουλος".
Ο βασιλιάς Ηρώδης σκοτώνει τον αδερφό της εβραίας γυναίκας του για να μην έχει το σόι της διεκδικητές του θρόνου.
"Γράψτε κάτι, ο,τιδήποτε" ήταν η παρότρυνση. Μέσα σε 5 λεπτά είχα γράψει το παραπάνω.
Το χάρηκα όμως γιατί έχω πάρα πολύ καιρό να γράψω για μένα (μόνο τα κατά παραγγελία, αλλά αυτά δεν πιάνονται...)
Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2006
Ευχαριστώ!
Καμιά φορά το "Ευχαριστώ" είναι ελάχιστο.
Τώρα στα δύσκολα, αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν Άγγελοι.
Κι όμως...
Τώρα στα δύσκολα, αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν Άγγελοι.
Κι όμως...
Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2006
Στη γη γεννιέται και πεθαίνει!
.
.
Η ΓΝΩΣΗ
.
Είταν σα νάνοιγαν τα σύννεφα σγουρά.
Από μπαμπάκι άσπροι σβώλοι κι' ασημένιοι.
.
Και από κει μέσα να πετιούνται με χαρά
Ακτίδες. Η γνώση, είταν πούμενε κρυμμένη.
.
Είδα το φως. Μα, πόσα μένουν σκιερά!
Τι κι' αν ο νους πετά; Στη γη γεννιέται και πεθαίνει.
(Ίωνος Μυστρά)
(*η ορθογραφία είναι της εποχής του ποιητή)
.
.
Πόσο με εξέπληξε η κρυμμένη σοφία αυτού του παλιού ποιήματος που βρήκα "τυχαία" και μάλιστα από έναν άγνωστο ποιητή...
(Σε παλιότερο ποστ είχαμε συνδέσει το νου με το χρόνο...)
.
Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006
Μυθοτεχνολογίας ερημία
.
Μετέωρη μεταξύ ουρανού και γης, η εποχή της ερημιάς του ανθρώπου δεν είναι ούτε αυτή της τραγωδίας –δεν εκδηλώνεται εδώ κανένα ιερό νόημα- ούτε αυτή της καταστροφής – μιας ριζικής στροφής του χρόνου.
Χωρίς να είναι ειλικρινά κωμική, η εποχή που μας πειθαναγκάζει είναι εκείνη της κωμωδίας του κόσμου. Είμαστε επίπεδα και παγκόσμια η εποχή των δεινών.
Τα δεινά αυτά είναι, βέβαια, τακτοποιημένα και διευθετημένα, διοικούνται και είναι υπό διαχείριση: προσφέρονται ως θέαμα και είναι διακανονισμένα μέχρι, και περιλαμβανομένων, τα μύχια τους τα πιο κρυφά και τις προσεγγίσεις τους των κορυφών.
Στερούμαστε άστρου και προσανατολισμού.
Οι διάττοντες αστέρες που διασχίζουν αυτά τα δεινά παραμένουν συνήθως αθέατοι, τόσο στον γυμνό οφθαλμό όσο και στα μικροσκόπια και στα τηλεσκόπια της πειθαναγκαστικής και ακόμα περισσότερο πειθαναγκασμένης λογικής.
Μάτι θεωρητικό και χέρι εμπειρικό έχουν οδηγήσει, όχι ανώδυνα, στα δεινά της μυθο-τεχνο-λογικής περιόδου
(Κ. Αξελός: "Από τη Μυθολογία στην Τεχνολογία")
Μετέωρη μεταξύ ουρανού και γης, η εποχή της ερημιάς του ανθρώπου δεν είναι ούτε αυτή της τραγωδίας –δεν εκδηλώνεται εδώ κανένα ιερό νόημα- ούτε αυτή της καταστροφής – μιας ριζικής στροφής του χρόνου.
Χωρίς να είναι ειλικρινά κωμική, η εποχή που μας πειθαναγκάζει είναι εκείνη της κωμωδίας του κόσμου. Είμαστε επίπεδα και παγκόσμια η εποχή των δεινών.
Τα δεινά αυτά είναι, βέβαια, τακτοποιημένα και διευθετημένα, διοικούνται και είναι υπό διαχείριση: προσφέρονται ως θέαμα και είναι διακανονισμένα μέχρι, και περιλαμβανομένων, τα μύχια τους τα πιο κρυφά και τις προσεγγίσεις τους των κορυφών.
Στερούμαστε άστρου και προσανατολισμού.
Οι διάττοντες αστέρες που διασχίζουν αυτά τα δεινά παραμένουν συνήθως αθέατοι, τόσο στον γυμνό οφθαλμό όσο και στα μικροσκόπια και στα τηλεσκόπια της πειθαναγκαστικής και ακόμα περισσότερο πειθαναγκασμένης λογικής.
Μάτι θεωρητικό και χέρι εμπειρικό έχουν οδηγήσει, όχι ανώδυνα, στα δεινά της μυθο-τεχνο-λογικής περιόδου
(Κ. Αξελός: "Από τη Μυθολογία στην Τεχνολογία")
Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2006
Τρίτη 12 Σεπτεμβρίου 2006
Σαν τσίμπημα απ' τη ζωή...
.
Ωχ, φώναξε κι έσκυψε να δει απ' τα λημέρια του νου, της νιότης το προπύργιο, της άνθισης τα πλούτη.
Κι απόμεινε βουβός στο μετερίζι τ' ουρανού. Τόσο που κάποιος τον σκούντησε.
Ένας αγκώνας μπήκε ελεύθερα στην μαλακή του σάρκα με έναν πόνο. Μικρό κι αλαργινό. Σαν το τσίμπημα της ζωής.
Να άνοιγε τα μάτια; Μπα! Τα κράτησε σφαλιστά, καρφωμένα πάνω της, μέχρι που 'φυγε. Εκείνη. Και του 'μεινε το ωχ. Το ειπωμένο.
Πώς παίρνεις πίσω τους ήχους που σού 'φυγαν;
Πώς ζητάς πίσω τις στιγμές που σου γλίστρησαν;
Κανένας αγκώνας δεν τον συντρόφεψε στο ξύπνημά του.
Και πήρε να ψάχνει πού τον βρήκε το ωχ. Μα δεν βρήκε τίποτα.
Όλα καλά κλειδωμένα και ήσυχα όπως πρώτα.
Και πήρε να βολτάρει έξω από τις κλειδαριές με ένα 'ωχ' στο γαργάλημα του ακουστικού του πόρου. Σαν ένα τσίμπημα απ' τη ζωή.
Αυτός και το ωχ.
Αυτός και το ωχ.
Το ειπωμένο πια.
8-2-06
.(Καμιά φορά, γράφουμε αυθόρμητα, χωρίς να ξέρουμε τι θα βγει, λες κι ακολουθούμε εμείς την "πέννα" κι όχι ότι υπακούει αύτή σε μας. Ένα τέτοιο κείμενο ήταν κι αυτό)
Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2006
Για παν ενδεχόμενο!
.Σήμερα, αφηρημένη, παρά τρίχα να πάθαινα ηλεκτροπληξία.
Σκέφτηκα να αφήσω τον κωδικό μου σε κάποιο φίλο για οποιαδήποτε τέτοιου είδους περίπτωση...
Τα μπλογκς υπάρχουν με μας, αλλά και μετά από μας...
.
.
Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου 2006
Η Πράξη και η Σιωπή-Για έναν ερωτικό Λόγο
.
Από την υπόστασή του, τη λειτουργία του, ο Λόγος μπορεί να είναι έτσι τραγικός – εγκλωβισμένος εντός των αντιφάσεων της ύπαρξής του…
Ο τέτοιος Λόγος, καθώς προεκτείνεται, διχάζει το "άτομο" το μονοδιάστατο, με κατασιγασμένη την οντότητά του ως "προσώπου"…
Οξύνει τη διάσταση ανάμεσα στο Είναι και στο Νοείν, στο Λόγο και στο όλο κορμί της καθολικής υπόστασής μας. Η μοίρα του ανέραστου τέτοιου Λόγου, η μοίρα της ανάπηρης αυτής έκτασης της ύλης, είναι και η μοίρα του "ατόμου" – αποκαλύπτει την πραγματικότητα, προκαλεί ρωγμές στα τείχη των δομών, αλλά και βιώνει τραγικά τα όριά του μες στον Καιρό –βιώνει τον εαυτό του ως αντίθεση "πνεύματος" και ύλης, διχάζει τον εαυτό του σε μια αντίφαση που δεν ξεπερνιέται – όχι μόνο μέσα στο μοναχικό της Εγώ αλλά και στο Εμείς της, που δεν μπορεί να βρει τη στιγμή της εκκαθολίκευσής του – να γίνει Πράξη καθολική.
Το "άτομο" αποκαλύπτει έτσι όχι τη διπλή όψη του κόσμου –ως τραγωδίας και ως διαλεκτικής- αλλά τον αποκαλύπτει μονοδιάστατα ως τραγωδία, μια παντραγική κατάσταση όπου οι αντιθέσεις δε γίνεται να ξεπεραστούν, όπου το άτομο είναι καταδικασμένο στην "Πτώση" του ως το πέρας της ιστορίας, όπου το άτομο δε γίνεται να μετάσχει μέσα από την επικέντρωση του Εγώ του στο καθολικό Εγώ, ως έρωτας του όλου Άλλου, το άτομο δεν μπορεί να "θεωθεί", να καταργήσει το πεπερασμένο του, "κόβοντας τον καιρό στα δυο" μέσα από την ενθουσιαστική Πράξη του όλου Άλλου, τον έρωτα της επανάστασης, έρωτα των συμπαντικών πραγμάτων…
Ο σημερινός θετικιστικός Λόγος είναι ένα παράδειγμα αυτής της πτώχευσης του ανθρώπου, της απώλειας του "προσώπου" του…
Ο Λόγος αυτός στεγανοποιεί τις έννοιες –και τις λέξεις- χωρίς να επιτρέπει τη διάχυσή τους έξω από τον μοναχικό εαυτό τους, χωρίς να επιτρέπει την προέκτασή τους από το νου στις αισθήσεις – απαγορεύοντας έτσι αυστηρά την ποιητική του λειτουργία.
Ο επιστημονικός Λόγος υπάρχει έτσι ως Λόγος θετικιστικός, Λόγος "ακριβής", Λόγος που περιορίζει ωστόσο το περιεχόμενο της ζωής εγκλωβίζοντάς το, ανέραστα, μες στις δομές των μοναχικών λέξεων, που μένουν έκθετες ως νοητικά σύμβολα, έξω από το όλο σώμα του ανθρώπου.
Λόγος "επιστημονικός" που συρρικνώνει τη λειτουργικότητας της επιστήμης, διαχωρίζοντας δυϊστικά το νου από τις αισθήσεις και το όλο σώμα μας…
Ερωτικός Λόγος, όραμα και πόθος της ύλης για μια μεγαλυμένη της υπόσταση…
Ο θετικιστικός σημερινός "επιστημονικός Λόγος, θα πρέπει να μετουσιωθεί σε έναν Λόγο που θα ταξιδεύει την όλη ύλη, έναν Λόγο που θα είναι αισθητικός μαζί και επιστημονικός – επενεργώντας τόσο στις "αισθήσεις" όσο και στη "διάνοια"…
Μπρος λοιπόν, να βρούμε πάλι τον πολύτροπο Λόγο του καθολικού προσώπου μας, ανατρέποντας τον ανέραστο λόγο του μοναχικού μας ατόμου.
Ο άλλος αυτός, ο αισθητικός, ο ερωτικός Λόγος, προσβλέπει στη μέσα από την Πράξη του άλλου αναδόμηση του Εγώ σε Εμείς. Ο ερωτικός αυτός λόγος μετουσιώνει το Λόγο από εργαλείο μοναξιάς σε εργαλείο απελευθέρωσης…
Στην προσπάθεια να δομηθεί μια αφήγηση, παρεμβαίνουν τα όρια του προσώπου και τα όρια των γύρω προσώπων ή πραγμάτων, όχι κάποια όρια του Εγώ ή του Εγώ του Άλλου, αλλά τα όρια της μεταξύ σχέσης τους.
Παρεμβαίνει έτσι ο ανενεργός ή αδύναμος ακόμα Λόγος του ανθρώπου, που δεν μπορεί να ενδυθεί το Είναι, το γίγνεσθαι και μένει ένα ανάπηρο Νοείν…
Μόνο αυτός ο ερωτικός Λόγος μπορεί να συρρικνώνει τη συμπαντική Σιωπή, ως Λόγος φορέας του ονείρου της ύλης του ανθρώπου, πορεία προς την εκκαθολίκευσή του στη στιγμή της πραγματοποίησής του ως Πράξης, γνωρίζοντας ωστόσο και τα όρια αυτής της συρρικνωτικής παρέμβασής του…
Ο Λόγος, ταξίδι της ύλης ανάμεσα στο εντός μας γίγνεσθαι και στο γίγνεσθαι εκτός μας – νόστος η αναζήτηση του Άλλου από το Εγώ μας, μπορεί να υπερβεί την τραγικότητά του, την οργανική απόσταση ανάμεσα στη δυνατότητα της όλης Πράξης και στον εαυτό του, μόνο ως Λόγος ερωτικός – μόνο ως Λόγος που συγκροτείται από τις διαδικασίες του νου όσο κι από τις αισθήσεις, Λόγος που φορτωμένος έτσι το σώμα μας δε διαχωρίζει την ποίηση από τη νόηση, την επιστημονική διατύπωση από την αισθητική διατύπωση.
Ο ερωτικός αυτός Λόγος είναι η οδός που οδηγεί στο καθημερινό πανηγύρι των συμπαντικών πραγμάτων…
Κωστής Μοσκώφ: "Η ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ"
Τα όρια του έρωτας και της ιστορίας- Δοκίμια: Για έναν ερωτικό λόγο
Για άλλο πράγμα πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη. Σκόνταψα στον Μοσκώφ.
Πρώτη φορά που άνοιγα βιβλίο του...
Είχα σκοπό να αντιγράψω πιο πολλά, αλλά δεν θέλησα να γίνουν κουραστικά.
Από την υπόστασή του, τη λειτουργία του, ο Λόγος μπορεί να είναι έτσι τραγικός – εγκλωβισμένος εντός των αντιφάσεων της ύπαρξής του…
Ο τέτοιος Λόγος, καθώς προεκτείνεται, διχάζει το "άτομο" το μονοδιάστατο, με κατασιγασμένη την οντότητά του ως "προσώπου"…
Οξύνει τη διάσταση ανάμεσα στο Είναι και στο Νοείν, στο Λόγο και στο όλο κορμί της καθολικής υπόστασής μας. Η μοίρα του ανέραστου τέτοιου Λόγου, η μοίρα της ανάπηρης αυτής έκτασης της ύλης, είναι και η μοίρα του "ατόμου" – αποκαλύπτει την πραγματικότητα, προκαλεί ρωγμές στα τείχη των δομών, αλλά και βιώνει τραγικά τα όριά του μες στον Καιρό –βιώνει τον εαυτό του ως αντίθεση "πνεύματος" και ύλης, διχάζει τον εαυτό του σε μια αντίφαση που δεν ξεπερνιέται – όχι μόνο μέσα στο μοναχικό της Εγώ αλλά και στο Εμείς της, που δεν μπορεί να βρει τη στιγμή της εκκαθολίκευσής του – να γίνει Πράξη καθολική.
Το "άτομο" αποκαλύπτει έτσι όχι τη διπλή όψη του κόσμου –ως τραγωδίας και ως διαλεκτικής- αλλά τον αποκαλύπτει μονοδιάστατα ως τραγωδία, μια παντραγική κατάσταση όπου οι αντιθέσεις δε γίνεται να ξεπεραστούν, όπου το άτομο είναι καταδικασμένο στην "Πτώση" του ως το πέρας της ιστορίας, όπου το άτομο δε γίνεται να μετάσχει μέσα από την επικέντρωση του Εγώ του στο καθολικό Εγώ, ως έρωτας του όλου Άλλου, το άτομο δεν μπορεί να "θεωθεί", να καταργήσει το πεπερασμένο του, "κόβοντας τον καιρό στα δυο" μέσα από την ενθουσιαστική Πράξη του όλου Άλλου, τον έρωτα της επανάστασης, έρωτα των συμπαντικών πραγμάτων…
Ο σημερινός θετικιστικός Λόγος είναι ένα παράδειγμα αυτής της πτώχευσης του ανθρώπου, της απώλειας του "προσώπου" του…
Ο Λόγος αυτός στεγανοποιεί τις έννοιες –και τις λέξεις- χωρίς να επιτρέπει τη διάχυσή τους έξω από τον μοναχικό εαυτό τους, χωρίς να επιτρέπει την προέκτασή τους από το νου στις αισθήσεις – απαγορεύοντας έτσι αυστηρά την ποιητική του λειτουργία.
Ο επιστημονικός Λόγος υπάρχει έτσι ως Λόγος θετικιστικός, Λόγος "ακριβής", Λόγος που περιορίζει ωστόσο το περιεχόμενο της ζωής εγκλωβίζοντάς το, ανέραστα, μες στις δομές των μοναχικών λέξεων, που μένουν έκθετες ως νοητικά σύμβολα, έξω από το όλο σώμα του ανθρώπου.
Λόγος "επιστημονικός" που συρρικνώνει τη λειτουργικότητας της επιστήμης, διαχωρίζοντας δυϊστικά το νου από τις αισθήσεις και το όλο σώμα μας…
Ερωτικός Λόγος, όραμα και πόθος της ύλης για μια μεγαλυμένη της υπόσταση…
Ο θετικιστικός σημερινός "επιστημονικός Λόγος, θα πρέπει να μετουσιωθεί σε έναν Λόγο που θα ταξιδεύει την όλη ύλη, έναν Λόγο που θα είναι αισθητικός μαζί και επιστημονικός – επενεργώντας τόσο στις "αισθήσεις" όσο και στη "διάνοια"…
Μπρος λοιπόν, να βρούμε πάλι τον πολύτροπο Λόγο του καθολικού προσώπου μας, ανατρέποντας τον ανέραστο λόγο του μοναχικού μας ατόμου.
Ο άλλος αυτός, ο αισθητικός, ο ερωτικός Λόγος, προσβλέπει στη μέσα από την Πράξη του άλλου αναδόμηση του Εγώ σε Εμείς. Ο ερωτικός αυτός λόγος μετουσιώνει το Λόγο από εργαλείο μοναξιάς σε εργαλείο απελευθέρωσης…
Στην προσπάθεια να δομηθεί μια αφήγηση, παρεμβαίνουν τα όρια του προσώπου και τα όρια των γύρω προσώπων ή πραγμάτων, όχι κάποια όρια του Εγώ ή του Εγώ του Άλλου, αλλά τα όρια της μεταξύ σχέσης τους.
Παρεμβαίνει έτσι ο ανενεργός ή αδύναμος ακόμα Λόγος του ανθρώπου, που δεν μπορεί να ενδυθεί το Είναι, το γίγνεσθαι και μένει ένα ανάπηρο Νοείν…
Μόνο αυτός ο ερωτικός Λόγος μπορεί να συρρικνώνει τη συμπαντική Σιωπή, ως Λόγος φορέας του ονείρου της ύλης του ανθρώπου, πορεία προς την εκκαθολίκευσή του στη στιγμή της πραγματοποίησής του ως Πράξης, γνωρίζοντας ωστόσο και τα όρια αυτής της συρρικνωτικής παρέμβασής του…
Ο Λόγος, ταξίδι της ύλης ανάμεσα στο εντός μας γίγνεσθαι και στο γίγνεσθαι εκτός μας – νόστος η αναζήτηση του Άλλου από το Εγώ μας, μπορεί να υπερβεί την τραγικότητά του, την οργανική απόσταση ανάμεσα στη δυνατότητα της όλης Πράξης και στον εαυτό του, μόνο ως Λόγος ερωτικός – μόνο ως Λόγος που συγκροτείται από τις διαδικασίες του νου όσο κι από τις αισθήσεις, Λόγος που φορτωμένος έτσι το σώμα μας δε διαχωρίζει την ποίηση από τη νόηση, την επιστημονική διατύπωση από την αισθητική διατύπωση.
Ο ερωτικός αυτός Λόγος είναι η οδός που οδηγεί στο καθημερινό πανηγύρι των συμπαντικών πραγμάτων…
Κωστής Μοσκώφ: "Η ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ Η ΣΙΩΠΗ"
Τα όρια του έρωτας και της ιστορίας- Δοκίμια: Για έναν ερωτικό λόγο
Για άλλο πράγμα πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη. Σκόνταψα στον Μοσκώφ.
Πρώτη φορά που άνοιγα βιβλίο του...
Είχα σκοπό να αντιγράψω πιο πολλά, αλλά δεν θέλησα να γίνουν κουραστικά.
Τρίτη 29 Αυγούστου 2006
Μυστική Αρμονία
Τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός
(Ηράκλειτος)
Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
(Ηράκλειτος)
Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
και μετά πάλι
σβήσου με γενναιοδωρία
(Ελύτης)
σβήσου με γενναιοδωρία
(Ελύτης)
* * * * * * * * *
Κοίταζα το βουνό και σκεφτόμουνα πως δεν μπορεί, ίσως κάποτε να "ακούσω" την κρυμμένη του αρμονία.
Ίσως κάποτε να μπορώ να 'ακούσω' την αρμονία της φύσης και των πάντων γύρω μου και να περάσω σε άλλου είδους επικοινωνία και κατανόηση.
"Έση γαρ αρμονία, πολυμιγέων ένωσις και δίχα φρονεόντων συμφρόνησις"
(Πυθαγόρας)
Η μουσική αρμονία ανοίγει εις την ψυχήν μας την οδόν προς τον ουρανόν.
(MALL.)
Κρυμμένη αρμονία...
Άραγε χρειάζεται μουσικό αυτί ή μαθηματική σκέψη για να την καταλάβεις ή υπάρχει κι άλλος τρόπος;
Μπορεί πχ. να την αισθανθείς σαν εκπομπή κυμάτων, όπως τη θερμότητα;
.
.
Παρασκευή 25 Αυγούστου 2006
Άνω - Έσω...
Από τότε που έπαψαν να πιστεύουν στα είδωλα και στα πνεύματα, τα ενοικούντα σε διάφορα φυσικά φαινόμενα, οι άνθρωποι κοιτάνε τον ουρανό όταν ζητάνε επαφή με τον Θεό.
Έχει εντυπωθεί στο νου μας ως "ΑΝΩ".
Το άνω όμως, που για την υλική μας σκέψη μετατρέπεται σε ψηλότερα, είναι ένα ανώτερο ψυχοπνευματικό επίπεδο, χωρίς χωροϋλική υπόσταση.
Αν και το "θείον" κατά την ταπεινή μου γνώμη διαρρέει τα πάντα, εν τούτοις, αν έπρεπε να το τοποθετήσουμε νοητικά κάπου στο χώρο ως σημείο κατεύθυνσης της επίκλησης-προσευχής μας, (μια και είναι αδύνατο να συγκεντρωθούμε εσωτερικά χωρίς συγκεκριμένο σημείο ενατένισης), ίσως καταλληλότερο θα ήταν το έσω μας, λόγω της ψυχής που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το "ΑΝΩ".
Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο, ιδίως για τα κατώτερα πνευματικά επίπεδα.
Ο άνθρωπος θα γινόταν υπεροπτικά εγωκεντρικός, αν θα κατάφερνε τελικά να ξεπεράσει την ανάγκη του για μεγαλύτερο (ισχυρότερο) στήριγμα πέρα από τον εαυτό του.
Η πρωταρχική του ανάγκη του να βρει στήριγμα έξω από το είναι του, ίσως να μετατρεπόταν σε άκρατο εγωκεντρισμό...
.(κάποιες σκέψεις που είχα καταγράψει το 2005)
Όμως... αν αυτό είναι τελικά το μυστικό;
Αν αυτό είναι το Big Bang; (όρα προηγούμενο ποστ μου)Αν αυτό είναι το τέλος και η αρχή;
.
.
Έχει εντυπωθεί στο νου μας ως "ΑΝΩ".
Το άνω όμως, που για την υλική μας σκέψη μετατρέπεται σε ψηλότερα, είναι ένα ανώτερο ψυχοπνευματικό επίπεδο, χωρίς χωροϋλική υπόσταση.
Αν και το "θείον" κατά την ταπεινή μου γνώμη διαρρέει τα πάντα, εν τούτοις, αν έπρεπε να το τοποθετήσουμε νοητικά κάπου στο χώρο ως σημείο κατεύθυνσης της επίκλησης-προσευχής μας, (μια και είναι αδύνατο να συγκεντρωθούμε εσωτερικά χωρίς συγκεκριμένο σημείο ενατένισης), ίσως καταλληλότερο θα ήταν το έσω μας, λόγω της ψυχής που είναι άμεσα συνδεδεμένη με το "ΑΝΩ".
Αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο, ιδίως για τα κατώτερα πνευματικά επίπεδα.
Ο άνθρωπος θα γινόταν υπεροπτικά εγωκεντρικός, αν θα κατάφερνε τελικά να ξεπεράσει την ανάγκη του για μεγαλύτερο (ισχυρότερο) στήριγμα πέρα από τον εαυτό του.
Η πρωταρχική του ανάγκη του να βρει στήριγμα έξω από το είναι του, ίσως να μετατρεπόταν σε άκρατο εγωκεντρισμό...
.(κάποιες σκέψεις που είχα καταγράψει το 2005)
Όμως... αν αυτό είναι τελικά το μυστικό;
Αν αυτό είναι το Big Bang; (όρα προηγούμενο ποστ μου)Αν αυτό είναι το τέλος και η αρχή;
.
.
Κυριακή 20 Αυγούστου 2006
Ήλιος-Μέδουσα
Δε με έπιανε ο ύπνος.
Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι κάποια άστρα δεν τα βλέπουμε αλλά υπάρχουν,
ενώ άλλα που τα βλέπουμε δεν υπάρχουν…
κι είχα το ένα χέρι μου στο αριστερό μάτι και με το άλλο κοιτούσα στο σκοτάδι -κι εγώ δεν ξέρω πού- ...το είδα!
Τη ζωγραφιά που έψαχνα να κάνω μέρες τώρα.
Ένας παλλόμενος ήλιος. Ο κύκλος του στο κέντρο και γύρω οι ακτίνες περιστρεφόταν και χόρευαν. Σαν φίδια.
Όχι δεν ήταν όραμα. Κατά κάποιο τρόπο προβάλλονταν η κόρη του ματιού μου και γύρω της τα νεύρα; Δεν ξέρω να πω ακριβώς.
Πάντως ήταν αφορμή για σκέψεις.
Όπως το κεφάλι της μέδουσας σκέφτηκα.
Γιατί πέτρωνε όποιος κοίταζε απ' ευθείας το κεφάλι της μέδουσας–το βλέμμα της; (και τι σημαίνει το πέτρωμα;)
Και είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε απευθείας τον ήλιο.
Αλλά, αν ό,τι είναι πάνω είναι και κάτω, τότε…
ό,τι είναι έξω είναι και μέσα;
Ό,τι τυφλώνει τα εξωτερικά μάτια, τυφλώνει και τα εσωτερικά;
Είναι γνωστό ότι ο όφις συμβολίζει τη σοφία!
Η Αθηνά επίσης, θεά της σοφίας.
Ο Τειρεσίας τυφλώθηκε όταν είδε γυμνή την Αθηνά.
Πέτρωνε όποιος κοιτούσε τη Μέδουσα με τα φίδια για μαλλιά (ή άλω με την μέθοδο Κιρλιαν;)
Γιατί ο αρχαίος ύμνος της Αθηνάς –(Πλάτωνας-Κρατύλος: στην ομιλία του Σωκράτη με τον Ερμογένη για το βουλαπτερούν)- μιμείτο τον ήχο του σφυρίγματος των όφεων, οι οποίοι έζωσαν το κεφάλι της γοργόνας όταν ξεψυχούσε;
Μόνο με κάτοπτρο μπορούσαν να δουν τη μέδουσα.
Τι σύμπτωση! Μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα ότι το μεγαλύτερο γνωστό κάτοπτρο είναι η Σελήνη. Και πάνω της τι βλέπουμε; Τον ήλιο!
Ω, συμπτώσεις συμπτώσεων…
Ήλιος-Μέδουσα, Ηλιακή κορώνα-άλως, Όφις-Σοφία-Αθηνά, Σελήνη-Κάτοπτρο...
Η συσχέτιση με τον Περσέα (γιο του Δία και της Δανάης:διάνοια) ίσως άλλη φορά...
(Πάντως, όταν βρω χρόνο να ζωγραφίσω την ήλιο-μέδουσα που είδα θα τον σκανάρω, ακόμα κι αν μοιάζει παιδική ζωγραφιά)
Κι εκεί που σκεφτόμουν ότι κάποια άστρα δεν τα βλέπουμε αλλά υπάρχουν,
ενώ άλλα που τα βλέπουμε δεν υπάρχουν…
κι είχα το ένα χέρι μου στο αριστερό μάτι και με το άλλο κοιτούσα στο σκοτάδι -κι εγώ δεν ξέρω πού- ...το είδα!
Τη ζωγραφιά που έψαχνα να κάνω μέρες τώρα.
Ένας παλλόμενος ήλιος. Ο κύκλος του στο κέντρο και γύρω οι ακτίνες περιστρεφόταν και χόρευαν. Σαν φίδια.
Όχι δεν ήταν όραμα. Κατά κάποιο τρόπο προβάλλονταν η κόρη του ματιού μου και γύρω της τα νεύρα; Δεν ξέρω να πω ακριβώς.
Πάντως ήταν αφορμή για σκέψεις.
Όπως το κεφάλι της μέδουσας σκέφτηκα.
Γιατί πέτρωνε όποιος κοίταζε απ' ευθείας το κεφάλι της μέδουσας–το βλέμμα της; (και τι σημαίνει το πέτρωμα;)
Και είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να κοιτάξουμε απευθείας τον ήλιο.
Αλλά, αν ό,τι είναι πάνω είναι και κάτω, τότε…
ό,τι είναι έξω είναι και μέσα;
Ό,τι τυφλώνει τα εξωτερικά μάτια, τυφλώνει και τα εσωτερικά;
Είναι γνωστό ότι ο όφις συμβολίζει τη σοφία!
Η Αθηνά επίσης, θεά της σοφίας.
Ο Τειρεσίας τυφλώθηκε όταν είδε γυμνή την Αθηνά.
Πέτρωνε όποιος κοιτούσε τη Μέδουσα με τα φίδια για μαλλιά (ή άλω με την μέθοδο Κιρλιαν;)
Γιατί ο αρχαίος ύμνος της Αθηνάς –(Πλάτωνας-Κρατύλος: στην ομιλία του Σωκράτη με τον Ερμογένη για το βουλαπτερούν)- μιμείτο τον ήχο του σφυρίγματος των όφεων, οι οποίοι έζωσαν το κεφάλι της γοργόνας όταν ξεψυχούσε;
Μόνο με κάτοπτρο μπορούσαν να δουν τη μέδουσα.
Τι σύμπτωση! Μόλις πριν λίγες μέρες έγραφα ότι το μεγαλύτερο γνωστό κάτοπτρο είναι η Σελήνη. Και πάνω της τι βλέπουμε; Τον ήλιο!
Ω, συμπτώσεις συμπτώσεων…
Ήλιος-Μέδουσα, Ηλιακή κορώνα-άλως, Όφις-Σοφία-Αθηνά, Σελήνη-Κάτοπτρο...
Η συσχέτιση με τον Περσέα (γιο του Δία και της Δανάης:διάνοια) ίσως άλλη φορά...
(Πάντως, όταν βρω χρόνο να ζωγραφίσω την ήλιο-μέδουσα που είδα θα τον σκανάρω, ακόμα κι αν μοιάζει παιδική ζωγραφιά)
Σάββατο 19 Αυγούστου 2006
Κυκλοδίωκτον: Χρόνου φείδου ή μη γνώναι
"...Αδύναμαι γαρ αι φύσεις των ανθρώπων και ευμετάβλητοι. Στες δυνατές ψυχές αρμόζουν αι υποσχέσεις. Μη δυνάμεναι όμως να γνωρίζουν το μέλλον, ενίοτε διαψεύδονται. Όχι λόγω πρόθεσης, παρά πεπερασμένης φύσεως έναντι των επερχομένων…
…
Χρόνος εχθρός και φίλος πάντων.
Χρόνος αποκαλυπτήριος και επικαλυπτήριος.
Χρόνος μνήμων και αμνήμων.
Αν ηδύναντο οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι ο χρόνος δεν περιλαμβάνει παρελθόν ή μέλλον ει μη μόνον παρόν, θα σταματούσαν να σπαταλώσιν τας ζωάς των εις προσδοκίας.
Αν ηδύναντο να γνωρίζουν περί του χρόνου και της δυνάμεως της στιγμής των, ο χρόνος θα επιμηκύνετο τοιουτοτρόπως ώστε η κάθε ημέρα δεν θα είχε μόνον 24 ώρας…
Ενώ η άγνοια επιταχύνει τον χρόνον και τον κάνει να ξεγλιστρά από τις ζωές ωσεί άμμος, η γνώση τον επιβραδύνει, τον κρατά δέσμιο και του επιβάλλει τας προθέσεις της."
(Κυκλοδίωκτον 19 Αυγούστου 2006)
Συγγραφέας του παραπάνω δήθεν αρχαίου κειμένου: Κυκλοδίωκτον και όχι ο Πρόκλος ο Λύκιος.
…
Χρόνος εχθρός και φίλος πάντων.
Χρόνος αποκαλυπτήριος και επικαλυπτήριος.
Χρόνος μνήμων και αμνήμων.
Αν ηδύναντο οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι ο χρόνος δεν περιλαμβάνει παρελθόν ή μέλλον ει μη μόνον παρόν, θα σταματούσαν να σπαταλώσιν τας ζωάς των εις προσδοκίας.
Αν ηδύναντο να γνωρίζουν περί του χρόνου και της δυνάμεως της στιγμής των, ο χρόνος θα επιμηκύνετο τοιουτοτρόπως ώστε η κάθε ημέρα δεν θα είχε μόνον 24 ώρας…
Ενώ η άγνοια επιταχύνει τον χρόνον και τον κάνει να ξεγλιστρά από τις ζωές ωσεί άμμος, η γνώση τον επιβραδύνει, τον κρατά δέσμιο και του επιβάλλει τας προθέσεις της."
(Κυκλοδίωκτον 19 Αυγούστου 2006)
Συγγραφέας του παραπάνω δήθεν αρχαίου κειμένου: Κυκλοδίωκτον και όχι ο Πρόκλος ο Λύκιος.
Είμαστε απίστευτοι οι άνθρωποι. Παίρνουμε άκριτα ό,τι διαβάζουμε στο διαδίκτυο και το αναπαράγουμε χωρίς να ελέγξουμε την εγκυρότητά του.
Διαβάστε σας παρακαλώ τα σχόλια! Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιο αρχαίο κείμενο!
Και τον τίτλο και το κείμενο τα εμπνεύστηκα και τα έγραψα η ίδια!
Δεν υπάρχει αρχαίο ρητό 'χρόνου φείδου ή μη γνώναι', μόνο το γνωστό "χρόνου φείδου".
Δευτέρα 14 Αυγούστου 2006
Λέξεις και Όνειρα
Στις πρώτες λέξεις τραβήχτηκε πίσω. Όχι, δεν ήταν αυτό, δεν εννοούσε αυτό. Κατάλαβε ότι ήταν φυλακισμένος. Όλα με λέξεις έπρεπε να ειπωθούν. Με λέξεις...
Αναστέναξε. Στο όνειρο ήταν αλλιώς. Είχαν μπερδευτεί οι αισθήσεις. Ήταν κάτι απ' τη χαρά του γαλάζιου, με την άνεση της πεδιάδας καθώς έκλεινε πίσω του ο τοίχος, μαζί με την γνώση του αύριο, με το σώμα του κλαδιού στο τσάκισμα...
Λέξεις, λέξεις… μόνο λέξεις… συνδεδεμένες με αλληλουχίες σκέψεων, συνειρμών, συνδυασμών, βιωμάτων, φαντασίας για να καταλήξουμε στην εικόνα.
Γι αυτό δεν θυμόμαστε αρκετά όνειρα. Γιατί απλώς είναι ανείπωτα.
Είναι ένας άλλος κόσμος μπερδεμένος, χωρίς λογική αλληλουχία, χωρίς τη γνωστή τακτοποίηση της πραγματικότητας γύρω μας.
Πώς θα εξηγούσε τώρα τι είδε; Κι αν τα κατάφερνε, τι θα καταλάβαινε ο άλλος έτσι που τον κοιτούσε απορημένα σαν τρελό; Μόνο την αίσθηση του κινδύνου έπρεπε να του μεταδώσει:
"Φύγε. Κινδυνεύεις. Το είδα χθες βράδυ. Το ένιωσα όσο ποτέ"...
Μα, ο άλλος, μόνο χαμογελούσε συγκαταβατικά. Δύσκολο να αφεθούμε στο παράδοξο χωρίς απτές αποδείξεις.
Οξυμωρία πραγματιστών.
Και κινδύνευε. Κι ας μην το πίστευε…
.
Αναστέναξε. Στο όνειρο ήταν αλλιώς. Είχαν μπερδευτεί οι αισθήσεις. Ήταν κάτι απ' τη χαρά του γαλάζιου, με την άνεση της πεδιάδας καθώς έκλεινε πίσω του ο τοίχος, μαζί με την γνώση του αύριο, με το σώμα του κλαδιού στο τσάκισμα...
Λέξεις, λέξεις… μόνο λέξεις… συνδεδεμένες με αλληλουχίες σκέψεων, συνειρμών, συνδυασμών, βιωμάτων, φαντασίας για να καταλήξουμε στην εικόνα.Γι αυτό δεν θυμόμαστε αρκετά όνειρα. Γιατί απλώς είναι ανείπωτα.
Είναι ένας άλλος κόσμος μπερδεμένος, χωρίς λογική αλληλουχία, χωρίς τη γνωστή τακτοποίηση της πραγματικότητας γύρω μας.
Πώς θα εξηγούσε τώρα τι είδε; Κι αν τα κατάφερνε, τι θα καταλάβαινε ο άλλος έτσι που τον κοιτούσε απορημένα σαν τρελό; Μόνο την αίσθηση του κινδύνου έπρεπε να του μεταδώσει:
"Φύγε. Κινδυνεύεις. Το είδα χθες βράδυ. Το ένιωσα όσο ποτέ"...
Μα, ο άλλος, μόνο χαμογελούσε συγκαταβατικά. Δύσκολο να αφεθούμε στο παράδοξο χωρίς απτές αποδείξεις.
Οξυμωρία πραγματιστών.
Και κινδύνευε. Κι ας μην το πίστευε…
.
Τετάρτη 9 Αυγούστου 2006
Σελήνη η Πολύσημη
Σελάνα. Η κόρη της μαγείας. Κάποιος θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τη φιλοσοφική λίθο. Το αιώνιο της σκοτεινής πλευράς της που μετατρέπεται σε χρυσό , μέσω του ήλιου. Που πολλαπλασιάζεται ή μειώνεται.
Σελάνα η κυκλωτική. Κάθε φορά που ολοκληρώνεται ο κύκλος της, μας περι-κυκλώνει αντίστοιχα με παράξενες επιθυμίες, ξυπνώντας μέσα μας αρχέγονα καλέσματα που μετουσιώνονται σε πιο πολιτισμένα αισθήματα, όπως θλίψη, υπερδιέγερση ή νευρική διάθεση. Σεληνιασμός.
Σελήνη. Μια νεκρή (για μας) επιφάνεια που δίνει ζωή στην έμπνευση και τις αισθήσεις μας.
Σελήνη των αντιθέσεων. Πηγή ρομαντικών σκέψεων αλλά και επιστημονικών αναλύσεων.
Σελήνη, Φεγγάρι. Το σύμβολο της αυταπάτης. Δεν φέγγει η ίδια, αλλά αντανακλά το φως άλλου. Ο μεγαλύτερος γνωστός καθρέφτης. Το γνωστότερο είδωλο. Ο ήλιος απαγορευτικά, σκοτεινιάζει όταν έρχεται σε αντιπαράθεση, δημιουργώντας έκλειψη.
Σελήνη η απατηλή. Χωρίς φως, πολύ μικρή κι όμως η πιο μεγάλη και φωτεινή στον ουρανό. Θέμα χώρου και χρόνου (φωτός) και γνώσης.
Σελήνη αεί καλυπτόμενη. Από μύθους, δοξασίες, φήμες.
Σελήνη. Στρέφεται, αλλά δεν περιστρέφεται. Διδάσκοντας τη συγκράτηση, το προσωπικό άδυτο του καθενός.
Σελήνη. Πολιορκεί τη γη μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Ή την ένωση ή την ελευθερία, κατά τον νόμο της έλξης των μαζών.
Σελήνη. Ετερόφωτη, ναι. Σκοτεινή, όχι.
Εκούσιος δέκτης του φωτός κι ακούσιος αρνητής του σκότους ή το αντίθετο; Η ένωσή της με το φως εξαρτάται από τη γη. Αυτή την συγκρατεί μακριά από τον ήλιο σε μονοπολικό και μονοπωλικό φλερτάρισμα.
Σελήνη, δίδαγμα ζωής. Χάνεται και ξαναγεμίζει. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Συνέχεια σε ατέρμονη προσπάθεια.
Παιχνίδια με το φως. Παράσταση για τα μάτια μας. Κατά βάθος ίδια.
Σελήνη. Παιχνίδι έλξης, μα όχι ένωσης.
Σελήνη. Ένα αίνιγμα σε ένα χαώδες σύμπαν. Η χάση και η επιστροφή της, ίδια με την αρπαγή της Ελένης. Αιτία πολέμων , φυσικών καταστροφών, πλημμυρών, παλιρροιών.
Σελήνη. Ο πιο κοντινός μας στόχος. Τόσο κοντά μα τόσο μακρινή. Τόσο μακριά , μα πάντα ορατή.
Σελήνη η διχασμένη. Η διπολική σε αρμονικό σμίξιμο. Το σύμβολο του κόσμου. Άσπρο-μαύρο. Φως-σκοτάδι. Θετικό-αρνητικό.
Σελήνη. Μόνιμο μήνυμα για την αδυναμία των αισθήσεών μας.
Όπως και τα άλλα άστρα, πρέπει να νυχτώσει για να την ανακαλύψεις με τον κόσμο των αισθήσεων. Κι ας ξέρεις ότι υπάρχει, κι ας έχεις την πολυτέλεια του τηλεσκοπίου.
Σελήνη. Κυρίαρχη στον ουρανό μας, γιατί την αφήσαμε να μας πλησιάσει. Κι ας μην έχει τα προσόντα άλλων πλανητών.
Σελήνη η αειθαλής. Σελήνη η φωτοβόλος.
Σελήνη. Η Σαλώμη σε έναν ατέλειωτο χορό 7 πέπλων.
Απόψε θα τα φορέσει όλα και θα λάμψει πανέμορφη.
Θα είναι εκεί για όλους, αλλά θα την απολαύσουν μόνο όσοι θελήσουν να την δουν.
Θα την γνωρίσουν μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα και τα εφόδια για ένα ταξίδι ως εκείνη.
Σελήνη. Ένα πολύσημο σύμβολο.
(Ξεκίνησα να γράψω ό,τι μύθευμα μου ερχόταν στο μυαλό για τη σελήνη και να το παρουσιάσω σαν αληθινό-εξηγώντας στο τέλος φυσικά το απατηλόν του πράγματος. Όμως αντί για μυθεύματα μου βγήκε αυθόρμητα όλο αυτό το παραλήρημα, σαν κάποιος να μου το υπαγόρευε...)
Σελάνα η κυκλωτική. Κάθε φορά που ολοκληρώνεται ο κύκλος της, μας περι-κυκλώνει αντίστοιχα με παράξενες επιθυμίες, ξυπνώντας μέσα μας αρχέγονα καλέσματα που μετουσιώνονται σε πιο πολιτισμένα αισθήματα, όπως θλίψη, υπερδιέγερση ή νευρική διάθεση. Σεληνιασμός.
Σελήνη. Μια νεκρή (για μας) επιφάνεια που δίνει ζωή στην έμπνευση και τις αισθήσεις μας.
Σελήνη των αντιθέσεων. Πηγή ρομαντικών σκέψεων αλλά και επιστημονικών αναλύσεων.
Σελήνη, Φεγγάρι. Το σύμβολο της αυταπάτης. Δεν φέγγει η ίδια, αλλά αντανακλά το φως άλλου. Ο μεγαλύτερος γνωστός καθρέφτης. Το γνωστότερο είδωλο. Ο ήλιος απαγορευτικά, σκοτεινιάζει όταν έρχεται σε αντιπαράθεση, δημιουργώντας έκλειψη.
Σελήνη η απατηλή. Χωρίς φως, πολύ μικρή κι όμως η πιο μεγάλη και φωτεινή στον ουρανό. Θέμα χώρου και χρόνου (φωτός) και γνώσης.
Σελήνη αεί καλυπτόμενη. Από μύθους, δοξασίες, φήμες.
Σελήνη. Στρέφεται, αλλά δεν περιστρέφεται. Διδάσκοντας τη συγκράτηση, το προσωπικό άδυτο του καθενός.
Σελήνη. Πολιορκεί τη γη μέχρι να πάρει αυτό που θέλει. Ή την ένωση ή την ελευθερία, κατά τον νόμο της έλξης των μαζών.
Σελήνη. Ετερόφωτη, ναι. Σκοτεινή, όχι.
Εκούσιος δέκτης του φωτός κι ακούσιος αρνητής του σκότους ή το αντίθετο; Η ένωσή της με το φως εξαρτάται από τη γη. Αυτή την συγκρατεί μακριά από τον ήλιο σε μονοπολικό και μονοπωλικό φλερτάρισμα.
Σελήνη, δίδαγμα ζωής. Χάνεται και ξαναγεμίζει. Πέφτει και ξανασηκώνεται. Συνέχεια σε ατέρμονη προσπάθεια.
Παιχνίδια με το φως. Παράσταση για τα μάτια μας. Κατά βάθος ίδια.
Σελήνη. Παιχνίδι έλξης, μα όχι ένωσης.
Σελήνη. Ένα αίνιγμα σε ένα χαώδες σύμπαν. Η χάση και η επιστροφή της, ίδια με την αρπαγή της Ελένης. Αιτία πολέμων , φυσικών καταστροφών, πλημμυρών, παλιρροιών.
Σελήνη. Ο πιο κοντινός μας στόχος. Τόσο κοντά μα τόσο μακρινή. Τόσο μακριά , μα πάντα ορατή.
Σελήνη η διχασμένη. Η διπολική σε αρμονικό σμίξιμο. Το σύμβολο του κόσμου. Άσπρο-μαύρο. Φως-σκοτάδι. Θετικό-αρνητικό.
Σελήνη. Μόνιμο μήνυμα για την αδυναμία των αισθήσεών μας.
Όπως και τα άλλα άστρα, πρέπει να νυχτώσει για να την ανακαλύψεις με τον κόσμο των αισθήσεων. Κι ας ξέρεις ότι υπάρχει, κι ας έχεις την πολυτέλεια του τηλεσκοπίου.
Σελήνη. Κυρίαρχη στον ουρανό μας, γιατί την αφήσαμε να μας πλησιάσει. Κι ας μην έχει τα προσόντα άλλων πλανητών.
Σελήνη η αειθαλής. Σελήνη η φωτοβόλος.
Σελήνη. Η Σαλώμη σε έναν ατέλειωτο χορό 7 πέπλων.
Απόψε θα τα φορέσει όλα και θα λάμψει πανέμορφη.
Θα είναι εκεί για όλους, αλλά θα την απολαύσουν μόνο όσοι θελήσουν να την δουν.
Θα την γνωρίσουν μόνο όσοι έχουν την δυνατότητα και τα εφόδια για ένα ταξίδι ως εκείνη.
Σελήνη. Ένα πολύσημο σύμβολο.
(Ξεκίνησα να γράψω ό,τι μύθευμα μου ερχόταν στο μυαλό για τη σελήνη και να το παρουσιάσω σαν αληθινό-εξηγώντας στο τέλος φυσικά το απατηλόν του πράγματος. Όμως αντί για μυθεύματα μου βγήκε αυθόρμητα όλο αυτό το παραλήρημα, σαν κάποιος να μου το υπαγόρευε...)
Τρίτη 8 Αυγούστου 2006
Μυστικός Κήπος
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι κρατάει
Στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
Σαν ποτάμι οι στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες
Και τα όνειρα που έσκαψαν μεσ' στα χρόνια κρυψώνες
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
Για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
Να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει
(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)
Χρόνια τώρα έχω τον μυστικό μου κήπο. Τον μυστικό μου ήλιο-φίλο.
Μόνο τα δικά μου βήματα έχουν πατήσει στα μονοπάτια του.
Καμιά φορά, όταν αργώ να τον επισκεφτώ μου λέει:
"Καλώς την, σε ποιες απογοητεύσεις τριγύριζες πάλι και χάθηκες;"
Τον χρειάζομαι για να αναπαύομαι και να ηρεμώ στη γνώριμη "αγκαλιά" του.
Και ευτυχώς, είναι πάντα εκεί που τον άφησα.
Τελικά όμως... ευτυχώς ή δυστυχώς;
Στα ίδια μέρη κι απόψε η ζωή θα τους πάει
Θα περάσουν ξανά απ' της μνήμης τα σπίτια
Από θάλασσες άδειες, απ' του φόβου τα δίχτυα
Θα σταθούνε μαζί και θα δουν να περνάνε
Σαν ποτάμι οι στιγμές που ποτέ δεν γερνάνε
Και τα πρόσωπα που έγιναν δρόμοι και αιώνες
Και τα όνειρα που έσκαψαν μεσ' στα χρόνια κρυψώνες
Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
Για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
Να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο
Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει
Σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει θα σπάσει
Θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει
Σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει
(Στίχοι-Μουσική: Μ. Φραγκούλης-Αν δεν κάνω λάθος)
Χρόνια τώρα έχω τον μυστικό μου κήπο. Τον μυστικό μου ήλιο-φίλο.
Μόνο τα δικά μου βήματα έχουν πατήσει στα μονοπάτια του.
Καμιά φορά, όταν αργώ να τον επισκεφτώ μου λέει:
"Καλώς την, σε ποιες απογοητεύσεις τριγύριζες πάλι και χάθηκες;"
Τον χρειάζομαι για να αναπαύομαι και να ηρεμώ στη γνώριμη "αγκαλιά" του.
Και ευτυχώς, είναι πάντα εκεί που τον άφησα.
Τελικά όμως... ευτυχώς ή δυστυχώς;
Σάββατο 5 Αυγούστου 2006
Για το ίδιο βουνό
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΒΟΥΝΟ
Ι
Όχι ακόμη, δεν ήρθα να σε απο-
χαιρετήσω αδελφέ, που σε ανέβηκα
πρώτη φορά όταν ήμουν φως
σ' ένα μίσχο. Οι περσότεροι
στίχοι μου είναι κτίσματα
πάνω σου. Κι αν ο λόγος μου
γίνονταν Λόγος, θα μέναμε όρθιοι
τότε κ' οι δυό σαν πέτρες
παράλληλες. Όμως μέσα
στο ανάστατο δάσος του κόσμου
σήμερα ο Λόγος δύσκολα
ακούγεται. Αλλά τα παιδιά
το ξέρω πώς μέσ' από τα
βιβλία μου αύριο θα μαζεύουν
λουλούδια και πως θα μιλούν
για το θαύμα - ζωή, κοιτώντας
τον κόσμο μέσ' απ' τους στίχους μου.
ΙΙ
Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό
φορτωμένος για τις ανάγκες μου.
Οι λέξεις μου, κάλυκες, έπρεπε
να γιομίζουν με φως. Οι στίχοι μου
γλάστρες στου Θεού το παράθυρο.
ΙΙΙ
Όταν ήρθα στον κόσμο κ' είδα
τον ήλιο, είπα: Θα πρέπει κάτι
ν' αφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Και το βρήκα αρκετό. Ν' ανεβώ
στην κορφή σου, να πετάξω
στη γης ένα λουλούδι.
IV
Είδα τον κεραυνό, το φιδίσιο του
τίναγμα. Ταλαντεύονταν λάμποντας
από κάτω ως απάνω την κορφή σου,
μετέωρος. Κ' η σκέψη μου έπαιξε
μες το κρανίο μου σαν αστραπή:
Πηδώντας στο πρώτο του, ν' ανεβώ
ένα - ένα, από κάτω ως απάνω
τα λοξά σκαλοπάτια του.
V
Η ουράνια δαντέλα,
η σχεδόν κυματίζουσα,
των γραμμών σου, θαρρείς
όταν δύει ο ήλιος
και γιομίζει αγγέλους.
Προχωρούν, ανεβαίνουν
απ' τις δύο παρυφές
στη μεγάλη κορφή σου.
Συγκεντρώνονται πάνω της
σαν μιά χορωδία.
Όσο που τέλος,
κάποιος απ' όλους
απλώνει το χέρι
κι ανάβει τον έσπερο.
VI
Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ' έγραφα κάποτε. Κ' ήταν
αλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ' οι σκιές
της νυχτός δεν έβρισκαν
δίοδο.
………Συναντιόνταν
το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου.
VII
Ήμουν δέκα χρονών όταν χάραξα
μ' ένα σουγιά σε μια πλάκα σου
τ' όνομά μου, μόλις βγαίνει να το
συλλαβίζει ο ήλιος. Ήταν τότε
που ακόμη είχα "εγώ" μα που
αργότερα το 'σβησα, καθώς
η βροχή απ' την πλάκα σου
τ' όνομά μου.
………………Τ' όνομά μου
η φωνή ενός αηδονιού
που βγαίνει απ' το δάσος
χωρίς τ' όνομά μου.
Μου αρκεί να γνωρίζω ότι
στάζει Θεό στις ψυχές
των παιδιών η λάμψη των λέξεων.
VIII
Υποσχόμουν στο ένα που ήταν όλα.
Χαμογελούσα στο ένα που ήταν όλα.
Δεν ήσουν το ένα, καλό μου βουνό.
Σε έκαμα πρόσωπο, σε είδα λαό
και σε είδα πλανήτη. Κ' έκαμα
ένα όμορφο όνειρο: Να μεταβάλω
μ' αυτό το χαμόγελο πάνω σου
σε κρόσια ήλιου όλα τα σύννεφα,
σε φώσφορο ειρήνης μιά καταιγίδα.
IX
Είχα ανάγκη να υπάρχεις. Να βρω
ν' ακουμπήσω κάπου τη λύπη μου.
Σε καιρούς όπου όλα, πρόσωπα,
αισθήματα, ιδέες, ήταν ρευστά,
χρειαζόμουν μιά πέτρα στερεή
ν' ακουμπώ το χαρτί μου.
Μην αποσύρεις την πέτρα σου,
Κύριε, και μείνουν τα χέρια μου
στο κενό. Έχω ακόμη να γράψω.
X
Παλεύοντας διάσχισα ανέμους
πολλούς, που βρίσκαν το στήθος μου
ανοιχτό και με πάγωναν. Υδρορροές
κεραυνών το μέτωπό μου, φαγώθηκε,
έτσι που τώρα να στεκόμαστε
ο ένας μας αντίκρυ στον άλλο,
σαν δυό αδελφά γκρίζα
πετρώματα.
……………..Η γαλήνη σου
όμως και η γαλήνη μου πάντοτε.
Καθισμένος στα πόδια σου,
γιομάτος πληγές, μακαρίζω
την ύπαρξη.
…………….Η μοίρα
μου επέτρεψε απ' όλον τον μέγα
πλούτο που υμνώ, να έχω
κ' εγώ στο σύμπαν μιά πέτρα.
XI
Πολύ το προσπάθησαν οι άσχημοι
τούτοι καιροί, αλλά τέλος
δεν μου ρήμαξαν την ψυχή
για να μείνει εδώ, να στέκεται
δίπλα σου, να σε ντύνει,
σε ώρες χαρμόσυνων ημερών,
αγγελμάτων.
………………Θα 'ναι το γιορ-
τινό σου πουκάμισο.
XII
Θέλω να υφάνω, ν' αποδώσω με λέξεις
το ρυθμό του νερού, που χτυπάει
στα χαλίκια κάτω απ' τις φτέρες σου.
Ν' ακούγεται όμοια κ' η ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τη λέξη, μέσα
στους στίχους μου, να ρέει
συνεχώς, καθαρά, τρυφερά,
(από δω ουρανός κι από κει ουρανός)
μουσική δωματίου μέσα στο χρόνο.
XIII
Με τις λέξεις σου μίλησα των τσοπάνηδων
που τις φύλαξα στο αίμα μου. Ήταν
γυμνές και τους φόρεσε ένδυμα
να ταιριάζουν στην ομιλία μου
με τον κόσμο - με τα ζώντα και μη,
που όλα μαζί σχηματίζουνε έναν
ποταμό ομορφιάς, που εδώ ακριβώς,
στους δυό μας ανάμεσα και γύρω από μας,
στο χώρο της γης, τέμνει την άβυσσο.
XIV
Το ξέρω ότι ήσουν και πριν
γεννηθώ. Το ύψος σου
πάντως βγήκε από μέσα μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος - "Χορωδία"
Αθήνα 1988
Ένα μεγάλο βιβλίο είναι, σε σχήμα σχεδόν Α4.
Το πήρα 5 ευρώ από προσφορά βιβλιοπωλείου
(παει καιρός που στα βιβλία τρώω τα περισσότερα χρήματά μου)
Το διαβάζω αρκετές φορές.
Σήμερα είπα να το μοιραστώ με όσους τυχόν διαβάσουν αυτή τη σελίδα.
Ι
Όχι ακόμη, δεν ήρθα να σε απο-
χαιρετήσω αδελφέ, που σε ανέβηκα
πρώτη φορά όταν ήμουν φως
σ' ένα μίσχο. Οι περσότεροι
στίχοι μου είναι κτίσματα
πάνω σου. Κι αν ο λόγος μου
γίνονταν Λόγος, θα μέναμε όρθιοι
τότε κ' οι δυό σαν πέτρες
παράλληλες. Όμως μέσα
στο ανάστατο δάσος του κόσμου
σήμερα ο Λόγος δύσκολα
ακούγεται. Αλλά τα παιδιά
το ξέρω πώς μέσ' από τα
βιβλία μου αύριο θα μαζεύουν
λουλούδια και πως θα μιλούν
για το θαύμα - ζωή, κοιτώντας
τον κόσμο μέσ' απ' τους στίχους μου.
ΙΙ
Σε ανέβαινα, σε κατέβαινα, ουρανό
φορτωμένος για τις ανάγκες μου.
Οι λέξεις μου, κάλυκες, έπρεπε
να γιομίζουν με φως. Οι στίχοι μου
γλάστρες στου Θεού το παράθυρο.
ΙΙΙ
Όταν ήρθα στον κόσμο κ' είδα
τον ήλιο, είπα: Θα πρέπει κάτι
ν' αφήσω πίσω μου φεύγοντας.
Και το βρήκα αρκετό. Ν' ανεβώ
στην κορφή σου, να πετάξω
στη γης ένα λουλούδι.
IV
Είδα τον κεραυνό, το φιδίσιο του
τίναγμα. Ταλαντεύονταν λάμποντας
από κάτω ως απάνω την κορφή σου,
μετέωρος. Κ' η σκέψη μου έπαιξε
μες το κρανίο μου σαν αστραπή:
Πηδώντας στο πρώτο του, ν' ανεβώ
ένα - ένα, από κάτω ως απάνω
τα λοξά σκαλοπάτια του.
V
Η ουράνια δαντέλα,
η σχεδόν κυματίζουσα,
των γραμμών σου, θαρρείς
όταν δύει ο ήλιος
και γιομίζει αγγέλους.
Προχωρούν, ανεβαίνουν
απ' τις δύο παρυφές
στη μεγάλη κορφή σου.
Συγκεντρώνονται πάνω της
σαν μιά χορωδία.
Όσο που τέλος,
κάποιος απ' όλους
απλώνει το χέρι
κι ανάβει τον έσπερο.
VI
Εδώ πάνω είναι ο θάνατος άγνωστος
έλεγα κ' έγραφα κάποτε. Κ' ήταν
αλήθεια. Γινόταν συχνά.
Τα περάσματα έκλειναν.
Ο κρύος αέρας κ' οι σκιές
της νυχτός δεν έβρισκαν
δίοδο.
………Συναντιόνταν
το έξω και το μέσα μου φως
κι απλωνόταν δίχως όρια γύρω μου.
VII
Ήμουν δέκα χρονών όταν χάραξα
μ' ένα σουγιά σε μια πλάκα σου
τ' όνομά μου, μόλις βγαίνει να το
συλλαβίζει ο ήλιος. Ήταν τότε
που ακόμη είχα "εγώ" μα που
αργότερα το 'σβησα, καθώς
η βροχή απ' την πλάκα σου
τ' όνομά μου.
………………Τ' όνομά μου
η φωνή ενός αηδονιού
που βγαίνει απ' το δάσος
χωρίς τ' όνομά μου.
Μου αρκεί να γνωρίζω ότι
στάζει Θεό στις ψυχές
των παιδιών η λάμψη των λέξεων.
VIII
Υποσχόμουν στο ένα που ήταν όλα.
Χαμογελούσα στο ένα που ήταν όλα.
Δεν ήσουν το ένα, καλό μου βουνό.
Σε έκαμα πρόσωπο, σε είδα λαό
και σε είδα πλανήτη. Κ' έκαμα
ένα όμορφο όνειρο: Να μεταβάλω
μ' αυτό το χαμόγελο πάνω σου
σε κρόσια ήλιου όλα τα σύννεφα,
σε φώσφορο ειρήνης μιά καταιγίδα.
IX
Είχα ανάγκη να υπάρχεις. Να βρω
ν' ακουμπήσω κάπου τη λύπη μου.
Σε καιρούς όπου όλα, πρόσωπα,
αισθήματα, ιδέες, ήταν ρευστά,
χρειαζόμουν μιά πέτρα στερεή
ν' ακουμπώ το χαρτί μου.
Μην αποσύρεις την πέτρα σου,
Κύριε, και μείνουν τα χέρια μου
στο κενό. Έχω ακόμη να γράψω.
X
Παλεύοντας διάσχισα ανέμους
πολλούς, που βρίσκαν το στήθος μου
ανοιχτό και με πάγωναν. Υδρορροές
κεραυνών το μέτωπό μου, φαγώθηκε,
έτσι που τώρα να στεκόμαστε
ο ένας μας αντίκρυ στον άλλο,
σαν δυό αδελφά γκρίζα
πετρώματα.
……………..Η γαλήνη σου
όμως και η γαλήνη μου πάντοτε.
Καθισμένος στα πόδια σου,
γιομάτος πληγές, μακαρίζω
την ύπαρξη.
…………….Η μοίρα
μου επέτρεψε απ' όλον τον μέγα
πλούτο που υμνώ, να έχω
κ' εγώ στο σύμπαν μιά πέτρα.
XI
Πολύ το προσπάθησαν οι άσχημοι
τούτοι καιροί, αλλά τέλος
δεν μου ρήμαξαν την ψυχή
για να μείνει εδώ, να στέκεται
δίπλα σου, να σε ντύνει,
σε ώρες χαρμόσυνων ημερών,
αγγελμάτων.
………………Θα 'ναι το γιορ-
τινό σου πουκάμισο.
XII
Θέλω να υφάνω, ν' αποδώσω με λέξεις
το ρυθμό του νερού, που χτυπάει
στα χαλίκια κάτω απ' τις φτέρες σου.
Ν' ακούγεται όμοια κ' η ψυχή μου
κυλώντας, λέξη τη λέξη, μέσα
στους στίχους μου, να ρέει
συνεχώς, καθαρά, τρυφερά,
(από δω ουρανός κι από κει ουρανός)
μουσική δωματίου μέσα στο χρόνο.
XIII
Με τις λέξεις σου μίλησα των τσοπάνηδων
που τις φύλαξα στο αίμα μου. Ήταν
γυμνές και τους φόρεσε ένδυμα
να ταιριάζουν στην ομιλία μου
με τον κόσμο - με τα ζώντα και μη,
που όλα μαζί σχηματίζουνε έναν
ποταμό ομορφιάς, που εδώ ακριβώς,
στους δυό μας ανάμεσα και γύρω από μας,
στο χώρο της γης, τέμνει την άβυσσο.
XIV
Το ξέρω ότι ήσουν και πριν
γεννηθώ. Το ύψος σου
πάντως βγήκε από μέσα μου.
Νικηφόρος Βρεττάκος - "Χορωδία"
Αθήνα 1988
Ένα μεγάλο βιβλίο είναι, σε σχήμα σχεδόν Α4.
Το πήρα 5 ευρώ από προσφορά βιβλιοπωλείου
(παει καιρός που στα βιβλία τρώω τα περισσότερα χρήματά μου)
Το διαβάζω αρκετές φορές.
Σήμερα είπα να το μοιραστώ με όσους τυχόν διαβάσουν αυτή τη σελίδα.
Τετάρτη 2 Αυγούστου 2006
Οριακή Δύναμη
Είναι στιγμές που δεν υπάρχει κανείς δίπλα μου.
Ούτε καν μια κάμερα να καταγράφει ρομαντικά σκηνικά με μελαγχολική μουσική υπόκρουση όπως στον κινηματογράφο.
Τίποτε ειδυλλιακό. Εγώ και ο εαυτός μου.
Να περνώ τις πιο δύσκολες στιγμές μου.
Να αναμετριέμαι, να ρωτώ, να αγωνιώ, να απελπίζομαι, να πνίγομαι στη θλίψη…
Κάτι τέτοιες στιγμές αναδύεται –όχι αβίαστα- η κρυμμένη μου δύναμη.
Από πού; Ούτε που ξέρω, ούτε που πολυπιστεύω σ' αυτήν.
Την αφήνω να με παρηγορεί και μετά ξεχνώ ξανά την ύπαρξή της, μέχρι την επόμενη φορά που θα φτάσω σε οριακή απελπισία για να αναγκαστεί να βγει...
02 Αύγουστος, 2006
6 Σχόλια
Ο/Η Ο Καλος Λυκος είπε...
και γιατί πέφτουμε;
Ούτε καν μια κάμερα να καταγράφει ρομαντικά σκηνικά με μελαγχολική μουσική υπόκρουση όπως στον κινηματογράφο.
Τίποτε ειδυλλιακό. Εγώ και ο εαυτός μου.
Να περνώ τις πιο δύσκολες στιγμές μου.
Να αναμετριέμαι, να ρωτώ, να αγωνιώ, να απελπίζομαι, να πνίγομαι στη θλίψη…
Κάτι τέτοιες στιγμές αναδύεται –όχι αβίαστα- η κρυμμένη μου δύναμη.
Από πού; Ούτε που ξέρω, ούτε που πολυπιστεύω σ' αυτήν.
Την αφήνω να με παρηγορεί και μετά ξεχνώ ξανά την ύπαρξή της, μέχρι την επόμενη φορά που θα φτάσω σε οριακή απελπισία για να αναγκαστεί να βγει...
02 Αύγουστος, 2006
6 Σχόλια
Ο/Η Ο Καλος Λυκος είπε...
και γιατί πέφτουμε;
μα για να ξανασηκωθούμε...καλησπέρα σας
02 Αύγουστος, 2006 03:05
Ο/Η Sailor είπε...
Αυτές τις στιγμές
02 Αύγουστος, 2006 03:05
Ο/Η Sailor είπε...
Αυτές τις στιγμές
Που είσαι εσύ και ο εαυτό σου
Δεν χρειάζεσαι κανέναν δίπλα σου
Τι να την κάνεις την κάμερα ?
Να καταγράψει, Τι ?
Εσένα η τον εαυτό σου ?
Καλό σου πρωινό
02 Αύγουστος, 2006 11:53
Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Είχα κατά νου, την εικόνα που δείχνουν πολλές φορές κάποια κοινωνικά έργα, όπου ο ηρωας παλεύει μόνος του με τον εσωτερικό του κόσμο.
02 Αύγουστος, 2006 11:53
Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Είχα κατά νου, την εικόνα που δείχνουν πολλές φορές κάποια κοινωνικά έργα, όπου ο ηρωας παλεύει μόνος του με τον εσωτερικό του κόσμο.
Κάτι
τέτοιες σκηνές, φροντίζουν να τις φορτίζουν συναισθηματικά, με την
ανάλογη μουσική και την ανάλογη εικόνα, ώστε να βγαίνει κάτι
ωραιοποιημένο.
Αυτή την διαφορά ήθελα να τονίσω.
Καλή σας μέρα :)
02 Αύγουστος, 2006 12:27
Ο/Η thripas είπε...
Αυτή η δύναμη μας κρατά ζωντανούς είναι δική μας αλλά δυστυχώς την βγάζουμε αφού φτάσουν τα πράγματα σε μία οριακή κατάσταση
02 Αύγουστος, 2006 12:27
Ο/Η thripas είπε...
Αυτή η δύναμη μας κρατά ζωντανούς είναι δική μας αλλά δυστυχώς την βγάζουμε αφού φτάσουν τα πράγματα σε μία οριακή κατάσταση
Οταν είμαι έτσι συνήθως θα βάλω λίγη μουσική , ένα ποτό και περιμένω να περάσει...
Παλαιότερα το ζόριζα να φύγει , αλλά όσο το ζορίζα αυτό το άσχημο συναίσθημα επέμένε πιο δυνατά.
02 Αύγουστος, 2006 16:28
Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Συνηθίζουμε να αποφεύγουμε κάτι τέτοιες στιγμές. Να προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε, να βρούμε μια παρέα ή να κάνουμε κάτι να ξεχαστούμε.
02 Αύγουστος, 2006 16:28
Ο/Η Κυκλοδίωκτον είπε...
Συνηθίζουμε να αποφεύγουμε κάτι τέτοιες στιγμές. Να προσπαθούμε να τις ξεπεράσουμε, να βρούμε μια παρέα ή να κάνουμε κάτι να ξεχαστούμε.
Εδώ
και καιρό, προσπαθώ πια να τις αναλύω, να τις αντέχω, να βρίσκω τι
κρύβουν. Ψάχνω τα βαθύτερα αίτια που αισθάνομαι έτσι ή αναρωτιέμαι γιατί
να μου συμβαίνουν όλα αυτά.
Μια κρυφή συνομιλία με τον εαυτό μου στις χειρότερες στιγμές του.
Και μόνο του το γεγονός σημαίνει δύναμη για μένα...
08 Αύγουστος, 2006 11:13
08 Αύγουστος, 2006 11:13
Δευτέρα 31 Ιουλίου 2006
Αγάπη;
Κάποτε είχα δημοσιεύσει τους αφορισμούς μου. Ένας από αυτούς έλεγε:
Ως καλό, ορίζω όχι μόνο το να αποφεύγεις να βλάψεις με οποιονδήποτε τρόπο τον πλησίον, αλλά και να τον βοηθάς όποτε είναι δυνατόν.
Κάποιοι κάνουν το "καλό" γιατί έτσι τους έχουν διδάξει, γιατί έτσι πρέπει, χωρίς να σκεφτούν ποτέ "γιατί" ή να ενδώσουν στον πειρασμό της σκέψης του μη καλού.
Κάποιοι λόγω θρησκευτικότητας.
Κάποιοι γιατί φοβούνται την επαπειλούμενη τιμωρία. (Κοινωνική ή θεϊκή)Από υποχρέωση. Από φιλότιμο. Για λόγους κοινωνικής ηθικής. Λόγω υπαγόρευσης της συνείδησής τους. Για ανταπόδοση, σα χρωστούμενο.
Κάποιοι γιατί το επέλεξαν. Θα μπορούσαν να μην το κάνουν ή έχουν δοκιμάσει και την άλλη πλευρά, αλλά συνειδητά επιλέγουν να υποστούν τις συνέπειες (της βλακείας και της κοροϊδίας για πολλούς σήμερα) του να είναι "καλοί".
Κάποιοι όχι μόνο επιλέγουν να είναι παθητικά καλοί, αλλά αγωνίζονται κιόλας γι' αυτό. Είναι το πιστεύω τους και προσπαθούν να κάνουν κάτι όχι μόνο για τον τυχόν περίγυρό τους, αλλά για τον πολύ κόσμο.
Υπάρχει και κάποια άλλη κατηγορία.
Όταν ανεβαίνεις ψηλά εσωτερικά, τότε σε πλημμυρίζει ένα φως. Αισθάνεσαι απέραντη αγάπη. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, από το να αγαπάς και να κατανοείς όλο τον κόσμο. Κανένας δε σου φαίνεται ενοχλητικός, ανόητος, ηλίθιος, μισητός, αχώνευτος, εχθρός… Δε χρειάζεται να κάνεις προσπάθεια να ανεχτείς τον άλλον και να είσαι καλός μαζί του, γιατί έτσι πρέπει ή για κάποιον από τους παραπάνω λόγους. Τον αγαπάς γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η αγάπη σε κάνει να καταλαβαίνεις τα κίνητρά του, κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν σου δημιουργείται…
Έχουμε αποκλείσει την επαφή με την ψυχή μας.
Ένα σωρό τοίχοι ανάμεσα σε μας κι αυτήν. Και να γκρεμίσεις δυο τρεις και να νομίζεις ότι κάτι έκανες, υπάρχουν πολλαπλάσιοι πίσω τους.
Τα αισθήματά μας είναι τόσο επιφανείας. Μόνο ο μεγάλος πόνος μας διαπερνά κάπως βαθύτερα. Αλλά και σ' αυτόν, ψάχνουμε λύσεις να ξεφύγουμε, να ανεβούμε ξανά στον αφρό.
" Έργο ψυχής", "κατάθεση ψυχής"… συνέχεια αυτό ακούμε όταν κάποιος βάζει κάτι από τον εαυτό του σε ένα έργο του (όχι απαραίτητα καλλιτεχνικό).Είναι όμως έτσι;
Έχουμε βάλει τόσες πολλές φλούδες ανάμεσα στην ψυχή και σε ό,τι είμαστε που δύσκολα έχουμε πραγματική επικοινωνία.
Γιατί αν είχαμε θα αισθανόμασταν το φως της.
Κι αυτή την πλημμύρα αγάπης για τα πάντα.
Μακάρι να 'χα σπουδάσει φιλοσοφία να μπορούσα να μιλήσω πιο εμπεριστατωμένα…
Συνήθως:
Οι ασυνείδητα καλοί
γίνονται θύματα.
Οι έξυπνα καλοί
"προσφέρουν" αρκετές φορές στον διπλανό τους.
Οι δυναμικά ευσυνείδητοι καλοί
αλλάζουν κάτι από τον κόσμο γύρω τους
(ανάλογα με την ζέση τους)
Οι ασυνείδητα καλοί
γίνονται θύματα.
Οι έξυπνα καλοί
"προσφέρουν" αρκετές φορές στον διπλανό τους.
Οι δυναμικά ευσυνείδητοι καλοί
αλλάζουν κάτι από τον κόσμο γύρω τους
(ανάλογα με την ζέση τους)
Ως καλό, ορίζω όχι μόνο το να αποφεύγεις να βλάψεις με οποιονδήποτε τρόπο τον πλησίον, αλλά και να τον βοηθάς όποτε είναι δυνατόν.
Κάποιοι κάνουν το "καλό" γιατί έτσι τους έχουν διδάξει, γιατί έτσι πρέπει, χωρίς να σκεφτούν ποτέ "γιατί" ή να ενδώσουν στον πειρασμό της σκέψης του μη καλού.
Κάποιοι λόγω θρησκευτικότητας.
Κάποιοι γιατί φοβούνται την επαπειλούμενη τιμωρία. (Κοινωνική ή θεϊκή)Από υποχρέωση. Από φιλότιμο. Για λόγους κοινωνικής ηθικής. Λόγω υπαγόρευσης της συνείδησής τους. Για ανταπόδοση, σα χρωστούμενο.
Κάποιοι γιατί το επέλεξαν. Θα μπορούσαν να μην το κάνουν ή έχουν δοκιμάσει και την άλλη πλευρά, αλλά συνειδητά επιλέγουν να υποστούν τις συνέπειες (της βλακείας και της κοροϊδίας για πολλούς σήμερα) του να είναι "καλοί".
Κάποιοι όχι μόνο επιλέγουν να είναι παθητικά καλοί, αλλά αγωνίζονται κιόλας γι' αυτό. Είναι το πιστεύω τους και προσπαθούν να κάνουν κάτι όχι μόνο για τον τυχόν περίγυρό τους, αλλά για τον πολύ κόσμο.
Υπάρχει και κάποια άλλη κατηγορία.
Όταν ανεβαίνεις ψηλά εσωτερικά, τότε σε πλημμυρίζει ένα φως. Αισθάνεσαι απέραντη αγάπη. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, από το να αγαπάς και να κατανοείς όλο τον κόσμο. Κανένας δε σου φαίνεται ενοχλητικός, ανόητος, ηλίθιος, μισητός, αχώνευτος, εχθρός… Δε χρειάζεται να κάνεις προσπάθεια να ανεχτείς τον άλλον και να είσαι καλός μαζί του, γιατί έτσι πρέπει ή για κάποιον από τους παραπάνω λόγους. Τον αγαπάς γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Η αγάπη σε κάνει να καταλαβαίνεις τα κίνητρά του, κανένα αρνητικό συναίσθημα δεν σου δημιουργείται…
Έχουμε αποκλείσει την επαφή με την ψυχή μας.
Ένα σωρό τοίχοι ανάμεσα σε μας κι αυτήν. Και να γκρεμίσεις δυο τρεις και να νομίζεις ότι κάτι έκανες, υπάρχουν πολλαπλάσιοι πίσω τους.
Τα αισθήματά μας είναι τόσο επιφανείας. Μόνο ο μεγάλος πόνος μας διαπερνά κάπως βαθύτερα. Αλλά και σ' αυτόν, ψάχνουμε λύσεις να ξεφύγουμε, να ανεβούμε ξανά στον αφρό.
" Έργο ψυχής", "κατάθεση ψυχής"… συνέχεια αυτό ακούμε όταν κάποιος βάζει κάτι από τον εαυτό του σε ένα έργο του (όχι απαραίτητα καλλιτεχνικό).Είναι όμως έτσι;
Έχουμε βάλει τόσες πολλές φλούδες ανάμεσα στην ψυχή και σε ό,τι είμαστε που δύσκολα έχουμε πραγματική επικοινωνία.
Γιατί αν είχαμε θα αισθανόμασταν το φως της.
Κι αυτή την πλημμύρα αγάπης για τα πάντα.
Μακάρι να 'χα σπουδάσει φιλοσοφία να μπορούσα να μιλήσω πιο εμπεριστατωμένα…
Σάββατο 29 Ιουλίου 2006
Τότε...
.
.
Κάποτε,
θα πρέπει να γδυθείς απ' ό,τι είσαι
και να σταθείς μπροστά στον κριτή.
.
Τότε,
όταν καμιά δικαιολογία δεν θα μπορεί να αντέξει,
τι θα χεις να πεις γι' αυτό
που δέχτηκες να γίνεις;
.
.
.
Τρίτη 25 Ιουλίου 2006
Οπτική Γωνία (Φαίνον, Σημαίνον, Κρυπτόν, )
Όλα είναι θέμα "οπτικής
γωνίας". ( Αυτή τη φράση βρήκα να πλησιάζει πιο πολύ. )
Η "οπτική γωνία" του καθενός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα γύρω του.
Ο τρόπος που τα βλέπει και τα αισθάνεται.
Ο τρόπος που αντιδρά.
Όπως του έχει μάθει η ζωή του, οι εμπειρίες του, η βιωματική πρότερη αντιμετώπιση, ο τρόπος σκέψης του, οι προσδοκίες του, η συναισθηματική του κατάσταση, η συνήθεια, η μηχανικότητα, η δύναμη ή η αδυναμία της αυτοκυριαρχίας, θέλησης, πειθαρχίας, ηθικής, ήθους κλπ κλπ κλπ.
Αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι: η "οπτική γωνία" είναι ένας μίζερος εγκλεισμός σε μια πεπερασμένη υποκειμενικότητα.
Μίζερη χαρά και λύπη, μίζερος συναισθηματισμός, μίζερος ενθουσιασμός… μια γενική υποβίβαση της φύσης μας.
Θέλω να βγω από την "οπτική γωνία" μου, να ξεπεράσω το Φαίνον. Να τρυπώσω στο Κρυπτόν και στο Σημαίνον της ουσίας της ύπαρξης. Στο Άρρητον, στο Αβίωτον (κυριολεκτώ στις λέξεις). Να ξεπεράσω τις αισθήσεις ως μέσον πληροφόρησης. Το συναίσθημα ως μέσον αντίδρασης. Τη σκέψη ως μέσον έκφρασης. Να εν-νοήσω το Μακροπρόθεσμο, ξεφεύγοντας από το χωροχρονικό πλαίσιο του Βραχυπρόθεσμου που βρέθηκα.
Υπάρχει κάποιος-κάτι ανώτερο να εισακούσει και να εκπληρώσει ένα τέτοιο "θέλω";
Υπάρχει τέτοια δυνατότητα στην υπάρχουσα θνητότητά μου;
(Υπάρχει θνητότητα σε μια ύπαρξη και τι είδους είναι αυτή;)
Η "οπτική γωνία" του καθενός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει τα πράγματα γύρω του.
Ο τρόπος που τα βλέπει και τα αισθάνεται.
Ο τρόπος που αντιδρά.
Όπως του έχει μάθει η ζωή του, οι εμπειρίες του, η βιωματική πρότερη αντιμετώπιση, ο τρόπος σκέψης του, οι προσδοκίες του, η συναισθηματική του κατάσταση, η συνήθεια, η μηχανικότητα, η δύναμη ή η αδυναμία της αυτοκυριαρχίας, θέλησης, πειθαρχίας, ηθικής, ήθους κλπ κλπ κλπ.
Αυτό που βλέπω γύρω μου είναι ότι: η "οπτική γωνία" είναι ένας μίζερος εγκλεισμός σε μια πεπερασμένη υποκειμενικότητα.
Μίζερη χαρά και λύπη, μίζερος συναισθηματισμός, μίζερος ενθουσιασμός… μια γενική υποβίβαση της φύσης μας.
Θέλω να βγω από την "οπτική γωνία" μου, να ξεπεράσω το Φαίνον. Να τρυπώσω στο Κρυπτόν και στο Σημαίνον της ουσίας της ύπαρξης. Στο Άρρητον, στο Αβίωτον (κυριολεκτώ στις λέξεις). Να ξεπεράσω τις αισθήσεις ως μέσον πληροφόρησης. Το συναίσθημα ως μέσον αντίδρασης. Τη σκέψη ως μέσον έκφρασης. Να εν-νοήσω το Μακροπρόθεσμο, ξεφεύγοντας από το χωροχρονικό πλαίσιο του Βραχυπρόθεσμου που βρέθηκα.
Υπάρχει κάποιος-κάτι ανώτερο να εισακούσει και να εκπληρώσει ένα τέτοιο "θέλω";
Υπάρχει τέτοια δυνατότητα στην υπάρχουσα θνητότητά μου;
(Υπάρχει θνητότητα σε μια ύπαρξη και τι είδους είναι αυτή;)
*Φαίνον
είναι ό,τι φαίνεται (1ο επίπεδο ανάγνωσης)
*Σημαίνον
είναι ό,τι συμβολίζει για μας αυτό που φαίνεται (2ο επίπεδο ανάγνωσης)
*Κρυπτόν
είναι αυτό που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πίσω του (3ο επίπεδο ανάγνωσης)
Σάββατο 22 Ιουλίου 2006
Big Bang
Κι έτσι ξαφνικά, μια μέρα,
γίνεται η έκρηξη του big bang στο μυαλό μας
και σκορπίζει σε εκατομμύρια έμπυρα κομμάτια σκέψης
που εξαπλώνονται συνεχώς,
μέχρι να φτάσουν το άπειρο
και να γίνουν ένα μ' αυτό.
Αυτό κι αν είναι ελευθερία!
(Είμαστε η μικρογραφία του σύμπαντος λένε...)
γίνεται η έκρηξη του big bang στο μυαλό μας
και σκορπίζει σε εκατομμύρια έμπυρα κομμάτια σκέψης
που εξαπλώνονται συνεχώς,
μέχρι να φτάσουν το άπειρο
και να γίνουν ένα μ' αυτό.
Αυτό κι αν είναι ελευθερία!
(Είμαστε η μικρογραφία του σύμπαντος λένε...)
Τρίτη 11 Ιουλίου 2006
Επέζησα
Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι με σκότωσαν.Κάποιος με πυροβόλησε και περίμενα από στιγμή σε στιγμή να πεθάνω.Ήμουν καθισμένη σε μια καρέκλα και είχα γύρει πίσω το κεφάλι.Αυτό είναι το τέλος σκεφτόμουνα και περίμενα να δω πώς θα 'ναι ο θάνατος.Τα δευτερόλεπτα περνούσαν και σκεφτόμουν διάφορα.Πέρασε όμως η "προκαθορισμένη στιγμή του θανάτου" και παρέμενα ζωντανή.Α, είναι όνειρο, γι αυτό ζω... είπα.Δε θυμάμαι το πριν και το μετά.
Tuesday, July 11, 2006
4 Comments:
Μαύρος Γάτος said...
Τι απαίσιο όνειρο...Τί να πώ; ό,τι και να πω μαλακία θα είναι.Σε σκέφτομαι.
11 July, 2006 20:00
Κυκλοδίωκτον said...
Ευχαριστώ πολύ, καλέ μου γάτε!Σήμερα είδα ένα χαρτί σε μια κολώνα για κηδεία. "Α, τον τυχερό", ήταν η πρώτη μου σκέψη. Αμέσως όμως το αναίρεσα σκεφτόμενη πιο ενσυνείδητα. Δεν ήταν τυχερός ή τουλάχιστον δεν ξέρω αν ήταν.Γιατί, τυχερός για μένα, είναι αυτός που έχει αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνατότητες της παρούσας ζωής. Όπως η παραβολή με τα τάλαντα, που άλλος τα παράχωσε, άλλος τα πολλαπλασίασε κλπ.(Και δεν μιλώ για τις δυνατότητες, τύπου: "Τα 101 πράγματα που θα πρεπε να κάνεις πριν πεθάνεις"...)
12 July, 2006 18:07
Κυκλοδίωκτον said...
(Πάντως στο όνειρο δεν είχα καμία αγωνία, απλώς περίμενα, σχεδόν αδιάφορα, να πεθάνω, σαν κάτι το πολύ φυσιολογικό)
12 July, 2006 18:13
sfrang said...
Χμμμ, πάλι ξεσκέπαστη κοιμήθηκες, η μεγάλη κυκλοφορία (του αίματος) επιβαρύνθηκε και με το εφιαλτικό όνειρο ξύπνησες και γύρισες από την άλλη πλευρά... Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον :-))Στ.
23 July, 2006 21:49
Κυριακή 9 Ιουλίου 2006
"Γιγαντομαχία περί της ουσίας"
.
.
"ΤΗΝ ΟΥ ΤΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΙΣΙΝ ΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗΝ ΔΕΔΑΗΚΕ ΘΝΗΤΟΣ ΑΝΗΡ"
Αυτή ανάμεσά τους περιελίσσεται, θνητός κανείς δεν το κατάλαβε
(Εμπεδοκλής, για την Αφροδίτη)
Η Ελένη της Σπάρτης είναι η ανάγνωση του ωραίου. Είναι η βίβλος γενέσεως και η βίβλος μελέτης του κόσμου, της φύσης και των ανθρώπων…
Και με το φιλί που της πήρανε, από τα μεσάνυχτα ως τη χαραυγή, ήπιανε το αθάνατο νερό.
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)
Αφήνω πίσω μου έναν κόσμο γρίφων.
Δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω αν η Ελένη ταυτοποιείται με τη Σελένη-Σελήνη.
Δεν έμαθα αν η Σελήνη που ταυτίζεται με την Άρτεμη ήταν η κυνηγός ή η κυνηγημένη.
Αν ο βοσκός Πάρις είχε σχέση με τον βοσκό Ενδυμίωνα και ποια δύναμη έλκει τους βουκόλους στο ετερόφωτο φως της.
Μόνο ότι δεν υπολόγισαν τη σκιερή πλευρά της, έμαθα.
Κι ήρθε ο χαμός.
Και την Ελένη αστόχησα κι έλεγα "μνήστητί μου"
(Δ. Σολωμός-Κρητικός)
Θνητός νους δεν την κατέκτησε ακόμη, στην πληρότητα της, στην εμορφιά της και στην τραγική της διάσταση, την γνώση ετούτη που διδάσκει ο Εμπεδοκλής.
(Ου. Τουτουντζή)
Γιατί, για να νικήσεις μια τέτοια σκιά, πρέπει να έχεις νικήσει πρώτα τη σκιά του εαυτού σου.
Να έχεις γίνει φως, ο δεύτερος ήλιος που θα φωτίσει ετερόφωτα ό,τι κρατάει σκοτεινό ο πρώτος.
Να μην είσαι πια "θνητός νους".
Να έχεις τη δύναμη να στοχεύεις στο επέκεινα.
Να αντέξεις να φορέσεις κατάσαρκα "ένα πουκάμισο αδειανό" κι ας είναι ποτισμένο με δηλητήριο.
Να ξημερώνεις τον πόνο ως την αμφιλύκη.
Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
(Σκαρίμπας)
Γιατί ο ήλιος επίτηδες φυλάγει κάτι σκοτεινό.
Δεν είναι για όλους μια τέτοια σκιά.
Ανήκει μόνο στον ήρωα-νικητή που με υπομονή καταφέρνει να ξεκλειδώσει το μυστικό της.
Τους υπόλοιπους τους καταπίνει με τη στασιμότητά της.
(Κι ας ονομάζεται έρπουσα)
Γιατί η Ελένη της Σπάρτης είναι το πρώτο και το μέγα γιατί. Είναι το πότε και το πού, που ξεκινούν από το παντού και το πάντα, και τελειώνουν στο πουθενά και στο ποτέ…
Οι ήρωες και οι πιστοί της εξορύσσουν τα ψήγματα της ανθρώπινης μοίρας από τα σπλάχνα των κρατήρων και τα έγκατα των ανοίξεων…
Όποιος την ερώτησε καταμεσής στη ρούγα του χωριού
"-Μα ποιος είναι μπροστά μου ο νεκρός;"
Υποθήκεψε την ύπαρξή του με τη φρικτή της απόκριση:
"-Της μάνας σου ο γιός"
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)
Άφησα άλυτο έναν τέτοιο κόσμο.
Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Στάθηκα Πηνελόπη
(Κ. Δημουλά)
Γιατί ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τους γρίφους.
Παράκληση:
Στα ίσια να μου μιλάτε.
Με ευθύτητα και ευθύνη.
Καθαρά και ξάστερα.
Ειλικρινά και ανελέητα.
Αντέχω. Πάντα το άντεχα.
Αυτό κάνω κι αυτό ζητώ.
Οι επιτηδευμένες υπεκφυγές, τα μισόλογα και τα παιχνίδια εκ του ασφαλούς είναι που με έχουν εξουθενώσει.
.
"ΤΗΝ ΟΥ ΤΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΙΣΙΝ ΕΛΙΣΣΟΜΕΝΗΝ ΔΕΔΑΗΚΕ ΘΝΗΤΟΣ ΑΝΗΡ"
Αυτή ανάμεσά τους περιελίσσεται, θνητός κανείς δεν το κατάλαβε
(Εμπεδοκλής, για την Αφροδίτη)
Η Ελένη της Σπάρτης είναι η ανάγνωση του ωραίου. Είναι η βίβλος γενέσεως και η βίβλος μελέτης του κόσμου, της φύσης και των ανθρώπων…
Και με το φιλί που της πήρανε, από τα μεσάνυχτα ως τη χαραυγή, ήπιανε το αθάνατο νερό.
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)
Αφήνω πίσω μου έναν κόσμο γρίφων.
Δεν μπόρεσα να ξεδιαλύνω αν η Ελένη ταυτοποιείται με τη Σελένη-Σελήνη.
Δεν έμαθα αν η Σελήνη που ταυτίζεται με την Άρτεμη ήταν η κυνηγός ή η κυνηγημένη.
Αν ο βοσκός Πάρις είχε σχέση με τον βοσκό Ενδυμίωνα και ποια δύναμη έλκει τους βουκόλους στο ετερόφωτο φως της.
Μόνο ότι δεν υπολόγισαν τη σκιερή πλευρά της, έμαθα.
Κι ήρθε ο χαμός.
Και την Ελένη αστόχησα κι έλεγα "μνήστητί μου"
(Δ. Σολωμός-Κρητικός)
Θνητός νους δεν την κατέκτησε ακόμη, στην πληρότητα της, στην εμορφιά της και στην τραγική της διάσταση, την γνώση ετούτη που διδάσκει ο Εμπεδοκλής.
(Ου. Τουτουντζή)
Γιατί, για να νικήσεις μια τέτοια σκιά, πρέπει να έχεις νικήσει πρώτα τη σκιά του εαυτού σου.
Να έχεις γίνει φως, ο δεύτερος ήλιος που θα φωτίσει ετερόφωτα ό,τι κρατάει σκοτεινό ο πρώτος.
Να μην είσαι πια "θνητός νους".
Να έχεις τη δύναμη να στοχεύεις στο επέκεινα.
Να αντέξεις να φορέσεις κατάσαρκα "ένα πουκάμισο αδειανό" κι ας είναι ποτισμένο με δηλητήριο.
Να ξημερώνεις τον πόνο ως την αμφιλύκη.
Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το "μπα"
που μ' έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και - τάχας - σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
(Σκαρίμπας)
Γιατί ο ήλιος επίτηδες φυλάγει κάτι σκοτεινό.
Δεν είναι για όλους μια τέτοια σκιά.
Ανήκει μόνο στον ήρωα-νικητή που με υπομονή καταφέρνει να ξεκλειδώσει το μυστικό της.
Τους υπόλοιπους τους καταπίνει με τη στασιμότητά της.
(Κι ας ονομάζεται έρπουσα)
Γιατί η Ελένη της Σπάρτης είναι το πρώτο και το μέγα γιατί. Είναι το πότε και το πού, που ξεκινούν από το παντού και το πάντα, και τελειώνουν στο πουθενά και στο ποτέ…
Οι ήρωες και οι πιστοί της εξορύσσουν τα ψήγματα της ανθρώπινης μοίρας από τα σπλάχνα των κρατήρων και τα έγκατα των ανοίξεων…
Όποιος την ερώτησε καταμεσής στη ρούγα του χωριού
"-Μα ποιος είναι μπροστά μου ο νεκρός;"
Υποθήκεψε την ύπαρξή του με τη φρικτή της απόκριση:
"-Της μάνας σου ο γιός"
(Δ. Λιαντίνης-Γκέμμα)
Άφησα άλυτο έναν τέτοιο κόσμο.
Aπό τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Στάθηκα Πηνελόπη
(Κ. Δημουλά)
Γιατί ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω τους γρίφους.
Παράκληση:
Στα ίσια να μου μιλάτε.
Με ευθύτητα και ευθύνη.
Καθαρά και ξάστερα.
Ειλικρινά και ανελέητα.
Αντέχω. Πάντα το άντεχα.
Αυτό κάνω κι αυτό ζητώ.
Οι επιτηδευμένες υπεκφυγές, τα μισόλογα και τα παιχνίδια εκ του ασφαλούς είναι που με έχουν εξουθενώσει.
Τετάρτη 5 Ιουλίου 2006
Λέξεις Σκέψεις
Αν ήμουν αρκετά πειθαρχημένη, τώρα θα έπρεπε να σκεφτόμουν και να
κατέγραφα λέξεις.
Τέσσερα εμβόλιμα κείμενα μου ζήτησε μόλις σήμερα ένας άλλος εκδότης, μέχρι τον Αύγουστο.
Η "σύμπτωση" με έριξε από δανειστική υποχρέωση (κάποτε πρέπει να το επιστρέψω στην Κική-από το χειμώνα το δανείστηκα), να ξεμπερδέψω με την ανάγνωση ενός βιβλίου.Κάθε λίγο, στις προτάσεις του κρύβεται και κάτι δικό μου, μια σκέψη, μια απόφαση, μια αναίρεση, δάκρυα, ξέσπασμα, σιωπή...
Συμπάσχω με τον ήρωα των σελίδων. Ανδρειώνονται μέσα μου αποφάσεις και μετά αναιρούνται, συνυφασμένες με τη δική μου πραγματικότητα. Τις περισσότερες σελίδες, με δάκρυα στα μάτια τις έχω διαβάσει ως τώρα.
Σκέψεις, σκέψεις.. μετέωρες, αδιέξοδες, απέλπιδες... "γιατί;"... προσωπικές συνομιλίες....Ένα δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μαζί του. Αν είναι ο πόνος φόβος ή ο φόβος πόνος.Όμως με συγκινεί η μοναχική του πάλη. Σαν τη δική μου.Όχι ότι έχω παράπονο. Καμιά φορά πιάνω το απλωμένο χέρι των φίλων μου (ευτυχώς η ζωή μού χάρισε τέτοιο δώρο) ή το ζητώ και μου το δίνουν πρόθυμα.Όμως έχω συνηθίσει να περνώ τα δύσκολα κατά μόνας..
Αυτά ήθελα να πω.Επιστρέφω στο καταλυτικό ανάγνωσμα και τον προσωπικό μου αγώνα.
Πικρή ήττα. Ακόμα και σήμερα.Δεν θα το βάλω κάτω όμως.Δεν θα ξαναϋποκύψω τώρα που με ξέρω καλύτερα..Βρε, τι παθαίνει κάποιος όταν αντί να γράφει δικές του λέξεις, διαβάζει άλλων...
(Έχω παρατηρήσει ότι όταν είναι έντονη η μέρα μου σε περιεχόμενο είναι και τα όνειρά μου:Προχθές μου εξηγούσαν με σχήματα την θεωρία της σχετικότητας και την καταλάβαινα απόλυτα, σήμερα νόμιζα ότι θα θυμόμουν -όπως το χαϊκού- και δεν κατέγραψα το τραγούδι που είδα, αλλά τελικά δεν το ξαναθυμήθηκα... και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι να αναφέρω αυτή τη στιγμή) .
Wednesday, July 05, 2006
1 Comment:
homelessMontresor said...
Μου έχει συμβεί και εμένα αυτό διαβάζοντας ένα βιβλίο... απίστευτο ε?
05 July, 2006 23:03
Τέσσερα εμβόλιμα κείμενα μου ζήτησε μόλις σήμερα ένας άλλος εκδότης, μέχρι τον Αύγουστο.
Η "σύμπτωση" με έριξε από δανειστική υποχρέωση (κάποτε πρέπει να το επιστρέψω στην Κική-από το χειμώνα το δανείστηκα), να ξεμπερδέψω με την ανάγνωση ενός βιβλίου.Κάθε λίγο, στις προτάσεις του κρύβεται και κάτι δικό μου, μια σκέψη, μια απόφαση, μια αναίρεση, δάκρυα, ξέσπασμα, σιωπή...
Συμπάσχω με τον ήρωα των σελίδων. Ανδρειώνονται μέσα μου αποφάσεις και μετά αναιρούνται, συνυφασμένες με τη δική μου πραγματικότητα. Τις περισσότερες σελίδες, με δάκρυα στα μάτια τις έχω διαβάσει ως τώρα.
Σκέψεις, σκέψεις.. μετέωρες, αδιέξοδες, απέλπιδες... "γιατί;"... προσωπικές συνομιλίες....Ένα δεν έχω ξεκαθαρίσει ακόμα μαζί του. Αν είναι ο πόνος φόβος ή ο φόβος πόνος.Όμως με συγκινεί η μοναχική του πάλη. Σαν τη δική μου.Όχι ότι έχω παράπονο. Καμιά φορά πιάνω το απλωμένο χέρι των φίλων μου (ευτυχώς η ζωή μού χάρισε τέτοιο δώρο) ή το ζητώ και μου το δίνουν πρόθυμα.Όμως έχω συνηθίσει να περνώ τα δύσκολα κατά μόνας..
Αυτά ήθελα να πω.Επιστρέφω στο καταλυτικό ανάγνωσμα και τον προσωπικό μου αγώνα.
Πικρή ήττα. Ακόμα και σήμερα.Δεν θα το βάλω κάτω όμως.Δεν θα ξαναϋποκύψω τώρα που με ξέρω καλύτερα..Βρε, τι παθαίνει κάποιος όταν αντί να γράφει δικές του λέξεις, διαβάζει άλλων...
(Έχω παρατηρήσει ότι όταν είναι έντονη η μέρα μου σε περιεχόμενο είναι και τα όνειρά μου:Προχθές μου εξηγούσαν με σχήματα την θεωρία της σχετικότητας και την καταλάβαινα απόλυτα, σήμερα νόμιζα ότι θα θυμόμουν -όπως το χαϊκού- και δεν κατέγραψα το τραγούδι που είδα, αλλά τελικά δεν το ξαναθυμήθηκα... και διάφορα άλλα που δε θυμάμαι να αναφέρω αυτή τη στιγμή) .
posted by Κυκλοδίωκτον 7/05/2006 09:06:00 PM
Wednesday, July 05, 2006
1 Comment:
homelessMontresor said...
Μου έχει συμβεί και εμένα αυτό διαβάζοντας ένα βιβλίο... απίστευτο ε?
05 July, 2006 23:03
Πλατινόεσσα;
Διάλεξη του Ακαδημαϊκού Δρ. Δημήτρη Νανόπουλου
με θέμα "Εγκεφαλικές Λειτουργίες και Κβαντική Φυσική"
* * * *
Το 1983, οι Ellis, Hagelin, Srednicki και Νανόπουλος πρότειναν μια ιδέα για να ερμηνευθεί η φύση των «μαύρων τρυπών», η οποία δείχνει να «αντιστέκεται» σθεναρά σε οποιαδήποτε συμβατική ερμηνεία. Σύμφωνα με τους συλλογισμούς του Νανόπουλου και των συνεργατών του, για να εξηγηθεί η φύση των μαύρων τρυπών πρέπει να αναθεωρηθεί η υπάρχουσα Κβαντική Θεωρία. Έτσι, αντί για στοιχειώδη σωματίδια, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι στη βάση της ύλης και της ενέργειας υπάρχουν μονοδιάστατες, κλειστές χορδές, μήκους περίπου 10-33 cm (κλίμακα του Planck). Αντί, δηλαδή, να έχουμε πεπερασμένο αριθμό σωματιδίων (κουάρκ, λεπτόνια, σωματίδια δυνάμεων), όπως προβλέπει το υπάρχον μοντέλο της Φυσικής, έχουμε άπειρο αριθμό σωματιδίων, διαφορετικής μάζας το καθένα, τα οποία και αντιστοιχούν στους διαφορετικούς τρόπους ταλάντωσης των χορδών.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η Θεωρία των Χορδών, η οποία ίσως καθορίσει την τελική διαμόρφωση της Μεγάλης Ενοποιητικής Θεωρίας. Για εμάς, όμως, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η μεταφορά του μοντέλου των χορδών στην περίπτωση της συνείδησης. Και αυτό, διότι στον εγκέφαλο, και συγκεκριμένα στους νευρώνες, υπάρχουν δομές στις οποίες παρατηρούνται κβαντικά φαινόμενα παρόμοια με εκείνα που περιγράφει η Θεωρία των Χορδών. Ο συλλογισμός ότι τα μυστικά που κρύβουν οι «μαύρες τρύπες» του Διαστήματος μπορεί να είναι κοινά με τα μυστικά του νου και της συνείδησης δεν μπορεί παρά να μας κάνει να αισθανόμαστε τη συγκίνηση μιας σημαντικής ενόρασης για την ίδια μας την ύπαρξη. Εκπληκτικός είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται αυτά τα δύο μυστηριώδη φαινόμενα, το ένα χαμένο στα βάθη του γαλαξία και το άλλο κρυμμένο στα βάθη του ίδιου μας του εαυτού...
ΤΑ ΝΕΑ , 20/10/2001 , Σελ.: R30Κωδικός άρθρου: A17172R301
* * * *
Αρχές Δεκεμβρίου 2005
Μήνυμα στο κινητό μου:
-Μάντεψε με ποιον μιλώ........
-Με ποιον;
-Με τον Νανόπουλο...
-Δώσ' του χαιρετισμούς!
-Ναι, αμέ, θα το κάνω!
-Πες του: από μια κουκίδα εν αδυναμία στο σύμπαν, αλλά εν δυνάμει ολόκληρο το σύμπαν...
H απάντηση του Νανόπουλου (του είμαι τελείως άγνωστη) ήταν:-Με ποιον;
-Με τον Νανόπουλο...
-Δώσ' του χαιρετισμούς!
-Ναι, αμέ, θα το κάνω!
-Πες του: από μια κουκίδα εν αδυναμία στο σύμπαν, αλλά εν δυνάμει ολόκληρο το σύμπαν...
"Από αργυρόεσσα, σύντομα την βλέπω πλατινόεσσα"Δεν ξέρω πώς του το μετέφερε κι αν η απάντηση ήταν τέτοια επειδή συνειδητοποίησα το μεγαλείο της μικρότητάς μας ή λόγω διαφόρων σχολίων υπέρ εμού που συνόδεψαν τον χαιρετισμό μου...
Αυτό τον καιρό όλο στροβιλίζεται στο μυαλό μου το "πλατινόεσσα".
-"Πλατινόεσσα… "Και τόσο καιρό σέρνομαι νοητικά…
-"Θα λάμψει το άστρο σου"(κάποιος φίλος που ασχολείται με αστρολογία, όταν είδε τον αστρολογικό μου χάρτη)Κι αν η πρόβλεψη ήταν για όσο ήδη έλαμψε;
-"Εκδηλώθηκε ο ανώτερος εαυτός μου"(δική μου εμπειρία…)Και πώς να αρκεστώ στην κάθοδο ή έστω στην στασιμότητα πια;
Άντε πάλι να μαζέψω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω απ' την αρχή.
Για όσο ψηλά φτάσω (ακόμα κι αν χρειαστεί να σκύβουν για να με δουν).Βάζοντας στόχο ανώτερα πρότυπα από μένα, μ' ενδιαφέρει να συγκρίνομαι -όχι με τους άλλους- αλλά μόνο με τον εαυτό μου του χθες.
Οι άλλοι μπορεί να είναι πιο πάνω, πιο κάτω, δεξιά, αριστερά... όπου μπορεί ο καθένας.
Την δική μου τωρινή κατάσταση θέλω να ξεπερνώ.
Εμένα του σήμερα ν' αφήνω πίσω αύριο.
Πλατινόεσσα…
Πλατινόεσσα…
Κβαντικά, έχω και τέτοια δυνατότητα λοιπόν…
Ναι, μάλλον έτσι θα 'ναι, θα 'χω...
Κι αφήνομαι έτσι στη μαύρη τρύπα που έπεσα;
Άντε λοιπόν, φτου κι απ' την αρχή, ξανά στον αγώνα να κατακτήσουμε το "εν δυνάμει"…
Έχεις αγώνα …από σήμερα!
Όμως, όχι β' πρόσωπο, αλλά α': Έχω…
* * *
Και το σχετικό (παλιό) Αριστιχούργημα:
Παρα-μύθι
Είπες πως θα 'ναι παραμύθι
και 'τρέξαν όλοι για να δουν
φίλοι, γνωστοί, περιεργούντες
να 'χουνε κάτι για να πουν
Και μαγεμένοι περιμέναν
την ασυνήθιστη πλοκή
με αγωνία αναμέναν
να γίνει κάποια συμπλοκή
Να βγούνε δράκοι και νεράιδες,
να υπάρχουν μάχες, αρπαγές,
καράβια μεσ' σε συμπληγάδες,
βασίλισσες και πειρατές.
Το μόνο που 'δαν, η ματιά σου.
Κάπως αλλιώς, πιο φωτεινή.
"Μόνο γι' αυτό μας έχεις φέρει;
Υπόθεση τόσο κοινή!"
Τόσο ταξίδι της ψυχή σου
κι αυτοί το βρήκαν ανιαρό.
Λες κι ήταν εύκολο για σένα
που έφτασες μέχρι εδώ!
και 'τρέξαν όλοι για να δουν
φίλοι, γνωστοί, περιεργούντες
να 'χουνε κάτι για να πουν
Και μαγεμένοι περιμέναν
την ασυνήθιστη πλοκή
με αγωνία αναμέναν
να γίνει κάποια συμπλοκή
Να βγούνε δράκοι και νεράιδες,
να υπάρχουν μάχες, αρπαγές,
καράβια μεσ' σε συμπληγάδες,
βασίλισσες και πειρατές.
Το μόνο που 'δαν, η ματιά σου.
Κάπως αλλιώς, πιο φωτεινή.
"Μόνο γι' αυτό μας έχεις φέρει;
Υπόθεση τόσο κοινή!"
Τόσο ταξίδι της ψυχή σου
κι αυτοί το βρήκαν ανιαρό.
Λες κι ήταν εύκολο για σένα
που έφτασες μέχρι εδώ!
(2005)
Τρίτη 4 Ιουλίου 2006
Άτιτλο
Χαϊκού
Δε θυμάμαι να 'χω ξαναδεί χαϊκού στον ύπνο μου.
Δεν το κατέγραψα αμέσως, αλλά ήταν κάπως έτσι:
Αυξάνει η λάμψη
στα μάτια σου
Το δέντρο φουντώνει
στα μάτια σου
Το δέντρο φουντώνει
posted by Κυκλοδίωκτον 7/04/2006 06:55:00 PM
6 Comments:
balouxanas said...
που ειμαι?
ολα γυρω μου γερνανε
ομορφα να εισαι παιδι.04 July, 2006 23:27
Ο Καλός Λύκος said...
Καλοκαιρινό γρασίδι,
Ότι απομένει
από τα όνειρα των στρατιωτών
Καλημέρα.05 July, 2006 03:12
Katerina ante portas said...
Kαλημέρα!
Οταν συνέβη,
δεν το κατέγραψα,
της μνήμης τη δύναμη
λάθος εμπιστεύτηκα!05 July, 2006 14:06
Κυκλοδίωκτον said...
Καλημέρα σας06 July, 2006 12:
Kassandra said...
Touching your glove,
I imagine
what your hand would feel like29 July, 2006 06:46
Δευτέρα 3 Ιουλίου 2006
Ήττα
Ήττα, ήττα και πάλι ήττα…Πολλές φορές, ούτε καν δίνω μάχη.
Παραιτούμαι a priori…Ήττα προς το παρόν…(αναφορά από το "κεκλεισμένων των θυρών")
Σήμερα ανακάλυψα μια παγίδα στο δρόμο του "δεν φοβάμαι να με μηδενίσω… κλπ κλπ".
Είναι η παγίδα του "παρατάω τη μάχη, σταματάω να προσπαθώ και ξαναγυρίζω πίσω".
Γιατί δεν μου το επεσήμανε κανείς;Γιατί δεν σκέφτηκε να μου το πει;
(αναφορά σε παλιότερο ποστ)
Monday, July 03, 2006
2 Comments:
homelessMontresor said...
Καθώς νυχτοπερπατούσα... τσουπ σε πέτυχα! Κουράγιο, οι ήττες είναι για να μαθαίνουμε. Άσε που καμιά φορά δίνουμε μάχες που ξεπερνάνε τον εαυτό μας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με την προσωπική ήττα. Είναι επώδυνο, αλλά μας μαθαίνει ποια είναι τα όρια μας, μας δείχνει οτι "Ωπ... λάθος δρόμο πήρες, γύρνα από την αρχή και πάρε την άλλη στροφή!" Γύρνα πίσω λοιπόν, μονάχα μην μείνεις ακίνητη και άπραγη! Δοκίμασε και τον άλλο δρόμο, ίσως αυτός σε οδηγήσει στον προορισμό σου! Μην λές "δεν φοβάμαι" γιατί αυτό είναι ψέμμα! Πες "Αποδέχομαι τον φόβο μου, και προσπαθώ να τον ξεπεράσω!"Τώρα αν όσα έγραψα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με αυτό που βιώνεις αυτή τη στιγμή, κράτα την συμβουλή αυτή σε μια άκρη του μυαλού σου! Επίσης μην διστάσεις να με πάρεις στα σοβαρά κι ας είμαι μια μικρή παιδίσκη γιατί ως γνωστόν από παιδί και τρελό μαθαίνεις την αλήθεια! :-)
03 July, 2006 01:36
Κυκλοδίωκτον said...
"Μικρή παιδίσκη"!!! Καλό! Σμουτς μοντρεσοράκι. Ευχαριστώ για τις συμβουλές :)
03 July, 2006 02:34
Κυριακή 25 Ιουνίου 2006
Xρόνος: χωρώ + νους
.
.
ασπάζομαι τη νύχτα
με κουβαλάει στους ώμους της
μα όχι στα σκότη της
φλόγα άσβεστη άρνησης
κυρίαρχος νιότης το άπειρο
αισθαντή πραγματικότητα του σήμερα
προσμονή εναπόθεσης
χρόνος ο αειθαλής
ζωή η φυλλοβόλος
φυλοβόλος
βράδυ
μα όχι αβύσσου
καρτερεί το ξημέρωμα
το ημέρωμα
έξω
ακομα κι αν δεν το προλάβω σήμερα
ακόμα κι αν δε με προλάβει σήμερα
σήμερα
συ μέρα
ως
φως
Αδηφαώς
.
.
.
.
ασπάζομαι τη νύχτα
με κουβαλάει στους ώμους της
μα όχι στα σκότη της
φλόγα άσβεστη άρνησης
κυρίαρχος νιότης το άπειρο
αισθαντή πραγματικότητα του σήμερα
προσμονή εναπόθεσης
χρόνος ο αειθαλής
ζωή η φυλλοβόλος
φυλοβόλος
βράδυ
μα όχι αβύσσου
καρτερεί το ξημέρωμα
το ημέρωμα
έξω
ακομα κι αν δεν το προλάβω σήμερα
ακόμα κι αν δε με προλάβει σήμερα
σήμερα
συ μέρα
ως
φως
Αδηφαώς
.
.
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
