Βρήκα σήμερα, αυτό από τον Μπουκόφσκι και αμέσως κάτι μου θύμισε. Και κάποιος άλλος το 'χε πει ακριβώς έτσι, ποιος όμως;
Θυμήθηκα το ποίημα του Ντύλαν Τόμας: "Κι ο θάνατος δε θα ‘χει πια εξουσία", όμως όχι, δεν βρήκα στους στίχους του παρόμοιο απόσπασμα.
Μου θύμισε πολύ έντονα Λιαντίνη κι έψαξα όλα τα αποσπάσματα για τα όσα έχει πει περί θανάτου αλλά ούτε κι εκεί το βρήκα.
Και μετά έψαξα όλα τα αποθηκευμένα αρχεία μου και τελικά βρήκα και θυμήθηκα ποιος είχε ξαναπεί αυτά τα λόγια που ήταν τόσο έντονα χαραγμένα στο μυαλό μου.
Ο ίδιος μου ο εαυτός το 2007, σε μια αντιπαράθεση σε φόρουμ, με θέμα: "Πού διαφωνώ με τον Λιαντίνη".
Από τότε που 'γραφα με τόσο σθένος και πίστη όλα αυτά, ο θάνατος με νικάει συνεχώς σε ατέλειωτες μόνιμες μάχες και πολλές φορές με έχει σωριάσει κάτω, σχεδόν νεκρή, για αρκετό καιρό.
Όμως μια-δυο φορές, σ' όλα αυτά τα χρόνια, έχει τύχει να σηκώσω το κεφάλι μου και να του χαμογελάσω. Όχι με την παραδοχή του ηττημένου που αφήνεται στην εξουσία του, αλλά με τη σπίθα του νικητή. Κι αυτό νομίζω είναι ...Κάτι!
Παραθέτω το κείμενό μου. Όχι για να ξανανοίξω τη συζήτηση. Μόνο ως ανάμνηση ορμής για ζωή, Ήδη έχουν ειπωθεί τότε αρκετά. Οι εικόνες δεν υπήρχαν στο φόρουμ. Τις πρόσθεσα τώρα για να σπάσω τη μονοτονία των γραμμάτων.
Δημοσιεύθηκε: Δευ Νοέ 05, 2007 12:22 am Θέμα δημοσίευσης: Πού διαφωνείτε με τον Λιαντίνη
________________________________________
Καθώς κοιτάς το μηδέν στα μάτια δύνεσαι να μην αποκαρτερήσεις;
Ναι!
Γιατί το μηδέν δεν θα υπήρχε αν δεν υπήρχε το ένα, το άτομο, το εγώ.
Είναι το ίδιο το Εγώ που στήνει τον τρόμο της αυταπάτης του μη 'Εγώ' μπροστά μου για να με δοκιμάσει.
Μπορείς να αντέξεις να χάσεις για πάντα αυτό το Εγώ που πάνω του έχεις στερεώσει τόσο καλά τη ζωή σου;
Μπορείς να αντέξεις αυτό που με τόσο κόπο έχεις μορφώσει, καλλιεργήσει, αναβιβάσει, υπάρξει, να εξαφανιστεί δια παντός χωρίς να σου απομείνει ίχνος συνειδητότητας;
Ναι!
Γιατί το δια παντός είναι ισχυρότερο από το μικρόφθαλμο είδωλο-αρχέτυπο του εγώ.
"Μονάχα όποιος νίκησε τον εγωισμό του δεν φοβάται θάνατο. Ο φόβος του θανάτου στον άνθρωπο είναι η σκεπασμένη όψη του εγωισμού του… Ο άνθρωπος που δεν απόσβεσε τον εγωισμό του, αποκομμένος από την ιερή φύση, μπροστά στον θάνατο σπαρταράει και φρίσσει" (Γκέμμα)
Όμως, είτε πεθάνω ακούσια ή εκούσια,
είτε όταν το θελήσει ο θάνατος, είτε όταν το θελήσω 'εγώ'
το αποτέλεσμα είναι να νικήσει ο θάνατος.
Γιατί πάντα αυτός νικάει στο τέλος.
Είτε πάμε γενναία μόνοι μας προς αυτόν, είτε περιμένουμε να έρθει από μόνος του.
Είναι η Ιθάκη της ζωής μας, γι' αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία ο πλους προς αυτήν κι όχι η ίδια. Και σ' αυτόν τον πλου θα υπάρχουν όσοι Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες στήσω μπροστά μου. Και δεν θα αφήσω το καράβι και το πλήρωμά μου για να πάρω ελικόπτερο να φτάσω μια ώρα αρχύτερα σ' αυτήν.
Θα σε νικήσω θάνατε, όχι επειδή θα σταθώ έτοιμος μπροστά σου αλλά γιατί δεν θα σε φοβάμαι πια τόσο που να παραδοθώ αυτοθέλητα μόνος μου σ' εσένα.
Θα σε νικήσω επειδή θα ζω χωρίς να σε τρέμω και θα επιμηκύνω όσο μπορώ τη ζωή μου στο ανώτερο δυνατό, στο ψηλότερο βάθρο της ύπαρξης.
Γιατί μόνο έτσι την στιγμή που θα έρθεις θα χάσεις την δύναμη που έχεις στους θνητούς και δεν θα ονομάζεσαι θάνατος, αλλά θα μεταμορφωθείς στη χαρά του Χάρου.
Μόνο έτσι μπορώ να σε νικήσω.
Όχι με την εκούσια υποταγή μου σε σένα (κι ας με κοντράρεις παλικαρίσια πως αυτό είναι δική μου νίκη).
Θα σε νικήσω με την αλλαγή της ίδιας σου της υπόστασης, με το να αναβιβάσω μέσω του τρόπου της ζωής μου τη θνητότητα στο παν.
Θα σε νικήσω μόνο αν αλλάξουμε ρόλους.
Όταν θα έρθει η ώρα να φύγω από τη ζωή να είσαι εσύ εκείνος που θα τρέμεις και θα ωχριάς να έρθεις να με πάρεις κι όχι εγώ.
Αυτή είναι η δική μου νίκη απέναντί σου.
Γιατί, ποιος μπορεί να στήσει με σιγουριά απέναντί του το μηδέν ή το παν;
Μήπως αυτός που μπορεί με την ίδια σιγουριά να πει ότι υπάρχει ή ότι δεν υπάρχει Θεός; Και γιατί από τα δύο να προτιμήσω το μηδέν για την παλικαρίσια δοκιμασία του 'είναι' μου κι όχι το παν; Γιατί να προτιμήσω το όχι κι όχι το ναι;;
"Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο Θεό:
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο Θεό:
όπως αποκρίθηκε κι ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας."
Ποιος τολμάει να ειπεί υπάρχει μόνο το μηδέν κι όχι το παν;
Ποιος τολμάει να ειπεί υπάρχει μόνο το παν κι όχι το μηδέν;
Ποιος τολμάει να ειπεί ότι είναι το ίδιο ή διαφορετικά;
"Το για πάντα! και το ποτέ πια! είναι δυο φράσεις που το εκτόπισμά τους έχει απόλυτη τιμή. Και προορίστηκαν να τις μεταχειρίζεται ο άνθρωπος μόνο για το οριστικό γεγονός του θανάτου." (Γκέμμα)
Το μηδέν ίσως να με βόλευε πιο πολύ, γιατί θα με ελευθέρωνε αμοραλιστικά από ένα σωρό ηθικές και κώδικες τιμής, αν δεν με πλήγωναν άμεσα τα αποτελέσματα των ενεργειών μου. Ο σκοπός των επιθυμιών μου θα άγιαζε τα οποιαδήποτε μέσα. Ίσως και να πατούσα το κουμπί που θα μου 'δινε ό,τι ζητούσα κι ας πέθαιναν 10.000 άτομα στην Κίνα. Ούτως ή άλλως χώμα είναι τα 10.000 άτομα και στο χώμα θα πάνε, λίγο νωρίτερα - λίγο αργότερα, δεν έχει σημασία.
Όμως δεν το προτιμώ. Διαλέγω την υπέρβαση στο παν! Και δεν είναι αυτή η εύκολη λύση. Καμιά από τις δύο δεν είναι.
Γιατί χρειάζεται παλικαριά του να απαρνηθείς το παν σου για να γίνεις μηδέν μέσω του θανάτου.
Όπως επίσης χρειάζεται παλικαριά, μέσα από την ήττα και την κάθαρση, να συνειδητοποιείς καθημερινά το μηδέν σου και να παλεύεις για να φτάσεις το παν.
Με τη διαφορά πως ο πρώτος δρόμος περνάει αυτοθέλητα και ενσυνείδητα μέσα από τον θάνατο, ενώ ο δεύτερος περνάει αυτοθέλητα και ενσυνείδητα μέσα από την ζωή.
Το να τολμήσεις να ζήσεις στο ύψος των δυνατοτήτων του πραγματικού ανθρώπου και να ξεφορτωθείς το βάρος της θνητής σου μικρότητας, τους νόμους της ανάγκης της φύσης, είναι σα να μπαίνεις στην φωτιά για να ξεφορτωθείς το δηλητηριασμένο εξωτερικό πουκάμισο.
Αλλά αυτός ο θάνατος δεν είναι και φυσικός ταυτόχρονα.
Είναι η χιλιοειπωμένη και χιλιοπαιγμένη από τις θρησκείες αναγέννηση. Τόσο δύσκολη όσο εύκολα την παπαγαλίζουμε συνέχεια.
Κι ας λένε ότι το ανώτατο σημείο της εξέλιξης δεν μπορεί να ξεπεραστεί από το ον κι ότι μπορεί να είναι ταυτόσημο με τον οριστικό αφανισμό του. Γιατί, ποιος ορίζει εμπειρικά τι είναι το ανώτατο εν ζωή και πως δεν υπάρχει και πιο πάνω;
Το να συνομιλήσεις με τον θάνατο τις τελευταίες στιγμές, το να τον έχεις στα χέρια σου θαρραλέα, ατρόμητα, περιμένοντας τον επειδή τον κάλεσες με κάποια ένεση, χάπια, αρτηριοτομή ή ό,τι άλλο, είναι μια νοητική και συναισθηματική δοκιμασία που την βιώνεις όντας εν ζωή.
Αυτό που προσπαθούσαν να βιώσουν μέσω των μυστηρίων στην αρχαιότητα ώστε να είναι προετοιμασμένοι και να έχουν ξεπεράσει (εν ζωή) εκείνη την ύστατη στιγμή.
Η στιγμή όμως που θα έρθει ο θάνατος είναι ακαριαία. Τότε δεν μπορείς να συνδιαλλαγείς μαζί του. Είναι ο απόλυτος νικητής. Δεν σου μένει ούτε ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου για να σκεφτεί ή να αισθανθείς ή ο,τιδήποτε άλλο συνήθιζες ως τώρα να κάνεις στη ζωή σου. Έρχεται τόσο πρωτόγνωρα, που συνηθισμένοι από την επάρκεια χρονικών περιθωρίων -έστω και για κάποιες σκέψεις- μας ξαφνιάζει.
Είναι το οριστικό και αμετάκλητο τέρμα της υπάρχουσας κατάστασής μας, της συνειδητότητας, της ύπαρξής μας.
Αν δεν βίωνα προσωπικά (τι και πώς δεν έχει σημασία) μια τέτοια στιγμή, δεν θα μπορούσα να την περιγράψω τώρα.
Είναι κάτι που δεν έχουμε ζήσει ποτέ κι όσα και να πει κανείς δεν θα καταλάβουμε το να μην έχουμε ούτε μια στιγμή ακόμα χρονικό περιθώριο.
Γιατί, αν (βάζω μπροστά ένα μεγάλο και θεωρητικό ουτοπικό 'ΑΝ' προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης) αν έφτανα ποτέ στο ύψος ενός Λιαντίνη, θα πάλευα να ξεφύγω από τα φιλοσοφικά δίχτυα της πάλης του Είναι με τον θάνατο και δεν θα παραδινόμουνα σ' αυτόν παλικαρίσια για να τον νικήσω.
Θα προτιμούσα να βάλω φωτιά στον κόσμο με τη ζωή μου, μέσω των τόσο χαρισματικών δυνατοτήτων μου.
Γιατί ο καθηγητής έφυγε νωρίς. Είχε πολλά ακόμα να δώσει κι εμείς να πάρουμε.
(Και ποιος ξέρει, ίσως κάποτε κι οι μη τυχεροί να τον γνωρίζαμε από πιο κοντά.)
Δεν τολμώ να πω ότι η αυτοθέλητη έξοδος του καθηγητή είναι λάθος γιατί τότε θα αυτοαναιρούσα όσα είπα παραπάνω.
Μόνο το ότι –μια και έχω την ευχέρεια μέσα από φιλοσοφικούς λαβύρινθους επιλογών να διαλέξω- και μια και κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν σ' αυτό που αξιώνουμε ως Τέλος στήνεται μπροστά μας το μηδέν ή το άπειρο ή ό,τι άλλο, προτιμώ να βλέπω -ως καθαρά προσωπική μου επιλογή- τα πράγματα περί θανάτου αλλιώς.
εξωτερικών γεγονότων και εσωτερικής διαχείρισής τους.
είναι καθαρά εγωισμός.
Και αν προχωρήσουμε περισσότερο την σκέψη, τότε θα έλεγα ότι αν φτάσουμε να καταλαβαίνουμε ότι η Χ ενεργειά μας/θάλασσα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα το σύννεφο, τότε μπορούμε να αλλάζουμε τις πράξεις μας πολύ πριν μετατραπούν σε βροχή ή ποτάμι κι ίσως αυτή η άμεση κατευθυνόμενη αλλαγή να μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον τροχό της ανακύκλωσης της "ειμαρμένης".
Από την άλλη, βλέποντας μόνο το μερικό, πόσο ελεγχόμενη μπορεί να είναι από μας μια άμεση διαχείριση αιτίας-αποτελέσματος και πώς μπορούμε να υπολογίσουμε τις γενικότερες συνέπειες και σε μας και στους γύρω μας με το φαινόμενο της πετααλούδας;
Όμως, μια και τίποτα δεν είναι αδύνατον αφού μπορούμε ήδη να το σκεφτούμε, ίσως η αυριανή καινοτομία στην τεχνολογία να μην είναι αποτέλεσμα νέας σύνθεσης αλλά διάσπασης.
Και ο εαυτός μου παίζοντάς μου παιχνίδια, φρόντισε αμέσως όχι μόνο να ξεχάσω τις πιο πρόσφατες αναλύσεις μου και να μου αφήσει ένα κενό μνήμης, αλλά και να πέσει και σε άρνηση για να μην δημιουργηθεί τίποτα καινούργιο.
Κι έτσι μπόρεσα να καταγράψω τον πρώτο μου προβληματισμό σχετικά με τον τρόπο επιβολής της άρχουσας τάξης. Στο ότι δηλαδή την παλιά εποχή στηριζόταν περισσότερο στον ζωντανό μύθο και στην εξωτερική ένδειξη υπεροχής μέσω του πλούτου, των κτισμάτων και της ενδυμασίας μέχρι το σήμερα που μετατράπηκε σε επικοινωνιακή πολιτική πειθούς για την ικανότερη διαχείριση του οικονομικού κυρίως τομέα και την υπόσχεση ευημερίας (ή όπως διαμορφώθηκε σήμερα: στην οικονομικοπολιτική ικανότητα μελλοντικής εξόδου από την κρίση).
καταλαβαίνουμε τελώντας σε μηχανική ύπνωση. Μπορούν να μας αποκαλυφθούν κάποιες γνώσεις και ο δρόμος μας να γίνει πιο σίγουρος και σταθερός όπως όταν βλέπεις από ψηλά την πορεία σου σε έναν χάρτη και ξέρεις προς τα πού σε οδηγεί ο δρόμος που πήρες...
Κι όμως με τα τραγούδια της Αρλέτας μεγάλωσα, άγνωστα στους πολλούς, όπως από τον πρώτο δίσκο της με τον Μάνο Χατζιδάκι και την τρίτη Ανθολογία ή από τον δίσκο "Στο ρυθμό του αγέρα", τραγούδια που τα ξερα σχεδόν όλα, τραγούδια που τραγουδούσα γεμάτη νιότη και ευαισθησία μαθαίνοντας παράλληλα πάνω σ' αυτά και τα πρώτα μου ακόρντα στην κιθάρα.
Μα όλα αυτά μου βγήκαν σε όνειρο.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά να κοιτάς πίσω στο παρελθόν σου και να μαθαίνεις από τα λάθη σου, πλάθοντας από τη στάχτη τους έναν νέο φοίνικα εαυτό, προορισμένο να ξανακαεί στην επόμενη φωτιά αλήθειας που θα ορμήσει στη ζωή σου.
Μήπως αυτός που μπορεί με την ίδια σιγουριά να πει ότι υπάρχει ή ότι δεν υπάρχει Θεός; Και γιατί από τα δύο να προτιμήσω το μηδέν για την παλικαρίσια δοκιμασία του 'είναι' μου κι όχι το παν; Γιατί να προτιμήσω το όχι κι όχι το ναι;; 
τί καλάθια φρέσκες μέλισσες καὶ σταμνιὰ φουσκωτὰ ὅπου
- Ἔ καβάκια μαῦρα, φώναζα, κι ἐσεῖς γαλάζια δέντρα τί ξέρετε ἀπὸ μένα;
Όπως το μεγάλο ποίημα που διάβαζα και θαύμαζα για τα νοήματα και τις λέξεις του, όμως σαν κατάλαβα πως είναι στο όνειρό μου, άρα δεν είναι κανενός άλλου παρά δικό μου, εκείνο έτρεξε αστραπιαία να εξαφανιστεί αφήνοντας τη φευγαλέα ανάμνηση μόνο ενός στίχου του:
- Και μετά, να σου πω εσένα... γιατί ό,τι βλέπεις στο όνειρό σου πρέπει να είναι και δικό σου;
Κάτι με έχει πιάσει και σκέφτομαι μια παράξενη Κόκκινη Βροχή.
Γιατί, πολλές φορές το μεγαλείο που αναδύεται από τα γραφόμενα, δεν είναι το μεγαλείο του πραγματικού ανθρώπου, αλλά το μεγαλείο από τους πόθους και τα όνειρά του για το τι θα μπορούσε να είναι κάποιος. Ένας άλλος εαυτός, μη κατακτημένος, ονειρικός, ίσως άπιαστος ή ουτοπικός που όμως, κατά καιρούς, μας δίνει διαμάντια γραφής και έμπνευσης.
Και θα απαντήσω: "Δεν είσαι ακόμα". Εκδηλώνεις κάτι μακρινό που θα μπορούσες να φτάσεις ίσως με πολύ κόπο και στην πραγματικότητα.
Έχω ακούσει όμως αδιανόητα σημεία και τέρατα στο παρελθόν κι αυτό προστέθηκε πάνω τους ως ακόμη ένα γελοίο των ανθρώπων που κρίνουν με φήμες χωρίς να έχουν ιδια γνώση.]
Το λεπτοφυές αέρινο μέσα σου εξαφανίζεται και δίνει τη θέση του στο χονδροειδές αναισθητοποιημένο σε μιαν ακραία υποκειμενικότητα.
