Η φωτογραφία

Η θεία μου (αδελφή του μπαμπά μου) και ο θείος μου.
Έμεναν δίπλα μας. Μαζί με τα παιδιά τους (δύο αγόρια) μεγάλωσα, σκαρφαλώνοντας στις δαμασκηνιές του κήπου (είχαμε το προνόμιο να έχουμε μεγάλη αυλή), παίζοντας καρφωτό στο χώμα (ένα παιχνίδι με αιχμηρό αντικείμενο που σημαδεύεις κουτάκια σε βρεγμένο πατημένο χώμα και τα διεκδικείς), μπίλιες, πόλεμο, κρυφτό και κυνηγητό πηδώντας από ορόφους γιαπιών, ξετρυπώναμε σκουλήκια, πηγαίναμε κρυφά στο γκρεμό (επικίνδυνο και απαγορευμένο μέρος), χτίζαμε κάστρα και σκάβαμε τάφρους με νερό και γέφυρες από κλαδάκια, κρύβαμε ινδιάνους στα χόρτα, διαβάζαμε Μπλέηκ και Όμπραξ, στήναμε ολόκληρες αυτοσχέδιες σκηνές με ξύλα και κλαδιά και μπαίναμε μέσα, μαζεύαμε πυγολαμπίδες σε βαζάκια, κάναμε πειράματα με μύγες, μαθαίναμε τις γάτες...

Πρώτα πέθανε ο θείος μου.
Η θεία μου μαράζωσε μετά από αυτό. Δεν μπόρεσε να το αποδεχτεί. Όλο για εκείνον μίλαγε. Επιδεινώθηκε και το ζάχαρο... Έχει κανένα χρόνο που την αποχαιρετήσαμε κι αυτήν.

Μπαίνω στο άδειο σπίτι. Τα κεραμίδια στάζουν και έχει μια μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας. Τα έπιπλα και τα αντικείμενα της θείας μου εκεί.
"Να πάρουμε, λέει η μάνα μου, ό,τι θέλουμε γιατί θα το κατεδαφίσουν".
Σε λίγο φεύγει και μένω μόνη.

Σε μια στοίβα πεταμένα χαρτιά στο πάτωμα μια ολόκληρη ζωή. Ληξιαρχικές πράξεις, εκλογικά βιβλιάρια, έγγραφα του 1960... Τα άχρηστα πια δημόσια πιστοποιητικά της ύπαρξής μας σ' αυτόν τον κόσμο. Ελαφρώς υγρά από το ταβάνι που στάζει. Το χιόνι δέκα πόντους ακόμα στα κεραμίδια και παγωμένο έξω στους δρόμους. Πολύ κρύο. Τα δάχτυλά μου παγώνουν. Ξεχωρίζω τα πιο σημαντικά και τα βάζω στην άκρη. Κειμήλια μια ζωής. Όπως και το παλιό ξύλινο σκαλιστό κρεβάτι που κάποιος παλαιοπώλης θα το 'βρισκε αξιόλογο.

Βιάζονται να γκρεμίσουν την μικρή μονοκατοικία όμως άρον-άρον. Θέλουν να φτιάξουν μια μοντέρνα μεζονέτα για να έρθουν να μείνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Το γκρέιτερ θα τα ισοπεδώσει όλα. Όλα; Μαζί και την μεγάλη φωτογραφία του γάμου του θείου και της θείας μου που τόσα χρόνια στεφανώνει το κρεβάτι τους; Μα, είναι δυνατόν να την άφησαν εκεί τα ξαδέρφια μου; Το θεωρώ ιεροσυλία να την λειώσει το γκρέιτερ.



Ψαχουλεύοντας την ξεχνώ. Τα ευρήματα όχι πολλά. Κυρίως καλά πράγματα για να δοθούν αλλού που τα έχουν ανάγκη, γιατί είναι κρίμα να καταστραφούν. Ούτως ή άλλως τα ξαδέρφια μου πήραν ό,τι ήθελαν.

Με τα χέρια γεμάτα, κλειδώνω πίσω μου και φεύγω. Στο πατρικό μου θυμάμαι την παλιά φωτογραφία. Τα πόδια μου ξανατρίζουν πάνω στο παγωμένο χιόνι του δρόμου.
Ακόμη κι αν δεν την θέλουν τα ξαδέρφια μου δεν μπορώ να την αφήσω παρανάλωμα στην κατεδάφιση. Θα 'ναι ασέβεια στη μνήμη τους. Ανεβαίνω με δισταγμό (μη λερώσω τάχα το στρώμα;) με τα παπούτσια πάνω στο κρεβάτι, κόβω την κορδέλα που είναι κρεμασμένη και παίρνω την παλιά σκονισμένη κορνίζα στα χέρια μου.



(Οι παρόμοιες φωτογραφίες με αυτήν της θείας μου είναι άσχετες και τις βρήκα στο διαδίκτυο)



.

Μηδενισμός και Βία

Δυστυχώς δεν πρόλαβα από την αρχή (κι αυτό στην τύχη) την εκπομπή της ΕΡΤ3 με τον Στέλιο Ράμφο.
Νομίζω όμως ότι είδα αρκετά για να καταλάβω τις θέσεις του και την "εργασία" του (όπως ονομάζει την άποψή του-χωρίς να θεωρηθεί θέσφατη όπως δήλωσε), για το κοινωνικό φαινόμενο του μηδενισμού και της βίας των τελευταίων ημερών.

Ο κ. Ράμφος υποστηρίζει ότι η βία οφείλεται στην συσσωρευμένη αρνητικότητα (δίχως διέξοδο) των πολιτών από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και μετά (19987-90 και μετά).
Αυτή η αρνητικότητα οφείλεται στην μη ύπαρξη παραγωγής ουσιαστικού πολιτισμού από έναν πολιτικό κόσμο που για το μόνο που νοιάζεται είναι η εκμηδένιση και η κατατρόπωση των θέσεων του αντιπάλου κόμματος, χωρίς την συμπληρωματική πολιτική που θα οδηγούσε τα κόμματα να προσπαθούν να γίνονται το ένα καλύτερο από το άλλο, σε μια ανταγωνιστική δημιουργική άμιλλα.

Όπως είπε ο κ. Ράμφος, μετά την μεταπολίτευση, ο Καρμανλής αποκατέστησε το πολιτικό σκέλος επαναφέροντας την δημοκρατία στην χώρα, ο Παπανδρέου το κοινωνικό σκέλος με την εξισορρόπηση της ένταξης στην κοινωνία των πολιτικά διωκόμενων, αλλά οι μετέπειτα πολιτικοί αναμασούν και επιμηκύνουν τα ήδη κεκτημένα όσο δεν πάει άλλο, μη προσφέροντας τίποτε ουσιαστικό, εκτός από άγονες μηδενιστικές κόντρες και ατέρμονες συζητήσεις στα παράθυρα.

Μέχρι την μεταπολίτευση υπήρχε μια συλλογική κοινωνική δομή. Από κει και μετά όμως ο νεωτερικός άνθρωπος άρχισε να μπαίνει σε μιαν ατομικότητα, που αναπόφευκτα τον ώθησε να διασταλεί ψυχικά. Αυτή η ψυχική διαστολή τον έκανε να ζητήσει την κοινωνική ενοποίηση, που όμως δεν μπορούσε να του παρέχει η πολιτική δομή της χώρας μας, λειτουργώντας δικομματικά και διχαστικά, ενώ η βασική κοινωνική δομή ήταν στηριγμένη στον "αρνησίκοσμο μυστικισμό της Ορθοδοξίας".
Έτσι η κοινωνία άρχισε να συσσωρεύει αρνητισμό, που κάποια στιγμή ηλεκτροδοτήθηκε από τον φόνο του 15χρονου και εξερράγει με τα γνωστά αποτελέσματα οργής.

Η πολιτική δομή της χώρας μας αφοσιωμένη στο διχαστικό έργο της, αποξένωσε το "αίσθημα" από τις παροχές της. Όπως είπε παραδειγματικά: Τι να κάνουμε ένα σύστημα που στηρίζεται σε θεσμούς, στερώντας όμως την αξιοπρέπεια από τους πολίτες του; ή λίγο αργότερα: Τι να κάνουμε μια παιδεία που ενδιαφέρεται μόνο να παράγει κάποιο έργο χωρίς να την νοιάζει ο τρόπος και αν αυτό προκαλεί πλήξη στους μαθητές;
Οι πολίτες αισθάνονται πια προδομένοι και εγκαταλελειμμένοι, ενώ έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Προσπαθώντας να βρει κάποιο φως, μια ελπίδα στην μαυρίλα των ημερών, ο κ.Ράμφος μίλησε για την ανάγκη μιας ουσιαστικής και βαθύτατης αλλαγής, με την αφορμή όλων αυτών των γεγονότων.
"Πλέον ο άνθρωπος έχει χρέος να καταστρέψη όλες τις πεπερασμένες μορφές που τον χωρίζουν από την ελευθερία του."

Ο ψυχισμός του Έλληνα είναι διαφορετικός από των υπόλοιπων Ευρωπαίων, γιατί στηρίζεται πολιτισμικά σε μια θρησκεία που αποκλείει τον κόσμο ως πειρασμό, ως αμαρτωλό ("αρνησίκοσμος") που τον αποτρέπει από την σωτηρία, κρατώντας τον έτσι μακριά από τα ορμέφυτα της φύσης του και γεμίζοντάς τον με ενοχικά συμπλέγματα.
Όχι ότι ασχολείται κάποιος ενσυνείδητα με την θρησκεία, αλλά όλες αυτές οι καταβολές, μέσω του τρόπου ζωής, καταγράφονται ασυνείδητα στο υποσυνείδητό του και είναι καθοριστικές για τον ψυχισμό του.
Από την άλλη όμως, έχει τον χαρακτήρα του "υπερβατικού", γιατί μέσα από την τυπολατρεία ο κόσμος πιστεύει ότι φτάνει στην εσωτερικότητα και τα ψυχικά επιτεύγματα ενός ασκητή.

Θεωρεί, λοιπόν, ότι ήρθε ο καιρός να βγάλουμε από πάνω μας το βάρος του "Έλληνα" που μας δυναστεύει κοινωνικά και ψυχικά εδώ και αιώνες, κάτι που οι καθολικοί διείδαν εδώ και πολλά χρόνια πριν και προσπάθησαν να αποβάλλουν.
"Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου. Αντιθέτως η δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο και να περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού."

Πρέπει, λοιπόν, ο πολιτικός κόσμος να καταλάβει το βάθος του προβλήματος και να στραφεί μέσα από κοινωνιολογικές μελέτες, προς τον ψυχισμό του Έλληνα, προσφέροντας και παράγοντας πολιτισμό μέσω της διακυβέρνησης κι όχι ξερά νούμερα και ποσοστά "επιτευγμάτων".
Πολιτισμό όμως, με βάση τις ελληνικές ανάγκες κι όχι μιμητισμό από ξένα εισαγόμενα πρότυπα (που μπορεί να αξίζουν για την χώρα στην οποία παράγονται, είναι άχρηστα όμως για την ιδιοσυγκρασία και την ιδιομορφία του Έλληνα), για να μπορέσει έτσι να δώσει, μέσα από την δημιουργικότητα, τον θετικισμό στη ζωή μας που θα καλύψει τα κενά του αρνητισμού και του μηδενισμού."
Γιατί (όπως τόνισε), ο Φίχτε έδωσε νέο ορισμό στην αντίληψη της αντικειμενικής πραγματικότητας, ως παράγοντα που εξαρτάται από την άπειρη βούληση του υποκειμένου.
"Ο νεώτερος μηδενισμός γεννιέται όταν με τον Φίχτε ο Λόγος αρχίζη να παράγεται από ένα απόλυτο υποκείμενο του οποίου η άπειρη βούλησι ακυρώνει την αντικειμενική πραγματικότητα, που τόσο τιμούσε ο Διαφωτισμός."

Κάπως έτσι κατάλαβα περίπου τα όσα λέχθηκαν και θα ενταχθούν (ελπίζω) στην υποσυνείδητη νοητική μου λειτουργία ανάλυσης και διεργασίας, για την διεξαγωγή περαιτέρω προσωπικών συμπερασμάτων, που είναι ακόμα πάρα πολύ νωρίς να παραθέσω για να εκφράσω και τη δική μου γνώμη.

Μακάρι, πάντως, να υπήρχαν πιο συχνά τέτοιες εκπομπές, με τέτοιους καλεσμένους και τέτοιους προβληματισμούς.
Μπράβο και στον κ. Σαββίδη που αφήνει τον ομιλητή να αναπτύξει την άποψή του και δεν τον διακόπτει, ούτε τον αποσπά και τον αποπροσανατολίζει, όπως κάνουν συνήθως άλλοι δημοσιογράφοι που διακόπτουν συνεχώς τον ομιλητή τους ακραίως εκνευριστικά (για μας τους ακροατές), πριν ολοκληρώσει αυτό που θέλει να πει.

Παραθέτω και το σχετικό άρθρο του κ. Ράμφου από την Καθημερινή:

***************************************************************************************************************

Το μηδέν σαν μακρόβιος επιθανάτιος ρόγχος
του Στέλιου Ράμφου

Από τις στάχτες της Αθήνας και των άλλων πόλεων της χώρας γεννιέται ένα ερώτημα: Πώς τόσος μηδενισμός σήμερα στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα; Θα ήταν εύκολη η απάντησι, εάν η ιστορία ακολουθούσε προκαθωρισμένα σχήματα• δεν ακολουθεί και γι’ αυτό τα γεγονότα αποκτούν διαστάσεις όχι τόσο αφ’ εαυτών, όσο από συνδυασμούς απείρων μικρών λόγων, που συγκυριακά τους προσδίδουν μοναδικότητα. Ολα παίζονται στην δυνατότητα ενεργοποιήσεως υφισταμένων κοινωνικοπολιτισμικών πλαισίων με τρόπο απροσδόκητο, στον τύπο αληθείας που αναδεικνύομε, ώστε να ξεγυμνώσουμε την κρατούσα «αλήθεια» και «λογική». Εξ ου και ενώ τα γεγονότα επιστρέφουν, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Επομένως δεν σκοπεύω να καταθέσω την «γνώμη» ή «άποψί» μου περιγράφοντας τα διατρέξαντα των τελευταίων ημερών• με ενδιαφέρει η σκέψι να διασώζη τον ζητητικό χαρακτήρα και την ενέργεια που θα ευρύνη τον ορίζοντά τους με νέες δυνητικές προοπτικές.
Αιφνιδιασμένες από τις διαστάσεις που έλαβε ο θάνατος του άτυχου μαθητή σε όλη την επικράτεια, η κοινή γνώμη, η κυβέρνησι, οι πολιτικές ηγεσίες, η ηγεσία του αστυνομικού σώματος, ακόμη προσπαθούν να καταλάβουν. Το μέγεθος της μαθητικής εξεγέρσεως είναι τόσο μεγάλο, ώστε και αυτές οι αντιεξουσιαστικές κινήσεις να δηλώνουν επίσημα ότι δεν πρωτοστάτησαν. Το φαινόμενο δεν ανταποκρίνεται στη συνήθη αντιπολιτευτική πρακτική, οπότε δεν ερμηνεύεται με τα διαθέσιμα αναλυτικά εργαλεία. Αμηχανία και ανησυχία έχουν καταλάβει τους αρμοδίους παράγοντες, ενώ οι δυστυχείς καταστηματάρχες μετρούν αλαφιασμένοι τις ζημιές.

Να καταλάβουμε
Πώς να κατανοήσουμε την εκδικητική βία που απλώθηκε με ταχύτητα πυρκαγιάς και πρωταγωνιστές χιλιάδες θυμωμένα παιδιά ηλικίας 8 έως 18 ετών; Η εξήγησι χρειάζεται όχι τόσο πολιτικούς όρους όσο ποιητικούς και ψυχολογικούς, οι οποίοι τηρουμένων των αναλογιών, μου θυμίζουν τον γαλλικό Μάη του 1968. Τότε η δυσφορία των φοιτητών για ένα πανεπιστήμιο και μια κοινωνία που βυθίζονταν στο τέλμα των αρτηριοσκληρωτικών τους δομών εκφράσθηκε με καταλήψεις και οδοφράγματα, των οποίων η συμβολική ξεσήκωσε αλληλέγγυα το κοινό αίσθημα. Η απωθημένη στις ψυχές και συμβιβασμένη με τα στερεότυπα του αποπετρωμένου συστήματος δυσφορία εκλύθηκε δημιουργικά χάρι στους «λυσσασμένους» φοιτητές του «Κινήματος της 22ας Μαρτίου». Οι φοιτητές αυτοί, χωρίς να το συνειδητοποιούν, έδωσαν συμβολική μορφή στο ζωτικό αίτημα για ουσιαστικότερη δημοκρατία και το εξέπεμψαν χρησιμοποιώντας την παλιά γλώσσα για νέα πράγματα. Για την ακρίβεια «σκηνοθέτησαν» το σχήμα της αντιστάσεως στην κρατική βία στο πνεύμα του προτάγματος μιας συμμετοχικής πολιτείας, προσφέροντας στους πολίτες την δυνατότητα να εξωτερικεύσουν την απωθημένη δυσφορία τους θετικά στο πλαίσιο ενός πλατύτερου νοήματος. «Σκηνοθεσία» και «παράστασι» είχαν στην πνοή τους τέτοια δύναμη, ώστε το σύστημα να χάση την ηθική του νομιμοποίησι και να παραλύση μαζί με τους μηχανισμούς καταστολής και η ιστορία να λήξη με «συμβόλαιο» ενεργού συμμετοχής των πολιτών στο κοινωνικό γίγνεσθαι και ελευθερωτική ανατροπή του ήθους της καθημερινότητος.

Στην δική μας περίπτωσι ο εκρηκτικός μηχανισμός ήταν παρόμοιος αλλά το μήνυμα και ο συμβολισμός του μηδενιστικός. Η είδησι ότι αστυνομικός σκότωσε στα Εξάρχεια ένα γυμνασιόπαιδο λειτούργησε σαν θρυαλλίδα στις ψυχές των μαθητών ξυπνώντας πολύ σκοτεινά ένστικτα για να βγουν σαν προτάσεις. Τα σημερινά παιδιά πιέζονται ασφυκτικά για επιδόσεις χωρίς αντίκρυσμα, το δε μέλλον τους κρίνεται από μια πολιτεία στα μάτια τους ανυπόληπτη, καθώς η ανικανότητα επιβραβεύεται θρασύτατα και η ατιμωρησία βασιλεύει, την αξία αποφασίζουν οι προσωπικές σχέσεις, η δε ζωή αδειάζει από νόημα και κρύβει το κενό πίσω από αστραφτερές βιτρίνες. Η Εκκλησία βουλιάζει σε δεινή πνευματική παρακμή, η Δικαιοσύνη έχει στους κόλπους της κυκλώματα, οι συνδικαλιστές χρησιμοποιούν τα δικαιώματα με τη λογική της διαλύσεως, τη στιγμή που αποτελούν ευκαιρίες αυτοσυνειδησίας, ενώ η διαφθορά ως επηρμένη ευτέλεια καγχάζει μνησίκακα και μας θέλει όλους ίδιους.

Ταυτίσθηκαν με τον μαθητή
Σ’ αυτό το κλίμα ο σπαρακτικός θάνατος έλαβε στις ψυχές των μαθητών συμβολικές διαστάσεις. Αναγνώρισαν ταυτιστικά τον δικό τους θάνατο σαν στερημένη ελπίδα, πράγμα που ενεργοποίησε εκρηκτικά μέσα τους την αγωνία του μηδενός και γύρισε το αίσθημα της αδυναμίας σε βουβή εκδικητική μανία, οπότε άρχισαν να σπάζουν τις βιτρίνες των καταστημάτων και να πυρπολούν τις τράπεζες σαν εμβλήματα μιας ζωής που εννοεί εκ συστήματος να οδηγή ευνουχιστικά σε απορριπτικές συγκρίσεις. Η αγωνία τους απλώθηκε ασυγκράτητα σαν τιμωρός φωτιά στους δρόμους και στις πλατείες των Αθηνών, συμπαρασύροντας τους απανταχού της Ελλάδος ομηλίκους, οι οποίοι έδρασαν από κοινού ταχύτατα και άγρια με τρόπο που μπέρδεψε και πανικόβαλε αρχές και κοινωνία.

Εχει σημασία να αναγνωρίσουμε μια ψυχολογία διαποτισμένη από την συμβολική του θάνατου και της φωτιάς, ψυχολογία τέλους της θετικότητος που εξαπολύει μέσα μας σκοτεινές δυνάμεις και αναγωγικές. Βιώνουμε τον θάνατο εναγώνια και απελπισμένα, ενώ η φωτιά προβαίνει σαν σύμβολο καθαρτήριο και καταστροφικό. Εγκαταλελειμμένοι, νοιώθουμε ψυχικά νεκροί και ένοχοι σε μία διαρκή απειλή, παραπαίουμε μεταξύ εξαρτήσεως και αυταρκείας, οπότε φεύγουμε έντρομοι στην θέα του κόσμου και του εαυτού μας, καθώς η εσωτερική διάσπασι αφήνει τα ένστικτα ανεξέλεγκτα να μας κυκλώνουν σαν χάος.

Το αρνητικό περιεχόμενο του ψυχισμού που εδώ με απασχολεί έχει προϊστορία. Ο νεώτερος μηδενισμός γεννιέται όταν με τον Φίχτε ο Λόγος αρχίζη να παράγεται από ένα απόλυτο υποκείμενο του οποίου η άπειρη βούλησι ακυρώνει την αντικειμενική πραγματικότητα, που τόσο τιμούσε ο Διαφωτισμός. Πλέον ο άνθρωπος έχει χρέος να καταστρέψη όλες τις πεπερασμένες μορφές που τον χωριζουν από την ελευθερία του. Σκοπός της ζωής παύει να είναι η ευδαιμονία και γίνεται η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου, κάτι συνεπαγόμενο τον θάνατο του Θεού. Η εναντίωσι του απεριόριστου «θέλω» προς τον περιορισμό της Φύσης έκανε τον μηδενισμό ευπρόσδεκτο στην Ρωσία εν είδει εξεγέρσεως εναντίον τού τσαρικού δεσποτισμού και όλων των αθλιοτήτων που συντηρούσε και εξέτρεφε. Για τους αναρχικούς μηδενιστές τύπου Νετσάγιεφ, η τάξι ήταν έγκλημα, η καταστροφή δημιουργία και η τρομοκρατία αυτοσκοπός. Η κυριαρχία του αυτόνομου αισθήματος στην συνείδησι βρήκε πρόσφορο εδαφος στον αρνησίκοσμο μυστικισμό της Ορθοδοξίας και διά της αφιλαυτίας ανήγαγε το ένστικτο, σε υπέρλογο σκοπό.

Πέρα από τον μηδενισμό
Στην Ελλάδα ο μηδενισμός τούτος δεν είχε απήχησι. Το βάρος της τυποτελετουργικής θρησκευτικότητας δεν άφηνε περιθώρια στο αίσθημα να αναπτυχθή αυτοδύναμα, ενώ ο Διαφωτισμός δεν πέτυχε ισχυρή διεισδυτικότητα, για να ελευθερώση μαζί με το άτομο και την εσωτερική του ζωή. Μας κατέχει ένα αίσθημα υπερβατικού, με περιεχόμενο τον εαυτό του, αίσθημα το οποίο εσωτερικεύουμε σαν μελαγχολικό καημό, μας ωθεί δε σε ανοιχτή σύγκρουση με τον καθολικό λόγο του φυσικού κόσμου και του κρατικού θεσμού, για να μας συσπειρώσει στους δεσμούς τόπου (πατρίδα), αίματος (οικογένεια) και κοινής μοίρας (θρησκεία). Αφ’ ης στιγμής όμως με τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό η ανάπτυξι της ατομικότητας έκανε χωρητικότερη την συνείδησι και ικανή να έχη περιεχόμενο τη δική της θετικότητα ή το δικό της κενό, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για ένα μεταχρονολογημένο ιθαγενή μηδενισμό. Αυτό αξίζει να το κρατήσωμε.

Πρόκειται για στοιχείο νευραλγικό, στην πνευματική αξιοποίησι του οποίου θα μπορούσε να στηριχθή ένας αξιόλογος νεοελληνικός πολιτισμός, του οποίου οι θεσμοί να υπολογίζουν και το αίσθημα, ώστε να μην απωθήται ως αγωνία εγκαταλείψεως αρνητικά. Ως γνωστόν η ανατολική χριστιανική παράδοσι αρνείται στον ασκητικό πυρήνα της τον πολιτισμό, αφού θέλει να σώζεται ο άνθρωπος εκτός κόσμου. Αντιθέτως η δυτική χριστιανοσύνη άρχισε τον 12ο αιώνα να συμφιλιώνεται με τον φυσικό κόσμο και να περιλαμβάνει στα μέσα για την εξύψωση του ανθρώπου τον παράγοντα του πολιτισμού. Με τον πολωτικό ψυχισμό που διαμορφώνει η εσχατολογική πίστι της Ορθοδοξίας, τα αισθήματα της υπερβατικής λυτρώσεως και η δίψα της θείας δικαιοσύνης τρέπονται εύκολα σε παράφορη αποκαλυπτική πεποίθησι που κάνει τον άνθρωπο υπερευαίσθητο με τον εαυτό του και τρυφερό με την καταστροφή. Το δείχνει το ρωσικό προηγούμενο του 19ου αιώνα και το απιρρωνύουν οι φωτιές των Αθηνών – μεταπολιτευτικό παραπροϊόν συνδυασμού ιδεολογικής ορμής και πνευματικής ένδειας, που συν τω χρόνω μετατράπηκε σε αγωνιώδες άρπαγμα από τον δικό του μακρόβιο επιθανάτιο ρόγχο.

πηγή: Καθημερινή 14/12/2008

-

Freerunning

Ένα τραγούδι έψαχνα με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, μια από τις ελπιδοφόρες νέες φωνές.
Ο στίχος δε λέει και πολλά, αλλά μου αρέσει η μουσική του και η ερμηνεία της.
Το βρήκα στο youtube να συνοδεύεται από ένα βίντεο που με έκανε να ανατριχιάσω...

Όχι ότι το freerunning (ή parkour στα Γαλλικά) είναι άγνωστο σπορ, αλλά μαζεμένες όλες οι ριψοκίνδυνες σκηνές και έτσι συνεχόμενες, με έκαναν να σκεφτώ διάφορα για τους ανθρώπους, τον τρόπο ζωής μας, τις τάσεις διαφυγής μέσα στα τσιμέντα, την αναζήτηση αδρεναλίνης που μας κάνει να αισθανόμαστε ζωντανοί...



Πληροφοριακά:
Τίτλος τραγουδιού: "Έλα",
Ερμηνεία: Ζουγανέλη Ελεονώρα & Μουζουράκης Πάνος
Μουσική: Κασιούρας Δημήτρης
Στίχοι: Μπαλτζή Σάννυ
Βίντεοκλιπ: christosonEMI

-

Ξηρασία...

Είχε ξηρασία στο βλέμμα
και τα χείλη παρέμεναν άνυδρα
αυτήν την εποχή του χρόνου

"Walking in the Rain", by Jose Roberto

-

Σύννεφα και Πουλιά

Σήμερα (26/11/08) τα σύννεφα στον ουρανό ήταν μαγευτικά.

Σούρουπο.
Την ώρα που μαζεύονται κατά ομάδες διάφορα σμήνη πουλιών.

Αν η μετριότατη μηχανή μου είχε ευρυγώνιο φακό και καλό ζουμ, θα είχα τη δυνατότητα να τραβήξω μεγαλύτερο κομμάτι ουρανού και πιο κοντινά πλάνα των πουλιών.
(Mε το μάτι φαινόταν όλα πολύ πιο κοντά)

Δε λέω άλλα λόγια.

Μερικές από τις δεκάδες φωτογραφίες που τράβηξα από την ταράτσα μου αρκούν!

Η Γλώσσα...

Μέρος της δουλειάς μου απαιτεί σερφάρισμα για εύρεση στοιχείων.
Σε μια τέτοια αναζήτηση, από σελίδα σε σελίδα... βρήκα αυτήν την ανάρτηση από το μπλογκ "Λογορράματα" με τίτλο "Η Γλώσσα είναι η μάνα μου..." και την αναμεταδίδω.

(Θεωρώ άκρως σπαστική την έκφραση και το στιλ των Άγγλων, αλλά σε κάτι τέτοια πρέπει να παραβλέπεται)

***************************************************************************************************



... ο πατέρας μου, ο άντρας μου, ο αδερφός μου, η αδερφή μου, η πόρνη μου, η μετρέσα μου, η ταμίας που μου χτυπάει τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.

Η Γλώσσα είναι ένα δωρεάν δείγμα καθαριστικού υγρού με άρωμα λεμόνι ή ένα εύχρηστο μαντηλάκι μιας χρήσης.

Η Γλώσσα είναι η ανάσα του Θεού.

Η Γλώσσα είναι οι δροσοσταλίδες πάνω σε ένα φρέσκο μήλο.

Είναι η απαλή βροχή από σκόνη που βλέπεις να πέφτει μέσα σε μια δέσμη από πρωινό φως, καθώς τραβάς από το παλιό ράφι της βιβλιοθήκης ένα μισοξεχασμένο βιβλίο ερωτικών απομνημονευμάτων.

Η Γλώσσα είναι το τρίξιμο μιας σκάλας.

Είναι ένα σπίρτο που τσιτσιρίζει καθώς το κρατάς πάνω στο παγωμένο τζάμι.

Είναι η θολή ανάμνηση ενός παιδικού πάρτι γενεθλίων.

Είναι το ζεστό, υγρό, όλο εμπιστοσύνη άγγιγμα μιας ξέχειλης μωρουδιακής πάνας.

Το κουφάρι ενός απανθρακωμένου τανκ.

Η βάση ενός γρανιτένιου ογκόλιθου.

Οι τρίχες που αρχίζουν να φυτρώνουν στο πανωχείλι ενός κοριτσιού από τη Μεσόγειο.

Αραχνιές που πριν από καιρό πέρασε από πάνω τους μια παλιά γαλότσα.
Υ.Γ. Ας μου συγχωρεθεί το δεύτερο συνεχόμενο βιντεάκι, αλλά μου άρεσε περισσότερο και από το προηγούμενο. Μετέφρασα μόνο το τελευταίο μέρος του σκετς (όσοι ασχολούνται, ιδίως, με τα γλωσσολογικά νομίζω ότι θα βρουν απολαυστικό και το υπόλοιπο).

Το παραπάνω, αναρτήθηκε από hominid στις 26.1.08

***************************************************************************************************

-

Μονόλογος

Παιχνίδια συμπτώσεων γύρω μου...
Ειρωνείες γεγονότων...
Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι άθυρμα...
στα χέρια... ποιού; ποιών; Της μοίρας, των Θεών; Την μοίρα μας εμείς την κάνουμε... με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ό,τι μας συμβαίνει... (ήρθα με σκονάκι πάλι, ναι)...
Άθυρμα δικό μου; Της πορείας που επέλεξα;
«Ψάξε το γιατί πίσω από ό,τι σου συμβαίνει...»
Δεν βρίσκω τίποτε... (ποιος ξέρει τι σκεπάζω απεγνωσμένα πάλι για να μην το αφήσω να βγει)... ομίχλη, θάμπος....
Θάμπος
Παντού γύρω... μέσα ....
Θάμπος...
Κάτι θολώνει τα πάντα, χαλάει τη διαύγειά τους, τα κάνει σκοτεινά, απροσδιόριστα, αμφίβολα, ανεξιχνίαστα...
Θάμπος
Απαισιοδοξία, πτώση...
Θάμπος...
Κυκλοφορώ ατημέλητη, με χαιρετάνε, μου χαμογελούν στο δρόμο..
Μη με κοιτάτε, αγνοήστε με... δεν υπάρχω αυτόν τον καιρό...
Θάμπος...
Το μπρίκι ξεχασμένο στο καμινέτο... το θυμάμαι στο δρόμο... επιστρέφω σπίτι με ηρεμία... αφήνω ανοιχτή την πόρτα να φύγει η μυρωδιά...
Θάμπος... θέραπι σόπινγκ... 5 βιβλία μαζεμένα... 3 ποίησης,Διογένης ο Κυνικός και φιλοσοφία...
Θάμπος... μόνο φωτάκι τα φιλοσοφικά αποσπάσματα-σημειώσεις που διαβάζω πριν κοιμηθώ... κλικ... σβήνει το φως... ώρα για ύπνο... θάμπος...
Γελοίες εξετάσεις... ε, καλά... τα ξέρω... πρώτη αποτυχία στα δοκιμαστικά για τα γελοία... χαστούκι... θάμπος.... πόσο πίσω είμαι τελικά... σε όλα... παντού... πίσω... θάμπος... με τα μούτρα στη μελέτη... πείσμα... τουλάχιστον αυτό (για τα άλλα....) θα το καταφέρω... θα μάθω όσο το δυνατόν περισσότερα... αύριο εξετάσεις...
Θάμπος... προβλήματα παντού... ή έτσι μου φαίνεται...
Θάμπος... πρόβλημα στην εργασία... μείναμε πίσω... άλλους ρυθμούς προόδου περίμενα... τι κάνουμε... πού ‘ναι τα αποτελέσματα... θάμπος...
Θάμπος... κάθομαι στην άκρη της μπανιέρας με τα γράμματα του Ελυάρ στη Γκαλά... ποίημα: συχνά τη νύχτα ο ουρανός θεωρεί εαυτόν... κι άλλο... το κίβδηλο, το αρνητικό οδηγούν τη ζωή στο μίσος του εαυτού της... κι άλλο... κάθε δικαίωμα: προσποιήσου τη θάλλουσα σκιά των ανθέων των αναρτημένων στο έαρ... ξεχνιέμαι...κρυώνω.. πρέπει να κάνω μπάνιο... θα αργήσω στη δουλειά...
Θάμπος...πρόβλημα στη δουλειά... δεν θα τα βγάλω πέρα σήμερα... τετέλεσται.. θα φύγω... θα πάρω ρεπό.... δεν θα έρθει κανείς... (να φύγω για πάντα; και μετά; πώς θα.. θάμπος...)
ήρθαν... πολλοί.. προσπαθώ... χαμένη στο θάμπος... μόνο προσπαθώ... με τα γνωστά μέσα...με ό,τι ξέρω... χαμένη σε σκέψεις... τα χέρια μου πληγώθηκαν πάλι από τις πολλές ώρες χωρίς διάλλειμα... επιτυχία... συγχαρητήρια... ήσουν υπέροχη... μπράβο...τα γνωστά κοπλιμέντα... θάμπος, θάμπος, θάμπος... χαμένη... εσείς δεν ξέρετε... έτυχε... η κατρακύλα άρχισε πριν καιρό... έτυχε... τίποτε δεν μ’ αγγίζει από λόγια... τα συνήθισα... μόνο το θάμπος και η απογοήτευση... πάλι καλά που τα κατάφερα και σήμερα... ανθρώπινη συζήτηση με γνωστό ζευγάρι... "μια χαρά φαίνεσαι"...θάμπος... "δεν είμαι"... ανάλυση του καμπυλοειδούς της ζωής... εκθειασμός του πώς κατάφερα να κερδίσω κάποιους ενώ ήταν αδιάφοροι... θάμπος... "θα φύγω"... σηκώνομαι... "μείνε"... δεν μπορώ να μιλώ, να ανοίγομαι... είμαι απομονάχους-μονάχους... "επιστρέφω στο θάμπος"... "κοίτα να γίνεις καλά γρήγορα"... "θα περάσει"... θάμπος...

Θα περάσει...
-
-

Γαλάζιο Μάτι

Μια και στην προηγούμενη ανάρτηση είχα οπτική αναφορά στον Νταλί...

Τεστ:
Τι μας θυμίζει η εξαίρετη (με ενθουσίασε από την πρώτη στιγμή που την είδα) και πολύ πετυχημένη αφίσα του 49ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης;
Μόλις προχθές εκθειάζαμε την ευφυή λιτότητα των γραμμών της (με φίλη διακοσμήτρια που κάνει αυτόν τον καιρό σεμινάριο για την σημασία των χρωμάτων) και μιλούσαμε για το καθοριστικό και ελκυστικότατο γαλάζιο της...

"Eye on Time"

by Salavador Dali

Δείτε όμως κι αυτό:
(Το Μάτι του Ρα, από την αρχαία Αίγυπτο)



-

Στιγμή

Αχ, η στιγμή, φορέας του παντός
και σαν μπροστά της στέκω
Σέρνω το πίσω, κουβαλώ το εμπρός
μα, τίποτε απ’ τα δυο δεν έχω

Αν και μου 'ρθε μόλις σήμερα το πρωί, μάλλον είναι η συνέχεια της παλιότερης ανάρτησής μου:
"Χρόνου φείδου ή μη γνώναι"

Απορίες:

Μήπως τα έχω και τα δυο (παρελθόν-μέλλον) μαζί συνέχεια;

Μήπως δεν έχει καμία διαφορά είτε πω ότι τα έχω είτε ότι δεν τα έχω;

Γίνεται -ταυτόχρονα- να τα έχω και να μην τα έχω;

"Σκέφτομαι και ...γράφω"

Το παρόν δεν είναι ούτε το παρελθόν, ούτε το μέλλον αλλά το απειροελάχιστο σημείο ένωσής τους, που είναι πάντα ρέον και μεταβλητό.
Μέχρι να σκεφτώ τη λέξη "μέλλον" έγινε κιόλας παρόν, και τη στιγμή που γράφω "παρόν" είναι κιόλας παρελθόν...
Πώς γίνεται να πηδήξω μέσα στην επόμενη στιγμή του χρόνου και να την κρατήσω έστω και ελάχιστα ακίνητη*;
(*ο ακίνητος χρόνος όμως, συνεχίζει να είναι χρόνος ή είναι κάτι άλλο; ορίζουμε τον χρόνο από τη συνεχή μεταβολή των πάντων; χρόνος ίσον τα πάντα ρει ή ισχύει και το αντίθετο: τα πάντα ρει=χρόνος; ...)

Ίσως μόνο αν βγω τελείως απ' αυτόν...

Κι αν είναι φύσει αδύνατον να βγει ένα σώμα από τον χρόνο, τι γίνεται με τη σκέψη; Πώς σπάει τη διάστασή του ώστε να ξεκινήσει, κι όταν ολοκληρωθεί νοηματικά να επιστρέψει και να με βρει εκεί που με άφησε;
Πού με άφησε όμως; (Αφήνω=εξ ορισμού: παρελθόν)
Να με βρει "εκεί που βρίσκομαι*" καλύτερα...
(*πού βρίσκομαι; στο εδώ... άραγε στο πουθενά υπάρχει χρόνος;)
Να προλάβει να τρέξει η σκέψη πριν από τον χρόνο και να γυρίσει...
Κάπως όπως με τη θεωρία της σχετικότητας...
"Πριν από το χρόνο"... μα το "πριν" δεν το ορίσαμε σαν παρελθόν;
"Έξω από το χρόνο" καλύτερα...
Τι βρίσκεται έξω, πέρα από το χρόνο;
Τι μπορώ να καταλάβω ως άχρονο;
Οι αισθήσεις μοιάζουν να υπηρετούν πιστά τον χρόνο...
Τα αισθήματα όχι... (στη χαρά ο χρόνος γίνεται σύντομος, στον πόνο μεγαλώνει, αργεί να περάσει...)
Άρα, έχουμε διαχωρισμό εξωτερικού και εσωτερικού χρόνου;
Αφήνω το σώμα μου στον εξωτερικό χρόνο και εξαφανίζομαι από αυτόν σε μια  άλλου είδους εσωτερικής μέτρησής του με τη σκέψη μου;
Το κάνω ήδη όταν είμαι αφηρημένη...
Μπορώ και κάτι περισσότερο;
Π.χ. να τον σταματήσω, ή να τον αλλάξω, ή να μεταβάλλω το συνεχές του, ή να βγω από την γραμμικότητα που του έχουμε ορίσει, ή να ανοίξω μια ρωγμή, μια διέξοδο φυγής, μια πύλη...


Πώς γλίτωσε ο Δίας απ' τον Κρόνο;
Αντ' αυτού έφαγε μια πέτρα...
Πέτρα... Κάτι συμπαγές και σταθερό όπως η ύλη, ο χώρος;
Τον έκρυψαν σε μια σπηλιά...
Σπηλιά... κάτι σκοτεινό, ανήλιο... μη ήλιος, κόσμος, σύμπαν...
Σπηλιά (συνειρμοί: καμπύλη, κυκλική, μήτρα, έμβρυο, επιστροφή πίσω προ ήλιου, πρό κόσμου, προ γέννησης, προ δημιουργίας...
...εν αρχή το χάος, μετά το κοσμικό αβγό...)

Μήπως για να βγω από το χρόνο πρέπει να καταφέρω να βγω πρώτα απ' το χώρο, από ό,τι ορίζουμε σήμερα σαν κόσμο, δημιουργία;
Και τι από μένα (ποιο "κομμάτι" μου) θα βγει αν -τελικά- μπορεί και καταφέρει να βγει;

Το ατομικό όριο του χρόνου για μας είναι ο θάνατος...
Εν ζωή όμως; Τι κάνουμε;
Πώς θα γλιτώσουμε από το στόμα του -κι εμείς- σαν τον Δία;
Μήπως η σπηλιά τελικά συμβολίζει τον τάφο;
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε ανοίγει συνέχεια σε άλλες διαστάσεις...
(Θάνατος=μη χρόνος;)
(και μη χώρος;)
Υπάρχει θάνατος εν ζωή;
Υπάρχει πραγματική ζωή πριν από αυτόν τον θάνατο;
Αν ζωή και θάνατος είναι αυτά που ξέρουμε ως γνωστά τι γινόμαστε έξω από τον χωροχρόνο;
...................
(το 'φερα από δω...το 'φερα από κει... πάλι στο υπαρξιακό το γύρισα...)

Ιδιωτική Οδός

Ήταν η εποχή
που είχε υποβάλλει τα σέβη της
στην υπερβολή.

.

Έρχεται... κρύο...

Τώρα που φύγαν τα τζιτζίκια
Ποιος θα ζεσταίνει τις μέρες μας;
Ποιος θα δίνει ρυθμό στις ανάσες μας;

Χειμώνας...
Η ελπίδα σε χειμερία νάρκη.


.

Νέοι Αφορισμοί

Προτιμότερο το ορμητικό θράσος της Άγνοιας
από την καθηλωτική ανασταλτικότητα της Γνώσης.



Είμαστε για τους άλλους ό,τι νομίζουν πως είμαστε
όμως δεν είμαστε ποτέ ό,τι νομίζουμε οι ίδιοι για τον εαυτό μας



(ορίστε που μου ήρθαν σήμερα δυο αφορισμοί... σηκώνουν αρκετή συζήτηση...)


-

Αρούμενα δρουβούδιζαν

-
-
1. Αρούμενα δρουβούδιζαν και κουπηχτά βρυζούξαν.
2. Η λύσις της λυπομανίας περιέχει την κόπωσιν των κλυδωνισμών του παγωμένου φρέατος.
3. Υπάρχουν κάποια τρίγωνα με τέσσερις πλευρές.
4. Είναι ανάγκη κάθε μονάδα να είναι διαφορετική από όλες τις άλλες.
5. Ο κόσμος είναι η ολότητα των γεγονότων, όχι των πραγμάτων.
6. Το Μηδέν μηδενίζει.

"Δεν μπορούμε να θεραπευτούμε από τις εγγενείς τάσεις του πνεύματός μας για αθέμιτη γενίκευση και απλούστευση και για την λογικά αδύνατη υπέρβαση των ορίων της γλώσσας μας, ή καλύτερα των συγκεκριμένων γλωσσικών μας παιχνιδιών, συνεχίζοντας την αναζήτηση της χιμαιρικής μεταφυσικής γνώσης."
Στέλιος Βιρβιδάκης (Δρ. Φιλοσοφίας)


Εδέχθην μία φιλικήν (ελπίζω) συμβουλήν περί φήμης:
"άμα θέ(λε)τε φήμη γράψτε πράγματα που να μη τα καταλαβαίνετε ούτε η ίδια..."
Ορίστε ένα σετ από πράγματα που με δυσκολεύουν ως προς την κατανόηση.
(Για να δούμε πόση φήμη θα μαζέψω!)
Εσκέφθην, μαζί με την φήμη να μαζέψω και δια-φημίσεις.
Γι' αυτό σας πληροφορώ ότι ο χώρος πάνω δεξιά είναι ελεύθερος και διατίθεται δι' ανάλογην χρήσην.


Πληροφορίες (πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για την εξάδα):
1. Παραλλαγή στίχου του "υπερλεξικού" ποιήματος του Αλέξανδρου Σχινά: "Ο Λιλιός"
2. Από το "Κύκλωπες και Καταστήματα" του Ανδρέα Εμπειρίκου.
4. "Η Μοναδολογία", Leinbiz G.W.
5. Tractarus Logico-philosophicus, L. Wittgenstein
6. "Was ist Metaphysic?", M. Heidegger
-
-

Ποια κρίση;

Δημοσιοποίηση μειλ

Εκεί που το 'γραφα σαν απάντηση σε ένα κολακευτικό μειλ που έλαβα, σκέφτηκα να το δημοσιοποιήσω (γιατί όχι, το πολύ πολύ να κερδίσω άλλη μια παρεξήγηση) και να το κάνω ανάρτηση...

Άμα εκθέτεις τον εαυτό σου ακούς διάφορα. Και καλά και άσχημα.
Με κολακεύουν τα καλά, ίσως καμιά φορά να με πικραίνουν τα άσχημα, αλλά πάντα προσπαθώ να κρατώ το δικό μου εσωτερικό μέτρο αξιολόγησης.
Πρόσφατα πρόσθεσα στο πλάι του μπλογκ μου σχόλια που ακούστηκαν για μένα.
Θα 'θελα να προσθέσω, επίσης, πως αυτό είμαι αν αυτό νομίζετε.
Δεν γίνεται να ταιριάζουμε με όλους και με όλα.

Όμως, ό,τι κι αν νομίζετε σήμερα για μένα δεν έχει σημασία, γιατί αύριο δε θα 'μαι πια το ίδιο (όπως έχω γράψει και παλιά σε μια ανάρτηση που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα).
Δεν με πειράζει που εκθέτω τον εαυτό μου στην όποια κρίση σας.
Στόχος μου είναι να προχωρώ κι όταν προχωράς σκοντάφτεις και πέφτεις πολλές φορές.

[Γι αυτό δεν μπορούμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από χρονικές στιγμές (καλές ή κακές) αλλά από την πορεία τους.
"Μπορούμε" μεν, αλλά ας μην κάνω περαιτέρω ανάλυση για την χρησιμοποίηση των λέξεων)]


Κι ένα ...ημιποίημα του Σκαρίμπα, που το αφιερώνω στη μοναχικότητα του χιούμορ.

Ημιολόκληρον

Να είσαι απλός
και περιττός
αυτό 'ναι κάτι

Να μη 'σαι τίποτα
(ούτε απαραίτητος)
επίσης είναι

Να κλεις με νόημα
(βλακείας ένεκεν)
το 'να σου μάτι

Κάνε το κι έσω
ημιβέβαιος
και μείνε

Μείνε ημιόχις
ημιναινές
- κράτα ημιπόζα

Έσω ημίβλεπτος
ημιαν-φάς
και -τότε- τέλεια

η φήμη θάρτει σου
σαν μια Κυρία
ημιμιμόζα

λίγον τι κρύα
και λίγον μπλάβη
από τα γέλια...

-
-
το 'κανα και ήρθε και η φήμη (δοκιμασμένο)... πλινκ-πλινκ!

Αυτό το "ημιόχις ημιναινές" δεν είναι τρομερό;
-
-
__________________________________________________________________________________

Παιάνας νο 2

Μπανιέρα μοντέλο "Maxima", επενδεδυμένη με χρυσές ψηφίδες του οίκου Sicis, από (προσοχή στο "από") 16.500 € +ΦΠΑ


Σουδάν
(ακολουθεί και το Κογκό αν δεν τα μάθατε)
-
-
-

Ο Παιάνας του Γκίτερμαν

-
Αφιερωμένο σε όλους μας

-
-
Για τη Ματαιότητα της γήινης μεγαλοσύνης

Οι χαυλιόδοντες που συγκρούονταν στους καβγάδες
των μαστόδοντων, τώρα είναι μπάλες του μπιλιάρδου.

Το ξίφος του Καρλομάγνου του Δίκαιου
τώρα είναι οξείδιο του σιδήρου, γνωστό ως σκουριά.

Η γκρίζα αρκούδα που το δυνατό της αγκάλιασμα
όλοι φοβούνταν, τώρα είναι ένα μικρό χαλάκι.

Η προτομή του μεγάλου Καίσαρα είναι στο ράφι
και εγώ δεν αισθάνομαι τόσο καλά.

(Άρθουρ Γκίτερμαν)
-
-

Συμβολική των "Γραφών"

Μια και θυμήθηκα σε προηγούμενο σχόλιό μου τον Μωρίς Νικόλ, σκέφτηκα να ανεβάσω αποσπάσματα από το βιβλίο του:

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗΣ ΤΩΝ ΓΡΑΦΩΝ
(Μωρίς Νικόλ)

Σκοπός όλων των ιερών γραφών είναι να μεταδώσουν υψηλότερα νοήματα και υψηλότερη γνώση, ξεκινώντας από την ορολογία της συνηθισμένης γνώσης.
Σκοπός των παραβολών είναι να μεταδώσουν στον άνθρωπο ένα υψηλότερο νόημα, με την ορολογία ενός κατώτερου νοήματος.

Βασικά, η κατανόηση του ανθρώπου κινείται στο καθορισμένο, φυσικό, υλικό επίπεδό του. Αλλά η παραβολή περιέχει νοήματα που ξεπερνούν το κυριολεκτικό ή φυσικό επίπεδο.
Καμιά φορά οι άνθρωποι νομίζουν ότι μπορούν να καταλάβουν τα πάντα, αρκεί να τους τα πουν. Η ανάπτυξη της κατανόησης, η διάκριση των διαφορών, προϋποθέτει μακρόχρονη παιδεία.

Τα Ευαγγέλια μιλούν, βασικά, για μια πιθανή εσωτερική εξέλιξη, που την ονομάζουν δεύτερη γέννηση. Αυτή είναι η κεντρική τους ιδέα. Ας αρχίσουμε με την προϋπόθεση ότι εσωτερική εξέλιξη σημαίνει ανάπτυξη της κατανόησης.

Διδάσκουν πως ο άνθρωπος είναι ικανός να υποστεί μια ορισμένη εσωτερική εξέλιξη αν έρθει σε επαφή με μια ορισμένη διδασκαλία πάνω στο θέμα. Αυτή η εσωτερική εξέλιξη είναι ψυχολογική. Το να αποκτήσει κανείς περισσότερη κατανόηση είναι ψυχολογική ανάπτυξη.
Αλλά αυτή η διδασκαλία δεν μπορεί να δοθεί ούτε άμεσα, ούτε με ψυχικό καταναγκασμό…

Γιατί δεν μπορεί ένα ανώτερο νόημα να δοθεί σε απλή γλώσσα;
Η εξωτερική πλευρά του ανθρώπου είναι διαμορφωμένη από τη ζωή κι από τις απαιτήσεις της ζωής και είναι σύμφωνη με τη θέση του και τις ικανότητές του. Με μια λέξη είναι τεχνητή.
Για αυτό το λόγο η διδασκαλία της εσωτερικής ανάπτυξης πρέπει να δοθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να μην πέσει μόνο επάνω στην εξωτερική πλευρά του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος αναπτύσσεται εσωτερικά με τη βαθύτερη σκέψη του και όχι με την εξωτερική του πλευρά που την ρυθμίζει η ζωή. Αναπτύσσεται με το πνεύμα της ατομικής του κατανόησης και με την εσωτερική του συγκατάθεση σε εκείνο που βλέπει σαν αληθινό. Όταν μπορέσει κανείς να καταλάβει ότι εξελίσσεται μόνο με την ανάπτυξη της δικής του ατομικής -και γι αυτό εσωτερικής- κατανόησης, τότε μπορεί να αντιληφθεί ότι μια αληθινή διδασκαλία για το νόημα της εσωτερικής εξέλιξης όταν πέσει αποκλειστικά και μόνο στη εξωτερική πλευρά του ανθρώπου αποδεικνύεται άχρηστη και ανόητη.

Η ψυχολογική διδασκαλία των ευαγγελίων δεν παίρνει τον άνθρωπο έτσι όπως φαίνεται, αλλά όπως πραγματικά είναι στο βάθος του.
Ο Φαρισαίος, ψυχολογικά εννοημένος, είναι η εξωτερική πλευρά του ανθρώπου που προσποιείται ότι είναι καλός και ενάρετος.
…στον φαρισαίο μέσα στον κάθε άνθρωπο, τον ανειλικρινή άνθρωπο μέσα μας…

Οι παραβολές μιλάνε με μια αρχαία γλώσσα… που είναι πολύ δύσκολο να την καταλάβουμε αν την πάρουμε στην κυριολεξία της. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς την γλώσσα των παραβολών όπως άλλωστε την γλώσσα όλων των ιερών γραφών.
…Η παραβολή αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο ανάμεσα σ’ ένα κατώτερο κι ένα ανώτερο επίπεδο

Ως ένα ορισμένο σημείο, όλοι ζητούν το Καλό… αλλά είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς τι σημαίνει δρω από το Καλό…
Εύκολα εννοεί κανείς τη δράση που απορρέει από την αλήθεια, από τη γνώση. Αλλά η αλήθεια από μόνη της είναι ανελέητη και όσοι δρουν μόνο από την αλήθεια είναι ικανοί να κάνουν το μεγαλύτερο κακό στους άλλους.

Ο Πέτρος είναι ο βίαιος άνθρωπος της γνώσης.
…Σ αυτήν την περίπτωση είναι ο άνθρωπος που διδάσκεται την αλήθεια για την εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου και τη δέχεται μόνο σαν γνώση και σκέπτεται με την λογική της αλήθειας.
Όλοι οι θρησκευτικοί διωγμοί προήλθαν από την αλήθεια και μόνο…
Όταν ο άνθρωπος σκέφτεται διανοητικά, σκέπτεται λογικά. Η συναισθηματική σκέψη είναι ψυχολογική. Ο άνθρωπος που σκέπτεται λογικά δεν έχει οίκτο γιατί δεν έχει κατανόηση…

Ο αλέκτωρ σημαίνει αφύπνιση και το τρις σημαίνει άρνηση ως το ακραίο σημείο...
Ο Πέτρος δεν θα καταλάβαινε παρά μόνον αν καταλυόταν τα εγωιστικά συναισθήματα που έτρεφε για τον Χριστό… έκλαψε γιατί εκείνη τη στιγμή... είδε τον εαυτό του στο φως της γνώσης που είχε διδαχθεί.
Είδε την απόσταση ανάμεσα σε εκείνο που γνώριζε και σε εκείνο που ήταν. Αντί απλώς να γνωρίζει άρχισε να κατανοεί. Αλλά πριν του συμβεί αυτό, πίστευε μόνο στον Χριστό και όταν ένας άνθρωπος πιστεύει έτσι, εμποδίζει και τους άλλους να πιστέψουν. Αν κανείς πιστεύει με πάθος, βίαια σε κάποιον, εμποδίζει τους άλλους να καταλάβουν. Ένας τέτοιος άνθρωπος χρησιμοποιεί την αλήθεια του βίαια και γι αυτό καταστρέφει την κατανόηση των άλλων… είναι ένας αντάρτης δεν έχει υπομονή…

Επειδή ο Πέτρος ήταν ο άνθρωπος της γνώσης και δεν είχε ακόμη αφυπνισθεί συναισθηματικά, δεν μπορούσε να συγχωρήσει.
Η συγνώμη προέρχεται από συναισθηματική ανάπτυξη. Και συναισθηματική ανάπτυξη σημαίνει ανάπτυξη πέρα από την εγωιστική αγάπη για τον εαυτό μας -με όλα τα απορροφητικά του ενδιαφέροντα- προς το στάδιο της αγάπης του πλησίον.

Όταν ο άνθρωπος έχει μέσα του την αγάπη της καλοσύνης δεν κρίνει αποκλειστικά από την αγάπη της αλήθειας. Ο άνθρωπος της αλήθειας είναι βαρύς και σκοτεινός.
Η μηχανική αγάπη είναι πολύ διαφορετική από την συνειδητή. Στη ζωή οι άνθρωποι αγαπούν μηχανικά. Αυτή η μηχανική αγάπη μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε μίσος δηλ. σε άρνηση. Όχι όμως η συνειδητή αγάπη. Η μηχανική αγάπη μας βασανίζει όλους ενώ η συνειδητή μας θεραπεύει.

Ο Πέτρος πίστευε στο ορατό πρόσωπο του Χριστού και όχι σε κάτι μέσα στον ίδιο τον εαυτό του. Η διδασκαλία που πήρε από τον Χριστό δεν είχε γίνει ακόμα κάτι το ξεχωριστό από τον ορατό Χριστό. Στον Χριστό έτρεφε τέτοιο πάθος αφοσίωσης που τον εμπόδιζε να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο μέσα του που τεχνικά ονομάζεται πίστη. Η πίστη δεν είναι τυφλή πεποίθηση αλλά το να βλέπει κανείς μόνος του την αλήθεια ενός πράγματος και δεν απορρέει από τις αισθήσεις. Το είδος της πίστης που διέθετε ο Πέτρος δεν ήταν αρκετό να τον στηρίξει γιατί δεν έβγαινε από μέσα του αλλά στηριζόταν στον δάσκαλό του.

Το νερό στη γλώσσα των παραβολών αναφέρεται σε ένα είδος αλήθειας..
Η αλήθεια σε σχέση με τον άνθρωπο…
Προσπάθησε να περπατήσει με βάση αυτή την αλήθεια και όταν άρχισε να βυθίζεται έπρεπε να φωνάξει τον Χριστό για να τον στηρίξει. Ο εξωτερικός κόσμος είχε περισσότερη δύναμη πάνω του απ’ ότι ο εσωτερικός... Γι αυτό δεν μπορούσε να τον κρατήσει ψηλά. Μόλις σηκώθηκαν τα κύματα και ο άνεμος (δυσκολίες) έχασε την πίστη του και άρχισε να βυθίζεται…

Πίσω από όλες τις εξωτερικές μορφές των θρησκειών που ανατέλλουν και δύουν, υπήρξε ανέκαθεν ένα πλατύ εντελώς ανεπτυγμένο ρεύμα γνώσης πάντα το ίδιο και πάντα με το ίδιο αντικείμενο –δηλ. την εσωτερική κινητοποίηση και την εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου. Για αυτό ανακαλύπτουμε παρόμοιες ιδέες σε ευρύτατα απομακρυσμένες ιστορικές περιόδους που αντλούν απ αυτή την πηγή.

Κάθε διδασκαλία που ανήκει στο υψηλότερο επίπεδο του ανθρώπου πρέπει να αρχίζει από την Αλήθεια πριν μπορέσει να πραγματοποιηθεί το Καλό αυτής της αλήθειας.
Εάν η αλήθεια, εάν η γνώση δεν οδηγεί στην καλοσύνη ή στην εφαρμογή της καλοσύνης, τότε για ποιο λόγο να μελετήσουμε την αλήθεια; Η γνώση είναι ατέλειωτη αν δεν οδηγεί στο σκοπό και στο τέρμα της που είναι η καλοσύνη. Το καλό είναι το κορύφωμα της αλήθειας.
Αν ο άνθρωπος ακολουθεί την γνώση (μόνο) δεν οδηγείται μόνο σε παρανόηση του νοήματος της ζωής και του ίδιου του εαυτού του αλλά και του σύμπαντος.

Γνωρίζουμε από την ιστορία πως όλες οι έριδες και οι διωγμοί δημιουργήθηκαν από δογματικά ζητήματα -δηλ. το τι είναι η αλήθεια- αποκλειστικά από την πλευρά της γνώσης της γνώμης.
Σε ποιο σκοπό οδηγεί η γνώση σήμερα την ανθρωπότητα;
Κάθε γνώση θα έπρεπε να οδηγεί στο καλό…

Αν τώρα ρωτήσει κανείς γιατί είναι απαραίτητη η αλήθεια η απάντηση είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι καλός -δηλ. το επίπεδο του καλού μέσα του είναι πολύ χαμηλό. Και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να υψωθεί το επίπεδο του καλού στον άνθρωπο. Με την γνώση της αλήθειας σχετικά με ένα υψηλότερο επίπεδο καλού. Για να ανυψωθεί ο άνθρωπος πρέπει να μάθει την Αλήθεια. Τι είδους αλήθεια; …

Αυτό που στα Ευαγγέλια ονομάζεται Λόγος του θεού είναι η Αλήθεια για το τι είναι απαραίτητο για την επίτευξη ενός υψηλότερου επιπέδου Καλού –δηλ. τι χρειάζεται για την εσωτερική εξέλιξη- γιατί εσωτερική εξέλιξη θα πει επίτευξη ενός ανωτέρου επίπεδου Καλού με την βοήθεια της γνώσης.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει άμεσα σε ένα νέο επίπεδο καλού. Μπορεί να το φτάσει μόνο με οδηγίες και αυτές οι οδηγίες πρέπει να πάρουν την μορφή Αλήθειας αυτού του ανωτέρου επιπέδου του Καλού. Η γνώση για το ανώτερο καλό πρέπει πρώτα να δοθεί σαν διδασκαλία.

Για να δεχθεί ο άνθρωπος την ανώτερη γνώση πρέπει να έχει καλό είναι…
Αν αποκτήσει κανείς την δηλητηριώδη δύναμη της γνώσης και μόνο, χωρίς καλό έδαφος θα δηλητηριαστεί τελικά από τον κόσμο.
Σήμερα κυκλοφορούν άπειρα βιβλία που προσφέρουν γνώσεις αλλά όχι κατανόηση. Βλέπουμε τα γεγονότα της επιστήμης να ερμηνεύονται με τον πιο φτηνό τρόπο.

…Σ’ αυτό τον γάμο (της Κανά) το νόημα της γνώσης ενώνεται με το είναι του ανθρώπου και οδηγεί στην εσωτερική του ανάπτυξη. Αυτό είναι το νόημα της παραβολής της μετατροπής του νερού σε κρασί. Σημαίνει ότι ο Χριστός ένωσε την γνώση του με το καλό που είχε μέσα στο είναι του. Η γνώση του και η καλοσύνη του Είναι του είχαν γίνει ένα. Ας επαναλάβουμε αυτό που ήδη αναφέραμε ότι ο Αρχιτρίκλινος μιλάει για το καλό κρασί και ότι το καλό ήρθε τελευταίο. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να διδαχθεί την αλήθεια ή την γνώση και η καλοσύνη έρχεται αργότερα…

Το να δίνει κανείς γνώση σε αδύνατους τύπους ανθρώπων που θα κάνουν κακή χρήση της…
Στις εσωτερικές σχολές υπήρχαν πολλές αυστηρές ασκήσεις πριν επιτραπεί στον υποψήφιο να διδαχτεί την εσωτερική γνώση…
Σήμερα η κατάσταση είναι διαφορετική. Η γνώση δίνεται σε όλους χωρίς διάκριση…

.. αλλά το κυριολεκτικό επίπεδο κατανόησης σε τόσο ψηλά θέματα μας φέρνει σύγχυση και αυτή η σύγχυση διαιωνίζεται. Ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει στη κυριολεξία τη φράση 'ου φονεύσεις' και να υπακούσει. Αλλά αν δει πιο βαθιά και καταλάβει ότι μπορεί να σκοτώνει ψυχολογικά όλη την ημέρα μέσα στη σκέψη του και την καρδιά του, θα αρχίσει να μεταφέρεται σε ένα άλλο είδος κατανόησης αυτής της εντολής και θα αντιληφθεί το πληρέστερο ή το πιο εσωτερικό νόημά της.

Ας πάρουμε τώρα τον πειρασμό σε σχέση με το καλό. Αυτό δεν είναι διανοητικό αλλά συγκινησιακό. Ανήκει στην πλευρά της βούλησης και όχι της σκέψης. Το τι θέλει ένας άνθρωπος βασίζεται επάνω στο τι νοιώθει πως είναι καλό. Όλοι ενεργούμε και θέλουμε σύμφωνα με εκείνο που νιώθουμε ότι είναι καλό και ό,τι θέλει ο άνθρωπος ανήκει στην πλευρά της βούλησης στη βουλητικής ζωή του.
Εάν του αφαιρεθεί αυτό που πιστεύει για καλό θα σταματήσει η βουλητική ζωή του ακριβώς όπως αν του αφαιρεθεί ό,τι πιστεύει για την αλήθεια θα έπαυε η διανοητική ζωή του.
Ό,τι αγαπά ο άνθρωπος το θεωρεί καλό και ότι το θεωρεί καλό το θέλει και ενεργεί έχοντας το σαν αφετηρία. Αν αγαπά μόνο τον εαυτό του, τότε γι αυτόν καλό σημαίνει το δικό του το καλό και ό,τι δεν συμπίπτει με το δικό του το καλό το θεωρεί κακό. Η βούληση αναπτύσσεται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της αγάπης που εξελίσσεται αντίθετα στην εγωιστική αγάπη για τον εαυτό μας…

Πίστη είναι η σίγουρη εσωτερική αίσθηση της ύπαρξης ενός ανωτέρου επιπέδου…
…Πριν ότι έκανε (ο παλιός άνθρωπος), όσο καλό και να ήταν, γινόταν από το χαμηλότερο επίπεδο μέσα του και έμενε εκεί. Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν μπορεί να μην ζητεί ανταμοιβή για ό,τι κάνει και να μην αποδίδει στον εαυτό του την καλοσύνη του ή το μεγαλείο του ή τις ταλαιπωρίες του.
Το Καλό του βρίσκεται μέσα στον κόσμο –δηλ. η αρχή που διέπει το επίπεδο της εξέλιξης του. Κάνει τα πάντα με ορισμένο τρόπο. Τα πάντα έχουν τη σφραγίδα του εαυτού του της αξίας του, της καλοσύνης του, της ιδέας της ανταμοιβής. Αυτό είναι το επίπεδο του είναι του. Σ’ αυτό το επίπεδο ζει, αυτό είναι μόνο το επίπεδο που ξέρει.

Επειδή του λείπει η πίστη δεν ξέρει τι είναι ανώτερο επίπεδο. Δεν έχει ιδέα για την ύπαρξη ενός ανωτέρου επιπέδου μέσα του που προσπαθεί να ενωθεί μαζί του. Το είναι του, ο εαυτός του, η αυταρέσκειά του απορροφούνε τα πάντα. Γι αυτό μέσα του μισεί αυτούς που διαφωνούν μαζί του ή που δεν τον χωνεύουν ή που τον κοροϊδεύουν, παρ’ όλο που ίσως να μην το δείχνει εξωτερικά αν κινδυνεύει η αξιοπρέπεια του. Δεν θα βρει φάρμακο γι αυτό αν παίρνει τον εαυτό του έτσι όπως είναι. Και γι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Απλώς θέλει να γίνει καλύτερος όχι διαφορετικός. Θέλει να παραμείνει ο ίδιος βελτιωμένος –όχι να γίνει άλλος άνθρωπος ξαναγεννημένος.
Ο Χριστός δίδαξε πώς να φτάσει ο άνθρωπος σε ένα υψηλότερο επίπεδο μέσα του που ονομάζεται δεύτερη γέννηση. Η διδασκαλία του έχει σχέση με την εξέλιξη που αναμένει τον άνθρωπο…

...Πιστεύω δεν θα πει πιστεύω στο ασυνήθιστο επειδή γίνονται θαύματα, αλλά γιατί αντιλαμβάνομαι ενορατικά και έχω την βεβαιότητα ότι υπάρχει μια Αλήθεια ανώτερη από την αλήθεια των αισθήσεων. Ο άνθρωπος πρέπει να ξεκινήσει πέρα από τον εαυτό του κι η αφετηρία είναι η πίστη. Εδώ έχουν σημασία όλα όσα έχει σκεφτεί και σιωπηλά κατανοήσει στη μοναχικότητα του νου του. Όλα όσα δεν μπορεί να ανακοινώσει, όλα όσα είναι εσωτερικά και επομένως πέρα από την αισθητηριακή πλευρά του –που αποτελεί το μηχανικό μέρος του- έχουν σημασία.
Γιατί όλες αυτές οι σκέψεις ανήκουν σε κάτι που δεν μπορεί να δεχθεί τη γνώση –δηλ την πίστη- και να πετύχουν μια σύνδεση με το ανώτερο ή το πιο εσωτερικό επίπεδο. Η επίτευξη αυτού του επιπέδου αποτελεί την πραγματική εξέλιξη του ανθρώπου και το νόημα της πολύπλοκης ύπαρξής του.
Γιατί ακόμα κι αν κάποιος συναντήσει την πραγματική γνώση, όπως οι μαθητές του Χριστού, αυτό που ακούει εξωτερικά, ακουστικά, μπορεί να συνδεθεί μ’ αυτήν μόνο αν εμβαθύνει… αν την συλλάβει με την εσωτερική και βαθύτερη πλευρά του.

Στο θαύμα της Βηθεσδά, ο άνθρωπος που απλώς γνωρίζει την αλήθεια μιας διδασκαλίας πέρα από τη ζωή αυτού του κόσμου δεν μπορούσε να καταφέρει να εφαρμόσει πρώτα το καλό με τη θέλησή του. Παρέμενε κοντά στις αισθήσεις (5 πύλες), κοντά στο κυριολεκτικό νόημα του Λόγου του Θεού. Όμως προσδοκούσε το θαυματουργό νόημα –το νερό που τάραζε ο άγγελος- αλλά δεν μπορούσε να το συλλάβει. Έμενε ξαπλωμένος πάνω στην αλήθεια αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει όρθιος πάνω σ’ αυτήν…

Ο ύστατος σκοπός της ζωής είναι το Καλό. Εάν πούμε ότι στη κορυφή της πυραμίδας είναι το καλό, τότε έρχεται πριν από όλα και είναι πρώτο στην κλίμακα, αλλά μέσα στο χρόνο, φαίνεται σα να έρχεται πρώτα η γνώση. Κάθε γνώση θα έπρεπε να οδηγεί στο καλό. Για αυτό το Καλό έρχεται πρώτο στη σειρά, αν και στις αισθήσεις μας, που είναι συνυφασμένες με τον χρόνο και συλλαμβάνουν μόνο μια τομή της όλης ύπαρξης που λέγεται παρόν, τα πράγματα φαίνονται ανάποδα.

Ο άνθρωπος που ήταν καθηλωμένος στην αλήθεια …την είχε βάλει πρώτη και συνέχιζε να κάνει το ίδιο σφάλμα για αυτό ερχόταν πάντα δεύτερος. Ο Ιησούς ως εκπρόσωπος του καλού, που είναι η κατάληξη της αλήθειας, τον θεράπευσε…
Το θαύμα σημαίνει πάνω από όλα ότι ο άνθρωπος όσο κι αν γνωρίζει την αλήθεια δεν μπορεί να δράσει απ' αυτήν με την θέλησή του αν δεν κάνει βίωμα το καλό της….
Γι αυτό αμαρτάνει μένοντας μόνο με την αλήθεια και θεωρώντας την ως πρώτιστο χάνει τον στόχο του κάνοντας την αλήθεια σκοπό του …κι όχι ως ένα μέσο που οδηγεί στο καλό. Για αυτό ο Ιησούς του λεει ‘μηκέτι αμάρτανε’ …‘μη χάνεις πια τον στόχο σου’.
…………………………………………………………………………………………

(Εκδόσεις Αντινέα, 1988)
-
-

Εξυπνάδες

-
-
Εξυπνάδα νούμερο 1.

Με τέτοια οικονομική ύφεση, μισθούς και συντάξεις της πείνας, τα αστυνομικά δελτία δεν θα γράφουν πια για ένοπλες επιδρομές αλλά:

Ανακοίνωση στο ΚΑΠΗ Αγ. Αναργύρων
"Την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου, διοργανώνεται ένοπλη εκδρομή στο super market Μαραθόπουλος.
Δηλώστε έγκαιρα συμμετοχή, θέσεις περιορισμένες.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας."



Εξυπνάδα νούμερο 2

Πρόταση για σύνθημα σε τοίχους:
"Πότε θα αποκτήσουμε επιτέλους όλοι οικολογική συνείδηση;
Ανακύκλωση στο σεξ εδώ και τώρα!"
-
-

Νυστάζω!

Αν γινόταν η νύστα μου ανάρτηση θα είχε την φώτο ενός γαλήνιου ύπνου και τους στίχους από ένα γλυκό και τρυφερό νανούρισμα:

Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, ο ύπνος να σε πάρει
γιατί κι αν είσαι ξυπνητή, μου μοιάζεις με ντουβάρι
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, ο μπλόγκερ (ο πάσα εις που πάω και σχολιάζω) να ησυχάσει
άντε και μην ανησυχείς, σαν μπόρα θα περάσει
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, εεε... κλείσε πια τα μάτια
κι άσε το πληκτρολόγιο να πάει στα κομμάτια
Κοιμήσου Κυκλοδίωκτον, κοιμήσου βρε, σκασμένο
είμαι ο Μορφέας που μιλώ, πόσο να περιμένω!!!


Και μετά το Κυκλοδίωκτον, θα πετάριζε (με ύφος έκπληξη) –(κλεμμένο απ' την φιλενάς μου! χαχα) τα βλέφαρά του (πλινκ πλονκ) και θα σκεφτόταν: (μην ακούω "ωχ" που θα σκεφτόταν…)

Αχού καλέ Μορφέα μου, και δεν μπορώ η δόλια
αχού καλέ Μορφέα μου, με ζώνουν τα διαβόλια
Παρά το ότι το ποθώ, να 'ρθω στην αγκαλιά σου
είναι ένας μάστορας εδώ και με κρατάει μακριά σου


Σύντομο ιστορικό
(για να βρίσκεται και να συμπεριληφθεί αύριο μεθαύριο-τοκ,τοκ, που λένε- στα απομνημονεύματά μου)… (απορία: γιατί αντί για τοκ τοκ δεν λένε τικ τακ; θα ναι σα να τρέχει ο χρόνος και να 'ρχεται πιο γρήγορα το …μοιραίο; -φτου φτου-τοκ, τοκ!...)

Πριν καλά-καλά προλάβω να δω το κρεβατάκι μου η ξενύχτισσα… ντρααααγκγκγκ τα κουδούνια. Είχαμε συνεννοηθεί με ένα μάστορα(σιγά μην έχεις μαστόρους όποτε μπορείς εσύ!!!) να επιδιορθώσει κάτι εξωτερικούς σοβάδες που μας πέφτουν στο κεφάλι με τις βροχές.
Να κοιμηθώ δεν γίνεται. Να κάνω κάτι τις άλλο… έκανα διάφορες δουλειές… σιγά μην μπορώ να συγκεντρωθώ με τόσα σούρτα-φέρτα για το ένα και το άλλο που χρειάζεται κάθε λίγο, σε κάτι πιο…κουλτουροστοχαστικό…. κι όσο πάει γίνομαι και πιο ζαβλακωμένη…
Την πλήρωσαν τα σχόλια της Φίλης μου και λιγάκι και του Νταλικιέρη που κάνουν κόντρα κειμένων…

Μετά σκέφτηκα, πριν με πυροβολήσουν αγαναχτισμένοι, να έρθω κι απ' τα μέρη μου και να ασχοληθώ με την σύνθεση ανάρτησης…
Εβουαλά λοιπόν! (βελτιώνω και τα γαλλικά μου όσο πάει)

Αυτά!

Υ.Γ. Πόσες ώρες κάνουν να τελειώσουν πια αυτοί οι μάστοροι… Αμάν!!!

Διατηρώ το δικαίωμα να προσθέτω κι άλλα στο κείμενο. Ποτέ δεν ξέρεις πόσο θα αργήσει την σήμερον ημέραν ο πας εις μάστορας και δεν είναι σωστόν να την πληρώνουν άλλοι...

Το _______ σε λέξεις...

Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Γιατί υπάρχουν όρια στις λέξεις.
Όσο μακριά κι αν σε φτάνουν, κάθε λέξη οριοθετεί κάτι.
Ακόμη και ο άπειρος συνδυασμός λέξεων και νοημάτων οριοθετεί ένα άπειρο κάτι.

Πώς να σου εξηγήσω τι υπάρχει μετά από το άπειρο αφού η λέξη 'άπειρο' οριοθετεί το ατελεύτητο;

Και πώς να σου εξηγήσω τη λέξη 'μετά' χωρίς να χρησιμοποιήσω τις λέξεις πέρα, πάνω, μέσα, παράλληλα, ίσα, ξεπερνώντας τα όρια που σε αφήνουν αυτές οι λέξεις να σκέφτεσαι;

Η σκέψη μας έχει οριοθετηθεί μέσα στο χώρο και στον χρόνο.
Πώς να σου εξηγήσω κάτι χωρίς να χρησιμοποιήσω χωροχρονικές ορολογίες;
Και οι αισθήσεις όμως πάλι δεν θα βοηθούσαν.

Τι θα καταλάβαινες αν σου έλεγα… 'ακούω κόκκινο' ή 'βλέπω ντο ύφεση';
Το πολύ-πολύ να συνέδεες κάποια σειρήνα πυροσβεστικού με μια παρτιτούρα.
Γιατί έτσι σε οριοθετούν συνειρμικά οι λέξεις.

Κι ακόμη, γιατί θα 'πρεπε να στο πω με κάποιον τρόπο;
Γιατί μόνο οι λέξεις, οι σκέψεις και οι αισθήσεις να είναι το όριο της επικοινωνίας;
Γιατί να ορίζονται όλες οι ενέργειές μας από τον χωροχρόνο;

Γιατί να μην με καταλάβαινες όταν εγώ θα σου _____;
Όπου: _____ , κάτι ακατάληπτο από το νου, τις αισθήσεις και την φαντασία;
Όπου: _____ , κάτι πέρα από τα όρια, πέρα από ό,τι μπορούμε να συλλάβουμε σαν ανθρώπινες υπάρξεις.

Κάποιοι λένε πως δεν πιστεύουν στο ανώτερο (Θεό).
Μικροί κι ασήμαντοι εγωκεντριστές που έχουν ήδη βάλει αυτό το όριο στη περιπλάνηση της σκέψη τους και της φαντασίας τους.
Κόλλησαν κι εμπιστεύτηκαν απόλυτα το πεπερασμένο της αντίληψής τους.
Πώς να καταλάβουν κάτι περισσότερο;

Κάποτε, υπήρχε μια γλώσσα.
Δεν την άκουγαν, δεν την έβλεπαν, δεν την αισθανόταν.
Μπορούσε να εξηγήσει τα πάντα και πέρα από τα πάντα, και πάνω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα, και δίχως τα πάντα, και _____ από τα πάντα.



Όμως, για να γίνει αντιληπτή αυτή η γλώσσα από τους ανθρώπους έπρεπε να πάρει κάποιου είδους μορφή.
Κι όταν πήρε μορφή, αυτόματα αυτή η μορφή την οριοθέτησε και έτσι δεν μπορούσε πια να εξηγεί τα πάντα και πέρα από τα πάντα, και πάνω από τα πάντα, και μέσα στα πάντα, και δίχως τα πάντα και _____ από τα πάντα.

Εξηγούσε απλώς τα πάντα, αλλά με υλικονοητικά όρια που κανείς θνητός δεν μπορεί να ξεπεράσει για να κατανοήσει κάτι περισσότερο.
Μα, και πάλι, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να υποψιαστούν και να φτάσουν -πόσο μάλλον να διεγείρουν- τα αρχικά όρια της εξήγησης των "πάντων" αυτής της γλώσσας.
Κι όσα έμαθαν, τα κράτησαν κρυμμένα και τα 'δειχναν μόνο στους λίγους, αποτελώντας τους μύστες και τα ιερατεία.

Κάτι από όλα αυτά όμως,έχει διασωθεί και διαδοθεί με τους μύθους.
Οι μύθοι είναι προσπάθειες, ασκήσεις για το νου και πέρα από το νου, για να κατανοήσουν οι άνθρωποι πιο πέρα, και πιο πάνω, και πιο έξω, και πιο μακριά από τα όρια των λέξεων.

Όσο πιο πολύ κολλάς στις λέξεις και στο νόημά τους, τόσο πιο χαμηλά βρίσκεσαι από άποψη κατανόησης.
Άσε τον μύθο να κυλήσει μέσα σου.
Άστον να εξουδετερώσει τη λογική και τους συνειρμούς σου.
Άστον να ξεφύγει από τα βιωματικά σου όρια.
Άσε τα εξωφρενικά δεδομένα του να εισέλθουν φυσιολογικά και αποδεκτά μέσα σου.
Προχώρα χωρίς τη σκέψη σου στο μονοπάτι που σου ανοίγει ο μύθος.


Και μην προχωράς μόνο πιο πέρα ή πιο πάνω ή διαγώνια ή κυκλικά.
Προχώρα σε τρισδιάστατο επίπεδο, σε τετρασδιάστατο πολυεπίπεδο, σε πολυδιάστατο ____πίπεδο, σε ____ .......
Προχώρα όσο μπορείς, όπου μπορείς και πέρα από το όσο και το όπου.
Και ίσως να καταλάβεις.

Γιατί, μέσα μας, υπάρχει ένα ψήγμα από εκείνο το ______ και ίσως το ενεργοποιήσεις έτσι.





(Απόσπασμα από ένα ξεχασμένο μισοτελειωμένο μου έργο...)








.

Το ημιυπόγειο

Ένα ημιυπόγειο στη γειτονιά μου, ούτε που το "πιάνει" το μάτι σου. "Εργαστήριο γλυπτικής" λέει. Έχει μερικά χρόνια που άνοιξε.
Πριν, ούτε που θυμάμαι τι ήταν.
Μα, πώς μπορεί να εργάζεται ένας καλλιτέχνης σε ένα τόσο ψυχρό μέρος; Άσπροι σκέτοι τοίχοι χωρίς καμία διακόσμηση και μόνο τα σύνεργα της δουλειάς και διάφορα "υλικά". Πώς εμπνέεται; Μπα, κανένας άσημος της σειράς θα 'ναι. 'Εργολαβίες' θα κάνει … Οι σκέψεις μου.
Ούτε που συγκράτησα το όνομά του στην πόρτα, σε μια καλαίσθητη αφίσα.


Πολλές φορές κάνω τον δρόμο μου να περνάει από εκεί, μήπως και μπορέσω να κλέψω ματιές "εν ώρα εργασίας" από το μοναδικό ανοιχτό παράθυρο που έχει τραβηγμένη την κουρτίνα. Όλα τα άλλα κατάκλειστα. Κάποια φορά είδα τον γλύπτη να χτυπάει δυνατά, σχεδόν άγρια, για να σμιλέψει ένα μεγάλο γυναικείο μπούστο και να του δώσει μορφή.
Ώστε τόσο έντονη και δυναμική είναι η δουλειά του γλύπτη… αναταράχθηκα εσωτερικά. Πώς στο καλό περίμενα η γλυπτική να έχει την ηρεμία της πινελιάς του ζωγράφου; Και να που είχε την ορμή που έχω συνδέσει με πράξεις καταστροφής.

Σκέψεις… σκέψεις… ετεροπροσδιορισμοί για την γλυπτική, την τέχνη γενικότερα…

Μια μέρα είπα να συγκρατήσω το όνομά του.
Μπα! Δύο επίθετα στην επιγραφή;
Δύο γλύπτες μαζί θα 'ναι… Συναίτεροι...

Σήμερα θυμήθηκα να βάλω αναζήτηση. Λες να υπάρχει κάπου καμιά αναφορά σ' αυτά τα ονόματα; Τυχερή θα 'μαι να βρω έστω και κάτι…


Γκέλας Κεσίδης

Με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Πρώτον, δεν είναι δύο γλύπτες αλλά ένας με ασυνήθιστο όνομα.
Και δεύτερον:

"Ύστερα από 50 χρόνια ασχολίας μου με την τέχνη, και όντας συγχρόνως καλλιτέχνης και δημιουργός ενός Μουσείου Σύγχρονης Παγκόσμιας Ζωγραφικής και Γλυπτικής, μπορώ να δηλώσω ότι, όταν κάλεσα τον γλύπτη Γκέλα Κεσίδη στο 3ο Διεθνές Συμπόσιο Γλυπτικής, αντιλήφθηκα έναν καλλιτέχνη αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τα λαμπρά πεπρωμένα του νεοελληνικού δυναμισμού.

Γι' αυτό το λόγο το γλυπτό του Κεσίδη αποτελεί ένα αξιόλογο απόκτημα στο Πάρκο Γλυπτικής στο Chateau de Serans. Εξάλλου, το γλυπτό του Κεσίδη, επιλέχθηκε να βρίσκεται μέσα στα 5 καλύτερα γλυπτά από τα 52 που βρισκόταν στο πάρκο του Μουσείου Balias έπειτα από το ψήφισμα της Εθνικής Καλλιτεχνικής Επιτροπής.(!!!)

Εγώ ο ιδιοκτήτης και δημιουργός του μουσείου και συνάμα έλληνας, είμαι υπερήφανος να δείχνω στους 10.000 περίπου επισκέπτες το χρόνο, το γλυπτό του Έλληνα Κεσίδη."

Υπογραφή:
Balias
President of the Association "ART DANS L'ORNE" CHATEAU DE SERANS

Αυτό ήταν που διάβασα πρώτο και…σάλεψα!
Και έχει ακόμα πολλές κριτικές και βιογραφικό και έργα του, στη σελίδα:
http://www.gelaskessidis.com/
Όχι μόνο δεν είναι άσημος εργολαβάκος, αλλά γνωστός με αναγνώριση του έργου του και στο εξωτερικό...
Γκλουπ!!!
Να, τι κρύβει αυτό το ψυχρό ημιυπόγειο που τόσο απερίσκεπτα υποτίμησα μόνο και μόνο από την εμφάνισή του…

(Προς γνώση και συμμόρφωση για τις βιαστικές και επιφανειακές μου κρίσεις!)
-
-

Χαμηλά

Χτίζουν πολύ χαμηλά
αυτοί που χτίζουν
πιο κάτω από τα άστρα
(Edward Young)










Shooting Stars, by Musical Animus
-
-

Απαντήσεις

Είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις;
(Ή μήπως δεν υπάρχουν όμοιες απαντήσεις;)
Υπάρχουν, λένε, μόνο ερωτήσεις.

Η διατύπωση και μόνο της ερώτησης σε αόριστες καταστάσεις είναι από μόνη της ένα βήμα συγκεκριμενοποίησης και η αρχή της απάντησης.

Πόσες απαντήσεις υπάρχουν όμως για το ίδιο θέμα;
Πόσες λύσεις για το ίδιο πρόβλημα;


Γιατί στο σχολείο μαθαίνουμε συνήθως να εγκλωβιζόμαστε μόνο σε μία απάντηση την "σωστή"!
Σωστή για ποιους;
Για ποιον τρόπο σκέψης;
Για ποια συγκεκριμένη λογική;
Γιατί σκοτώνουν την καινοτομική σκέψη των σπουδαστών επειδή δεν συμφωνεί με τις προαποφασισμένες λύσεις που υπάρχουν στα εγχειρίδια;

Παραθέτω την πραγματική ιστορία ενός φοιτητή φυσικής στην Αμερική:

Το πρόβλημα:
Εξηγήστε πώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα βαρόμετρο για να μετρήσετε το ύψος ενός ψηλού κτιρίου.

Η απάντηση του φοιτητή:
Τοποθετώ το βαρόμετρο στην κορυφή του κτιρίου, το δένω με ένα μακρύ σχοινί, κατεβάζω το βαρόμετρο στο δρόμο και μετά το ανεβάζω ξανά, μετρώντας το μήκος του σκοινιού που χρειάστηκε για να φτάσει ως κάτω το βαρόμετρο. Το μήκος του σχοινιού είναι το ύψος του κτιρίου.

Ο φοιτητής απάντησε στην ερώτηση, αλλά δεν ήταν αυτό που είχε στο μυαλό του σαν απάντηση ο καθηγητής του. Περίμενε να του γράψει κάτι σχετικό με την πίεση του αέρα που θα ήταν μικρότερη στην κορυφή του ουρανοξύστη από ό,τι στην βάση, για την διαφορά της κλπ.

Ευτυχώς, αντί να αποκλείσει αμέσως την επαναστατική απάντηση του φοιτητή(όπως θα γινόταν εδώ φαντάζομαι), κάλεσε κι άλλον συνάδελφό του για κριτή. Τελικά, ο φοιτητής ζήτησε να ξαναπαντήσει στο πρόβλημα για να δείξει ότι όντως είχε γνώσεις φυσικής.

Οι απαντήσεις που έδωσε ήταν οι παρακάτω:

1. Μεταφέρεις το βαρόμετρο στην κορυφή του κτιρίου και το κρεμάς έξω από την άκρη της στέγης. Ρίχνεις το βαρόμετρο. χρονομετρώντας την πτώση του με ένα χρονόμετρο. Έπειτα, με τη χρήση του τύπου S=1/2at2 (ο οποίος λέει ότι κατά την πτώση, το διάστημα ισούται με το ήμισυ της επιτάχυνσης βαρύτητας επί το τετράγωνο του χρόνου που διαρκεί η πτώση), υπολογίζεις το ύψος του κτιρίου.


2. Μια ηλιόλουστη μέρα βγάζεις το βαρόμετρο έξω και μετράς το ύψος του, το μήκος της σκιάς του και το μήκος της σκιάς του κτιρίου, και μετά, με τη χρήση απλής αναλογίας καθορίζεις το ύψος του κτιρίου.

3. Παίρνεις το βαρόμετρο και αρχίζεις να ανεβαίνεις τη σκάλα του κτιρίου. Καθώς ανεβαίνεις τα σκαλιά, σημειώνεις το μήκος (κατακόρυφα, χρησιμοποιώντας το βαρόμετρο) και αυτό θα σου δώσει το ύψος του κτιρίου με μονάδα το βαρόμετρο.


4. Στερεώνεις το βαρόμετρο στην άκρη μιας χορδής, το κουνάς σας εκκρεμές και καθορίζεις με μεγάλη ακρίβεια την τιμή του g (την επιτάχυνση βαρύτητας) στο επίπεδο του δρόμου και στην κορυφή του κτιρίου. Από τη διαφορά των δύο τιμών του g το ύψος του κτιρίου μπορεί, κατ' αρχήν, να υπολογιστεί.

5. Παίρνεις το βαρόμετρο στο υπόγειο του κτιρίου και χτυπάς την πόρτα του επιστάτη. Όταν ο επιστάτης απαντά, απευθύνεσαι σε αυτόν κάπως έτσι:
"Αγαπητέ κύριε επιστάτη, έχω εδώ ένα πολύ ωραίο βαρόμετρο. Αν θέλετε να μου πείτε το ύψος αυτού του κτιρίου θα σας δώσω το βαρόμετρο αυτό…"

(Μαντέψτε αν ο φοιτητής πέρασε το μάθημα ή όχι.)

Η παγίδα της μίας απάντησης είναι πως όταν γνωρίζεις μια συγκεκριμένη απάντηση, ή ακόμα,
απλά, το είδος της απάντησης που υποτίθεται ότι έχεις, αυτό σε κάνει να αποκλείεις άλλες.


Γιατί, δεν υπάρχουμε σύμφωνα μόνο με τους κανόνες των μαθηματικών, της φυσικής, της χημείας, ή μιας συγκεκριμένης λογικής, αλλά πολυδιάστατα.






(Σημείωση: Οι εικόνες-μαργαριτάρια δεν έχουν καμία σχέση με το θέμα. Αν δεν τις βλέπετε καλά, αποθηκεύστε τις και δείτε τις σε μεγέθυνση, αξίζει τον κόπο. Δυστυχώς, με τις προβληματικές μου αναρτήσεις δεν μπορώ να κάνω και πολλά...)



Να προσθέσω, επίσης, ότι σύμφωνα με τις νέες αντιλήψεις: "Δεν υπάρχουν προβλήματα στο σύμπαν. Όλα είναι εναρμονισμένα όπως θα 'πρεπε να είναι. Εμείς δημιουργούμε τα προβλήματα γιατί υπάρχουν εκ των προτέρων και οι λύσεις (άσχετα αν δεν τις ξέρουμε)".
Τι είπατε, παρακαλώ;

-

Επέτειος

Έχετε κάνει ποτέ chat?
Ο φίλος ..."Παρακείμενος", μου έδωσε την άδεια να φιλοξενήσω ένα σχετικό δικό του κείμενο.
(Ίσως καμιά φορά μου εμπιστευτεί και μία από τις συνταγές του, που αν και μοιάζει να 'χει βγει κατ' ευθείαν από τον ...μαρμελαδώνα του ελληνικού νοικοκυριού σε αδελφοποιητική συνδιάσκεψη με το ινδικό, εν τούτοις ανήκει στα φαγητά: "Κοτόπουλο με κάρι, μήλα και μπανάνες".)

ΠΡΟΣΟΧΗ:
Το κείμενο περιέχει άσεμνες λέξεις.
Το διαβάζετε με δική σας ευθύνη.

Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ
Κάθε φορά που είναι πανσέληνος έχω επέτειο.
Επί πανσέληνου εισήλθα για πρώτη φορά στο τσατ.
Μέσω κινητού, η φίλη μου η Αριστέα (που κάνει επί 14 χρόνια δίαιτα ανεπιτυχώς), μου έδωσε οδηγίες πώς να κατεβάσω το σκουπ.

porfyrenia-margarita
ftero-aggelou
thelw-na-zisw-ston-iskio-sou
kori-tis-astrapis
stringkaikseropswmi
antaugeia
to/ksyrizw
stegnwnw
xaideyeis-prostyxa?
ela-epitelous
pyrkagia
auga-l-ti?
tha-soy-lew-poy-na-me-filas
pisw-moy-Santana
yakinthini

ΘΕΕ ΜΟΥ!!!!
Τι έχανα τόσσσσα χρόνια!!!
Σιγά Αστέρω μην ξαναμιλήσουμε πάλι μαζί να με πρήζεις με τις αγαμησιές σου.
Θεέ μου, εδώ είναι ο παράδεισος!!! Αν δεν βρω και τον Ζαμπέτα εδώ δεν θα πιστεύω στην μετά θάνατον ζωή!! Τι κορμιά είναι αυτά!!! Τι ματάρες είναι αυτές!!! Τι φρέσκα και λαχταριστά μωράκια είναι αυτά??? Τι πληγωμένα πλάσματα!
Γιατί -γαμώ το κέρατό μου- δεν έμαθα γραφομηχανή να γράφω γρήγορα? Τι θα κάνω τώρα?? Ν' αφήσω καμία παραπονούμενη? Ποια να πληγώσω? Αλή Πασά πόσο σε καταλαβαίνω!!!
Θα μιλήσω, θα πλέξω βοστρύχους τις λέξεις , θα πω τον πόνο μου, το μαράζι μου, θα πέσω στην αγκαλιά της να κλάψω, πάνω στα βυζάκια της τα φουσκωμένα θα δώσω όρκους.
Λίτσα, δεν ξαναβγαίνω μαζί σου που να βαράς την κωλάρα σου στο μάρμαρο. Αρκετά σε ανέχτηκα τόσο καιρό, άσε που δεν έχεις πληρώσει ποτέ ούτε ένα γύρο με πίττα.

bourkwmeno-asteri> theleis na milhsoyme?

Αρκετά μου τα έχεις κάνει στιφάδο τώρα τελευταία. Ήλθε η ώρα να τα πληρώσεις όλα Βαγγελιώ!!!


bourkwmeno-asteri> milas allou?

Μόνος μου μιλάω μωρέ, πού να μιλήσω? Με δουλεύεις και συ βραδιάτικα??
Φέρτε μαστίγια να αυτομαστιγωθώ!!!!
Μου μιλάει η κλαδική μωρών να γίνω μέλος της και εγώ βάφω βάρκες!!!

parakeimenos> syγνωμη γεια την αγενεια μου, δεν
σας προσξα
parakeimenos> προσεξα

Ανεβάζω σφυγμούς. Τι γράφω μωρέ?
Καλά , μαλάκας είμαι? Μου μιλάει το θείον μωρό, κρυφά από τη μαμάκα του, ντυμένο με τα νυχτικούλια του, και 'γω κολοβαράω?? Λίτσα φύγε από το μυαλό μου, στ' αποχωρητήρια της κόλασης, ΛΙΤΣΑ!!!!

parakeimenos> ειναι δυτον ενα αστερι να κλαιει
parakeimenos> δυνατον

Τι γράφω ο άθλιος!!! Θα νομίζει ότι είμαι ψευδός!!!
Ότι δεν θα έχω γλώσσα. Τι να με κάνει χωρίς γλώσσα!!!
Γαμώ τη νομική!!! Πέρναγα κάθε μέρα από την Κάνιγγος με τις χιλιάδες σχολές: "γραφομηχανή με τυφλό σύστημα"… Μπες ρε κόπανε μέσα. Μάθε κάτι άχρηστο στη ζωή σου, και άστο.

bourkwmeno-asteri> an einai paraponemeno klaiei
parakeimenos> μαζευω τα δακρυα του να τα κανω φυλαχτο
parakeimenos> να τα εχω πανω μου να ξορκιζω το κακο

Τι μαλακίες γράφω? Θα νομίζει ότι έχω αποστηθίσει στιχάκια από ημερολόγιο τοίχου.

boyrkwmeno-asteri> perimeneis ligo?

Μας το είπε ευγενικά η τύπισσα, cyderχυλοπιττα.
Τι μαλακία! Δακρυοσυλλέκτης, αστεροδακρυοσυλλέκτης.
Σιγά μη κάτσω να μουσκέψω από τα δάκρυά σου. Κλαψιάρα γκόμενα, νευρωσική σύζυγος. Νομίζεις ότι είσαι μόνη σου εδώ μέσα? Χέσε μας βραδιάτικα που θα σε περιμένω!!


bourkwmeno-asteri> eisai edw? xairetisa tous allous pou miloysa gia na milame mono mazi
bourkwmeno-asteri> milas?
parakeimenos> ναι,
parakeimenos> μαζι σου
bourkwmeno-asteri> :)))
parakeimenos> τι ειναι αυτο?
boyrkwmeno-asteri> xamogelo, soy xamogelw
parakeimenos> o φαρος της Αλεξανδρειας μπροστα στο χαμογελο σου ηταν μια κολοφωτια
parakeimenos> συγγνωμη, πυγολαμπιδα ηθελα να πιω
parakeimenos> πω

Γύρω -γύρω τη φέρνω τη παπαριά, να την πω, να κάνει έτσι και να φύγει το πουλί, να πετάξει.

bourkwmeno-asteri> exeis xioumor

Λες να με δουλεύει?
Δεν πιστεύω. Μου φαίνεται πολύ σοβαρός χαρακτήρας, δεν θα το έκανε ποτέ αυτό.
Μ' έχει πιάσει μια απίστευτη τρυφερότητα , θέλω να της κρατήσω το χεράκι, να χαϊδέψω τα μαλλάκια της, να βάλω τα χέρια μου πάνω στη κοιλίτσα της να την ζεστάνω να μη πονάει, όταν θα έχει περίοδο, να της φτιάξω ενα τοστ…

bourkwmeno-asteri> poso eisai?

Μεγάλε, πάρε τα ζάρια και ρίχτα.
Γιατί γλυκούλικό μου με βάζεις στη μέγγενη?
Τι λένε τώρα??
Αν της πέφτω μεγάλος και με βλέπει σαν μπαμπά της, τι κάνουμε, μου λες?
Θα με βρίσει χυδαία -και εδώ που τα λέμε- με το δίκιο της.
Κι αν γουστάρει μεγάλους? Τόσα και τόσα έχουνε δει τα μάτια μας.
Συναποθανέτω μετά των αλλοφύλων. Τι είχαμε, τι χάσαμε? Την τσόχα ή τα ραφτικά?

parakeimenos> τον Αυγουστο κλεινω τα 39
bourkwmwno-asteri> egv 21

39-21=18. ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ!
Στα 18 είχα 3 προξενιά, και η μια ήταν μοναχοκόρη.

boyrkwmeno-asteri> jereis emena mou aresoun oi megaloi, sto
sxoleio hmoyn erwteymenh m ena kathigiti

Πέσ' το ρε χρυσόστομη!

parakeimenos> δωσε μου το χερι σου ,να διαβασω
τα μελλουμενα.
boyrkwmwno-asteri> exoyn xeria t asteria?
parakeimenos> ρε νιανιαρο μη μου βγαινεις
απο αριστερα εμενα, (το έγραψα αλλά, ευτυχώς, την τελευταία στιγμή δεν πάτησα Enter και το έσβησα αμέσως)
parakeimenos> εχουν ματια τ αστερια?
bourkwmeno-asteri> exoyn!
parakeimenos> Δεσποσυνη , σε κοιτω στα ματια , βλεπω
το παραθυρι της ψυχης σου
bourkwmeno-asteri> kai ti blepeis?
parakeimenos> σε βλεπω ντυμενη στα κοκκινα, πανω σ ενα
αλογο να καλπαζεις στην ακρη της θαλασσας
bourkwmwno-asteri> s ena aspro alogo me makria xaith
parakeimenos> ναι...
bourkwmeno-asteri> kai sy eisai panw s ena kokkino alogo
parakeimenos> ναι. καλπαζω και εγω , καλπαζουμε μαζι, και
και οι οπλες των αλογων σηκωνουν το νερο
σε φωτεινα συννεφα , πολυχρωμα, τα αλογα
καλπαζουν πανω στα συννεφα
bourkwmwno-asteri> se fobamai, poios eisai?
parakeimenos> o παππους μου ηταν πειρατης
bourkwmeno-asteri> ti kourseye?
parakeimenos> καρδιες
bourkwmeno-asteri> kai ti tis ekane?
parakeimenos> τις προσκυνουσε καθε πανσεληνο
bourkwmeno-asteri> opws apopse, einai panselinos
parakeimenos> ναι!!!
bourkwmeno-asteri> esy ti koyrseyeiS?
parakeimenos> τα δακρυα σου
bourkwmeno-asteri> ti na ta kaneis?
parakeimenos> κοραλλια στο βυθο της θαλασσας
boyrkwmeno-asteri> poy me pas kale moy?
parakeimenos> στο πορτο καγιο, στη σπηλια του παππου μου
bourkwmeno-asteri> ti na kanoyme ekei?
parakeimenos> εχω στρωσει λινο ατσαλακωτο τραπεζομαντηλο
κεντημενο με τους 5 ανεμους
bourkwmeno-asteri> ti panselino gia kiropigio
parakeimenos> δυο ασημενια ποτηρια σκαλισμενα με φιδια
bourkwmeno-asteri> krasi palio Malbazia
parakeimenos> ενα παγωνι με ανοιγμενα τα φτερα του διπλα
bourkwmeno-asteri> ta aloga na kolympane mesa sth
thalassa me xryses tis xaites tous
parakeimenos> ενα βιολι στα χερια μια γοργονας να κλαιει
bourkwmeno-asteri> bafw kokkina ta filia sta xeilh moy
parakeimenos> σηκωνω το ποτηρι:
ΧΑΙΡΕ ΧΑΡΑΣ ΧΥΤΗΡΙΟΝ
ΧΑΙΡΕ ΛΥΠΗΣ ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΝ
πινω, και πεταω μακρια το ποτηρι μου στης
θαλασσας στο πατο, να πινω μονο απο το δικο
σου να μαθω τα μυστικα σου.
bourkwmeno-asteri> krywnw , pare me sthn agkalia soy
parakeimenos> ελα στην αγκαλια μου,
σε παρακαλω μη κλαις!!!!!!!!
bourkwmeno-asteri> eisai toso glykos!
me th zwni toy mas ederne o mpampas, kai
emena kai thn adelfh moy kai tin mama, mas
ederne alypita. kathe fora poy methage mas
xtypoyse kai mas ebrize " eisai poytana".
me ebrize apo 8 xronwn, i adelfh moy 6.
ksylo, poli ksylo , panta me thn zwni toy.
ta podia moy htan panta melaniasmena,
prospathousa na ta krubw sto sxoleio.
fobomoyn mipws ton skotwsei ton mpampa moy
o pappoys moy, elege oti an mas ederne pali
tha ton skotwne.kai olo mas ederne.
ton agapoysa ton mpampa moy, kai twra ton
agapaw. fygame me thn adelfh moy apo to
spiti otan egina 14. koimomaste sto idio
krebbati , agkalia , fobomaste mipws
elthei thn nyxta kai mas skotwsei sto
ksylo.meta apo ena xrono epese stis
grammes toy trainoy. den eklapsa
katholou. ton agapaw ton mpampa, klaiw
twra.
Esy eisai toso kalos! s agapw!!!eisai
poly kalos!!. tha me agapas?
parakeimenos> θα σε αγαπω καρδουλα μου!!! πολυ!!!!!
bourkvmeno-asteri> kratise me stin agkalia soy.
thelw na meinw ekei gia panta!
parakeimenos> σε κρατω , σε κρατω
bourkwmeno-asteri> se agapw!!!
parakeimenos> και εγω σ αγαπω !!!
bourkwmeno-asteri> etsi na koimithoume, agkaliasmenoi
parakeimenos> ετσι αγαπουλα μου!

Κόντευε να ξημερώσει, κοιμηθήκαμε αγκαλιά.
Άργησα να ξυπνήσω. Αμέσως τη σκέφτηκα, ήταν η πρώτη μου σκέψη. Ήθελα να τις μιλήσω, ήθελα να τη δω, να τη συναντήσω. Την αγαπούσα!
Αμέσως μπήκα στο τσατ. Μπορεί να ήταν μέσα, να με περίμενε. Να είχε αγωνία να μου μιλήσει…

Θεέ μου!! Ήταν μέσα !

parakeimenos> καλημερα διαλογισμε των ονειρων μου!!!

Περίμενα με αγωνία. Αργούσε να απαντήσει... Μήπως ήταν στην κουζίνα?

parakeimenos> καρδουλα μου? ψυχη μου??
bourkwmeno-asteri> a, ti kanei? kala?
parakeimenos> εσυ τι κανεις μωρακι μου?
bourkwmeno-asteri> kala eimai mwre. milaw twra, tha ta
poyme kapoia stigmh , den se peirazei e?
bourkwmenos-parakeimenos> ....
-
-